Məhəmməd əmin rəsulzadə

28 Mayıs – Istiqlal Bayramı .

About Mammad Amin Rasulzade

Mammad Amin Rasulzade (Azerbaijani: Məmməd Əmin Rəsulzadə, Məhəmməd Əmin Rəsulzadə, Turkish: Mehmet Emin Resulzade,Persian: محمدامین رسول‌زاده‎; born in January 31, 1884, Novxanı, near Baku— died March 6, 1955, Ankara) was an Azerbaijani statesman, scholar, public figure and the first and only president of Democratic Republic of Azerbaijan (1918–1920). His expression “Bir kərə yüksələn bayraq, bir daha enməz!” (“The flag once raised will never fall!”) has become the motto of the independence movement in Azerbaijan in the 20th century.

Rasulzade was commemorated by many memorials throughout Azerbaijan, such as Baku State University, which was named after his honor. Rasulzade was depicted on the obverse of the Azerbaijani 1000 manat banknote of 1993-2006. Mehmet Emin Resulzade Anatolian High School, named after him, is a public high school at Ankara, Turkey.

Bir kərə yüksələn bayraq, bir daha enməz!

His Life

Mammad Amin Rasulzade received his education at the Russian-Muslim Secondary School and then at the Technical College in Baku. In his years of study he created “Muslim Youth Organisation Musavat”,[1] first secret organisation in Azerbaijan’s contemporary history, and beginning from 1903 Rasulzade began writing articles in various opposition newspapers and magazines. At that time, his anti-monarchist platform and his demands for the national autonomy of Azerbaijan, aligned him with Social Democrats and future Communists. In 1904 he founded the first Muslim social-democrat organisation “Hummet” and became editor-in-chief of its newspapers, “Takamul”(1906–1907) and “Yoldash”(1907). Rasulzade also published many articles in non-partisan newspapers such as “Hayat”, “Irshad” and also “Fuyuzat” journalOCLC 50542738. His dramatic play entitled “The Lights in the Darkness” was staged in Baku in 1908.

Rasulzade and his co-workers were representatives of the Azerbaijani bourgeois intelligentsia. Most of them, including Rasulzade himself, had been members of the Baku organization of the Russian Social-Democratic Workers’ Party (Bolsheviks) in 1905.[2] A photograph is extant in Soviet archives, showing Rasulzade with Prokopius Dzhaparidze and Meshadi Azizbekov, Bolsheviks who later became famous as two of the 26 Baku Commissars shot during the civil war.[3] During the First Russian Revolution (1905–1907), Rasulzade actively participated in revolutionary developments. As the story goes, it was Rasulzade who saved young Joseph Stalin in 1905 in Baku, when police were searching for the latter as an active instigator of riots.[4]

In 1909, under the persecution from Tsarist authorities, Rasulzade fled Baku to participate in the Constitutional Revolution of 1905-1911. While in Persia, Rasulzade edited Iran-e Azad newspaper,[5] became one of the founders of Democratic Party of Iran and began publishing its newspaper Iran-e Now[6] which means “New Iran” and which has been described as “the greatest, most important and best known of the Persian newspapers, and the first to appear in the large size usual in Europe”.[7] In 1911, Rasulzade also published his book “Saadet-e bashar” (“Happiness of Mankind”) in defense of the revolution.

After Russian troops entered Iran in 1911 and, in cooperation with British, assisted Qajar Court to put an end to Iranian Constitutional Revolution, Rasulzade fled to Istanbul, then capital of Ottoman Empire. Here, in the wake of Young Turk Revolution, Rasulzade founded a journal called Türk yurdu (The Land of Turks), in which he published his famous article “İran Türkleri” (“The Iranian Turks”).[8]

