Beynəlxalq humanitar hüququn anlayışı, mənbələri və prinsipləri

Suveren bərabərlik prinsipinin əsas məqsədi iqtisadi, sosial, siyasi və ya digər xüsusiyyətlərdən asılı olmayaraq bütün dövlətlərin beynəlxalq münasibətlərində qanuni bərabər iştirakını təmin etməkdir. Dövlətlər beynəlxalq ünsiyyətin bərabər iştirakçıları olduqları üçün hamısı prinsipcə eyni hüquq və vəzifələrə malikdirlər.

Beynəlxalq hüququn prinsipləri

Beynəlxalq hüququn prinsipləri — beynəlxalq və dövlətlərarası müqavilələrdə, beynəlxalq təşkilatların əsasnamələrində, beynəlxalq məhkəmələrin qərarlarında, habelə beynəlxalq praktikada və beynəlxalq ictimaiyyət tərəfindən məcburi tətbiq edilməsinə dair sübutlar mövcud beynəlxalq qanunlarda əsas qanun və normalardır. [1] [2] Beynəlxalq həyat subyektlərinin beynəlxalq həyatın ən vacib məsələlərinə münasibətdə ən vacib və ümumiyyətlə tanınmış davranış normaları həm də dövlətlərin beynəlxalq münasibətlər sahəsində inkişaf etdirdiyi digər normaların, habelə dövlətlərin həqiqi davranışının qanuniliyinin meyarıdır.

Beynəlxalq hüququn prinsipləri, mübahisəli müddəalar kimi, digər xüsusi müddəalar tərəfindən ləğv edilə bilməz və ya xüsusi hallar nəzərə alınmaqla islah edilə bilməz.

Beynəlxalq hüquq prinsiplərinin əsas mənbələri BMT nizamnaməsi, 1970-ci il beynəlxalq hüquq prinsipləri bəyannaməsi və Avropada təhlükəsizlik və əməkdaşlıq konfransının 1975-ci il Helsinki Yekun Aktıdır.

Mündəricat

• 1 Beynəlxalq hüquq prinsiplərinin məzmunu
  • 1.1 Güc tətbiq edilməməsi və güc təhdidi prinsipi
  • 1.2 Beynəlxalq mübahisələrin sülh yolu ilə həlli prinsipi
  • 1.3 Dövlətlərin daxili səlahiyyətlərinə aid olan məsələlərə qarışmamaq prinsipi
  • 1.4 Dövlətlərin bir-biri ilə işləmək öhdəliyi prinsipi
  • 1.5 Bərabər hüquqlar və xalqların öz müqəddəratını təyinetmə prinsipi
  • 1.6 Dövlətlərin suveren bərabərliyi prinsipi
  • 1.7 Beynəlxalq hüquq normalarına vicdanla bağlılıq prinsipi

  Beynəlxalq hüquq prinsiplərinin məzmunu Redaktə

  Beynəlxalq hüquq doktrinası on universal prinsipi fərqləndirir:

  • Güc tətbiq edilməməsi və güc təhdidi prinsipi;
  • Beynəlxalq mübahisələrin sülh yolu ilə həlli prinsipi;
  • Dövlətlərin daxili səriştəsinə aid olan məsələlərə qarışmamaq prinsipi;
  • Dövlətlərin bir-biri ilə əməkdaşlıq etməsi öhdəliyi prinsipi;
  • Bərabər hüquqlar və xalqların öz müqəddəratını təyinetmə prinsipi;
  • Dövlətlərin suveren bərabərliyi prinsipi;
  • Beynəlxalq hüquq çərçivəsində öhdəliklərin vicdanla yerinə yetirilməsi prinsipi;
  • Dövlət sərhədlərinin toxunulmazlığı prinsipi;
  • Dövlətlərin ərazi bütövlüyü prinsipi;
  • İnsan hüquqlarına və əsas azadlıqlarına hörmət prinsipi.

