Aqşin yenisey şeirləri

Qaşqabaqlı bir atadır axşamcağı

Aqşin Yenisey. Yeni şeirlər

Mənə göz ver, işıq vermə.
Göz-gözü görməyən qaranlıq ver.
Ayı da olmasın, ulduzu da.
Səni gəzim, axtarım o qaranlıqda.
Mən səni tapmaq yox,
axtarmaq istəyirəm həmişə.

Qüssə

Öləcəyik!
O da, sən də, mən də.
Birimiz qürbətdə, birimiz yolda, birimiz vətəndə.
Sonra yenidən doğulacayıq.
Birimiz enliyarpaqlı bir ağac kimi – meşədə,
Birimiz ətirli bir ot kimi – çəməndə,
Birimiz ağ yumurta kimi – kirli bir hində.
Gəlin, indidən tanış olaq ki,
O zaman bir-birimizi
Yarpağımızdan, ətrimizdən, rəngimizdən tanıya bilək,
Darıxmamaq üçün.

Pəncərə tərinə yazılmış şeir

Sinəndən ötrü darıxıram,
Daha doğrusu, ürəyinin səsindən ötrü.
Gəlməyindən ötrü darıxıram,
Daha doğrusu, gəlməyəcəyindən ötrü.
Darıxdığımı biləcəyindən ötrü darıxıram,
Daha doğrusu, bilməyəcəyindən ötrü.

BMT-nin İnsan Haqları Komitəsi üçün məruzə

Həyatda qadınlar yox, sevgilər azad olmalıdır.
Qadınlar bir az zad olmalıdır,
Məsələn, tale kimi bir şey
Yəni yaşamaq qədər əziz, ölüm qədər ögey.

Həyatda sevgilər yox, qadınlar azad olmalıdır.
Sevgilər bir az zad olmalıdır,
Məsələn, tale kimi bir şey
Yəni yaşamaq qədər əziz, ölüm qədər ögey.

Həyatda qadınlar da, sevgilər də azad olmalıdır.
Kişilər bir az zad olmalıdır,
Məsələn, tale kimi bir şey,
Yəni yaşamaq qədər əziz, ölüm qədər ögey.

Köhnə nal

Tarixin ayağından qopub düşən bu dəmir qırığı
Öz əyri sükutuyla haraylayır onu atıb gedənləri
Dördnala çapıb getmış, bu tozlu yolla keçmiş
Arxasınca qalxan toz hələ də çəkilməmiş

Tarixin alnıdır, at ayaqlarının altı
Tarixin alnına vurulan bu dəmir qırığı
Öz əyri sükutuyla haraylayır onu atıb gedənləri
Həm də indiyədək üstündə saxlayır, böyük sərkərdənin ağırlığını

Tarixin ayağından qopub düşən bu dəmir qırığı
– odur bu tozlu yolun yeganə dəmir sirri, kövrək xəyalı
Öz əyri sükutuyla haraylayır onu atıb gedənləri
Üfüqdən yəhərli, yüyənli bir at qayıdıb, imsiləyir yerdəki nalı.

Xankəndi

tənhalıq yalnız insana xas hal deyil.
tənha yollar görmüşəm, kimsənin yürümədiyi
tənha ağaclar görmüşəm, kölgəsində kimsənin oturmadığı
tənha itlər görmüşəm, qaraqabaq – kimsəyə hürməyən
tənha arılar görmüşəm pəncərə şüşəsində çırpınan
tənha qollar görmüşəm
gecələr yalnız öz bədənini qucaqlayan.

Gecə saat 5

mən ümidlərimi yox,
inandıqlarımı itirdiyim üçün yalqızam
indi qarı yağmayan nakam qışam
gülü açmayan solğun yazam
küləyi əsməyən sazaqsız payızam.
sənin çox olduğun hər yerdə mən çox azam
düşün ki, bir ağacam
yerə tökülmüş keçmiş yarpaqlarımı dilənirəm küçələrdən
“hamı” sözünün mənasını indi anlamışam:
“hamı” – sənsən!

biz başqalarına sevgili olmamaq üçün sevgili olduq.
biz başqalarının dostluğuna əngəl olmamaq üçün dost olduq.
biz başqalarnın ayrılmaması üçün.
. ayrıldıq

Köhnə xatirə

torpağa qarışmiş köhnə bir dostumu yad edirəm
həmişə deyirdi ki, bir gün gələcək sən də mənim kimi
öz ürəyinə səyahətə cıxacaqsan
sevdiyin dostlarının və sevdiyin qadınların
“fəxri xiyabanı” ilə qarşılaşacaqsan
və
geri dönüb unutduğun adamları yenidən unudacaqsan.
qaçacaqsan. susacaqsan.
sənə həmişə sadiq olan künclərə qısılıb ağlayacaqsan.
belə yaşayacaqsan.
Və budur:
Gecə.
Boş küçə.
onu axtarırsan gizlicə.
Sevdik, bu da nəticə:
Heç-heçə..

