Həyat eşqi Cek london

автора я знаком уже давно, можно сказать — заочно)) будучи (казалось) более-менее «готов», к тому что сейчас увижу.

KİTAB ADASI

Kitab yalnız həyat kitabdan daha maraqlı olanda bağlanır…

“Həyat eşqi” Cek London

Onlar iki dost idilər…
Dostunu yarı yolda tək qoyub gedən Bill və həyat eşqi ilə sonuna qədər mübarizə aparan adını bilmədiyimiz ÜMİDLİ qəhrəman.
Cek Londonun yaradıcılığı ilə ilk tanışlığım “Martin İden” əsəri ilə olmuşdu. Hadisələrin təsvirinin canlılığı, gözəl ifadə vasitələri, həyatın ən ağrılı səhnələrinin çox ustalıqla canlandırıldığı bu əsəri çox bəyənmişdim. İkinci dəfəki tanışlığım isə “Həyat Eşqi” hekayəsi ilə oldu. Bəzən düşünürəm ki, Hekayə insana Romandan daha çox zövq verə bilər. Elə “Həyat Eşqi” də mənə bu zövqü yaşatdı.
Həmişə kifayət qədər pazitiv olmağa çalışmışam və məncə mən bunu bacarıram. Nə olursa olsun insanın ümidinin onu tərk etməməsi çox yaxşı haldı. Hər şey gedər, hamı tərk edər, insanın özünün belə özünü tərk etməsi olar, bütün bunlara baxmıyaraq insan yenə də gücünü toplayıb həyatına davam edər. Vay o günə ki, insanı ümidləri də onu tərk edər, bax onda insan mənən və ruhən ölər. Həmişə ümidli olmuşam elə adını bilmədiyim hekayə qəhrəmanımız kimi. Düzdü bəzən insanın ümidləri elə ta başından bəri ölmüş olur, nəinki sonda. Amma sonradan görürsən ki, elə yaxşı ki, o ümid başdan ölübdü, çünki sonuna qədər getməyə dəyməzmiş. Məncə əgər insanın qəlbində bir ümid varsa demək sonunda mütləq yaxşı olacaq şeylər var, çünki sonunda yaxşılıq olmasaydı Rəbbim o ümidi bizim qəlbimizə salmazdı.
Dostluq, yoldaşlıq mənə görə çox dərin anlayışlardı. Yoldaşınla sona qədər getmək, onu tək qoymamaq, bəzən onu mənfiləriylə də müdafiə etmək bir dostun insanlıq borcudu. Nə olur olsun hər zaman gedən, tərk edən uduzur. “Həyat eşqi”nin Billi kimi. Bəlkə o yoldaşını tək qoyub getməsəydi özü də sonda canavarlara yem olmuyacaqdı, bəlkə də o tək qoyub getməsəydi həyat ÜMİDLİ qəhrəmanımıza növbəti dərsiniz verə bilmiyəcəkdi.
Hekayə kifayət qədər təsirli səhnələrlə doludu. Tək qalan qəhrəmanın yarım saat ərzində gölməçəni boşaltması mənə daha çox təsir etdi. Bu hissədə bir insanın nə qədər əzmkar olması, yaşamaq yanğısı, ac qalan zaman nələrə qadir olmasını çox gözəl təsvir edir yazıçı.
Biz maddi olanlara dəyər verəndə uduzduq, biz qızılı daha dəyərli biləndə uduzduq, biz sevdiklərimizin vaxtında yox, onları itirəndən sonra dəyərli olmasını biləndə uduzduq. Məncə yaşadıqlarından sonra ÜMİDLİ qəhrəman anladı ki, insan üçün onun həyatından daha dəyərli heç nə yoxdu. Belə məqamlarda Drayzerin bir fikrini xatırladım, “Həyat nə qədər dəhşətli olsada, yenə də gözəldi”.
Kimlərin və nələrin sizi tərk etməyindən asılı olmayaraq, həmişə ümidinizin və həyat eşqinizin sizi tərk etməməsi diləyi ilə…

İlahə Eldarqızı

“Həyat eşqi” Cek london

Onlar əziyyət çəkə-çəkə, axsaya-axsaya, çətinliklə çayın sahilinə endilər. Çınqıllığa çatanda qabaqda gedən adam büdrədi, az qaldı yıxılsın, lakin bir təhər özünü yığışdırıb yoluna davam etdi. Onların hər ikisi yorulub taqətdən düşmüşdü, yaman zəifləmişdilər. Uzun müddət dəhşətli məhrumiyyətlərə dözaməyə məcbur olduqlarından hərəkətlərindən və üzlərindən mütilik yağırdı. Dallarındakı ağır şələnin altında belləri ikiqat olmuşdu. Cındır adyala bükülmüş ağır şələnin üstündən çəkilmiş qayışlar çiyinlərini kəsirdi. Yalnız alınlarından keçən qayış az-çox ağırlığı azaldırdı. Hər ikisi tüfəngli idi. Onlar başlarını aşağı salıb gözlərini yerə dikərək yeriyirdilər. İkinci adam dedi:

– Kaş yolda anbarda gizlətdiyimiz patronlardan ikicəciyi burda olaydı, dünyaya dəyərdi.

Onun sözləri təsirsiz, səsi isə zəif çıxdı. Qbaqda gedən birinci adam ona cavab vermədən axsaya-axsaya çaya girdi. Çayın daşlara dəyib köpüklənən suyu süd rənginə çalırdı.