  Güc tətbiq edilməməsi və güc təhdidi prinsipi Redaktə

  İlk dəfə bu prinsip BMT Nizamnaməsində təsbit edildi. Sənətin 4-cü bəndinə əsasən, Nizamnamənin 2-ci bəndində “Birləşmiş Millətlər Təşkilatının bütün üzvləri beynəlxalq münasibətlərdə hər hansı bir dövlətin ərazi bütövlüyünə və ya siyasi müstəqilliyinə qarşı güc tətbiq etməkdən və ya Birləşmiş Millətlər Təşkilatının məqsədlərinə uyğun olmayan hər hansı bir şəkildə güc tətbiq etməkdən çəkinməlidirlər.” Sonradan BMT-nin qətnamələri şəklində qəbul edilmiş sənədlərdə, o cümlədən 1970-ci il beynəlxalq hüququn əsasları haqqında Bəyannamədə, 1974-cü ildə təcavüzkarlıq anlayışında, ATƏM-in 1975-ci il tarixli Yekun aktında və beynəlxalq miqyasda təhdid və ya güc tətbiq edilməməsi prinsipinin effektivliyinin möhkəmləndirilməsi haqqında bəyannamədə münasibətləri göstərilmişdir . Güc tətbiq etməmək öhdəliyi yalnız BMT-yə üzv dövlətlərə deyil, bütün dövlətlərə aiddir.

  Özünümüdafiədə silahlı qüvvədən istifadə yalnız dövlətə silahlı hücum olarsa qanunidir. BMT Nizamnaməsinin 51-ci maddəsi, iqtisadi və ya siyasi tədbirlər gördüyü təqdirdə, bir dövlətin digərinə qarşı silahlı güc tətbiq etməsini açıq şəkildə istisna edir.

  BMT Təhlükəsizlik Şurası, münaqişələrin həlli üçün tövsiyə olunan silahsız bir xarakterli tədbirləri qeyri-kafi hesab edərsə, “beynəlxalq sülh və təhlükəsizliyi qorumaq və ya bərpa etmək üçün lazım olan hava, dəniz və ya quru qüvvələri tərəfindən bu cür hərəkətlərə icazə verilir. Bu cür hərəkətlərə nümayiş iştirakçıları, blokadalar və Təşkilat üzvlərinin hava, dəniz və quru qüvvələrinin digər əməliyyatları daxil ola bilər. ”

  Gücün istifadəsi prinsipinin normativ məzmununa aşağıdakılar daxildir:

  • beynəlxalq hüquq normalarını pozaraq başqa bir dövlətin ərazisinin işğalının qadağan edilməsi;
  • güc tətbiq edilməsi ilə əlaqədar qisas aktlarının qadağan edilməsi;
  • ərazisinin dövləti tərəfindən üçüncü bir dövlətə təcavüz etmək üçün istifadə edən başqa bir dövlətə verilməsi;
  • başqa dövlətdə vətəndaş müharibəsi və ya terror aktlarının təşkili, yatırılması, kömək və ya iştirak etməsi;
  • silahlı dəstələrin, nizamsız qüvvələrin, xüsusən muzdluların başqa bir dövlətin ərazisini işğal etməsini təşkil etmək və ya təşviq etmək.

  Beynəlxalq mübahisələrin sülh yolu ilə həlli prinsipi Redaktə

  Sənətin 3-cü bəndinə əsasən, BMT Nizamnaməsinin 2-ci maddəsində deyilir: “Birləşmiş Millətlər Təşkilatının bütün üzvləri beynəlxalq mübahisələrini dinc yolla, beynəlxalq sülhə və təhlükəsizliyə və ədalətə təhlükə yaratmamaq üçün həll edirlər.” Bu prinsip 1970-ci il Beynəlxalq Hüquq Prinsipləri Bəyannaməsində və ATƏM-in Yekun Aktında göstərilmişdir. Bu sənədlər dövlətlərin “beynəlxalq hüquqa əsaslanaraq ədalətli qərar verməyə səy göstərmək”, mübahisənin həll oluna bilmədiyi hallarda “mübahisənin dinc yolla həlli üçün qarşılıqlı razılaşdırılmış yollar axtarmağa davam etmə” öhdəliyi, “çəkinmək” vəziyyəti gərginləşdirə biləcək hər hansı bir hərəkətdən beynəlxalq sülhün və təhlükəsizliyin qorunmasına təhlükə yarada biləcək dərəcədə və bununla da mübahisənin sülh yolu ilə həllini çətinləşdirə bilər. “