Major Works

• The lights in a darkness. (play, 1908, not published)
• The critic of the party of Etidaliyyun. Teheran, 1910 (in Persian)
• The happiness of the mankind (Saadet-e basher). Ardebil, 1911 (in Persian)
• An unhappy life (Aci bir hayat). Baku, 1912
• Two views on the form of government (together with Akhmet Salikov). Moscow, 1917
• Role of Musavat in the formation of Azerbaijan. Baku, 1920
• Azerbaijan Republic: characteristics, formation and contemporary state. Istanbul, 1923
• Sayavush of our century. Istanbul, 1925
• Caucasian Turks. Istanbul, 1928
• Panturanism in regard with the Caucasian problem. Paris, 1930 (in Russian), reprinted with an English introduction in 1985 in Oxford
• About Azerbaijani Republic. Berlin, 1933 (in German)
• Azerbaijan problem. Berlin, 1938 (in German)
• Azerbaijan’s struggle for independence. Warsaw, 1939 (in Polish)
• Azerbaijan’s cultural traditions. Ankara, 1949
• Contemporary Azerbaijani literature. Ankara, 1950
• Contemporary Azerbaijani history. Ankara, 1951
• Great Azerbaijani poet Nizami. Ankara, 1951
• National Awareness. Ankara, 1978
• Nəsiman Yaqublu, “Məhəmməd Əmin Rəsulzadə ensiklopediyası” Kitab Klubu MMC, 2013, 506 səh.

Azerbaijan Democratic Republic

By 1917 when both Russian revolutions took place the territory of the actual Azerbaijan had been part of Transcaucasian region for more than 100 years. It was a multinational region of the Russian Empire, where 3 independent states were born later: Armenia, Georgia and Azerbaijan. The population of the latter was in major part Muslims and that is why it is often referred to as Muslim territory when talking about this period of history. After the February revolution of 1917 in Russia on March 22, 1917, the Special Transcaucasian Committee Ozakom (short for Osobyi Zakavkazskii Komitet, Особый Закавказский Комитет) was established to fill the administrative gap following the abdication of the Tsar. The members of Ozakom were the members of the State Council and respresentatives of the Armenian, Georgian and Azerbaijan political elite. Ozakom announced that in the following months the most important issues, i.e. national, religious, agrarian and social were to be solved by the Transcaucasian Constituent Assembly. In the course of April and May 1917 several Muslim Assemblies took place. Like many ethnic minorities of Transcaucasia, Azeris aimed at secession from Russia after the February Revolution. Two general opinions were expressed by the representatives of the Mouslim community (Mammad Hasan Hajinski, Mammad Amin Rasulzade, Alimardan Topchubashov, Fatali Khan Khoyski, and other founders of the future Azerbaijan Democratic Republic): pan-Turkish, meaning joining the Turkey, and federalization (expressed by M. Rasulzade). Transcaucasian region got an opportunity to decide its destiny taking the course for federalization. In accordance with the new structure, the Transcaucasian region was to have a fully independent internal policy, leaving to the new Russian government only foreign policy, defense and army, and custom.

After the October revolution 1917 the Transcaucaisan government had to change its policy as Russia ceased its being and was involved into the Civil war. The Transcaucausians did not accept the Bolshevik revolution. On February, 1918 Transcaucasian Council (“Sejm”) started its work in Tbilisi, and this was the first serious step towards complete independence of the Caucasian nations. The “Sejm” consisted of 125 deputees and represented 3 leading parties: Georgian mensheviks (32 deputees), Azerbaijan muslims (“Mussavat”, 30 deputees) and Armenian “dashnaks” (27 deputees). Bolsheviks refused to join the Sejm and established their own government of the local Soviet in Baku: the so-called Baku Commune (November 1917 – 31 July 1918). The Commune was formed by 85 Social Revolutionaries and Left Social Revolutionaries, 48 Bolsheviks, 36 Dashnaks, 18 Musavatists and 13 Mensheviks. Stepan Shaumyan, a Bolshevik, and Prokopius Dzhaparidze, a leftist SR, were elected Chairmen of the Council of People’s Commissioners of the Commune of Baku.

The Russian Caucasus Army was degrading after the collapse of the Russian Empire. The Russian forces were substituted by new Armenian bodies, which were not prepared to the war. Given the circumstances, the Transcaucasian Sejm signed the Armistice of Erzincan with the Ottoman Empire on December 5, 1917. On March 3, 1918 the Bolshevik government in Russia signed Brest-Litovsk Treaty with Germany. One of the terms was the loss of the regions of Cars, Batumi and Ardagan in favour of the Ottoman Empire. The terms of the Treaty revealed a deep conflict between Georgians and Armenians on one side and Muslim party on another. The peace talks between the Sejm and Turkey started in March, 1918, in Trapezund did not have any results. The Ottoman Empire delivered an ultimatum to the Sejm with requirements to accept the terms of the Brest-Litovsk Treaty and initiated an attack to occupy the territories of Cars, Batumi and Ardagan.

