Erməni saxtakarlığı

Tarix boyu olduğu kimi ermənilər indi də fürsətcilliyə, bicliyə, qaniçənliyə, saxtakarlığa, riyakarlığa, zora əsaslanır. Erməninin bu torpaqlara gəlmə olması, tarixi torpaqlarımızda məhz havadarlarının köməyilə bufer dövlət yaratması heç kimə sirr deyil. Erməni alimi, akademik Manuk Abeqyan yazır: “Erməni xalqının əsli nədir, necə və nə vaxt, haradan və hansı yollarla o, buraya gəlib, erməni olmazdan əvvəl və sonra hansı tayfalarla əlaqədə olub, onun dilinə, etnik tərkibinə kim necə təsir göstərib? Bizim əlimizdə bunları sübuta yetirən aydın və dəqiq dəlillər yoxdur”.
Akad. M.Ağanbekyan da eyni fikri təsdiq edir: “Erməni dili hibrid (calaq) dildir. O biri yandan erməni qəbiləsi də hibriddir”.
Erməni şairi M.Nalbandyan isə erməniləri ümumiyyətlə, bir etnik varlıq kimi şübhə altına alır: “Mən ermənilərin yaşadıqları bir çox yerləri gəzmişəm. Daima xalis ermənicə olan bir şey duymağa çalışmışam. Təəssüf ki, bu arzuma indiyə kimi çatmamışam”.
Tanınmış araşdırmaçı Əziz Ələkbərlinin fikirlərinə diqqət yetirək: “Qafqaz tarixində erməni deyilən bir xalq yoxdur. Bütün bu ərazilər xüsusilə iki böyük Türk qövmü arasında bölüşdürülüb – Oğuz alplarının məskunlaşdıqları ərazilərə Alpan, Alp eli, Albaniya, yəni “Alpların ölkəsi”, qeyri-oğuz türk boylarının – Qıpçaq ərlərinin məskun olduqları coğrafiyaya isə Arman//Ərmən, Armaniya//Arminiya//Ərməniyə, yəni “Ərlərin ölkəsi” deyiblər.
Başqa sözlə, ermənilər və ya ərmənlər ən qədim zamanlardan üzü bəri Cənubi Qafqazda və Yaxın Şərqdə yaşayan oğuzlar, qarqarlar, qamərlər, saklar, işquzlar, qıpçaqlar, bulqarlar, gögərlər (quqarlar), hunlar, kasbilər, xəzərlər, şadlılar və b. kimi türk boylarından biri yox, onların bütöv bir qrupunun ümumiləşmiş adıdır, alpanlar//albanlar kimi, yəni subetnosdur. Ona görə də bütün tarixi mənbələrdə bu coğrafiyada az qala dövlət səviyyəsində iki coğrafi məkanın adı çəkilir – Albaniyanın və Ərməniyyənin. Üçüncüsü də var – İberiya, o da Ərlər boyu anlamındadır (İb-er//Bi-er və ya Eb-er)”. Buradaca tarixi mənbələrdə “Ərməniyyə” olaraq adı keçən yer haqqında bilgimizi dəqiqləşdirək: “Cənubi Qafqaz və Yaxın Şərq tarix boyu Türk ərlərinin//alplarının anayurdu olduğundan bu coğrafiyadakı bütün qədim dövlətlərin adında ərmənlərin də mənsub olduğu həmin Ərlərin//Alpların (Ər-manların//Alp-anların – “Ər kişilərin”) adı keçir: Şumer//Subar, Xarxar//Qarqar, Arat- ta, Ararat, Alpan, Arman, Aran, İber və s.
Sasani hökmdarları, daha sonra ərəblər bu bölgəni Ərməniyyə adlı dörd inzibati vahidə böləndə də bugünkü erməniləri yox, Türk Ərlərinin yaşadıqları coğrafiyanı nəzərdə tuturdular. Tarixi Ərməniyyə isə qədimdən qıpçaq türklərinin anayurdu idi. 405-ci ildə Mesrop Maştots “erməni əlifbası” deyilən əlifbanı həmin ermənilər – xaçpərəst qıpçaq türkləri üçün tərtib etmişdi və bu gün yüzlərlə qıpçaq mətni həmin əlifbada günümüzə qədər gəlib çatıb. Türkoloq, prof. Aleksandr Karkavetsin “Erməni-qıpçaq yazıları” kimi dünya elmi ictimaiyyətinə təqdim etdiyi həmin mətnlər ən müxtəlif yönlərdən, xüsusilə Qafqazın tarixi ilə bağlı irəli sürdüyümüz konsepsiya baxımından ciddi elmi tədqiqini hələ də gözləməkdədir”.
1828-ci ildən sonra Azərbaycan torpaqlarına kütləvi şəkildə köçürülən ermənilər həyasılıqla özlərinə yer etməyə çalışdılar. Mərhum prof. Azad Nəbiyevin tədqiqatında vurğulanır ki, erməni separatçılarının Azərbaycan elminə qarşı terroru maddi və mədəniyyət abidələrinin saxtalaşdırılması, öz adlarına çıxılması ilə başlayıb. Onların siyasi terrorçuluğu hələ X yüzilin əvvəllərində baş vermişdi: Balkanlardan Zaqafqaziyaya köç edəndə bu yerlərdə albanlarla rastlaşmışdılar. Heç bir kökü, mənşəyi olmayan, yaxud naməlum olan bu xalq alban mədəniyyətini, alban əlifbasını oğurlamaqla özlərinə saxta mədəniyyət, əlifba düzəltdilər, Qarabağ ərazisindəki alban çarlığını ələ keçirib dövlət qurmaq istəsələr də, əməlləri baş tutmadı. Öz etnik köklərini müəyyənləşdirə bilməyən bu qaraçı tayfalarından törəyənlər bu dəfə də albanların assimilyasına məruz qaldılar və özlərinə saxta dil, mədəniyyət, əlifba, tarix, folklor quraşdırmağa başladılar. Köçürüldükləri yerlərdə yerli etnosların mədəniyyətinə əl uzatdılar, özlərinə “milli mədəniyyət” yaratdılar.
Gürcüstan Respublikası Mərkəzi Dövlət Arxivində saxlanan 247 N-li fonddakı 2-ci qovluq, 6-cı vərəqdə bildirilir ki, İran və Türkiyə ermənilərinin aralarında olan toqquşmanın və hücumların nəticəsində 1850-1852-ci illərdə Türkiyə erməniləri tərəfindən 47 iranlı erməni (o cümlədən 12 qadın, 4 uşaq) öldürülmüşdü, buna cavab olaraq iranlı ermənilər Türkiyədən gəlmiş 12 erməni qadının başını kəsmişdilər. Ermənilərin öz aralarındakı vuruşmalarının qarşısını almaq üçün 1831-ci ilin yanvarında Türkiyədən gəlmiş 487 ailə Şuşaya köçürülmüşdü. Müxtəlif illərdə isə onlar Azərbaycanın Qarabağ, Zəngəzur, Göyçə, Gəncəbasar, Şəki-Oğuz torpaqlarında yayılmağa başladılar, 1880-ci illərdən başlayaraq azərbaycanlılarla ermənilər arasında torpaq davaları başladı.
