Category: Zeynalabdin Taghiyev
5) В 1899 году Гаджи Зейналабдин Тагиев заключил с иностранной фирмой договор на 25 тысяч рублей и пригласил из Франкфурта-на-Майне известного инженера Вильяма Линдлея, который построил водопровод с источника, который находится в 190 км от Баку- Шолларская вода.
Легенды о любви. Гаджи Зейналабдин Тагиев в проекте Lady.Day.Az “Любовь и ЖЗЛ Азербайджана” – ФОТО
В 1840 году ученые из Петербургской академии наук, рассмотрев присланные для анализа образцы бакинской нефти, вынесли презрительное заключение о том, что “сию вонючую жидкость” можно использовать разве что, как колесную мазь.
Прошло 10 лет, и слава столицы “черного золота” разнеслась по всему свету. Бакинские земли стали скупаться капиталистами из России и из-за рубежа, начали возвышаться нефтяные вышки. Наслышанные о бакинском “Клондайке”, сюда со всех концов земли стекались разного рода специалисты нефтяного дела. Известные ученые, химики, технологи, талантливые инженеры и зодчие, строители и изобретатели нажили здесь немалые состояния. Элементарно, вспомним о Нобеле.
Пожалуй, самым известным нефтяным магнатом того времени считается Гаджи Зейналабдин Тагиев, биография которого была написана много раз. Однако споры о том или другом случае из его жизни до сих пор не затихают. Но мнения всех сходится в одном – он был великим человеком.
Детство и отрочество Зейналабдина.
Судя по документам, Гаджи Зейналабдин родился в 1838 году. В других источниках также указана другая дата рождения – годы 1821, 1823. Точная дата рождения Тагиева до сих пор не выяснена из-за неграмотности его родителей и несколько запутанной системы регистрации рождения по книгам в мечетях. В то время эти даты иногда гравировались даже на серебряной и медной посуде. Так что, потеряв миску с указанием чисел, можно было остаться без дня рождения.
Отец его – башмачник Таги – был родом из Ичеришехер, а мать – Ана ханум – из селения Бильгя. В другом источнике указывается, что мать звали Умми ханум.
Когда Зейналабдину исполняется 10 лет, его мать умирает, отец женится во второй раз. От второй жены у башмачника Таги рождаются пять дочерей.
Зейналабдин начинает работать с малых лет. Уже в 10 отец устраивает его учеником каменщика, он таскает кадки с раствором, потихоньку обучаясь ремеслу. В 12 лет будущий миллионер уже начинает обтесывать камни и только к 15 годам становится каменщиком. Не имея образования, Гаджи Зейналабдин был достаточно смышленым для того, чтобы вскоре стать подрядчиком. В 20-летнем возрасте он начинает торговать мануфактурой и вскоре богатеет. Тагиев решает попробовать начать нефтяной бизнес.
Это был достаточно рискованный шаг, так как, вложившись в промысел, можно было впустую бурить, потеряв немалые деньги на покупке земель и аренде дорогого бурового оборудования. Но фортуна улыбается ему.
Любимчик судьбы
В 1873 году Зейналабдин с двумя компаньонами арендует землю в Биби-Эйбате.
Нанимают чернорабочих, мастеров, приобретают оборудование и, соорудив вышку, принимаются бурить скважины. Расходы растут день ото дня, а нефть все никак не показывается. В конце концов, потеряв надежду, компаньоны решают продать свой пай. Гаджи выплачивает их деньги и становится единоличным владельцем земли. Неудача не обескураживает его. С завидным упорством он продолжает бурить.
Первый черный фонтан.
Наконец, на одной из четырех скважин забил фонтан. Сын бедного башмачника Таги, палчыгчы -Зейналабдин в одночасье становится миллионером Тагиевым.
В 1895-1897 годах, за три года Гаджи Зейналабдин выстроил в центре Баку большой дворец. Все четыре фасада этого величественного особняка и гигантские купола на крыше издалека привлекали внимание. Автором проекта был архитектор Иозеф Гославский, которого позже назвали Кавказским Растрелли. Он использовал при строительстве дворца европейский стиль “ордер”, хотя некоторые элементы композиции, интерьеры залов и были навеяны традициями восточного зодчества. Сегодня это здание музея истории Азербайджана.
Дом Тагиева, ныне Музей истории Азербайджана
На каждом из четырех углов и у главного входа горел огромный газовый фонарь, заливая весь квартал ярким светом. Конюшни этого дворца находились на нынешней улице им. Расул Рза, в заднем фасаде.