Arxadan gələn adam az qaldı şumal daşın üstündən sürüşüb yıxılsın, zorla özünü saxladı, ağrıdan bərk bağırdı, başı gicəlləndi, səndələdi, boş əlini yan-yörəsinə atdı, elə bil, havadan yağışmaq istəyirdi; özünü birtəhər düzəldəldən sonra qabağa yeridi, lakin təzədən səndələdi, bir dəfə də olsun dönüb geri nəzər salmadan yoluna davam edən yoldaşına baxdı.

Öz-özü ilə götür-qoy edirmiş kimi, bir dəqiqə dinməzcə hərəkətsiz dayanandan sonra qışqırdı:

– Bill, hem bilirsən nə oldu, büdrədim, ayağım topuqdan çıxdı.

Bill isə süd tək ağaran çayda ayaqlarını dalınca zorla çəkə çəkə suyu şappıldadaraq irəliləyirdi: o, ətrafa nəzər belə salmırdı. Arxada qalan adam onun uzaqlaşdığını görəndə, üzü əvvəlki kimi heç nə ifadə etməsə də, gözləri yaralı maral gözləri kimi yaşayrdı.

Bill çayın o tayına çıxdı, geriyə nəzər salmadan axsaya-axsaya irəlilədi. Çayın ortasında dayanmış adam gözlərini Billdən ayıra bilmirdi. Onun qurumuş dodaqları uçundu, uzun cod bığları titrədi; dili ilə dodaqlarını islatdı.

– Bill! – O var gücü ilə çığırdı.

Bu səs çığırtıdan çox fəlakətə düşüb tək qalmış insanın ama diləyən yalvarışlı fəryadı idi. Bill başını döndərib geri baxmadı. O uzaqlaşırdı, çayın ortasında, dizəcən suda dayanıb baxan yoldaşı isə onu gözləri ilə yola salırdı. Bill axsaya-axsaya, büdrəyə-büdrəyə alçaq dağa qalxdı; o, xəfif-mavi rəngə çalan üfüq xəttinə çatmağa can atırdı. Bill yalı aşıb gözdən itənə qədər yoldaşı onun dalınca baxdı. Sonra çevrilib tənha qaldığı geniş, hüdüdsuz, boş aləmi ağır-ağır nəzərdən keçirdi. Bill yox idi; o getmişdi, hər yer, bütün kainat bomboş idi.

Üfüqün yaxınlığında zəif-zəif şölənən günəş hüdüdsuz, tutqun və qalın dumanın içərisinə zorla seçilirdi. Yolçu bədəninin ağırlığını salamat qıçının üstünə salaraq, saatını çıxarıb baxdı. Saat dörd idi. Iki həftəyə yaxın idi ki, o nə ilin hansı fəsli olduğunu, nə də vaxtı bilirdi. Lakin indi günəşi səmanın şimal-qərb hissəsində gördükdə iyul ayının axırı, ya da ki, avqustun əvvəlləri olduğunu fikirləşirdi. Cənuba baxaraq Böyük Ayı gölünün haradasa uzaqlardakı qaramtıl, qorxulu dağların arxasında olduğunu güman etdi, müdhiş şimal qütb dairəsi yolu da həmin yerlərdən keçirdi. Onun ortasında dayandığı dəhşətli çay, Koppermayının bir qolu idi. Bu çay özü də Şimal Buzlu okeanındakı Koppermayın körfəzinə tökülürdü. Yolçu oralarda olmasa da, bir dəfə bu yerləri Qudson körfəzi ticarət şirkətinin xəritəsində görünmüşdü.

O, tək qaldığı aləmi gözdən keçirdi. Mənzərə çox da xoşagələn deyildi, hava tutqun idi. Alçaq, yastı təpələr, elə bil, yerə batmışdı: nə ağac, nə kol-kos, nə də ot vardı. Göz işlədikcə boş, qorxunc düzənlik uzanırdı. Gördüyü bu mənzərədən yolçu elə qorxdu ki, gözləri bir anlığa bərələ qaldı.

– Bill – deyə iki dəfə pıçıldadı, – Bill!

O, qorxudan büzüşərək, süd rənginə çalan suyun ortasında oturdu: elə bil, ucsuz-bucaqısz düzənlik özünün əzəmətli, tükənməz, müdhiş qüvvəsi ilə onun üstünə çökərək, amansız, dərin sükutu ilə onu boğurdu, özünü yığışdırdı, əllərini suya saldı, tüfəngi axtarıb tapdı, sonra çıxmış topuğunun ağrısını azaltmaq üçün sağ çiynini yüngülcə tərpədib şələni sol çiyninə tərəf sürüşdürdü. Ağrıdan üz-gözü qırışdı: ayağa durdu, ehtiyatla, sənfələyə-səndələyə sahilə tərəf getdi.

Yolçu dayanmadan irəliləyirdi. Ağrı və əziyyətlərə əhəmiyyət verməməyə səy edir, ümidsiz, lakin qəti, tələsik addımlarla Billin aşdığı dağa dırmaşırdı. Onun indiki görkəmi ayaqlarını dalınca zorla sürüyən yoldaşı Billinkindən heç də az külünc deyildi. O, dağ zirvəsinə çatanda ayaq saxladı, qabağa baxdı. Qarşıda uzanan dayaz boş dərədə heç bir həyat əlaməti yox idi. Qəlbini təzədən çulğalayan qorxunu birtəhər qovdu, şələsini bir az da sol çiyninə tərəf verib, axsaya-axsaya dağın döşü ilə enməyə başladı.