  BMT Nizamnaməsi mübahisədə iştirak edən tərəflərə mübahisəni həll etmək üçün ən məqsədəuyğun hesab etdikləri kimi dinc vasitələr seçmək azadlığı verir. Sülh sistemindəki bir çox dövlət, əksər mübahisələrin həll olunduğu diplomatik danışıqlara üstünlük verir.

  Dövlətlərin daxili səlahiyyətlərinə aid olan məsələlərə qarışmamaq prinsipi Redaktə

  Ümumi bir şəkildə bu prinsipin müasir bir anlayışı Sənədin 7-ci bəndində təsbit edilmişdir. BMT Nizamnaməsinin 2-si və nüfuzlu beynəlxalq sənədlərdə konkretləşdirilmişdir: 1970-ci il Beynəlxalq Hüquq Prinsipləri haqqında Bəyannamə, ATƏM-in Yekun Aktı, BMT-nin dövlətlərin daxili işlərinə müdaxilə edilməsinin yolverilməzliyi, 21 dekabr 1965-ci il tarixli müstəqillik və suverenliyinin qorunması haqqında Bəyannaməsi və s.

  Beynəlxalq hüquq dövlətlərin daxili siyasi vəziyyətini tənzimləmir, buna görə dövlətlərin və beynəlxalq təşkilatların hər hansı tədbirləri beynəlxalq hüququn subyektinin daxili səlahiyyətlərinə aid məsələlərin həllinə mane olmağa çalışacaqları müdaxilə hesab olunur.

  Xüsusilə, hər bir dövlətin başqa bir dövlətdən hər hansı bir formada müdaxiləsi olmadan öz siyasi, iqtisadi, sosial və mədəni sistemini seçmək üçün ayrılmaz hüququ vardır və heç bir dövlət təşkil etməməli, kömək etməməli, maliyyələşdirməməli, təşviq etməməlidir. zorakılıq yolu ilə başqa bir dövlətin sistemini dəyişdirməyə yönəlmiş silahlı, təxribatçı və ya terror fəaliyyətinə icazə vermək, eyni zamanda başqa bir dövlətdəki daxili mübarizəyə müdaxilə etmək.

  Bu ümumi qaydanın istisnası, BMT Nizamnaməsinin VII fəsli əsasında məcburi tədbirlərin tətbiqi, yəni sülhə təhdid, sülhün pozulması və ya təcavüz aktı halında görüləcək tədbirlərdir. Hal-hazırda beynəlxalq hüquq sahəsindəki bir çox ekspertlər də etiraf edirlər ki, BMT Nizamnaməsinin VII fəslindən soyqırım və ya humanitar fəlakət vəziyyətində BMT Təhlükəsizlik Şurasının humanitar müdaxiləsinə icazə vermək üçün də istifadə edilə bilər.

  Moskva görüşünün sənədinə görə, ATƏT-in üzvü olan 56 ölkədə insan hüquqları, təməl azadlıqlar, demokratiya və qanunun aliliyi beynəlxalq xarakter daşıyır və yalnız müvafiq dövlətin daxili işi deyildir [3] .