Тагиев и Савва Морозов
Тагиев был нефтепромышленником, владельцем мельницы, фабрикантом, крупным рыбопромышленником, торговцем и хозяином грузовых судов. У него были большие леса в Губе, Евлахе, Атлыхане. Представительства у Гаджи были во многих городах и странах. В Иране ему принадлежало несколько караван-сараев, в Москве же Тагиев построил четырехэтажный дворец.
Он сыграл большую роль также в развитии текстильной промышленности в Азербайджане и Дагестане. Мусульмане этих республик получали на саван бязь из России, но многие из них брезгливо относились к товарам из христианской страны. Гаджи Зейналабдин взялся и за эту проблему и решил построить в Баку текстильную фабрику.
Завязалась ожесточенная борьба с 28 крупнейшими фабрикантами, во главе с королем русского текстиля Саввой Морозовым. В лице Тагиева они видели серьезного конкурента. Их тревожила близость к Баку хлопковых плантаций. Они опасались выпустить из рук рынки сбыта в Иране, Турции, Туркестане, Закавказье.
Дорогими подарками Гаджи Зейналабдин Тагиев добился разрешения на постройку фабрики для выработки ткани. В результате мусульмане близлежащих стран стали покупать бязь у Тагиева. Она была более лучшего качества и дешевле, чем у русских производителей.
Отец экономики и великий меценат
Многие считают Гаджи Зейналабдина Тагиева отцом азербайджанской экономики. Бакинские судоверфи, нефтяные заводы, первая конно-железная дорога, пожарное депо, бакинский водопровод, первые банки – синдикаты, первый хлопчатобумажный комбинат, школы, медресе, мечети, больницы, театры – открывались и развивались с подачи и на деньги Гаджи Зейналабдина Тагиева.
Он был очень активен во всех вопросах, касающихся развития промышленности в стране.
Однако еще больше Гаджи Зейналабдина Тагиева знают и почитают за благотворительную деятельность, где он проявил себя особенно заметно.
Тагиев не только спонсировал учебу в самых престижных заграничных учебных заведениях будущих специалистов – азербайджанцев- нефтяников, юристов, врачей, учителей, но и добился, чтобы в Баку открыли собственный политехнический институт, где преподавали лучшие профессора того времени.
Как человек, вышедший из бедняков, он хорошо понимал нужды простых людей и постоянно о них заботился. На предприятиях Тагиева рабочие получали приличное по тем временам жалованье. Для своих рабочих Тагиев построил мечеть, для их детей – школу, организовал курсы обучения грамоте, открыл аптеку и медпункт.
Гаджи Зейналабдин Тагиев также пользовался популярностью и уважением далеко за пределами своей страны. Банк Тагиева считался одним из самых надежных банков в Российской империи. Как ни странно, но Гаджи был членом масонской ложи в Германии.
Ресторан на 100 лет
Существует очень интересная история о том, что, будучи в Германии, Тагиев зашел в небольшой ресторанчик, где, увидев человека с восточной внешностью и в довольно обычной одежде, к нему никто не подошел. Подозвав официанта, через переводчика, который был рядом с ним, Гаджи попросил вызвать хозяина. Сначала Тагиев спросил его о том, сколько стоит обед на одного человека, потом, получив ответ, он попросил назвать сумму, сколько будет стоить этот же обед, но на 20 персон. Удивленный хозяин, подсчитав, ответил ему. А сколько будет стоить обед на 100 человек в течение ста лет, спросил Тагиев ошалевшего немца. Получив подсчеты, он заплатил требуемую сумму и потребовал контракт, в котором было бы указано, что каждый азербайджанец, посетивший ресторан в течение ста лет, будет бесплатно накормлен.
Посольство Германии направило письмо в правительственные органы Азербайджана, где было написано, что в 1911 году был подписан контракт между Гаджи Зейналабдином Тагиевым и хозяином ресторана на сто лет. И этот ресторан вот уже на протяжении ста лет бесплатно обслуживал азербайджанцев и только в январе 2011 года срок действия контракта истек.
Последней строкой в том письме был вопрос: “Желает ли кто-нибудь продлить срок этого контракта?”
Контр-адмирал Тагиев
Тагиев также имел немалые заслуги перед Российской империей. По высочайшему императорскому указу ему было присвоено звание действительного статского советника. Это звание равнялось званию генерала, контр-адмирала и обер-прокурора, и имело большие полномочия.