Bu dönəmdən başlayaraq ermənilər bicliyi, fürsətcilliyi bayraq etməklə ilk növbədə Azərbaycan folklorunda, mədəniyyətində nə varsa, yavaş-yavaş özlərininki saymaq üçün “əsaslar” yaratmaq istədilər. Bu əsaslar da ondan ibarət idi ki, ilk növbədə dilimizdəki adlardan geninə-boluna bəhrələndilər. Bu gün ermənilər Azərbaycan-türk kökənli xeyli soyadı “şəstlə” daşıyırlar. Ə.Ələkbərli və E.Qaraqoyunlunun “Türkmənşəli erməni soyadları” kitabında (Bakı, “Qaya”, 2016. 512 səh.) ermənilərin soyadları araşdırılıb, türk mənşəli erməni soyadlarının lüğəti tərtib olunub, 1001 erməni soyadının elmi şərhi verilib.
Aşıq sənəti mahiyyətcə sırf türk ruhundan yaranan, qədimdən bu əsasda yaşayan sənətdir. Yəni aşıq sənəti bəşəri mahiyyətli olduğu dərəcədə də çağımızda bunu yaşadan türk xalqlarıdır. Şübhəsiz, belə bir bənzərsiz yaradıcılıq örnəyi ilk növbədə əhatəmizdə, içimizdə yaşayan müəyyən xalqlara dərin etki göstərdi. Zəngin xalq ondan bəhrələnmək istəyəndən səxavətini əsirgəməz. Türk ruhu da belədir. Ona görə ki, tükənmir, yaradıcılığın mayası özündəndir. Bəs ermənilər ulusal ruhumuzdan necə bəhrələniblər? Etirafçı səviyyədə, ya qamarlayıb özününkü saymaqla? Erməni ruhunda təqlidçilik var, yaradıcılıq yoxdur. Gərək ruhunda yaratmaq qabiliyyəti ola ki, nəsə yaradasan. Erməni xarakterində oğurluq, biclik varsa, o necə özünəməxsusluq daşıyıcısı ola bilərdi? Ola bilmədi, bu gün də ola bilmir.
Muğam sənəti Şərqi mahiyyətli, Şərqin əsas, aparıcı xalqlarının müştərək sənəti olsa da, muğamların ən yaxşı ifadəçisi, qədimdən bu günə daşıyıcısı, yaşadıcısı qədim şərqlilər olan Azərbaycan türkləridir. Üstəlik də bu bənzərsiz musiqi örnəkləri tarda, kamançada, balabanda və s. necə ulusal, doğma səslənir.
Erməni ruhunda muğam qüdrətinə varmaq, onu yaşatmaq hünəri yoxdur! Erməni sadəcə, məharətli təqlidçidir, usta bicdir! 1905-ci ildə, 1918-ci ildə Azərbaycanın bir çox bölgələrində, ayrıca olaraq Güney Azərbaycanda, indiki Türkiyə ərazisində soyqırımlar törədən erməni qətiyyən bəşəri ruha uyğun deyil. Hibrid “xalq” olan erməni özünün tarix səhnəsindəki yerini, varlığını bu gün də qatilliklə, cılız iddialarını min bir hiyləylə davamlı gerçəkləşdirmək istəyir.
Xocalını törədən “xalqı” necə bəşəri saymaq olar? Xocalıdan sonra erməninin ümumiyyətlə, özünə “mən xalqam” deməyə haqqı yoxdur! İndi bu qatillik çeşidlərini törədəndən, Azərbaycanın Qarabağını işğal edəndən sonra durub həyasızcasına demək ki, balaban da erməninindir; üstəlik balabanda Azərbaycanın xalq havacatlarını “şirin-şirin” çalmaq, muğamsayağı görkəzmələr etmək; bütün bunlar erməni sifətinin necəliyini aydınca göstərir.
Zurna-balaban həmişə yanaşı təsəvvür edilən, mahiyyətcə bir-birindən ayrılmayan musiqi alətləridir. Zurna alətindən Şərqdə həmişə geniş istifadə edilib, ancaq bu alətin gerçəkdən ən yaxşı ifaçıları xalqımızın nümayəndələri olub. Balaban aləti adından bəllidir ki, bizimdir, “bala səs” anlamındadır. Deməli, alət bizimki, üstəlik əsas ifalar da bizimkidir. Xüsusən son onillərdə bu bəşəri sərvətdən erməninin şəxsində zorakı bəhrələnmənin, yəni açıq oğurluğun davamlı şahidi olmaqdayıq.
“Ekspress” qəzeti (3-5 may, 2008-ci il, “Heyvagülü” davası”) yazır: “Moskvadakı Rusiya Xalqlar Dostluğu Universitetində erməni, azərbaycanlı və türk gənclər arasında dava düşüb. Olay ənənəvi 1 May konserti zamanı baş verib: “10-15 min nəfər tamaşaçı vardı. Biz də səhnədəkilərə tamaşa edirdik. Birdən “Erməni xalq rəqsi “Hayvakuran”: ifa edir Rusiya Xalqlar Dostluğu Universitetinin erməni tələbələrinin rəqs ansamblı” elan olundu. İfa edilən isə bizim doğma “Heyvagülü” idi. Ermənilərin pavilyonunda isə xəritədə Dağlıq Qarabağ erməni ərazisi kimi göstərilmişdi. Bu azmış kimi Suren adlı erməni gənc əlində Dağlıq Qarabağın bayrağını tutub yelləyir, Qarabağ bizimdir” bağırırdı. Onu bir kənara çağırıb belə etməməsini istədik, Dağlıq Qarabağın Azərbaycanın ərazisi olduğunu dedik. Bunu deyəndə Suren bizi söydü, hətta təpik də atdı. Biz də dözməyib etiraz edəndə ermənilər şüşə butulka və daş atmağa başladılar” – deyə S.Məsimov söylədi”.
Erməninin bəşər mədəniyyətinə bəxş etdiyi özünəməxsus bəşəri bir dəyər yoxdur. Onun adına yazılmış yalnız qəsbkarlıq, qatillik dastanı var. Yeri gəlmişkən, oğurluq erməninin qanına-canına elə hopub ki, “Koroğlu” kimi yalnız türk xalqlarına aid olan bir dastanın “erməni variantı”nın olduğunu da qondarıblar. Əslində 30-cu illərdə Vəli Xuluflunun topladığı dastanı öz adlarına çıxıblar.
Mərhum prof. A.Nəbiyevin tədqiqatına varaq: “1880-ci illərdən başlayaraq ermənilər mənəvi mədəniyyətimizə – aşıq havalarına, dastanlarımıza, xalq şeiri nümunələrinə, nağıllarımıza, xalq mahnılarımıza göz dikməyə başladılar. Göyçə kimi türkün qədim mədəniyyət mərkəzində sənətin bütün növlərinə əl uzatdılar. Ozan mədəniyyətindən istifadə edib “qusan sənətini” ortaya çıxartdılar.