Dərənin ortası bataqlıq idi, buradakı qalın yosun suyu lif kimi canına hopdurmuşdu. O, addım atdıqca ayaqlarının altındakı yosun fırçıldayırdı. Yolçu yosun topalarının birindən digərinə sıçrayır, bataqlıq boyunca bu daşdan o daşa atlanır, Billin izi ilə getməyə çalışıdr.

O, tək olsa da, azmazdı. Bilirdi ki, bir az da cəld tərpənsə, yerli əhalinin “Pöhrəlik” adlandırdığı cılız, yarıqurumuş küknar və şam ağaclarının araya aldığı, balaca gölün kənarına gəlib çıxacaq. Bu gölə suyu dupduru balaca bir çay tökülürdü. Çayın hər iki sahilində qamış bitdiyini yaxşı xatırlayırdı, lakin bir dənə də olsun ağac yox idi. O bu çayın mənbəyinə qədər üzüyuxarı və ordan qərbə axan başqa bir çayın kənarı ilə onun Diz çayına töküldüyü yerə qədər üzüaşağı gedəcək və orada ağzıüstə çevirib üstünə daş qaladıqları qayığı tapacaq, onlar bu qayığın altında, torpağın içində anbar düzəltmişdilər. Bu anbarda patron, tilov tipi, qarmaq, balaca bir tor və başqa ləvazimat var idi. Bu şeylərdən əlavə anbarda bir az un, bir parça qaxac edilmiş ət və bir qədər də lobya var idi.

Yəqin ki, Bill onu orada gözləyəcək, sonra ikilikdə Diz çayı boyunca cənuba, Böyük Ayı gölünə qədər gedəcəkdilər. Gölü keçib, Makkenziyaya çatana kimi həmişə bir istiqamətdə cənuba tərəf irəliləyəcəkdilər. Qış yolçuları haqlamağa can atacaq, dallarınca düşüb onları addım-addım izləyəcək, iti axan çaylar donub buz zireh altında gizlənəcək, soyuq gündən-günə bərkiyəcək, yolçular isə daim cənuba tərəf gedəcək, nəhayət, gəib Qudzon körfəzindəki isti fraktiyalardan birinə çatacaqlar. Burada qollu-budaqlı, uca ağaclar bitir, yemək üçün çox şey olur. 31

Bütün bunlar ayaqlarını dalınca zorla sürüyüb irəliləyən yorğun yolçunun düşüncələri idi. Yorğun-əzgin irəliləmək nə qədər çətin olsa da, Billin namərdliyi ona ağır gəlirdi. O anbarın yanında Billin oturub onu gözləyəcəyinə qəlbə əmin idi. Yalandan da olsa yolçu özünü belə düşünməyə vadar etməli idi, yoxsa mübarizəyə heç bir lüzum qalmazdı, o, əl-ayağını uzadıb ölməli idi.

Boz dumana bürünmüş günəşin donuq kürəsi aramla şimal-qərbə yuvarlanırdı. Yolçu qış girməmişdən Bill ilə gedəcəkləri yolu qarış-qarış xəyalən qət etməkdə idi. O, anbarda gizlətdikləri şeyləri xatırlayır, Qudzon körfəzində, ticarət şirkətinin anbarlarında olan külli miqdarda olan ərzaq haqqında fikirləşirdi. Iki gün idi ki, onun ağzına heç nə dəyməmişdi. Qarnı çoxdan doymurdu. O, yol uzunu tez-tez əyilib bataqlıqdakı kollardan giləmeycə dərib ağzına atır, çeynəyib udurdu. Kol yemişləri çox sulu olduğundantez əriyir, onun ağzında yalnız acı bir dad, bir də bərk tumları qalırdı. Yolçu giləmeyvənin adamı doyura bilməyəcəyini başa düşsə də, onları səbirlə, böyük bir ümidlə çeynəyirdi; ümid başqa şeydir, o, gördüyünə inanmır,idrakla hesablaşmır.

Saat doqquzda ayağının baş barmağı daşa dəyib zədələndi, zəiflikdən və yorğunluqdan səndələyib yıxıldı. Yıxıldığı yerdə bir böyrü üstə xeyli qaldı, tərpənə bilmədi. haçandan-haçana şələnin qayışlarını birtəhər boşaldaraq yükü çiynindən saldı, çətinliklə dikəlib oturdu. Hava hələ tamam qaralmamışdı. O, daşların arasından çıxmış quru yosunlardan çəngə-çəngə yolub qucağını doldurdu, sonra ocaq qaladı. Ocağın istisindən çox tüstüsü var idi. Yolçu qazançaya su doldurub onun üstünə qoydu.

Şələni açdı, hər şeydən əvvəl, kibrit çöplərini saydı. Altımış yeddi kibrit çöpü qalmışdı. Tamamilə arxayın olmaq üçün çöpləri üç dəfə saydı: sonra üç yerə bölüb, ayrı-ayrı sukeçirməyən yağlı kağıza bükdü. Bunlardan birini boş tənbəki kisəsinə qoydu, ikinci düyünçəni köhnəlmiş papağının astarında gizlətdi, üçüncüsünü isə qoynuna qoydu. Birdən onu dəhşətli qorxu bürüdü. Təlaşla düyüncələri açıb, təzədən sayıb yoxladı. Altmış yeddi kibrit çöpü vardı.