Еще одна легенда
Говорят, когда Гаджи работал каменщиком, его пригласили сделать секретный сейф в стене. Привезли с повязкой на глазах – он не знал, где находится и чей это дом. Много лет спустя, он случайно набрел на это здание. Тагиев узнал полуразрушенную стену и нашел сейф с драгоценностями, которые использовал для первого отправного капитала. Но все это слухи, не подтвержденные никем.
Похороните меня у его ног.
Гаджи Зейналабдин Тагиев скончался 1 сентября 1924 года в возрасте 105 лет на своей Мардакянской даче.
1923 год, Маракяны, дочь Лейла и внуки
4 сентября его похоронили, в соответствии с его завещанием, у ног известного ахунда, Моллы Абутураба. Гаджи Зейналабдин Тагиев очень уважал его, прислушивался к советам и наставлениям старого ахунда. О завещании Тагиева ходят легенды.
Тагиев сам рассказывал, что ехал как-то в своем роскошном фаэтоне на дачу в Мардакяны. Настроение у него было веселое, так как дела шли отлично. Вдруг он увидел из окна, что Ахунд Абутураб едет в своем стареньком фаэтоне.
Гаджи остановил свой фаэтон и приказал извозчику пригласить Ахунда пересесть в его экипаж. Они ехали и мирно беседовали, как вдруг, Гаджи спросил ахунда:
– Ага, как ты думаешь, я могу потерять свое богатство?
Абутураб ага ответил ему:
– Гаджи, ты ездил в Мекку, совершил паломничество, тебе известны превратности судьбы. Если Аллах пожелает, он в мгновение ока лишит тебя всего состояния. Так что, больше думай о вечном.
Когда в двадцатые годы, после национализации его фабрик, промыслов и дворцов, Гаджи Зейналабдин Тагиев переехал на свою Мардакянскую дачу, которую ему оставило советское правительство, то вспомнил о словах незабвенного Абутураба и понял, насколько тот был прав.
“Потому я и завещаю похоронить меня у его ног”, написал Гаджи Зейналабдин в своем завещании.
На месте захоронения Ахунда Абутураба еще давно Муртуза Мухтаров воздвиг красивый мавзолей, где и был похоронен Гаджи Зейналабдин Тагиев, как он и завещал, прямо у ног ахунда. Однако, впоследствии могила Тагиева 6ыла разрушена, и мавзолей также пришел в запустение. Его восстановили после 50-х годов.
45 лет – разве это разница?
Тагиев был женат дважды. Первой женой была его двоюродная сестра, Зейнаб ханум. От нее у него было трое детей – сыновья Исмаил и Садыг, и дочь – Ханым.
Исмаил Тагиев, сын Г. З.Тагиева, и его жена Нурждахан ханум Араблинская
Старшая дочь известного генерал-лейтенанта Араблинского была женой сына Тагиева – Садыга. Будучи в гостях у сына, Гаджи понравилась младшая дочь Араблинского – Сона.
Правду говорят, седина в бороду, бес – в ребро. Влюбившись на старости лет, Гаджи Зейналабдин Тагиев 28 июня 1896 года в Дербенте вступил во второй брак с Соной-ханум Араблинской, с золовкой собственного сына, которая была моложе него на 45 лет.
В светских кругах Араблинская была известна, как Софья Владимировна. Она родила Гаджи пятерых детей – трех дочерей – Лейлу, Сару и Сураю, и двоих сыновей – Мамеда и Ильяса.
Сона Тагиева с мужем и детьми
О трагической судьбе Соны ханум тоже ходят легенды. Сона ханым Тагиева-Араблинская родилась в 1881 году в Дербенте в семье потомственного дворянина генерала Балакиши бека Араблинского. Установление советской власти обернулось для семьи Тагиева трагедией.
Сона ханум умерла в 1932 году в страшной нищете, отвергнутая самыми близкими людьми. Сама она никогда никого не обвиняла, она понимала, что иначе им пришлось бы поступиться очень многим. Однако большинство простых людей всегда относились к ней с большой теплотой, особенно те, в ком еще была жива память о заслугах ее и ее мужа перед всем азербайджанским народом.
Дочь, внучка и правнучка.