Erməni saxtakarlığı

1-ci yazı

Tarix boyu olduğu kimi ermənilər indi də fürsətcilliyə, bicliyə, qaniçənliyə, saxtakarlığa, riyakarlığa, zora əsaslanır. Erməninin bu torpaqlara gəlmə olması, tarixi torpaqlarımızda məhz havadarlarının köməyilə bufer dövlət yaratması heç kimə sirr deyil. Erməni alimi, akademik Manuk Abeqyan yazır: “Erməni xalqının əsli nədir, necə və nə vaxt, haradan və hansı yollarla o, buraya gəlib, erməni olmazdan əvvəl və sonra hansı tayfalarla əlaqədə olub, onun dilinə, etnik tərkibinə kim necə təsir göstərib? Bizim əlimizdə bunları sübuta yetirən aydın və dəqiq dəlillər yoxdur”.
Akad. M.Ağanbekyan da eyni fikri təsdiq edir: “Erməni dili hibrid (calaq) dildir. O biri yandan erməni qəbiləsi də hibriddir”.
Erməni şairi M.Nalbandyan isə erməniləri ümumiyyətlə, bir etnik varlıq kimi şübhə altına alır: “Mən ermənilərin yaşadıqları bir çox yerləri gəzmişəm. Daima xalis ermənicə olan bir şey duymağa çalışmışam. Təəssüf ki, bu arzuma indiyə kimi çatmamışam”.
Tanınmış araşdırmaçı Əziz Ələkbərlinin fikirlərinə diqqət yetirək: “Qafqaz tarixində erməni deyilən bir xalq yoxdur. Bütün bu ərazilər xüsusilə iki böyük Türk qövmü arasında bölüşdürülüb – Oğuz alplarının məskunlaşdıqları ərazilərə Alpan, Alp eli, Albaniya, yəni “Alpların ölkəsi”, qeyri-oğuz türk boylarının – Qıpçaq ərlərinin məskun olduqları coğrafiyaya isə Arman//Ərmən, Armaniya//Arminiya//Ərməniyə, yəni “Ərlərin ölkəsi” deyiblər.
Başqa sözlə, ermənilər və ya ərmənlər ən qədim zamanlardan üzü bəri Cənubi Qafqazda və Yaxın Şərqdə yaşayan oğuzlar, qarqarlar, qamərlər, saklar, işquzlar, qıpçaqlar, bulqarlar, gögərlər (quqarlar), hunlar, kasbilər, xəzərlər, şadlılar və b. kimi türk boylarından biri yox, onların bütöv bir qrupunun ümumiləşmiş adıdır, alpanlar//albanlar kimi, yəni subetnosdur. Ona görə də bütün tarixi mənbələrdə bu coğrafiyada az qala dövlət səviyyəsində iki coğrafi məkanın adı çəkilir – Albaniyanın və Ərməniyyənin. Üçüncüsü də var – İberiya, o da Ərlər boyu anlamındadır (İb-er//Bi-er və ya Eb-er)”. Buradaca tarixi mənbələrdə “Ərməniyyə” olaraq adı keçən yer haqqında bilgimizi dəqiqləşdirək: “Cənubi Qafqaz və Yaxın Şərq tarix boyu Türk ərlərinin//alplarının anayurdu olduğundan bu coğrafiyadakı bütün qədim dövlətlərin adında ərmənlərin də mənsub olduğu həmin Ərlərin//Alpların (Ər-manların//Alp-anların – “Ər kişilərin”) adı keçir: Şumer//Subar, Xarxar//Qarqar, Arat- ta, Ararat, Alpan, Arman, Aran, İber və s.
Sasani hökmdarları, daha sonra ərəblər bu bölgəni Ərməniyyə adlı dörd inzibati vahidə böləndə də bugünkü erməniləri yox, Türk Ərlərinin yaşadıqları coğrafiyanı nəzərdə tuturdular. Tarixi Ərməniyyə isə qədimdən qıpçaq türklərinin anayurdu idi. 405-ci ildə Mesrop Maştots “erməni əlifbası” deyilən əlifbanı həmin ermənilər – xaçpərəst qıpçaq türkləri üçün tərtib etmişdi və bu gün yüzlərlə qıpçaq mətni həmin əlifbada günümüzə qədər gəlib çatıb. Türkoloq, prof. Aleksandr Karkavetsin “Erməni-qıpçaq yazıları” kimi dünya elmi ictimaiyyətinə təqdim etdiyi həmin mətnlər ən müxtəlif yönlərdən, xüsusilə Qafqazın tarixi ilə bağlı irəli sürdüyümüz konsepsiya baxımından ciddi elmi tədqiqini hələ də gözləməkdədir”.