O, yaş çarıqlarını tonqalda qurutdu. Çarıqları deşilmişdi, adyaldan düzəltdiyi corabları da yırtılıb şəlpələnmişdi. Ayaqları qanamışdı. Çıxmış topuğu yaman ağrıyırdı, şişib baldır yoğunluqda olmuşdu. Özü ilə götürdüyü iki adyalın birindən uzununa bir parça cırıb, topuğunu möhkəm sarıdı sonra bir neçə zolaq da cırıb corab və çarıq əvəzinə ayaqlarını doladı. Bu işləri başa çatdırdıqdan sonra qaynar sudan içib bir qədər isindi, saatını qurdu, bürünərək uzandı.

O, ölü kimi yatmışdı. Gecənin zülməti tez gəlib-keçdi. Şimal-şərqdə doğan günəş boz buludların arasında gizlənmişdi.

Yolçu saat altıda oyandı, o, arxası üstə uzanmışdı. Ac olduğunu xatırladı. Böyrü üstə çevriləndə bir fınxırtı eşitdi, dikəlib səs gələn səmtə nəzər saldı, vəhşi və ürkək nəzərlə erkək bir maralın ona baxdığını gördü. Maralla onun arası əlli addımdan çox olmazdı. O dəqiqə tavada od üstündə cızıldaya cızıldaya qızaran maral ətinin ətrini sulu tikələrin ləziz dadını duydu. Qeyri-ixtiyari boş tüfəngi qaparaq maralı nişan aldı və çaxmağı çəkdi. Maral fınxırıb götürüldü, dırnaqları altından çıxan daşlar yan yörəyə sıçradı.

Alçaq, yastı təpəyə qalxıb ətrafa göz gəzdirdi. Nə bir ağac, nə də kol kos vardı; hər tərəf göz işlədikcə bomboz yosunluq idi. Bu yosun dənizdən baş qaldırmış tək-tək boz daş eyni rəngli gölməçələr və balıqlar tutqun mənzərəni tamamlayırdı. Asimanın özü də boz rəngə çalırdı. Nə günəşdən, nə də onun al rəngli tellərindən əlamət vardır. Şimalın hansı tərəfdə olduğunu təyin etmək mümkün deyildi; yolçu cəhətləri də qarışıq salmışdı; hətta dünən axşam gəldiyi yolu da bilmirdi, yadından çıxarmışdı. Bununla belə, azmamışdı. Bilirdi ki, tezliklə gəlib Pöhərliyə çıxacaq. Ora haradasa lap yaxında, bu yerlərdən soldadır. Bəlkə də, ikinci yastı təpənin dalındadır.

Yolçu təzədən geri qayıtdı, yola çıxmaq üçün şələsini bağlamağa başladı. Kibrit düyünçələrini bir də yoxladı, yerində olduğunu görüb, arxayınlıq hasil etdi; amma bu dəfə çöpləri saymadı. Birdən gözləri maral dərisindən qayrılmış torpmaq rəngli dağarcığa sataşdı, fikrə getdi. Qoşa ovuc irilikdə dağarcıq o qədər də böyük deyildi. Lakin vəzndə şələdəki başqa şeylərin hamısından ağır idi. Yolçu çox yaxşı bilirdi ki, dağarcıq on beş kirvəngədir, elə onu təşvişə salan da bu idi. Dağarcığı əlindən yerə qoyub, şələsini bağladı. Birdən dağarcığa nəzər saldı, onu dəhşət bürüdü, ona elə gəldi ki, bomboş vadi, bu saat qızılı onun əlindən alacaq. Təlaşla dağarcığı yerdən götürdü, meydan oxuyurmuş kimi qəzəblə ətrafı gözdən keçirdi; ayağa qalxıb özünü düzəltdi, şələsini dalına aldı, yola düşdü, qızıl dağarcığı şələnin içində möhkəm və etibarlı bir yerdə idi.

Sola dönüb qabağa addımladı; ayaq saxlayır, bataqlıq yemişi dərib ağzına atırdı. Topuğu şişdiyindən daha da bərk axsayırdı, lakin duyduğu ağrı boş və ac qarnının yanında heç nə idi. Bu dözülməz, şiddətli ağrı onu sarsıdır, üzüb əldən salırdı. Içi vəhşicəsinə gəmirilir, az qalırdı ki, ağlını itirsin. Hətta indi Pöhrəliyə necə gedəcəyini də bilmirdi. Yediyi bataqlıq yemişi onun duyduğu aclığı, mədəsinin şiddətli ağrısını qətiyyən azaltmırdı, əksinə, acı dadı ilə damağını və dilini daha da acılayır, əzabını qat-qat artırırdı.

O gəlib dayaz bir dərəyə çatdı, birdən daşların və yosun kollarının arasında qaqaıldaşan kəklikləri gördü. Kəkliklər qanad çalıb, pırıldaşa-pırıldaşa göyə qalxırdı. Qak. Qak. Qak. sədaları ətrafı doldururdu. Yolçu kəklikləri daşa basdı. Lakin heç nə çıxmadı, birini belə vura bilmədi. Şələsini yerə qoyub pişik sərçəyə yaxınlaşan kimi oğrun oğrun quşlara tərəf süründü. Sivri daşlar köhnə şalvarını cırır, dizlərini qanadırdı. Sızılan qan torpağın üstündə iz buraxırdı. O isə heç bir ağrı hiss etmirdi: aclıq bütün qalan duyğulara üstün gəlmişdi. Yaş yosunun üstü ilə süründüyü üçün paltarı su içində idi, soyuqdan üşüyürdü, elə bil, indi donacaqdı. Qida tapçaq arzusu elə böyük idi ki, heç nə duymur, heç nə başa düşmürdü. Kəkliklər qanad çalıb pırıltı ilə onun ətrafında uçurdu, qaqqıldayıb, sanki, onu qəsdən daha da hirsləndirmək istəyirdi. Onların qaqqıltısı yolçuya istehza kimi görünürdü. O, quşları qəzəblə yamsılayır, sədalarına həmahəng bir səslə qışqırıb onları söyürdü.