Дочь Тагиева, Сара ханум, по возвращении в Баку в середине 50-х годов, после смерти Сталина, старалась добиться справедливости, пытаясь восстановить честное имя своего отца, однако все двери чиновников в то время для нее были закрыты. Перебиваясь практически с хлеба на воду, Сара ханум тратила деньги, посылаемые дочерью Сафией из Башкирии, на машинисток, писала письма в различные инстанции о своем отце.
Вернувшись, наконец, на родину в 1991 году после смерти Сары ханым, ее дочь Сафия ханум решила продолжить дело своей матери. В 2005 году не стало и Сафии ханум. Ее дочь Камилла ханум, правнучка Тагиева, решила продолжить дело всей семьи – оживить благотворительный фонд, поступления в который в связи с продолжительной болезнью и смертью Сафии ханум прекратились.
В памяти Камиллы ханум были еще свежи воспоминания, каких усилий стоило Сафие ханум найти желающих участвовать в благотворительных акциях.
Помни, что ты всего лишь человек.
У Гаджи Зейналабдина был старинный топор, который служил ему верой и правдой, когда Тагиев еще работал каменщиком-строителем. Он подвесил этот топор на внутренней стене одного из своих двух огромных сейфов, напротив двери, чтобы всякий раз, открывая его, видеть топор, вспоминать о превратностях судьбы и никогда не кичиться нажитым богатством.
Интересные факты.
1) Первый автомобиль в Азербайджане появился у Тагиева, а затем – у Ротшильдов.
2) Гаджи Зейналабдин Тагиев оплатил первый перевод Корана на азербайджанский язык. Переводчиком был кази Мир Магомед Керим.
3) Гаджи Зейналабдин Тагиев открыл первую мусульманскую школу для девушек, первым директором которой была Ганифа Меликова, жена Гасан бека Зардаби.
4) Когда оставалось завершить кладку, заделать последний камень на главном куполе мечети, каменщик отложил в сторону свой мастерок. Послали за Гаджи Зейналабдином Тагиевым, рукой которого был уложен первый камень в фундамент мечети “Тезе Пир”. “Первый каменщик” заложил ее, ему же принадлежала честь её завершения.
5) В 1899 году Гаджи Зейналабдин Тагиев заключил с иностранной фирмой договор на 25 тысяч рублей и пригласил из Франкфурта-на-Майне известного инженера Вильяма Линдлея, который построил водопровод с источника, который находится в 190 км от Баку- Шолларская вода.
6) Его дочь Лейла вышла замуж за сына Шамси Асадуллаева, другого бакинского миллионера.
7) Сын Гаджи Зейналабдина Тагиева – Мамед, будучи офицером “Дикой дивизии”, умирает от русской рулетки.
Манаф Сулейманов, “Дни минувшие”
“Müasirləri Haci Zeynalabdin Tagıyev haggında”, Bakı -2013
Fərhad Cabbarov, ” H.Z.Tagıyevin gız məktəbinin tarixindən”, Bakı -2011
Н.А.Ибрагимов, “Немецкие страницы истории Азербайджана”, Баку 1995. Изд. Азербайджан
Наргиз Сулейманова
Category : Zeynalabdin Taghiyev
Azerbaijani businessman (1823-1924)
- Hacı Zeynalabdin Tağıyev
- Russian Empire
- Azerbaijan Democratic Republic
- Soviet Union
- businessman
- philanthropist
- industrialist
- patron of the arts
- industrial sector
- patronage
- Ismail Taghiyev
- Sara Sarayeva-Taghiyeva
- Order of noble Bukhara
- Medal In memory of coronation of Alexander III
- Order of the Lion and the Sun First class
- Commander of the Order of the Lion and the Sun
- Officer of the Order of the Lion and the Sun
- Order of Saint Stanislaus, 2nd class (1902)
- Order of Saint Stanislaus, 3rd class (1898)
Q197083
VIAF ID: 40427237
GND ID: 128379545
NKCR AUT ID: xx0245486
Subcategories
This category has the following 5 subcategories, out of 5 total.
H.z.tağıyev
XIX əsrin sonu-XX əsrin əvvəllərində yaşamış məşhur sahibkar, mesenat Hacı Zeynalabdin Tağıyev Bakıda, İçəri şəhərdə, başmaqçı Məhəmmədtağı Tağıyev və onun arvadı Umxanımın ailəsində dünyaya göz açmışdır. Bir ehtimala əsasən o, 1823-cü, digərinə, daha etibarlısına görə isə, 1838-ci ildə anadan olmuşdur. Hələ uşaq ikən Zeynalabdin anasını itirmiş və atasının himayəsində yaşamışdır. İkinci nikahdan atasının daha beş övladı dünyaya gəlir. Ailəsinə kömək məqsədilə balaca Zeynalabdin tikintidə çalışır, gündə 5-6 qəpik pul qazanırdı. Artıq 15 yaşına çatdıqda, o, bənnaçı sənətini mənimsəyir.