Aqşin yenisey şeirləri

Kulis.az Aqşin Yeniseyin yeni şeirlərini təqdim edir.

Anlaqsız qələbəlik

Bir də var şəhərlərlə şəkil çəkdirən tək adamlar,

Məsələn, biri elə yanından ötən insanlarda güzgülənən mən!

Heç tanımadığım bir ölümün əyninə biçilmiş bədən.

Gələcəyə gedən yol bağlı, buraxmırlar, yenidən keçmişə qayıdır vətən!

Arxasınca dartaraq əsəbi şəkildə övladının əlindən.

Küçədən tapıb, tək böyüdüb onu, atasız, anasız, amansız!

Öyrədib ki, gözdürsə şəxsidir, ağlamaqdırsa bəşəri!

Şəriki varsa ömürdür, kimsəsizdirsə tale!

Yaradırsa doğmadır, ağrıdırsa köçəri!

Kimsə vicdanın yerini soruşur xəstə taksidən;

ya televiziyadandır, ya qəzetdən

Biri deyir: – harasından güllələdinizsə,

O biri: – harasından asdınızsa,

Başqa biri: – harasından tək qoydunuzsa,

Orasıdır vicdanı insanın!

Kimsə dəqiq bilmir heç bir ünvanı.

Yol yoxdursa, çıxış yolu hələ ki, azmaqdır.

Hansıdır bu şəhərin kişi olan küçələri?

Qadın olan binaları hansıdır?

Kimin qızıdır bu hicablı, körpə səki?

Kimdir zamanı tutub saxlayıb, hansı dünəndi gizlənib o heykəldəki?

Bir də var insan – sevdikləri azadlığının düşmənləri…

Müharibədən sağ qayıdıb

Atasız uşaqların diləndiyi küçədən keçərkən

yerinə utanmaq üçün şəhidlərin…

Qədim gəmi

Vicdan ölmədiyimiz bir dünyanın cəhənnəmidir

Yerini axtarsan, azarsan, itkin düşərsən öz bədənində

Günah ölmədiyimiz bir dünyanın cənnətidir

Tikan tək gizlənib güldə, musiqi tək örtünüb çılpaq simdə!

Gül tikanın, səs sükutun azadlığıdır!

Öz yalqızlığına keşik çəkən o qoca əsgər,

Başqalarını öldürdü başqalarının uğrunda

Yarası qasnaqladı, metala, medala döndü sol çiyninin altında.

məqsədi buralı kimi ölməkdi!

Çünki yer üzü öz ölümləri ilə məşhurdur!

Ustalar ona şabalıd ağacından tabut əvəzinə əsa qayırdı.

Çünki insan öz ümidlərindən daha uzunömürlüdür!

Əsa ağacın, ağac tabutun azadlığıdır!

Və o məmləkətin bir quyusundan su çıxdı, bir quyusundan neft!

Bir məmləkət ki, at kimi kişnədi odla suyun arasında.

Kişnəyəndə and içir at!

Qisasının dördayaqlı olduğuna!

Su yanğının əsarəti, yanğın odun azadlığıdır!

Qaranlıq gecənin yalnız insana aid rəngidi.

Pisliyi yalnız insan çevirə bilir çörəyə.

İnsanın azadlığıdır qabağına çörək atılıb həyətdə

zəncirlənib bütün fəsillərə, qaranlıqdakı ağ itdə.

Çöldə qara qurdda ulayan itin azadlığıdır!

Ölmüş bir kəndlini heç danışmadan torpağa gömdülər

Sanki, günahkarmış və cəzası ölümmüş yaşamağının.

Ölüm budursa, tanrısı bir diktatordur bu sükutun.

Hər sükut bir bütün azadlığıdır!

Bu yetim uşaqlar, çətin uşaqlar

səkilərə atılmış quru çörək qırıqlarının arzularıdır.

Atalarını müharibə yeyib, analarını namus!

İnsan hələ də vətən keşiyi, bədən keşiyi çəkirsə,

Hamının olan və heç kimin olmayan bu qədim gəmidə,

Onun azadlığı… bağışla, ey Nuh!

Şalvarda gizlənmiş g*tün azadlığıdır!

Gender bərabərsizliyi

onlar üçün gələnin-gedənin fərqi yox.

Kişilər uzaq bir dağın köksünə qısılmış

qədim kəndə bənzərlər;

gələnlərə görə sevinər, gedənlərə görə darıxarlar,

darıxarlar, həm də çox…

Üzün tanınmaz halı

Yenə həmin gün şüası

Evdəki tozu göstərir.

Qaranlıq boş çarpayını

Saat doqquzu göstərir.