O, hətta bir dəfə az qaldı ki, yuvasında yatmış kəkliyi tutsun. Kəklik yaxınlıqdakı daşların arasından pırıltı ilə uçdu, az qaldı qanadları yolçunun üzünə dəysin. Təəssüf ki, o, quşu yalnız havaya qalxanda gördü. Kəklik çox iti qalxsa da ac adamın əli ona toxundu, lakin quş uçdu, yolçunun əlində yalnız üç lələk qaldı. Yolçu qanad çala-çala uzaqlaşan kəkliyə elə qəzəb, nifrət və kin ilə baxırdı ki, sanki, quş ona böyük pislik etimişdi. O qayıdıb şələsini dalına aldı.

Həyat eşqi cek london

Это же насколько книжка людям не зашла, что никто из скачавших не дочитал до конца и не увидел, что книга недописана. Отрывок. По произведению: ггой по тексту болтается как говно в проруби и плавно движется по течению. Корешится с мафией, армией САСШ, неграми-революционерами, китайскими спецслужбами и прочим дерьмом. Рубит бабло, ограбив “черного копателя”, организовав наркотрафик в САСШ через негров и байкеров, “придумав” передачу

“тачку на прокачку” с “здоровенными мускулистыми полуголыми” неграми-автомеханниками. Перманентно страдает от попользовавшихся им и бросивших любовниц.
Резюмируя: как приключенческий детектив книга откровенно неудалась. Как ЛЫР – тоже, ибо много говна. Главгер люто ненавидит всё советское, даже людей.

Рейтинг: 0 ( 1 за, 1 против).

Очень не плохо. Все таки Дроздов это бренд. Респект и уважуха))))

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

После (просто) шикарного цикла «Достойны ли мы отцов и дедов» (неоднократно мной перечитываемого), мой интерес к творчеству данного автора как-то поугас. И вроде есть новые (еще непрочитанные) романы (продолжение «Солдата армагеддона» и пр), но как-то «не тянуло»)) Плюс — были опасения что автор (таки) закончит цикл «Достойны ли мы. » именно с такого «запасного хода» (тема космоса, будущего и пр). Так что я как-то уже и не надеялся

прочесть (субъективно) «достойную концовку»)) И в связи с этим и был «некоторый игнор»))

Но тут, совершенно случайно просматривая раздел издательства «Аст» (на одном, всем известном ресурсе) обнаружил некоторое количество новинок по цене (чуть ниже 100 руб). Вот я и понабрал там сразу 7 разных книг (справедливо рассудив, что если где-то и будет «полная дичь» — денег на это совсем не жалко)). Да и «жаба придушила»)) Так что — вывод был, брать и брать однозначно!))

К моему удивлению (там же, при выборе книг) я обнаружил и этот роман. Ну а поскольку в будущем (опять) собираюсь перечесть «Достойны ли мы..», решил взять «до кучи» и эту вещь. Сразу «по прибытии» кучи новинок — я совершил ошибку, отчего-то сперва взял Поселегинского «Техник-интендант». (комментарии данного чтива я уже выложил отдельно), но просто хочется сказать — какой именно контраст получился (ведь после нее — я взял именно данное творение «Шерлок Холмс. »))

Нда. В общем небо и земля)) Если Поселягинский герой «обложился всякими ништяками» (заимев «волшебную торбу»), то здесь . здесь герою вовсе не требовался «105-й левел уровня бога», что бы решать все проблемы. по мере их поступления))

Начало очень неплохо замотивированно (вовсе не так как у Корчевского, где «. Оппа, вот я поппал» и собственно на этом все)) Далее — постепенный «подвод к иномировым свершениям» и собственно «оппа нового чудного прошлого»))

С одной стороны — все дальнейшее можно просто охарактеризовать просто как «хронодетектив». И вроде, ну сколько уже «понаписано» на эту тему.. В самом деле! Ну сколько раз «этот проклятый царизм» спасали «все кому не лень» (я сейчас навскидку сразу вспомню десяток авторов). Они уж и в царей вселялись и в прочих монарших (и просто знаковых особ), и что только вытворяли)) А тут, что. ну очередной попаданец, который (при этом) отчего то возится «с некими терпилами» из прошлого и строит некий «Головачевский — Стопкрим»))

Но (как всегда, это у автора получается) все происходящее «цепляет с ходу» и результат получается просто «на отлично»). Что бы не распыляться в спойлерах и не излагать происходящее долго и нудно, скажу (персонально) от себя. Вместо того, что бы читать очередную версию о разгроме ВСЕХ ВРАГОВ государства (как это бывает стандартно, уже к концу части первой), я бы с гораздо большим удовольствием прочел еще пять-шесть книг (в прежнем — кажущимся, неторопливом изложении автора)). Так что — если Вы хотите от данного романа, что то иное («чем просто чтение для души» и Вам обязательно нужно что-то в стиле «вихрастых» Вихрей времен), то «здесь Вам не это»))