Zeynəb xanımla birinci nikahdan H.Z.Tağıyevin üç övladı dünyaya gəlmişdir: İsmayıl, Sadıx və Xanım. 1896-cı il iyunun 28-də o, general-mayor B.Ərəblinskinin qızı Sona xanımla evlənmişdir. Bu nikahdan onların beş övladı doğulmuşdur: Leyla, Sara, Məmmədtağı, Məmmədkazım və Sürəyyə.
XIX əsrin 50-ci illərinin sonu-60-cı illərin əvvəllərində müəyyən kapital toplaya bilmiş H.Z.Tağıyev manufaktura ticarəti ilə məşğul olmağa başladı. Bununla yanaşı o, 1870-ci ildə çox da böyük olmayan ağ neft zavodunu satın alır. 1872-ci ildə neft sənayesində iltizam sisteminin ləğvindən sonra H.Z.Tağıyev «Соучастники» (“Şəriklər”) birliyinin təsisçilərindən biri kimi 1872-ci ildə Bakıda keçirilmiş ilk müzayiqələrdə iştirak etmişdi. Bir sıra başqa şirkətlər kimi bu birlik də müzayiqə qalibi oldu. 1873-cü ildə getdikcə artan ajiotaj şəraitində H.Z.Tağıyev müstəqil olaraq neft işində bəxtini sınamaq qərarına gəlir. O, şəriki ilə birlikdə Bibiheybətdə 9 min rubla torpaq sahəsi alaraq quyu qazdırmağa başlayır.
1873-cü ildə “H.Z.Tağıyev neft sənayesi firması” yaradılır. Uzun müddət qazma işləri aparılmasına baxmayaraq neft görünmür. Lakin H.Z.Tağıyev ruhdan düşmür və qəribə bir inamla axtarışı davam etdirir, hətta qazma işlərində şəxsən iştirak edir. 1878-ci ilin əvvəlində H.Z.Tağıyevin buruğunda çoxdan gözlənilən neft fəvvarə vurur. Hacı Bakının ən varlı adamlarından birinə, onun az tanınan mədəni isə böyük müəssisəyə çevrilir. Həmin illərdə Bakıya səfər etmiş böyük rus alimi D.Mendeleyev yerli sahibkarlar haqqında bu sözləri deyib: “Kokorevdən sonra burada birinci yeri hökumət tədbirləri və Bakıda Burmeystr, Hacı Tağıyev, Lens və L.E.Nobel kimi xadimlərin səyləri tutur. ”. Sonrakı illərdə H. Z. Tağıyevin kiçik neftçıxarma müəssisəsi qazma, hasilat, emal və nəqletməni özündə birləşdirən iri istehsalat kompleksinə çevrilir. XIX əsrin 80-ci illərində H.Z.Tağıyevin firması 10 mln. pud (1 pud = 16,38 kq) neft hasil edirdi, 1893-cü ildə hasilat 20 mln. puda çatmış, 1896-cı ildə isə 32 mln. pudu keçmişdi. “Rotşild qardaşları” Paris bankir evinin məlumatına görə, H.Z.Tağıyevin 20 mln. rubla qiymətləndirilən neft işi “əla və indiki gəlirləri xeyli idi”.