  Dövlətlərin bir-biri ilə işləmək öhdəliyi prinsipi Redaktə

  BMT nizamnaməsinə uyğun olaraq, dövlətlər “iqtisadi, sosial, mədəni və humanitar xarakterli beynəlxalq problemlərin həllində beynəlxalq əməkdaşlığı həyata keçirmək”, həmçinin “beynəlxalq sülh və təhlükəsizliyi qorumaq və bu məqsədlə səmərəli kollektiv tədbirlər görmək” öhdəliyini daşıyırlar. Bu prinsip bir çox beynəlxalq təşkilatların nizamnamələrində, beynəlxalq müqavilələrdə, çoxsaylı qətnamələrdə və bəyannamələrdə də təsbit edilmişdir.

  Xüsusi əməkdaşlıq formaları və əhatə dairəsi dövlətlərin özündən, ehtiyaclarından və maddi imkanlarından, daxili qanunvericilikdən və beynəlxalq öhdəliklərdən asılıdır.

  Bərabər hüquqlar və xalqların öz müqəddəratını təyinetmə prinsipi Redaktə

  Hər bir insanın onun inkişaf yollarını və formasını sərbəst seçmək hüququna şərtsiz hörmət beynəlxalq münasibətlərin təməl prinsiplərindən biridir. Sənətin 2-ci bəndinə uyğun olaraq. BMT Nizamnaməsinin 1-də, BMT-nin ən vacib məqsədlərindən biri “xalqların bərabər hüquqlar və öz müqəddəratını təyinetmə prinsiplərinə hörmət əsasında millətlərarası dostluq münasibətlərini inkişaf etdirməkdir . “. Bu prinsip BMT sənədlərində – 1960-cı ildə müstəmləkə ölkələrinə və xalqlarına müstəqillik verilməsi haqqında bəyannamədə, 1966-cı il insan hüquqları ilə bağlı müqavilələrdə və 1970-ci il beynəlxalq hüququn prinsipləri bəyannaməsində təsdiq edilmişdir. ATƏT-in Yekun Aktının Prinsipləri Bəyannaməsində xalqların taleyinə nəzarət etmək hüququ vurğulanır.

  Hər bir dövlət, 1970-ci il Beynəlxalq Hüquq Prinsipləri Bəyannaməsinə uyğun olaraq, insanların öz müqəddəratını təyin etmə hüquqlarını həyata keçirmələrinə mane ola biləcək hər hansı bir zorakı hərəkətlərdən çəkinməyə borcludur. Cəmiyyətin və insanın ictimai-siyasi həyatındakı öz müqəddəratını təyinetmə xüsusiyyətlərini təhlil edən müəllif göstərir ki, öz müqəddəratını təyinetmə prosesi və sosial bir cəmiyyətin özünün mədəni, sosial-iqtisadi və ya siyasi özünü həyata keçirmək üçün öz proqramını seçməsinin nəticəsidir. Öz müqəddəratını təyin etmə siyasi və hüquqi fenomenologiyası bu seçimlə bağlı məcburi iradənin ifadə edilməsini nəzərdə tutur, bu referendumun və öz müqəddəratını təyinetmə məsələsində referendumun və digər plebisit formalarının rolunu vurğulayır.

  Dövlətlərin suveren bərabərliyi prinsipi Redaktə

  Hər bir dövlət sistemin digər iştirakçılarının suverenliyinə, yəni digər dövlətlərin heç bir müdaxiləsi olmadan öz ərazilərində qanunverici, icraedici, inzibati və məhkəmə hakimiyyətini həyata keçirmək hüququna hörmətlə yanaşmaq məcburiyyətindədir, habelə xarici siyasətini müstəqil şəkildə həyata keçirir. Bu prinsip Sənətin 1-ci bəndində öz əksini tapmışdır. BMT Nizamnaməsinin 2-də deyilir: “Təşkilat bütün üzvlərinin suveren bərabərliyi prinsipinə əsaslanır.”

  Suveren bərabərlik prinsipinin əsas məqsədi iqtisadi, sosial, siyasi və ya digər xüsusiyyətlərdən asılı olmayaraq bütün dövlətlərin beynəlxalq münasibətlərində qanuni bərabər iştirakını təmin etməkdir. Dövlətlər beynəlxalq ünsiyyətin bərabər iştirakçıları olduqları üçün hamısı prinsipcə eyni hüquq və vəzifələrə malikdirlər.