In March 1918, ethnic and religious tension grew and the Armenian-Azeri conflict in Baku began. Musavat and Ittihad parties were accused of Pan-Turkism by Bolsheviks and their allies. The Armenian and Muslim militia engaged in armed confrontation, with the formally neutral Bolsheviks tacitly supporting the Armenian side. All the non-Azeri political groups of the city joined the Bolsheviks against the Muslims: Bolsheviks, Dashnaks, Social Revolutionaries, Mensheviks and even the anti-Bolshevik Kadets found themselves for the first time on the same side of the barricade because they were all fighting “for the Russian cause”. Equating the Azeris with the Ottoman Turks, the Dashnaks launched a massacre on the city’s Azeris in revenge for the Armenian Genocide in the Ottoman Empire.[10][11] As a result, between 3,000 and 12,000 Muslims were killed in what is known as the March Days.[5][12][13][14] Muslims were expelled from Baku, or went underground. At the same time the Baku Commune was involved in heavy fighting with the advancing Ottoman Caucasian Army of Islam in and around Ganja. Major battles occurred in Yevlakh and Agdash, where the Turks routed and defeated Dashnak and Russian forces.[citation needed]

The Bolshevik account of the events of March 1918 in Baku is presented by Victor Serge in Year One Of the Russian Revolution: “The Soviet at Baku, led by Shaumyan, was meanwhile making itself the ruler of the area, discreetly but unmistakably. Following the Moslem rising of 18 March, it had to introduce a dictatorship. This rising, instigated by the Mussavat, set the Tartar and Turkish population, led by their reactionary bourgeoisie, against the Soviet, which consisted of Russians with support from the Armenians. The races began to slaughter each other in the street. Most of the Turkish port-workers (the ambal) either remained neutral or supported the Reds. The contest was won by the Soviets.”

On 26 May 1918, the Transcaucasian Democratic Federative Republic fell and its bodies were dissolved. The Azerbaijani faction constituted itself into the Azerbaijani National Council (NC). The Azerbaijani National Council immediately undertook parliamentary functions and proclaimed the foundation of the “Azerbaijani Democratic Republic” on 28 May 1918 and declared the National Charter, which read as follows:[15]

Azerbaijan is fully sovereign nation; it consists of the southern and eastern parts of Transcaucasia under the authority of the Azerbaijani people. It is resolved that the form of government of the independent Azerbaijani state is a democratic republic. The Azerbaijani Democratic Republic is determined to establish friendly relations with all, especially with the neighboring nations and states. The Azerbaijani Democratic Republic guarantees to all its citizens within its borders full civil and political rights, regardless of ethnic origin, religion, class, profession, or sex. The Azerbaijani Democratic Republic encourages the free development of all nationalities inhabiting its territory. Until the Azerbaijani Constituent Assembly is convened, the supreme authority over Azerbaijan is vested in a universally elected National Council and the provisional government responsible to this Council. The Council was opposed by ultra-nationalists who accused it of being too left-wing. The Council was abolished after the opening of the Parliament on 7 December 1918.

Azerbaijan Democratic Republic

Founder of Azerbaijan Democratic Republic

Məhəmməd əmin rəsulzadə

Müslüman və Türk məmləkəti olması etibarı ilə Qafqasya Azərbaycanı nə din, nə irq, nə də kültür baxımından özü ilə qətiyyən əlaqəsi olmayan Rusiya tərəfindən, ancaq silah gücü ilə tutulmuşdur və məlum olduğu üzrə, tarixi ənənəsi Türk və İslam düşmanlığına dayanan bu dövlətə heç bir zaman isinə bilmədiyindən gərək Türkçülük və gərəksə İslamçılıq idarələri burada daima canlı inikaslar tapmışdır.

Milli Azərbaycan hərəkatının xarakteri (Tamamı)

Əvət əfəndilər, bu gün firqə ehtirasları, şəxsi -qərəzləri və bütün bu kimi Vətən və millət qayəsi qarşısında sofla qalan qərəzlər atılmalı,Vətən qayğısı və millət duyğusu hər şeydən yüksək tutulmalıdır.