А мне лично творчество автора всегда напоминает (если воспользоваться некой алкогольной аналогией) хороший марочный (НАСТОЯЩИЙ) коньяк (который хочется выпивать понемногу — малыми стопками от души), в отличие от творчества иных «коллег автора» (тов.Поселягин и пр) где «выпил бормотуху, и вроде ничего . а на утро мозг нихрена не помнит, да еще мутит «с устатку»))

В общем (уже резюмирую почти стандартно): «. отчеНна хочеЦЦа продолжения»))

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Комментируемая часть-Сладкие грезы Гравви

К моему большому сожалению, я так и не смог найти аудиоверсию данного рассказа, и в отличие от прочих (предыдущих — прослушанных мной), этот я прочел (благо почти «вся основная линейка на бумаге» в том или ином виде, издательств — у меня в наличии)).

Как ни странно, но несмотря на некоторое уменьшение эффекта (аудиоверсия, а особенно качественная аудиоверсия — это почти всегда

гарантированные + 100 балов к восприятию)) и книга как всегда прочлась «на едином дыхании». А уж после долгого прослушивания (других частей), так вообще порой казалось — что читая тот или иной диалог, слышишь книгу в варианте изд.Амфора-медиа (где читает Денис Веровой))

Да, и такое впечатление (похоже на некую закономерность), что все части «Лабиринта Ехо», где герой зачем-либо покидает столицу, почти всегда (беспроигрышно) «обречены на успех» (к слову еще больше — чем остальные «невыездные истории»)). Ну в самом деле — что «Грезы Гравви», что «Путешествие в Кеттари» — дадут (еще) сто очков (другим «соседним частям»)) И хотя «в начале каждой серии» герой «усиленно бьется в детской истерике», мол: «. нихочу никуда ехать», (и совершает прочие уже привычные глупости) это ничуть не обесценивает сюжет.

Так что всем тем, кто (якобы) недоволен «его однообразностью», мол, ну что там, собственно: ГГ лишь медленно переползает из одного трактира в трактир (совершая в промежутке свои «неепические подвиги»), так и хочется сказать. что либо из области «очень уж нелитературного русского!!»)) Впрочем — если кто-то видит (здесь все ) лишь таким поверхностным (мол, да ну. очередной герой-гОрой, и в придачу суперХерой), то. вообще не советую продолжать чтение.

Я же — растягиваю каждую часть (каждой книги), как самую «вскусняшную вкусняшку» ибо неепичность деяний героя — для меня СОВСЕМ НЕ ГЛАВНОЕ (главное атмосфера данной серии!). Ну и конечно — ностальгия (по тем далеким временам, когда я совершенно случайно купил книгу автора)) Нда)) Как говорится «. да будут благословенны ТЕ дни»))

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Нда. что сказать я даже и не знаю. Начну с того — что увидев (на сайте одной известной сетки) список книг почти задаром (всего 89 рублей) я приобрел пару-тройку книг (благо доставка была бесплатная)) И вот спустя неделю — в моих руках свеженькая (еще пахнущая типографией) «нецелованная» книга (без всяких признаков б/у, как это часто бывает, когда берешь книги на других ресурсах). В общем — сразу же открыл данный роман (благо с творчеством

автора я знаком уже давно, можно сказать — заочно)) будучи (казалось) более-менее «готов», к тому что сейчас увижу.

Увы. все мои благие надежды (на некую эволюцию творчества) сразу же и беспощадно «были растоптаны и повержены в прах». Нет, конечно — данная книга читается безумно легко (чего у автора не отнять), но сам изначальный замысел (опять «переплюнул все былые рекорды»))

Начнем с того, что «до заброски. » (так и хочется сказать — в тыл врага)) в новое тело, главный герой устраивает некие суровые «терки» (ни много, не мало, а) с самим архангелом Гавриилом, в результате чего (мгновенно) обзаводится некими «почти божественными умениями» из арсенала жанра Litrpg))

Ну в самом деле, все эти «Ночные глаза» (и прочие дистанционные способности присущие скорее коптеру, а не человеку), и это. как бы сказать. возможность сбора БЕСКОНЕЧНОГО ХАБАРА (по типу рюкзачка в S.t.a.l.k.e.r)) И ладно бы просто рюкзачка (там в плане сложить пожрать в запас или «спрятать» гору термобелья с портянками)) Но нет)) ГГ умудряется «нычить» (туда) ЦЕЛЫЕ ВОЙСКОВЫЕ СОЕДИНЕНИЯ или эшелоны с техникой (не больше-ни меньше)). Плюс — все эти умения еще «по ходу пьесы» и РАЗВИВАЮТСЯ (я ж говорю Litrpg)) В общем — почти аналогичную книгу мне недавно уже прочесть (О.Языков «Крылья тура», часть вторая «Турпохода. »). Как и там, ГГ с такими «талантами», мигом. (подставить нужное)).