1828-ci ildən sonra Azərbaycan torpaqlarına kütləvi şəkildə köçürülən ermənilər həyasılıqla özlərinə yer etməyə çalışdılar. Mərhum prof. Azad Nəbiyevin tədqiqatında vurğulanır ki, erməni separatçılarının Azərbaycan elminə qarşı terroru maddi və mədəniyyət abidələrinin saxtalaşdırılması, öz adlarına çıxılması ilə başlayıb. Onların siyasi terrorçuluğu hələ X yüzilin əvvəllərində baş vermişdi: Balkanlardan Zaqafqaziyaya köç edəndə bu yerlərdə albanlarla rastlaşmışdılar. Heç bir kökü, mənşəyi olmayan, yaxud naməlum olan bu xalq alban mədəniyyətini, alban əlifbasını oğurlamaqla özlərinə saxta mədəniyyət, əlifba düzəltdilər, Qarabağ ərazisindəki alban çarlığını ələ keçirib dövlət qurmaq istəsələr də, əməlləri baş tutmadı. Öz etnik köklərini müəyyənləşdirə bilməyən bu qaraçı tayfalarından törəyənlər bu dəfə də albanların assimilyasına məruz qaldılar və özlərinə saxta dil, mədəniyyət, əlifba, tarix, folklor quraşdırmağa başladılar. Köçürüldükləri yerlərdə yerli etnosların mədəniyyətinə əl uzatdılar, özlərinə “milli mədəniyyət” yaratdılar.
Gürcüstan Respublikası Mərkəzi Dövlət Arxivində saxlanan 247 N-li fonddakı 2-ci qovluq, 6-cı vərəqdə bildirilir ki, İran və Türkiyə ermənilərinin aralarında olan toqquşmanın və hücumların nəticəsində 1850-1852-ci illərdə Türkiyə erməniləri tərəfindən 47 iranlı erməni (o cümlədən 12 qadın, 4 uşaq) öldürülmüşdü, buna cavab olaraq iranlı ermənilər Türkiyədən gəlmiş 12 erməni qadının başını kəsmişdilər. Ermənilərin öz aralarındakı vuruşmalarının qarşısını almaq üçün 1831-ci ilin yanvarında Türkiyədən gəlmiş 487 ailə Şuşaya köçürülmüşdü. Müxtəlif illərdə isə onlar Azərbaycanın Qarabağ, Zəngəzur, Göyçə, Gəncəbasar, Şəki-Oğuz torpaqlarında yayılmağa başladılar, 1880-ci illərdən başlayaraq azərbaycanlılarla ermənilər arasında torpaq davaları başladı.
Bu dönəmdən başlayaraq ermənilər bicliyi, fürsətcilliyi bayraq etməklə ilk növbədə Azərbaycan folklorunda, mədəniyyətində nə varsa, yavaş-yavaş özlərininki saymaq üçün “əsaslar” yaratmaq istədilər. Bu əsaslar da ondan ibarət idi ki, ilk növbədə dilimizdəki adlardan geninə-boluna bəhrələndilər. Bu gün ermənilər Azərbaycan-türk kökənli xeyli soyadı “şəstlə” daşıyırlar. Ə.Ələkbərli və E.Qaraqoyunlunun “Türkmənşəli erməni soyadları” kitabında (Bakı, “Qaya”, 2016. 512 səh.) ermənilərin soyadları araşdırılıb, türk mənşəli erməni soyadlarının lüğəti tərtib olunub, 1001 erməni soyadının elmi şərhi verilib.
Aşıq sənəti mahiyyətcə sırf türk ruhundan yaranan, qədimdən bu əsasda yaşayan sənətdir. Yəni aşıq sənəti bəşəri mahiyyətli olduğu dərəcədə də çağımızda bunu yaşadan türk xalqlarıdır. Şübhəsiz, belə bir bənzərsiz yaradıcılıq örnəyi ilk növbədə əhatəmizdə, içimizdə yaşayan müəyyən xalqlara dərin etki göstərdi. Zəngin xalq ondan bəhrələnmək istəyəndən səxavətini əsirgəməz. Türk ruhu da belədir. Ona görə ki, tükənmir, yaradıcılığın mayası özündəndir. Bəs ermənilər ulusal ruhumuzdan necə bəhrələniblər? Etirafçı səviyyədə, ya qamarlayıb özününkü saymaqla? Erməni ruhunda təqlidçilik var, yaradıcılıq yoxdur. Gərək ruhunda yaratmaq qabiliyyəti ola ki, nəsə yaradasan. Erməni xarakterində oğurluq, biclik varsa, o necə özünəməxsusluq daşıyıcısı ola bilərdi? Ola bilmədi, bu gün də ola bilmir.