XIX əsrin 90-cı illərinin ikinci yarısında Bakı neft sənayesi iri inhisarlar arasında bölüşdürülmüşdü. Rəqabətin uğursuz olacağını anlayan H.Z.Tağıyev mədənləri, neft kəməri, neft daşıyan donanması, dəmiryolu sisternləri, Rusiyanın müxtəlif şəhərlərində ağ neft, mazut anbarları olan firmasını ingilis bankiri E.Qubbardın başçılıq etdiyi qrupa 5 mln. rubla satmışdı. Onun müəssisələri əsasında 1897-ci ildə ingilislər tərəfindən “Rusiyada neft və duru yanacaq çıxaran cəmiyyət” (“Oleum”) yaradıldı. Lakin H.Z.Tağıyev “Oleum”un direktorlarından biri kimi qalmışdı. Onun öz neft biznesini belə ucuz satmasını uzaqgörənliklə, neft sənayesində yeni böhranın baş verəcəyini və bununla əlaqədar neftin hasilatına, daşınmasına olan xərclərin artacağını, ixracla bağlı çətinliklərin olacağını dərk etməsi ilə izah etmək olardı; bəlkə də ona öz planlarını gerçəkləşdirmək üçün böyük pul məbləği lazım idi. O da qeyd olunmalıdır ki, Cənubi Qafqazda ilk iri toxuculuq fabrikinin, daha sonra isə Bakıda H.Z.Tağıyevin bilavasitə iştirakı ilə Tacir bankının açılması ilə bu planların bir qismi reallaşdı.
İri neft sahibkarı kimi H.Z.Tağıyev bir neçə nəqliyyat vasitələrinə malik idi. Onun əlində altı paroxod və dəmir yolu vaqon – sisternləri parkı var idi. Bu cür nəqliyyat vasitələrinə malik olmaq H.Z.Tağıyevə neft məhsulları daşınması ilə məşğul olan əsas şirkətlər arasında xüsusi mövqe tutmaq imkanı verirdi.
H.Z.Tağıyevin sahibkarlıq fəaliyyəti təkcə neft sənayesi ilə məhdudlaşmırdı. Rusiya toxuculuq müəssisələrinin xam ipliyə olan tələbatı onu pambıq parça məhsulları istehsal edən fabrik tikməyə sövq etdi. 1897-ci ilin oktyabrında Bakıda “Lifli maddələrin emalı üzrə Qafqaz səhmdar cəmiyyəti” təsis edildi. Bu cəmiyyət xaricdən gətirilən müasir texnika ilə təchiz olunmuş toxuculuq fabriki tikməyə başladı. Müəssisənin əsas obyektlərinin inşası 1901-ci ildə başa çatdırıldı. Bu, Azərbaycanda təkcə qiymətli ixrac məhsulları və külli miqdarda gəlir verən yeni sənaye sahəsini yaradılması deyil, həm də minlərlə işsizin işlə və pulsuz evlə təmin edilməsi demək idi. Fabrik Bakının Əhmədli kəndində işə salınmışdı. Onun nəzdində fəhlə və qulluqçular üçün pulsuz mənzilli evləri və öz elektrik stansiyası olan qəsəbə, o cümlədən ambulatoriya tikilmiş, yaşlı fəhlələr üçün məktəb və kurslar açılmışdı. Başqalarından, məsələn, “Nobel qardaşları” şirkətindən, istehsal artdıqca genişlənən zavod tikililərindən fərqli olaraq, H.Z.Tağıyevin bu fabriki məşhur memar İ. Qoslavski tərəfindən əvvəlcədən vahid istehsal-yaşayış kompleksi kimi inşa olunmuşdu. Bu, Bakıda xüsusi planla tikilən ilk fəhlə qəsəbəsi idi.
H.Z.Tağıyevin sahibkarlıq fəaliyyəti haqqında bəhs edərkən onun elektroenergetika, rabitə, yeyinti sənayesi, torpaq sahələrinin, mülklərin və b. daşınmaz əmlakın alqı-satqısı ilə bağlı əməliyyatlarını, həmçinin bank işində fəaliyyətini də qeyd etmək olar.
Lakin H.Z.Tağıyev yalnız böyük sərvət sahibi kimi deyil, daha çox özünün maarifçilik, xeyriyyəçilik fəaliyyəti ilə xalqın yaddaşında qalmışdır. Elə buna görə hələ sağlığında Hacı “el atası” adını almışdı. O, dəfələrlə Bakı dumasının üzvü seçilmiş, şəhərin mühüm problemlərinin həllində, qərarların müzakirə və qəbul olunmasında iştirak etmişdi. H.Z.Tağıyev nəinki faydalı təkliflərin təşəbbüskarı kimi onlara səs verir, həm də öz vəsaiti ilə belə təkliflərin həyata keçməsinə kömək edirdi. Onun təşəbbüsü və birbaşa iştirakı ilə Bakıda ilk teatr binası tikildi, at-dəmir yolu (konka) işə salındı, şəhərin mərkəzində bir sıra dükan və kontorların yerləşdiyi Ticarət evi – Tağıyev pasajı fəaliyyətə başladı. H.Z.Tağıyev Bakıya içməli suyun çəkilməsi layihəsinin hazırlanıb həyata keçirilməsində yaxından iştirak etmişdir. Hələ 1874-cü ildə o, öz vəsaiti hesabına Bakı şəhərinə su kəmərini çəkdirdiyinə görə üzərində “Səyinə görə” yazısı olan gümüş medalla təltif olunmuşdu. H.Z.Tağıyev 1901-ci ildə ingilis mühəndisi V. Lindley tərəfindən yeraltı suların qazılması işlərinə 25 min rubl vəsait ayırımış və 1917-ci ildə Bakıya içməli su gətirən kəmər istifadəyə verilmişdi.