Самое забавное (при этом), что при всем могуществе — герой (как видимо и автор) дико обидчивы и то и дело «рубят правду-матку» очередным тупым военоначальникам (которые в основной массе «по автору» — нихрена не понимая, просто гонят солдат на убой). Зато «наш герой», прекрасно знает РЕЗУЛЬТАТЫ ПОДОБНОГО НЕПРОФЕССИОНАЛИЗМА, и не стесняется об этом «прямо говорить в лицо» каждому первому встречному))

Плюс ПРИНЦИПЫ героя/автора, (В ОЧЕРЕДНОЙ УЖЕ РАЗ, судя по книгам) заставляют устроить резню людям «обидевшим его» (и плевать что это свои — но ВЕСЬ райотдел милиции «должен быть уничтожен»). Лубянку же (от подобной участи спасают ТОЛЬКО ИСКРЕННИЕ ИЗВИНЕНИЯ тов.Берии (а то герой и им хотел «юшку пустить»)) В общем такой вот кадр.

А вся эта история с девушкой? Если в «прошлой жизни», герой умудрялся жениться аж целых ШЕСТЬ РАЗ (опять же по автору — бросая раз за разом «не оправдавших доверия» подруг), то тут он сначала «долго облизывается», что бы потом . так же бросить красивую девушку (прям таки просто умоляющую ее простить — за сотрудничество с госбезопасностью)) Или это от того что девушка так и не. выполнила ожиданий героя (в части постели, само собой)) В общем, как бы там ни было ГГ УЖАСНО НЕ ХОЧЕТ РАБОТАТЬ НАД ОТНОШЕНИЯМИ, и устав от поиска ГОТОВОГО ИДЕАЛА, уже отчего-то «не ищет принцесс» (довольствуясь лишь одними «кухарками»))

А весь логический смысл ДОЛГОГО СБОРА НИШТЯКОВ (описываемого с таким откровенным смаком, вплоть до цвета «найденных портянок») затрофееных или добытых «на бескрайних полях» (первой военной осени)? Сначала ГГ все упорно собирает «и тащит в дом» (т.е в свой безразмерный баул), затем. тут же «дарит» высшему комсоставу (за пару звездочек и возможность легализоваться), что бы чуть позже. наблюдать, как все это «мгновенно сгорит» в пламени битвы (очередного окружения))

Причем спасать окруженцев ГГ уже отчего-то особо не рвется, ибо помогать «этим бездарям» — как и «метать бисер» перед известно кем, просто пустая затея . Далее — сборы хабара и трофеев (по второму-третьему разу), новые «подарки» и очередная легенда про суровый отряд «боевых хомяков». (чуть не сказал «манагеров»)).

Последнее — вообще «ни в какие ворота». Я то (наивный «чукотский парень») ожидал что ГГ понемногу инфильтруется и будет тихо-мирно «легализовывать излишки» (заодно, естественно помогая и своей В/Ч). Вместо этого вышла история про некого«джинна», которому не проблема ДОСТАТЬ лишний танковый (или авиационный полк) из техники «замаринованной» во время прошлых походов «за песцом»)) Тов.Шапошников попросил — «пожалте, распишитесь», тов.Шапошников чего-то напутал — посылаем «его нахер» и ждем тов.Ворошилова (с извинениями за тов.Шапошникова)).

В общем — получилось, что получилось, в результате чего (даже автор, видимо) понял что следующим этапом станет сразу появление звездолетов (на 2-й МВ) и «расти герою» просто тупо некуда (да «и не зачем», собственно)). Вот — ГГ внезапно для себя и «перезагружается», что бы вновь поучаствовать «в этой дивной игре» (снова, как ни странно на момент начала войны). Т.е все его «прежние ходы» как бы обнуляются — что еще раз делает всю эту «бесконечную затею», похожей на очередной поход из жанра Litrpg, с «нехило-прокачанным игроком» в главной роли))

Единственный плюс (во всем этом) это почти дивная возможность «почти полностью отключить свой мозг» и перезагрузиться за выходной)) В остальном — все зависит от Ваших субьективных предпочтений))

P.s В общем все немного пафосно, прям как эти «гигантские наганы-слонобои» у персонажа на обложке)) Увидев эти «большие пушки» сразу вспомнил «Железного Арни» с его «. асталависта бейби!»))

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Прочитав (и немного «незлобиво поругав) «Танкистку» (другое произведение данного автора), я (внезапно для себя) обнаружил у него еще «куеву тучу» схожих произведений — и сходу открыл следующее.

По факту, большая часть написанного здесь (как и в «Танкистке», а особенно начало) полностью идентично (не считая конечно «мужской подмены», как в прошлой книге)). Все то же — некий «невовремя проснувшийся» попаданец («мигом просекающий

фишку») мгновенно «готовит поляну и подляну» понаехавшим фрицам)) Примечательно, что он (так же же) сходу становится неким центром кристализации сопротивления, в результате чего «. и война идет совсем другая», и есть «. кому показать как правильно бить врага»))

В общем ГГ мгновенно становится кумиром, получает все больше власти и совершает одну за другой «молниеносную операцию по разгрому вторгнувшегося противника» (совершенно свободно перемещая при этом многотысячные соединения с точки А в точку Б)). При этом герой не стесняется учить (жизни) «между делом» зарвавшегося врага (и вконец оборзевший политсостав). Многие его выступления по факту верны, но все же весьма театральны. Впрочем это (как и многое другое) вынужденно прощается герою (сильными мира сего), «пока он нужен».