Muğam sənəti Şərqi mahiyyətli, Şərqin əsas, aparıcı xalqlarının müştərək sənəti olsa da, muğamların ən yaxşı ifadəçisi, qədimdən bu günə daşıyıcısı, yaşadıcısı qədim şərqlilər olan Azərbaycan türkləridir. Üstəlik də bu bənzərsiz musiqi örnəkləri tarda, kamançada, balabanda və s. necə ulusal, doğma səslənir.
Erməni ruhunda muğam qüdrətinə varmaq, onu yaşatmaq hünəri yoxdur! Erməni sadəcə, məharətli təqlidçidir, usta bicdir! 1905-ci ildə, 1918-ci ildə Azərbaycanın bir çox bölgələrində, ayrıca olaraq Güney Azərbaycanda, indiki Türkiyə ərazisində soyqırımlar törədən erməni qətiyyən bəşəri ruha uyğun deyil. Hibrid “xalq” olan erməni özünün tarix səhnəsindəki yerini, varlığını bu gün də qatilliklə, cılız iddialarını min bir hiyləylə davamlı gerçəkləşdirmək istəyir.
Xocalını törədən “xalqı” necə bəşəri saymaq olar? Xocalıdan sonra erməninin ümumiyyətlə, özünə “mən xalqam” deməyə haqqı yoxdur! İndi bu qatillik çeşidlərini törədəndən, Azərbaycanın Qarabağını işğal edəndən sonra durub həyasızcasına demək ki, balaban da erməninindir; üstəlik balabanda Azərbaycanın xalq havacatlarını “şirin-şirin” çalmaq, muğamsayağı görkəzmələr etmək; bütün bunlar erməni sifətinin necəliyini aydınca göstərir.
Zurna-balaban həmişə yanaşı təsəvvür edilən, mahiyyətcə bir-birindən ayrılmayan musiqi alətləridir. Zurna alətindən Şərqdə həmişə geniş istifadə edilib, ancaq bu alətin gerçəkdən ən yaxşı ifaçıları xalqımızın nümayəndələri olub. Balaban aləti adından bəllidir ki, bizimdir, “bala səs” anlamındadır. Deməli, alət bizimki, üstəlik əsas ifalar da bizimkidir. Xüsusən son onillərdə bu bəşəri sərvətdən erməninin şəxsində zorakı bəhrələnmənin, yəni açıq oğurluğun davamlı şahidi olmaqdayıq.
“Ekspress” qəzeti (3-5 may, 2008-ci il, “Heyvagülü” davası”) yazır: “Moskvadakı Rusiya Xalqlar Dostluğu Universitetində erməni, azərbaycanlı və türk gənclər arasında dava düşüb. Olay ənənəvi 1 May konserti zamanı baş verib: “10-15 min nəfər tamaşaçı vardı. Biz də səhnədəkilərə tamaşa edirdik. Birdən “Erməni xalq rəqsi “Hayvakuran”: ifa edir Rusiya Xalqlar Dostluğu Universitetinin erməni tələbələrinin rəqs ansamblı” elan olundu. İfa edilən isə bizim doğma “Heyvagülü” idi. Ermənilərin pavilyonunda isə xəritədə Dağlıq Qarabağ erməni ərazisi kimi göstərilmişdi. Bu azmış kimi Suren adlı erməni gənc əlində Dağlıq Qarabağın bayrağını tutub yelləyir, Qarabağ bizimdir” bağırırdı. Onu bir kənara çağırıb belə etməməsini istədik, Dağlıq Qarabağın Azərbaycanın ərazisi olduğunu dedik. Bunu deyəndə Suren bizi söydü, hətta təpik də atdı. Biz də dözməyib etiraz edəndə ermənilər şüşə butulka və daş atmağa başladılar” – deyə S.Məsimov söylədi”.
Erməninin bəşər mədəniyyətinə bəxş etdiyi özünəməxsus bəşəri bir dəyər yoxdur. Onun adına yazılmış yalnız qəsbkarlıq, qatillik dastanı var. Yeri gəlmişkən, oğurluq erməninin qanına-canına elə hopub ki, “Koroğlu” kimi yalnız türk xalqlarına aid olan bir dastanın “erməni variantı”nın olduğunu da qondarıblar. Əslində 30-cu illərdə Vəli Xuluflunun topladığı dastanı öz adlarına çıxıblar.
Mərhum prof. A.Nəbiyevin tədqiqatına varaq: “1880-ci illərdən başlayaraq ermənilər mənəvi mədəniyyətimizə – aşıq havalarına, dastanlarımıza, xalq şeiri nümunələrinə, nağıllarımıza, xalq mahnılarımıza göz dikməyə başladılar. Göyçə kimi türkün qədim mədəniyyət mərkəzində sənətin bütün növlərinə əl uzatdılar. Ozan mədəniyyətindən istifadə edib “qusan sənətini” ortaya çıxartdılar.