Heç yadına düşürəmmi?

Məndə cəmi bir şəklin var

Baxıram əynin köhnəlib.

Ömür var, şəkilnən keçir,

İnsan var, şəkildə ölür.

Yenə həmin insan seli…

Kölgələr əyilir camda.

Ayrı-ayrı evdən çıxıb

Yan-yana itkin düşürük,

Hər gün eyni izdihamda.

Bakıda son səhər

bir televizor kimi açılır səhər.

Səhnəyə birinci aparıcılar çıxır;

Göyərçinlər və süpürgəçilər.

Göyərçinlər zövqlə yeriyir boş səkidə

yerimək uça bilənlərin xoşbəxtliyidi!

Süpürgəçilər həmişəki kimi acıqlı:

– hanı bəs, axı süpürgələr də uça bilirdi.

Unudulmuş edam

Ölüm hökmü oxuyublar, amma öldürməyiblər

Kiminsə umrunda deyil, varlığınla, yoxluğun.

Hətta günahkar kimi də daha gərək deyilsən

Heç səni də düşündürmür.

İndi burda kimdən ötrü, nədən ötrü olduğun.

Sözlər yaddan çıxmamaq, unudulmamaq üçün

Susub özün öldürür, fikir olmaq istəyir.

Təbiət ruhdan düşür şəhər axşamçağında.

Göylər eybəcərləşib kifir olmaq istəyir.

Tarix heykələ dönür, daşın boyun ucaldır

Tamah gizlənmək üçün girir qızıl küpünə,

Mənsə köhnə sobanın dibində, soyuq evdə

Sitayiş eləyirəm, sönməməsindən ötrü

son bir kibrit çöpünə.

Əlisəmid Kür

Düyün düşüb fikir kimi.

Günortanın istisində ünvansız çöldə Kür kimi

Axıb, axıb o gedəndi

Üzü laylay çalınmış torpaqdı,

Yuxusunda azadlıq görən vətəndir,

Suların paytaxtı ucsuz Xəzərdə

Kürün aqibəti kimi,

Gəlib, gəlib bu şəhərdə

Canına çör-çöp daraşmış,

Özü-özünə dolaşmış qəzəbli burulğan kimi,

Özünə də çətindi,

Dünyada yerini bir kimsə bilməz!

Harda gəldi, necə gəldi xoşbəxtdi, bədbəxtdi,

Bir üzü toydu-bayramdı,

Bir üzü ölüm-itimdi,

Hirsi əngində kilidli,

Gözünün yaşı ovcunda,

Bilmirsən ögey atadır,

Tale

Xəstəlikdən deyil, həkimlərdən qorxan uşaqlıq,

Həbslərdən deyil, polislərdən qorxan gənclik,

Ölümdən deyil, xəstə və həbsdə yaşamaqdan qorxan qocalıq…

Ömrü ağır oldu fikir kimi

Və ümid kimi qəflətən öldü.

Şahbaz Xuduoğlunun şeri

Daş qayadan qopan kimi

Hayanımdan qopub düşdün?

Haramdan tək qoydun məni?!

Canımın bir tərəfiydin

Qopduğun yer qan ağladı,

Yaramnan tək qoydun məni!

Tək uçana göy də dardı…

Bir cüt leylək qatarıydıq,

Sıramdan tək qoydun məni!

Ölüm hər şeyin sonrası,

O da sənə qismət oldu,

Sonramdan tək qoydum məni!

Ankarada azan hüznü

Qaşqabaqlı bir atadır axşamcağı

cəzalandırdığı oğludur küçə fənəri.

Pəncərənin alt yazısıdır

hər gün eyni yerdə ölümü gözləyən qoca.

Düzgün tərcüməsi belədir dünyanın bütün dillərinə:

Min il də yaşasa insan yaşanmış sayılmamalı…

Çünki ölüm bir təsadüf!

Nəsiminin vəsiyyəti

Can məhkum evidir, cəza ver, təki,

Günahı savabdan məhrum eyləmə!

Min dəfə soruşum, bircə yol hay ver,

Sualı cavabdan məhrum eyləmə!

Əzabdan həzz almaq nə sirdir eşqdə?!

Min yara bəslərəm, hər biri eşqdən!

Asini, aşiqi, kafiri eşqdən

Mömini kitabdan məhrum eyləmə!

Qulun küfründə də gizli iman var!

Necə ki, ilanın zəhrində can var.

Nə qədər məkan var və laməkan var,

Sufini şərabdan məhrum eyləmə!

• Təbriz Universitetində Azərbaycan dilində kitablar paylanıldı
• Mədəniyyət Nazirliyinin sabiq şöbə müdirinin həbs müddəti uzadıldı
• “Qız qalası” qısametrajlı melodramı təqdim edildi