Maarifin yayılması kimi vacib bir problemin həlli H.Z.Tağıyevin ictimai fəaliyyətində geniş yer tuturdu. Bu sahədə fəal iştirakına görə Hacı Bakı Mariinski qadın gimnaziyasının, orta texniki məktəbin, Aleksandra rus-müsəlman qız məktəbinin, Kommersiya məktəbinin fəxri hamisi, Tiflis şiə müsəlman məktəbinin fəxri nəzarətçisi təsdiq olunmuşdu.
H.Z.Tağıyev özünəməxsus səxavətlə ehtiyacı olan şagirdlərə maddi yardım göstərir, ali tədris müəssisələrində təhsil alan onlarla tələbəyə təqaüd verirdi. Həmin tələbələr arasında sonralar görkəmli ictimai və dövlət xadimləri, alimlər, həkimlər, mühəndislər – Həsən bəy Ağayev, Nəriman Nərimanov, Məşədi Əzizbəyov, Əlimərdan bəy Topçubaşov, Nəsib bəy Yusifbəyli, Əziz Əliyev, Ağa Axundov, Qara Axundov, Qarabəy Qarabəyov, Xudadad bəy Məlik-Aslanov, Şahbaz Rüstəmbəyov və bir çox başqaları var idi.
Ümumiyyətlə, H.Z.Tağıyevin maarifçilik və xeyriyyəçilik fəaliyyəti bir-biri ilə sıx bağlı idi və təkcə Bakı ilə məhdudlaşmırdı. O, Yelizavetpolda (Gəncədə), Şamaxıda, Naxçıvanda, Tiflisdə, Dərbənddə, İrəvanda, eləcə də Rusiyanın digər bölgələrində məktəblərin saxlanılması üçün vəsait sərf edirdi.
H.Z.Tağıyevin gördüyü mühüm işlərdən biri də 1901-ci ildə Bakıda Tağıyevin qız məktəbi adı ilə tanınan, İmperatriçə Aleksandra Fyodorovna adına rus-müsəlman qız məktəbinin açılması idi. Məktəb Şərqdə müsəlman qızlar üçün ilk dünyəvi tədris müəssisəsi olmuşdur. Onun yaradılması üçün H.Z.Tağıyev 1896-cı ildə 150 min rubl ayırmışdı. Ondan 125 min rubl işçi heyət, kitab və dərs ləvazimatı, 25 min rubl isə binanın tikintisi üçün nəzərdə tutulmuşdu. Qız məktəbinin məzunları Azərbaycanın məktəblərində işləmək üçün pedaqoq hazırlanmasının, azərbaycanlı qadınların peşə təhsilinin formalaşmasının əsasını qoydu.
Dövri nəşrlərə öz münasibətini bildirən H.Z.Tağıyev deyirdi: “Mən mətbuatı xalqın mənəvi-maarif və iqtisadi cəhətdən yüksəlişinin güclü vasitələrindən biri kimi görürəm, buna görə də qəzetlərə maddi yardım göstərməyi öz mənəvi borcum sayıram”. 1895-ci ildə H.Z.Tağıyev “Kaspi” qəzetini (redaktoru – Əlimərdan bəy Topçubaşov) satın aldı. 1905-ci ildən «Həyat» qəzeti (redaktorları – Əhməd bəy Ağayev və Əli bəy Hüseynzadə), 1906-cı ildən “Füyuzat” jurnalı (redaktoru – Əli bəy Hüseynzadə) H.Z.Tağıyevin maddi köməyi ilə nəşr olunmağa başladı.