Əfəndilər, bu gün Azərbaycanın paytaxtında məclisi – mə”busan açılışındayıq. Azərbaycan bir atəş mənbəyidir. Vətənimiz hər zaman sinısində bir atəşi-müqəddəs bəsləməlidir. Milyonlarla ürəyi bu atəş əbədiyyən sönməz bir mə’şəl təşkil edibdə hürriyyətvə istiqlalə doğru getdiyimiz maneəli yoları işıqlandırsın!

Milli Şuranın sədri
Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin
Azərbaycan Parlamentin Açılışında nitqi (Tamamı)

Mən Məhəmməd Əmin Rəsulzadə “Amerikanın səsi” radiosundan danışıram. Həsrətini çəkdiyimiz əziz vətənə xitab edə bilmək fürsətini verdiyi üçün buna mütəşəkkirəm. Bu Radio Birləşik Amerika Dövlətlərinin parlaq tarixini yaradan demokratik fikirlərini yayır. Bu fikirlər başlıca iki əsasa dayanır: İnsanlara azadlıq, Millətlərə İstiqlal!

Azərbaycanlılar illərdən bəri gözlədikləri fürsəti ələ keçirdilər: milli və müstəqil bir cümhuriyyət qurdular.

Rəisi olmaq şərəfiylə fəxr etdiyim Milli Azərbaycan Şurasının bu münasibətlə nəşr etdiyi tarixi bəyannamedə.

Azərbaycana xitab 26 Avqust 1951-ci il
“Amerikanın Səsi radiosu” (Tamamı)

Günün yazısı : Nə böyük bayram
Məhəmməd Əmin Rəsulzadə (“Azərbaycan” qəzeti, № 190, 28 May 1919-cu il)

İlk çağındaydı gözəl mövsümün,
Qışdan çıxılmışdı, bahar gəlmişdi.
İyirmi səkkizində idi Mayısın,
Azərbaycan İstiqlala girmişdi.

Erkən qopdu bir qasırğa quzeydən,
Baharımız, heyhat döndü qış oldu.
Azərbaycan Moskovların əlində,
Əsarətin zəhərini dadmış oldu.

Azərilər sarsıldı bu zərbədən,
İstilaya qarşı üsyanlar oldu.
İstiqlalı bir kərə dadmış millət,
“Hürriyyət” fikrinə candan vuruldu.

Milli fikir toxumları səpildi,
İslatdı torpağı axan qızıl qan.
Bu əkindən yarınki bir baharda,
Əlbət bitər bir yeni Azərbaycan.

Şiddətliysə əgər mövsümün qışı,
Yeni bahar, demək, parlaq olacaq.
Verdiyimiz qurbanların bahası,
Bizə yalnız hürriyyətlə dolacaq.

Tarixin yenə gözəl bir çağında,
Qaranlıq qış keçib, bahar gələcək.
Hər hansı bir ilin aydın günündə,
Azərbaycan İstiqlala girəcək!

“Azərbaycan” jurnalı, Ankara, il:4, sayı:12(36),
Mart 1955-ci il. (Son şeir)

100 il sürən Çar əsarətindən sonra bundan 35 il əvvəl Azərbaycan Şurayi Millisi, Azərbaycan Cümhuriyyətinin İstiqlalını bütün dünyaya elan etdi. O tarixdən əvvəl bir millət olaraq varlığını isbat edən Azərbaycan xalqı, bu tarixdən etibarən millət olaraq bir dövlət qurmuş və bu dövlətin istiqlalı bütün mövcudiyyətilə mədana atılmışdır. Mədəni bütün bir tərəkəyə (mirasa) malik olan vətənimiz siyaset sahəsində çox böyük və dəyərli həmlələr göstərmişdir. İstiqlal uğrunda yapılan tarixi savaşların ən qanlısı 19-cu əsrin başlarında Rusiya Çarlığına qarşı yapılmışdır. 30 il qədər sürən bu savaş qəhrəmanlıqlarla doludur. Cavad Xanın 1904-də Gəncədəki şanlı qəzası dillərdə dastandır. “Ölmək var, dönmək yoxdur”. Bu həqiqi vətənpərəstlərin tətbiq etdikləri ən müqəddəs bir şüardır.