Elçin Qaliboğlu

• 2 Mart 09:40
• 5 390

Qarabağa Böyük Qayıdış – Ağalı sakinlərini qəbul edir Layihə

• 16 Fevral 09:50
• 10 843

“Vətəndaş cəmiyyətinin effektiv fəaliyyətinin nə qədər zəruri olduğunu anlayırıq” Layihə

• 9 Fevral 09:48
• 12 586

Erməni saxtakarlığı

Bunu onların tarixçiləri də etiraf edirlər [ redaktə ]

“Erməni çarlığı ləğv edildi, bir daha dirçəlmədi”. Bu, eramızın IV əsrində baş verib və bunu yazan erməni tarixçisi Zəkəriyyə Kanakersidir. Bu da onun sözləridir: “Cahan şah (1435-1467) Atropatenə və bütün İrana şahlıq edirdi”. Deməli, Cahan şahın vaxtında Atropaten öz adını qoruyub saxlayırmış və Cahan şah həm doğma vətəni Atropatenin, həm də İranın hökmdarı olub. Cəlilabad Rayon Təhsil Şöbəsinin məsləhətçisi, qocaman müəllim, Azərbaycan tarixinin yorulmaz tədqiqatçısı Rəşid Əsgərov söhbətə bu faktın şərhindən başladı:

• Atropatenə bəzən dövrünün ikinci, üçüncü dərəcəli ölkəsi kimi baxırlar. Əslində o, eramızdan əvvəl iki yüz ildən artıq müddətdə çox qüdrətli dövlət kimi tanınıb. Səfəvi şahları İran şahları yox, sırf Azərbaycan şahları olublar. Cahan şah isə İrandan sonra Osmanlı torpaqlarına qədər əraziləri fəth edib. Cahan şahın nəvəsi Sultan Yaqub hakimiyyətə gəldikdə (1478-1490) səfəvilərlə münasibəti yaxşılaşdırmaq üçün bacısını Şeyx Heydərə ərə verib. Şeyx Heydər 1488-ci ildə Şamaxı hakimi Fərrux Yasarla döyüşdə öldürülüb. Əlvənd Mirzə şahlığı ələ keçirərək Gürcüstana və Ermənistana da yiyələnib. Şeyx Heydərin oğlu İsmayıl 1501-ci ildə Təbrizdə özünü şah elan edib. Şah İsmayıldan sonra oğlu Təhmasib taxta çıxıb, ölkəni oğrulardan, yolkəsənlərdən təmizləyib, ağır vergiləri ləğv edib. Kanakersi onun ürəyiyumşaq, xristianlara qarşı mərhəmətli şah olduğunu yazır. Şah Təhmasibin oğlu Məhəmməd Xudabəndənin vaxtında ölkə Səfəvi bəyləri arasında bölüşdürülür. Osmanlı Fərhad paşa İrəvanı alır və yenidən bərpa etməyə, abadlaşdırmağa başlayır. Xudabəndə qoşun toplayıb İrəvanı geri qaytarmağa gedir, ancaq döyüş baş tutmur.
• Sonralar bu, onun oğlu Şah Abbasa nəsib olur.
• Bəli. Kanakersi I Şah Abbasın hakimiyyətə gəlməsini belə təsvir edir: Şah taxta oturan kimi təğyiri-libas olub ölkəni gəzməyə çıxır. Gəlib Gülçəkan kəndinə çatır. Bərk yağış yağırmış. Böyük bir malikanənin həyətinə girir. Görür eyvanda bir kişi oturub. Soruşur: “Şahın xatirinə məni qonaq saxlarsanmı?” Cavab alır: “Şah adını çəkdinsə, əziz qonağımsan”. Ev yiyəsi şahı səliqə ilə təmizlənmiş otağa aparır, xəz dəri gətirib paltarlarını soyunmuş qonaqların çiyninə atır, od qalatdırır, süfrə açdırır. Birlikdə yeyib-içir, şirin söhbət edirlər. Sonra yataq hazırlanır, içəridən qapılar bağlatdırılır, atlar yerbəyer olunur. Səhər tezdən şah ev sahibinə razılıq edir: “Xidmətinizin haqqını alın”. Kişi deyir: “Şahın adını çəkən qonaqdan biz yediyi bir tikə çörəyin haqqını almırıq. Onda mən Allahın nemətlərindən məhrum olaram”. Şah nökərlərindən xəbər alır: “Ağanın adı nədir?” Cavab verirlər: “Allahverdi”. Şah saraya qayıdan kimi Allahverdini çağırtdırır. O, kəmali-ədəblə geyinir, qılıncı boynuna sarıyır, şahın hüzuruna gəlir və görür ki, taxtda həmin qonağıdır. Şah sual edir: “Qonaq, istəyirəm sənə gözəl geyim verim, necə olar?”. Qonaq deyir: “Çox yaxşı”. “At, yəhər bağışlayım”. – “Çox yaxşı”. “İçərisində hər bir şeyi olan çadır bağışlayım”. – “Çox əla”. “İstəyirəm sənə Şirazın xanlığını tapşırım, necə olar?” – “Bu, hamısından yaxşı olar”. Şah Şirazın xanlığını ona tapşırır və əmr edir: “Nə istəyir verin!”.
• İndi erməni alimi M.O.Darbinyan-Melikyan Şah Abbasın əslində müsəlman olan vəziri Allahverdi xanı da erməniləşdirib.
• Bax Ermənistanın çağdaş alimləri tarixi hadisələri belə saxtalaşdırır, hətta hörmətli, ağıllı adamlarımızı da öz adlarına çıxırlar. Bircə o qalıb ki, Azərbaycan Səfəvi şahlarına, onların İrəvanda xanlıq etmiş nəslinə də erməni desinlər. Kanakersi isə düzünü yazır: “Şah Abbas İrəvanı alandan sonra Əmir Qun xanı ora hakim təyin edir. O, hakimiyyətə başlayan təki xeyirxah əməllərlə məşğul olur, tikinti-abadlıq işləri aparır, vergiləri azaldır, kisə-kisə çörək bişirtdirib İrəvanın inşasında çalışanlara paylayır, beləcə yaşayıb şəhər və kəndləri abadlaşdırır. Xan xristianların evlərini gəzir, onlarla oturub-durur, onlardan hal-əhval tuturdu. Kotayk və Anburd hakimləri məlik Davudla və Gözəl bəylə məsləhətləşirdi. Hərdən əyalətdə şər işlər də baş verirdi. Bir gün bir alvan katalikosunun yerləşdiyi kanadzasar kilsəsinə gedir (erməni yox, alvan, erməni katalikosu yox, alvan katalikosu, erməni kilsəsi yox, alvan kilsəsi. Görünür, o zaman alvanlar ayrıca xalq olublar, erməni dilində yox, öz dillərində danışıblar – B.