  Beynəlxalq hüquq normalarına vicdanla bağlılıq prinsipi Redaktə

  Bu prinsip dövlətçiliyin inkişafının ilk mərhələlərində beynəlxalq hüquqi adət pacta sunt servanda şəklində yaranmışdır və hazırda çoxsaylı ikitərəfli və çoxtərəfli beynəlxalq müqavilələrdə öz əksini tapmışdır.

  Öhdəliklərin vicdanla yerinə yetirilməsi prinsipi BMT Nizamnaməsində təsbit olunmuşdur. Preambulada BMT üzvlərinin “müqavilələr və beynəlxalq hüququn digər mənbələrindən irəli gələn ədalət və öhdəliklərə hörmətlə yanaşmaq üçün şərait yaratmaq” qərarını vurğulanır. Sənətin 2-ci bəndinə əsasən. Nizamnamənin 2-ci hissəsində, “Birləşmiş Millətlər Təşkilatının bütün üzvləri, bu Təşkilatın üzvlərinə üzv olmaqdan irəli gələn hüquq və üstünlükləri təmin etmək üçün bu Nizamnamə üzərinə götürdüyü öhdəlikləri vicdanla yerinə yetirirlər.”

  Bu prinsip yalnız qüvvədə olan razılaşmalara şamil olunur. Bu o deməkdir ki, baxılan prinsip yalnız könüllü və bərabərlik əsasında bağlanmış beynəlxalq müqavilələrə şamil olunur. Hər hansı bir qeyri-bərabər beynəlxalq müqavilə, ilk növbədə, dövlətin suverenliyini pozur və BMT Nizamnaməsini pozur, çünki Birləşmiş Millətlər Təşkilatı “öz üzvlərinin suveren bərabərliyi prinsipinə əsaslanır” və bu da öz növbəsində “millətlər arasında hörmətə əsaslanan dostluq münasibətlərini inkişaf etdirmək” öhdəliyini götürür, bərabər hüquq və xalqların öz müqəddəratını təyin etmə prinsipi.

  Bu prinsipin 1648-ci ildən (Otuz İl Müharibəsindən sonra Vestfaliya Sülhü), dövlət nümayəndələrinin bərabər iştirakçı olaraq dəyirmi masaya toplandıqdan sonra meydana gəldiyinə inanılır.

  Dövlət sərhədlərinin toxunulmazlığı prinsipi Bu prinsip dövlətlərin ərazilərini ayıran sərhədin qurulması və qorunması və sərhədlə bağlı mübahisəli məsələlərin həlli ilə əlaqələrini tənzimləyir. Sərhədlərin toxunulmazlığı ideyası əvvəlcə SSRİ ilə FRG arasında 12 Avqust 1970-ci il tarixli müqavilədə, daha sonra PXR, GDR və Çexoslovakiya ilə AFR arasında bağlanmış müqavilələrdə qanuniləşdirilmişdir. O vaxtdan bəri sərhədlərin toxunulmazlığı beynəlxalq hüquq normasına çevrildi. Prinsipin məzmunu və onun inkişaf meyllərini beynəlxalq təşkilatların qətnamələri, bəyannamələri də izləyə bilər. Bunlara, ilk növbədə, BMT orqanlarının aktları, xüsusilə də 1970-ci il dövlətlərinin dost münasibətləri haqqında Bəyannamə, həmçinin baxılan prinsip üçün yeni olan etimad yaradılması tədbirlərinə həsr olunmuş Avropada Təhlükəsizlik və Əməkdaşlıq Konfransı Yekun aktının Etibar tədbirləri haqqında Bəyannamə və Sənəd daxildir. “İştirakçı dövlətlər bir-birlərinin bütün sərhədlərini, habelə Avropadakı bütün dövlətlərin sərhədlərini toxunulmaz hesab edirlər və buna görə də indi və gələcəkdə bu sərhədlərə hər hansı bir ziddiyyətdən çəkinəcəklər.”