28 Mayıs 1918-də, İstiqlalını elan etməklə Azərbaycan tarixinin təbii bir nəticəsini fikirdən işə keçirdi. Eyni zamanda, o zəmanəyə hakim olan əsrin böyük şüarından istifadə edirdi. Hər millət öz müqəddəratını özü hall etməyə səlahiyyətdardır, düsturunu xalqın ümumi rəyinə uyaraq istiqlalını elan edirdi. Istiqlal elanı üzərinə qurulan milli Azərbaycan Hökuməti, az zamanda məmləkətdə çox böyük işlər gördü.

Üç rəngli İstiqlal Bayrağını döşlərində gəzdirən buradakı vətən ayrısı bizlərdən, orada hər dürlü qorxu və təhdid altında qəlbləri istiqlal eşqiylə çırpınan azadlıq ayrısı sizlərə candan salamlar göndərir, 28 Mayıs istiqlal qurbanlarının əziz ruhları huzurunda hörmətlə əyilir və hər iki tərəfi birləşdirən milli böyük həsrəti, şairin deyişiylə dilə gətirirəm:

Sən bizimsən, bizimsən durduqca bədəndə Can,
Yaşa – yaşa çox yaşa, ey şanlı Azərbaycan!

Azərbaycan xalqına xitab 28 May 1953-cü il
“Amerikanın Səsi” radiosu (Tamamı)
Rəsulzadənin özündən dinləyin

28 Mayıs – Istiqlal Bayramı .

Azərbaycan türkləri bu gün ilk dəfə olaraq böyük bir bayram saxlayırlar: Istiqlal bayramı . Bundan bir sənə əvvəl Zaqafqaziyanın müqəddaratını həll üçün Tiflisə toplanmış olan müsəlman vəkilləri tarixin öylə bir anına tasadüf etmişdilər ki, yöz sənəlik əsarətə yalniz yüksək bir amal nəticəsi deyil , eyni zamanda zəruri bir ehtiyac kimi xatimə vermək məcburiyyətində qalmışdılardı.
Əvət Zaqafqaziya millətləri bilməcburiyyə e”lani istiqlal etmişdilər.
Bilməcburiyyə e”lani istiqlal .
İstqlalımıza düşmən olanlar bu iki “məcburiyyət” və “istiqlal” sözlərini bir araya toplanmasını “içtimai ziddin” qəlbindən ədd etməklə, Zaqafaqaziya cümhuriyyətlərinin qeyri-təbii olduqlarını isbat etmək istıyirdilər.
Fəqət , bu mülahizə zahirdə doğru görünsə də batində öylə deyildi. .

Ey gənclik!
Ey əsrimizin Siyavuşunun böyümüş oğlu!

Sənin öhdəndə böyük bir vəzifə var. Səndən əvvəlki nəsil yoxdan bir bayraq, müqəddəs bir ideal rəmzi yaratdı. Onu min müşkülatla ucaldaraq dedi ki: — Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz!

Bunu deyərkən o, bu günkü öksüzanə mənzərəni hesaba almamış deyildi. Bu onun tərəfindən təsəvvür olunmuşdu.

O, sənin o zaman bu bayrağı gənc çiyinlərinə alıb məsumanə bir tərzdə küçə-küçə dolaşaraq: “Irəli, irəli Azərbaycan əsgəri” – deyə əsgər kimi addım atmağını görmüşdü və bu sözü cəsarətlə söyləmişdi.

Əlbəttə ki, sən onun bu ümidini qırmayacaq, bu gün parlament binası üzərindən Azərbaycan türklərinin yanıqlı türkülərinə mövzu olmuş, ürəklərinə enmiş bu bayrağı təkrar o bina üzərinə dikəcək, Böyük Dəmirçinin geri dönüşünü görüncə onun tərəfinə keçəcək, bu yolda ya qazi, ya şəhid olacaqsan.

Lahıc, İyul 1920
“Əsrimizin Siyavuşu” Gəncliyə Xitab

Расулзаде, Мамед Эмин Гаджи Молла Алекпер оглы

Мамед Эмин Ахунд Гаджи Молла Алекпер оглы Расулзаде́ (азерб. Məhəmməd Əmin Axund Hacı Molla Ələkbər oğlu Rəsulzadə 31 января 1884, село Новханы Бакинского уезда Бакинской губернии — 6 марта 1955, Анкара) — азербайджанский журналист, драматург, общественный и политический деятель.