Минус данного подхода (трансформации просто удачливого попаданца, в личность просто эпохальных масштабов) в том что происходит несколько вынужденное «смещение акцента» (в поджанр А.И). Вот и здесь (ближе к финалу), наш ГГ «скрипя зубами — то и дело сидит в чертовом штабе» (отдавая при этом, все же весьма мудрые замечания, которые разумеется исполняются просто идеально и в срок). В финале — очередной генерал вермахта получает выволочку (по телефону) от беснующегося фюрера, а тов.Сталин довольно раскуривая трубку (присваивает очередное воинское звание герою), а враг. враг конечно, полностью деморализован и бежит, оставляя «временно окупированные территории» РККА)) В общем — полный хеппиэнд (все рыдают))

И хотя (по утверждению автора) все вышеизложенное (вроде бы как) действительно могло иметь место в реале (по тем или иным причинам) после чтения данного романа, так и хочется крикнуть «по Станиславски — . не верю!»))

С одной стороны все написанное конечно весьма патриотично, но несколько «пересоленно» (масштабами действий попаданца), плюс (как ни странно), но все же «Танкистка» (с его образом девушки-командира) при всех уже озвученных мнениях (в части «сомнений изначального пола»)), была все же гораздо симпатичней (непогрешимого и всеведающего генерала, из «данной оперы»). Из всего этого делаю субьективный вывод — автору гораздо лучше удаются роли «гораздо меньшего плана» (младший или старший комсостав, а не командующие фронтами и соединениями), так что надеюсь, что (он) в следующий раз выдаст что-то менее эпохальное, но более интересное (чем в данном варианте победы во 2-й МВ).

В конце концов, совсем не обязательно ВООБЩЕ писать очередную (а их сейчас прям дикое множество) альт.историю (где попаданец присутствует лишь для затравки). Ведь и жизнь простого (пусть и весьма удачливого) попаданца-бойца (лейтенанта, майора и пр) и его путь, всегда интересны (если это конечно не пишется так однообразно, как это делает тов.Корчевский)). А уж если это девушка (и особенно — девушка «настоящая»), так и вообще:-))

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Прочитав две книги (данного издательства) я сперва не совсем понял данный подход автора (К.Найтов «Альт-летчик», и «Королевская кобра»). С одной стороны — обе книги значатся в одном и том же цикле, с другой — между ними ВООБЩЕ нет ничего общего. Но списав все на «персональный бзик автора», только теперь сообразил, что (видимо) НЕ персональный подход того или иного автора, а некая «изюминка» всего «данного формата» (издательства, цикла и

тп). Т.е по факту (несмотря на наличие общего цикла) КАЖДАЯ книга здесь представляет собой — вполне самостоятельное произведение.

Так оказалось и здесь (в комментируемой мною части), несмотря на то что она (по идее), как бы вторая (в цикле «Антиблицкриг») — читать ее можно сразу (как говорится: «. без отрыва от производства», т.е хронологии). Ну а поскольку здесь (я пока) не встречал особо масштабных идей «по выстраиванию» альтернативы (в виде многотомных произведений «Морской волк» Савина, «Генерал-адмирал» Злотникова, «Князь Агренев» А.Кулакова, «Росич» Калбазова и прочих иных авторов), то я делаю (субъективный вывод) о «предпочтениях данной линейки книг» именно в части описания действий одиночек (по принципу: «. пришел, увидел, победил»)) Что сразу напомнило схожие циклы «Сын сталина» Орлова/Земляного, «Попытка возврата» и прочих других (например большинства Поселягинских)) где «шустрый попаданец» начинает споро «нагибать историю под себя» (попутно хватая дикое количество «звезд на погоны»))

Справедливости ради — обязательно стоит сказать, что несмотря на дикое количество (примененных автором) шаблонов, книга у него вышла весьма удачная. Единственно — не совсем понятна идея «подселения» мужчины в тело молодой девушки. В конце концов — чего стоило «придумать» нашу современницу (погибшую к примеру в начале «русской весны», сражавшуюся в составе подразделений Мотороллы или Гиви)

Знаю, что «подобных прецедентов» (девушек в танковых подразделений) вроде не было, но то что отдельные представительницы прекрасного пола (наравне) принимали участие (в то время) это факт. Так что — выстрой именно так (свою первоначальную легенду) автор мигом лишался всех тех «немного неудобных половых вопросов», что порой становились перед нашим героем «в полный рост»))

А в остальном (как уже отмечалось), несмотря на практически полное повторение данного приема (уже знакомого по другим авторам, к примеру тот же тов.К.Найтов «В небе только девушки и я») и то что герой всю книгу «упорно идентифицируется» читателем именно как герой (а не героиня, что сразу наводит на мысли «. а стоило ли городить такой огород») — книга получилась весьма удачной и запоминающейся. Порадовало так же и то что (автор) «упершись в потолок возможностей», не только не стал плодить «сверхразумов, одним махом, семерым побивахом», но и нашел «отличный финт» для продолжения цикла (при полном, казалось бы отсутствии интересных ходов))

В общем — еще раз повторюсь и скажу что данная часть цикла мне весьма понравилась (и была прочитана практически за день). P.s так что, если увижу ее «в бумажном варианте, за не совсем дорого», обязательно куплю «себе на полку»)) И да, я знаю, что порой вкусы у всех весьма разные — но если Вы хотите «реально отдохнуть душой» (а не продираться сквозь очередные «альтернативные варианты», в стиле «Ольги-2» тов.Кононюка), то эта книга написана персонально для Вас))

Ну и напоследок — просто не могу не отметить, что данное произведение (чисто по духу) очень мне напомнила цикл «Князь Трубецкой» («Личный враг императора»)), по сути (несмотря на различие эпох и прочее) данные циклы практически идентичны))

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).