  Dövlətlərin bu prinsipə uyğun hüquqları müəyyən edilmiş sərhədlərin tamamilə toxunulmazlığını, əlaqələndirilmədən və təzyiq olmadan, güc tətbiq etməklə və güc tətbiq etməklə dəyişdirilməsinin qanunsuzluğunu tələb etməkdir. Dövlətlər özləri sərhədi keçmə rejimini, fərdi şəxslər, mallar, xidmətlər və s. tərəfindən sərhəd keçidinə qoyulan hər hansı bir məhdudiyyətin qoyulması və ya ləğvi qaydasını müəyyənləşdirirlər. Bununla əlaqədar dövlətlərin əsas vəzifələri müəyyən edilir — müəyyən edilmiş sərhədlərə ciddi riayət etmək, bölmə və ya demarkasiya xətləri, o cümlədən atəşkəs xətləri, sərhəd mübahisələrinin yalnız dinc yollarla həll edilməsi, prinsipi pozan dövlətlərə yardım göstərilməməsi. Sərhədlərin toxunulmazlığı prinsipinin əsas məzmunu üç elementə qədər azaldılır:

  • mövcud sərhədlərin beynəlxalq hüquqa uyğun olaraq qanuni olaraq tanınması;
  • hər hansı bir ərazi iddiasının bu anda və ya gələcəkdə rədd edilməsi;
  • bu sərhədlərdəki hər hansı digər qəsbkarlıqdan, o cümlədən təhdid və ya güc tətbiq edilməsindən imtina.

  İstinadlar Redaktə

  1. ↑ Мучник А. Г. «Комментарий к Конституции Украины» (книга первая). Киев, 2003 г.: Парламентское издательство. ISBN 966-611-252-3
  2. ↑ Мучник А. Г. «Философия достоинства, свободы и прав человека». Киев, 2009 г.: Парламентское издательство. ISBN 978-966-611-679-9
  3. ↑”Документы универсального характера”. 2012-02-19 tarixində arxivləşdirilib . İstifadə tarixi: 2012-09-02 . (#parameter_ignored_suggest)

  Beynəlxalq humanitar hüququn anlayışı, mənbələri və prinsipləri

  Beynəlxalq humanitar hüquq – silahlı münaqişələr zamaın tətbiq olunan, döyüş aparılmasının müəyyən üsul və metodlarının tətbiqini qadağan edən və ya məhdudlaşdıran və silahlı münaqişə dövründə fərdin hüquqlarının qorunmasına yönəlmiş beynəlxalq-hüquqi normaların məcmusuna deyilir.“Beynəlxalq humanitar hüquq” görkəmli alim Jan Pikte tərifindən beynəlxalq- hüquqi leksikona daxil edilmiş nisbətən yeni termindir. Beynəlxalq hüququn bu mühüm sahəsi müxtəlif cür adlandırılır: silahlı münaqişələr dövründətətbiq edilən hüquq; müharibə hüququ (jus in bello); silahlı münaqişələr hüququ; müharibə qanun və adələtli və s. Xüsusi vurğulamaq lazımdır ki, beynəlxalq humanitar hüquq müharibəni qadağan etmir. O, obrazlı desək, birbaşa döyüş meydanına gəlir və sırf humanist mövqedən çıxış edərək, artıq başlamış müharibəni, — onun xarakterindən və başlama səbəblərindən asılı olmayaraq, — müəyyən normativ çərçivəyə salmağa can atır. Bundan çıxış edərək, beynəlxalq humanitar hüququn iki başlıca məqsədini göstərmək olar:

  1. Kombatant olmayanları, yəni mülki şəxsləri və sıradan çıxmış hərbi qulluqçuları müdafiə etmək və onlarla humanist rəftarı təmin etmək. Bu məqsədi beynəlxalq humanitar hüququn bir hissəsi olan“Cenevrə hüququ”həyata keçirir. “Cenevrə hüququ” termini, əsas etibarilə, Müharibə qurbanlarının müdafiəsinə dair 1949-cu il Cenevrə Konvensiyalarına istinad edilərək götürülmüşdür.
  2. Seçimsiz zorakılığın artıq əzab-əziyyətin qarşısını almaq üçün, döyüş aparılmasının müəyyən metod və vasitələrini məhdudlaşdırmaq və ya qadağan etmək. Beynəlxalq humanitar hüququn bu məqsədin həyata keçirilməsinə yönəlmiş hissəsi“Haaqa hüququ”adlandırılır (1899 və 1907-ci illərdə Haaqa sülh konfranslarında qəbul olunmuş müvafiq sənədlərə istinadən).

  Beynəlxalq humanitar hüquq, əsas etibarilə, müqaviləyə söykənir. Bu sahədə aşağıdakı sazişləri göstərmək olar:

  • Partlayıcı və yandırıcı güllələrin istifadəsinin ləğv edilməsi haqqında Sankt Peterburq Bəyannaməsi (11 dekabr 1868);
  • Asanlıqla dönə bilən və yastılanan güllələrin istifad olunmaması haqqında Haaqa Bəyannaməsi (29 iyul 1899);
  • Quru müharibəsinin qanun və adətləri haqqında IX Haaqa Konvensiyası (Quru müharibəsinin qanun və adətləri haqqında)- 18 oktyabr 1907;
  • Boğucu,zəhərli və ya digər belə qazların və bakterioloji vasitələrin müharibədə tətbiqinin qadağan olunması haqqında Cenevrə Protokolu (17 iyun 1925);
  • Genosid cinayətinin qarşısının alınması və cəzalandırılması haqqında Konvensiya (9 dekabr1948);
  • Müharibə qurbanlarını müdafiəsinə dair Cenevrə Konvensiyalrı (12 avqust 1949);
  • Quruda döyüşən silahlı qüvvələrdəki yaralı və xəstələrin vəziyyətinin yaxşılaşdırılması haqqında Cenevrə Konvensiyası (I Konvensiya);
  • Dənizdəki silahlı qüvvələrin yaralı, xəstə və gəmi qəzasına uğramış üzvlərinin
    vəziyyətinin yaxşılaşdırılması haqqında Cenevrə Konvensiyası (II Konvensiya);
  • Hərbi əsirlərlə rəftara dair Cenevrə Konvensiyası (III Konvensiya);
  • Müharibə zamanı mülkü səxslərin müdafiəsinə dair Cenevrə Konvensiyası (IV Konvensiya);
  • Silahlı münaqişə zamanı mədəni mülkiyyətin qorunması haqqında Haaqa Konvensiyası (14 may 1954);
  • Bakterioloji (bioloji) və zəhərli (toksinli) silahların işlənib hazırlanmaı, istehsal edilməsi və ehtiyata toplanılmasının qadağan olunması və onların məhv olunması haqqında Konvensiya (10 aprel 1972);
  • Ətraf mühiti dəyişikliyə uğradan vasitələrdən hərbi və ya istənilən digər düşmən məqsədlərlə istifadə olunmasının qadağan edilməsi haqqında Konvensiya (10 dekabr 1976);
  • 12 avqust 1949-cu il Cenevrə Konvensiyalarına əlavə Protokollar;
  • Beynəlxalq silahlı münaqişə qurbanlarının müdafiəsinə dair Protokol (I Protokol) 8 iyun 1977;
  • Qeyri-beynəlxalq xaraqterli silahlı münaqişə qurbanlarının müdafiəsinə dair Protokol (II Protokol) – 8 iyun 1977;
  • Hədsiz zərərli sayıla bilən və ya seçimsiz nəticələrə malik ola bilən müəyyən adi silah növlərinin istifadəsinə qoyulan qadağalar və ya məhdudiyyətlər haqqında Konvensiya (10 oktyabr 1980). Konvensiya 3protokol əlavə olunmuşdur:
  • Aşkar edilməyən qəlpələr haqqında Protokol (I Protokol).
  • Minaların, mina-tələlərin və digər qurğuların tətbiqinə qoyulan qadağalar və ya məhdudiyyətlər haqqında Protokol (II Protokol).
  • Yandırıcı silahların tətbiqinə qoyulan qadağalar və məhdudiyyətlər haqqında Protokol (IIIProtokol);
  • Kimyəvi silahların işlənib hazırlanması, istehsal edilməsi, ehtiyata toplanılması vətətbiq edilməsinin qadağan olunması və onların məhv olunması haqqında Konvensiya (1993).