Биография

М. Э. Расулзаде родился 31 января 1884 года в посёлке Новханы близ Баку в семье мусульманского клерика. Несмотря на свои религиозные взгляды, отец Мамед Эмина отдал своего сына в светскую русско-татарскую школу, директором которой был С. М. Ганизаде. Окончив школу Мамед Эмин продолжил учёбу в бакинском техническом училище. В 1902 году 18-летний Мамед Эмин создает среди учащихся «Организацию мусульманской молодежи Мусават». В 1903 году появляется его первая статья о чистоте родного языка в газете «Шарги-Рус» («Русский Восток») — единственной в России газете, издававшейся на азербайджанском языке.

В 1904 году основал мусульманскую социал-демократическую организацию «Гуммет», бывшую автономной частью РСДРП. Был главным редактором партийных газет «Гуммет», «Текямул», «Йолдаш». Также писал статьи для непартийных газет «Иршад» и «Терегги», издаваемых Ахмед-беком Агаевым. Во время революции 1905 года Расулзаде активно сотрудничал с кавказскими большевиками — Сталиным, Наримановым, Азизбековым. Находился под наблюдением полиции в связи со своей революционной деятельностью

Расулзаде, помимо политических работ, писал стихи и пьесы. В 1908 году была поставлена его пьеса «Гаранлыгда ишыглар» («Огни во тьме»), завершена работа над другой пьесой — «Неожиданная беда».

В 1909 году выехал в Персию, где участвовал в революционных событиях, был одним из создателей Демократической партии. Был редактором партийной газеты «Ирани-Ноу» (Новый Иран). В 1911 году после подавления иранской революции был вынужден уехать в Турцию. Сотрудничал с журналом «Турк урду».

В 1913 году после объявления амнистии по случаю 300-летия династии Романовых, вернулся в Баку. Оставил свою старую партию Гуммет и стал создателем новой партии «Мусават» («Равенство»), которая сочетала пантюркистские, панисламистские и социалистические идеи. С 1915 года возглавлял издание газеты «Ачыг Сёз» («Ясное Слово») — фактически орган партии «Мусават»; выступал за войну до победного конца, за расширение прав и свобод азербайджанского народа.

Марка посвящённая 110 летию со дня рождения Мамед Эмина Расулзаде.

После Февральской революции 1917 года участвовал в работе Кавказского мусульманского съезда проходившего в апреле в Баку и первого Всероссийского мусульманского съезда, прошедшего в мае 1917 в Москве. По предложению Расулзаде было принято постановление о необходимости федеративного устройства России.

После объединения партии «Мусават» с Тюркской партией федералистов в июне 1917 на 1-м съезде «Тюркской демократической партии „Мусават“» (26 — 31 октября, Баку) избран председателем ЦК. В принятой съездом программе говорилось, что формой государственного устройства России должна быть федеративная демократическая республика, основанная на принципах национально-территориальной автономии.

После разгона большевиками 6 января 1918 года Всероссийского Учредительного Собрания участвовал в работе Закавказского Сейма, провозгласившего создание независимой Закавказской Демократической Федеративной Республики. Возглавил Азербайджанский национальный совет, объявивший о создании Азербайджанской Демократической Республики просуществовавшей с 1918 по 1920 год. Расулзаде является основателем Бакинского Государственного Университета (БГУ).

После установления Советской власти в Азербайджане (28 апреля 1920), покинул Баку, скрывшись в горной деревне. Был арестован ЧК и посажен в бакинскую тюрьму, но освобождён благодаря заступничеству Сталина и направлен в Москву, где работал в наркомате национальностей.

В 1922 году эмигрировал из СССР, выехав через Финляндию в Турцию. Издавал газету «Ени Гафгазия» («Новый Кавказ»).

В 1931 году был выслан из Турции. Жил в Польше, где женился на Ванде, племяннице польского диктатора Пилсудского.

Во время Второй мировой войны в Берлине встречался с азербайджанскими пленными, уговаривая им помогать Нацистской Германии, но успеха в этом начинании не имел. [1] . После войны возвратился в Анкару. Умер в 1955 году.

Примечания

1. ↑ Swietochowski, Tadeusz(1995) Russia and Azerbaijan: A Borderland in Transition, Columbia University, p. 133

Wikimedia Foundation . 2010 .