1873-cü ildə Azərbaycan tarixində əlamətdar hadisə baş verdi – milli teatrın əsası qoyuldu. Onun təşəkkülündə H.Z.Tağıyevin də böyük rolu olmuşdur. Belə ki, xalqın maariflənməsində, mədəni səviyyəsinin və doğma dilinin inkişafında teatrın əhəmiyyətini yüksək qiymətləndirən Hacı 1883-cü ildə öz vəsaiti hesabına Azərbaycanda ilk teatr binasını tikdirdi. O, 1890-cı ildə 80 min rubl xərcləyərək, binanı yenidən qurdu. Bakının mərkəzində yerləşən teatr binası geniş, dövrünə görə yüksək səviyyədə təchiz olunmuş, gözəl tərtibata malik idi. Maraqlıdır ki, teatrda qadınlar üçün ayrıca loja nəzərdə tutulmuşdu. Teatrın açılışı milli mədəniyyət tarixində mühüm hadisə oldu: Azərbaycan truppaları çoxdan gözlədikləri səhnəni əldə etdilər.
H.Z.Tağıyev sözün əsl mənasında incəsənət vurğunu idi. Tez-tez tək, yaxud da ailəsi ilə birgə teatr tamaşalarına gedər, istər milli, istərsə də Avropa rəsm əsərləri ilə maraqlanardı. Hacının məşhur rəssamların əsərlərindən ibarət zəngin kolleksiyası indiki Rüstəm Mustafayev adına İncəsənət Muzeyinin fondlarında xüsusi yer tutur.
1918-ci ildə Azərbaycan Cümhuriyyətinin yaradılmasını alqışlayan H.Z.Tağıyev müstəqil milli dövlətçilik mənafelərini dəstəkləmiş, təntənəli dövlət tədbirlərində iştirak etmişdir. O, yüksək səviyyəli dövlət qonaqlarını öz yaşayış mülkündə qonaq etmişdir. Məhz Cümhuriyyət dövründə H.Z.Tağıyev öz böyük arzularından birinin – Bakıda ali təhsil ocağının açılmasının şahidi oldu. 1919-cu il 1 sentyabr tarixli qanunla Bakı Universiteti təsis edildi. Hacı da onun açılışına dəvət olunmuş və başqa azərbaycanlı sahibkarlar kimi universitetə maddi yardımını əsirgəməmişdi. Böyük xeyriyyəçi Bakı Universitetinin xeyrinə ticarət evinin – Passajın gəlirlərindən istifadə etməyi təklif etdi. 1919-cu ildə Azərbaycan Cümhuriyyətinin hökuməti ali təhsil almaq üçün yüz gənci xarici ölkələrə göndərdi. H.Z.Tağıyev onlara da maddi kömək göstərmişdi.
1920-ci ildə Azərbaycanda sovet hakimiyyəti qurulduqdan sonra H.Z.Tağıyevə məxsus bütün yaşayış və ictimai binalar, sənaye müəssisələri müsadirə olundu. İlk vaxtlarda hökumət ona ailəsi ilə birgə Mərdəkan bağ mülkündə yaşamağa icazə vermişdi. Xalq Komissarları Sovetinin sədri N. Nərimanov Azərbaycanda fəaliyyəti dövründə onu bütün təzyiqlərdən qoruyurdu. H.Z.Tağıyev 1924-cü il sentyabrın 1-də vəfat etmişdir. O, böyük hörmət bəslədiyi Axund Mirzə Abuturabın qəbri yaxınlığında dəfn edilib. N. Nərimanov Moskvaya getdikdən sonra H.Z.Tağıyevin başsız qalmış ailəsi İçəri şəhərdə özünün kiçik evlərinin birində yaşamağa məcbur oldu. Sonrakı illərdə H.Z.Tağıyevin adı uzun müddət unudulmağa məhkum edildi. Ailə üzvləri təqiblərə, bir qismi repressiyalara məruz qaldı. H.Z.Tağıyevin fəaliyyəti öz layiqli qiymətini yalnız 1980-ci illərin sonunda aldı. Onun adı küçələrə, təhsil, sənaye müəssisələrinə verildi, şərəfinə abidələr ucaldıldı.
H.Z.Tağıyev özünün əməlləri, müdrikliyi, xalqının gələcəyinə qayğısı, heyranedici səxavəti, alicənablığı, zamanla ayaqlaşmaq bacarığı ilə nəsillərin yaddaşında silinməz iz qoydu. Onun çoxşaxəli sahibkarlıq, ictimai-siyasi fəaliyyəti Azərbaycanın iqtisadi və mədəni inkişafına yönəlmişdi.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.