Ə.) O, kilsədə bir müddət şagirdlik edir, sonra dələduzluğuna görə alvan katalikosu tərəfindən dini addan məhrum olunur”.
• Kanakersinin yazdıqlarından bu nəticəyə gəlmək olar ki, 1435-ci ildən 1700-cü ilədək bütün Ararat əyalətini Azərbaycan Səfəvi şahları və xanları idarə ediblər.
• Elədir. O, “Xronika”sında, öz sözləri ilə desək, Cahan Pəhləvandan tutmuş Şah Səfəviyə kimi olan dövrlərdən, Şah Səfidən Şah Hüseynə qədər Ararat əyalətindəki vəziyyətdən, Əmir Qun xandan başlamış Fərzəli xanadək İrəvan hökmdarlarından danışır. Müasir erməni alimləri isə II Tiqranın vaxtında az müddətə işğal olunmuş Azərbaycan torpaqlarını Böyük Ermənistan adlandırır, Azərbaycandan torpaq iddia edirlər. Bəs biz əsrlər boyu Azərbaycan şahları və xanları tərəfindən idarə olunmuş İrəvanı, Ermənistan torpaqlarını geri qaytarmaq istəsək, ermənilər buna necə baxarlar? Kanakersinin “Xronika”sından bu da bəlli olur ki, Səfəvi şahları, İrəvan xanları və yerli əhali əsasən türk dilində danışırmışlar, eyni zamanda Əfqanıstandan Aralıq dənizinə, İrəvan yaylasından Şimali Qafqaza qədər böyük ərazidə məskunlaşmış xalqların hamısı bir-biri ilə türk dili vasitəsilə ünsiyyət saxlayırmış.
• . Təhmasib Qulu xan osmanlılarla davada görür ki, düşmən tərəfi bütün düzənliyi bürüyüb, bərkdən əmr edir: “Xavtur, qızılbaş, xavtur!”, yəni “Haydı, qızılbaş, haydı!”. Əsl-nəsəbsiz bir iranlı bağırır: “Beş batman tarunun nə xavu olar?” -“Beş litr darıyla hara getmək olar?”. Təhmasib bu sözdən qəzəblənib qəti hücuma keçir, osmanlıları məhv edirE
• . II Şah Abbas Zal xanı İrəvana göndərir. Zal xan əyan-əşrəfi çağırır, İrəvana xan təyin olunduğunu elan edir. Məclisdəkilər onu təbrik eləyir, ucadan qışqırırlar: “Zal xan İrəvanın xanıdır, umri çox olsun!”
• . Şah Hüseyn Murtuza Qulu xanı İrəvana göndərir. Lakin sonra onu qoşuna “tvankçı başı – “tüfəngçi başı” təyin edir.
• . Bir dəfə müsəlmanların başçısı yəhudilərin yanına gedib görür ki, onların başçısı yüksək taxtda oturub. Müsəlman ona deyir: “Cühud, düş ordan, paşa səni istəyir”.

. Bir gün Şah Abbas gəzintiyə çıxır. Bu zaman Ter Stepan adlı erməni rahibi ona yaxınlaşıb aman istəyir. Şah deyir: “Bərəkallah, keşiş, dua eylə, keşiş!”

• . Bir keşiş Təhmasib Qulu xana qazının ondan rüşvət almasından şikayətlənir: “Sadatlu (səadətli) padişağ, arzu xalıma muruat eylə”. Xan qazını çağırır. Qazı hər şeyi boynuna alır. Təhmasib qəzəblə deyir: “Xar kimi divanda rüşvət alır, cəzası budur, de”. Qazını öldürtdürür. Sonradan keşişə xalq arasında “qazıqran” ləqəbi verirlər.
• . Təhmasib Qulu xan İrəvanda bir nəfərlə rastlaşır. O, üzünü gizlədir. Xan əsəbiləşir, naməlum adamın sifətini açır və eybəcərliyini görüb deyir: “Nallat sənin suruna-suratuna”.

Erməni tarixçisi Zəkəriyyə Kanakersi yaşasaydı, yəqin ki, o da çağdaş saxtakar həmkarlarına belə deyərdi: lənət sizin sir-sifətinizə!