  Sadalanmış bu beynəlxalq müqavilələr içərisində beynəlxalq humanitar hüquq üçün ən əhəmiyyətlisi, şübhəsiz ki,Müharibə qurbanlarının müdafiəsinə dair 1949-cu il Cenevrə Konvensiyaları və onlara 1977-ci il Əlavə Protokollarıdır.Beynəlxalq humanitar hüquqda adət normaları da əhəmiyyətli rol oynayır. Bu normaların əksər hissəsi ümumi beynəlxalq hüququn bir hissəsidir və bütövlükdə beynəlxalq birlik tərəfindən jus cogens normaları kimi tanınmışdır. Bu cür normalar, hər hansı konvensiyanın iştirakçısı olub-olmadığından asılı olmayaraq, dünyanın hər bir dövləti üçün məcburidir.
  Məsələn, Yuqoslaviya tribunalı Disko Tadiç işində (1995) qeyd etmişdir ki, daxili silahlı münaqişələr dövründə müharibə qurbanları ilə rəftara aid normalar mövcud beynəlxalq adət hüququnun bir hissəsi kimi hamılıqla tanınmışdır.Bundan əlavə, bir mühüm məqamı qeyd etmək lazımdır ki, pozitiv hüquq normalarının əhatə etmədiyi hallarda,“mülki əhali və vuruşan qüvvələr… insanlıq qanunlarının və ictimai şüurun tələblərinin… mühafizəsi altında qalırlar”. Bu prinsip, 1899-cu ildə onu irəli sürmüş alimin soyadına istinadən Martens klauzulası (qeyd-şərti) kimi məşhurdur və IV Haaqa Konvensiyasında və I Əlavə Protokolda öz əksini tapmışdır.

  Beynəlxalq humanitar hüququn prinsipləri

  Beynəlxalq humanitar hüquq onun məqsəd və vəzifələrini əks etdirən bir sıra prinsiplərə söykənir. Bu prinsiplər aşağıdakılardır:
  a) silahlı münaqişələrin humanistləşdirilməsi; bu, əslində beynəlxalq humanitar hüququn başlıca prinsipidir.
  b) döyüş aparılmasının metod və vasitələrinin seçilməsində vuruşan
  tərəflərin üzərinə məhdudiyyətlər qoyulması;
  c) müharibə qurbanlarının beynəlxalq-hüquqi müdafiəsi;
  ç) mülki obyektlərin və mədəni mülkiyyətin mühafizəsi;
  d) hərbi zərurətin və ictimai qaydanın qorunmasının insana hörmətlə uzlaşdırılması;
  e) düşmən tərəfə, müharibənin məqsədinə (məsələn, düşmənin hərbi gücünün məhv edilməsi və ya zəiflədilməsi və s.) uyğun gəlməyən ziyan vurulmasının yolverilməzliyi;
  ə) neytral dövlətlərin mənafelərinin qorunması.

  Related posts:

  1. Ibtidai siniflrd ana dilinin tdrisi metodikası fnnindn mühazirlr pdf
  2. Azerbaycan arxeologiyasi
  3. Azerbaycan dili qrammatika kitabi
  4. Cahangir gözəlov haqqında