Mən belə bir qələbəyə inanmıram – Xalq yazıçısı Elçinlə müsahibə

– Təkrar edirəm ki, ədəbiyyat canlı bir orqanizmdir. Onun xəstələnməyi də, sağlam dövrü də olur. Bu mərhələlər bir-birini əvəz edə-edə gedir. Okeanda qabarma-çəkilmə olduğu kimi, ədəbiyyatda da belədir. Bugünkü Azərbaycan ədəbiyyatı da çəkilmə mərhələsindən sonrakı irəliləmə dövründədir. Amma hələ tam irəliləyə bilməyib.

“Yazıçılar Birliyi mənim balamdır” – ANAR (Müsahibə)

– Ümumiyyətlə, hər şey cəmiyyətdə birmənalı qarşılanmır. Hamı eyni cür fikirləşmir, nəyisə eyni formada qəbul etmir. Bu, mənə görə, təbii haldır. Amma, hər halda, mən elə bilirəm ki, çoxluq sədr seçilməyimi müsbət qarşıladı. İndi kimsə mənfi qarşılayırsa, bu, onun öz işidir. Qurultayın səs-küy yaratmasına gəlincə, vallah, bu medianın, bu camaatın sanki qurultaydan başqa mövzusu yoxdur. Hələ qurultaya qədər nə qədər zənglər gəlirdi, suallar verilirdi: gah deyirlər, niyə uzanır, gah deyirlər, nə qədər pul ayrılır, gah deyirlər, Çingiz Abdullayev namizəd olacaq? Nə qədər olar axı?

– Sizcə, cəmiyyət üçün yazıçı Anar, yoxsa AYB sədri Anar daha faydalıdır?

– Bunlar eyni adamlardır, mən onları qətiyyən parçalaya bilmərəm. Həm sədr Anar, həm də yazıçı Anar cəmiyyət üçün eyni olmalıdır, eyni münasibət bəslənilməlidir.

“Anar gedir? Anar gedəcək? Sabah gedəcək? Yox, birisi gün gedəcək? Onun yerinə Çingiz olacaq, yoxsa Qulamhüseyn? Nə qədər olar axı?”

– Qurultayda mətbuatla bağlı bir fikriniz oldu. Mətbuatın AYB-yə qarşı qərəzli olduğunu bildirdiniz. Eyni zamanda, mətbuat da, bir növ, AYB-dən xoş münasibət görmədiyini deyir. Ümumiyyətlə, AYB ilə mətbuat arasındakı bu uçurumun səbəbi nədir?

– Bütün bunların kökündə mətbuat üçün sensasiyanın lazım olması dayanır. Sensasiya olmadıqda isə, mətbuat məcbur onu özündən uydurur. Nəticədə, belə xoşagəlməz hallar yaranır. Özü də bir neçə bəlli ad var ki, o adlar üzərindən sensasiyalı nəsə yazıldıqda cəmiyyətdə səs-küy yaradır, müzakirələr olur. Mətbuata da bu lazımdır. Ölkədə bu qədər mövzu varkən, bu qədər problemli məsələ varkən, ancaq qurultaydan yazmaq, ancaq bu mövzunu qabartmaq doğru deyil. Bayaq da qeyd elədim, qurultaya qədər bu mövzuda nə qədər suallar verilirdi? Anar gedir? Anar gedəcək? Sabah gedəcək? Yox, birisi gün gedəcək? Onun yerinə Çingiz olacaq, yoxsa Qulamhüseyn? Nə qədər olar axı? Biz də insanıq, bizim də əsəblərimiz var. Bu ajiotaj yaratma aclığı nədən irəli gəlir, baş açmıram. Bir az real faktlara əsaslanmaq, ədəbiyyatın real vəziyyətini və mənzərəsini nəzərə almaq, kimin kim olduğunu dərk edib buna uyğun suallar vermək lazımdır.

– Anar müəllim, dediniz ki, bu, sizin üçün sonuncu beş illikdir. Yaxşı, bu beş il tamam oldu. Özünüzdən sonra kimi bu postda görürsünüz? Yaxud, kimin olmasını istəyərdiniz?

– Beş ildən sonra, Allah qoysa, gələrsiniz, bax elə burada sizin bu sualınıza cavab verərəm, indi bu barədə danışmaq tezdir.

“Çingizə verilən sual, təqribən, bu cür idi: qurultaya ayrılan pulları Anarla hara səpələdiniz, bura?”

– Qurultayın sonunda Çingiz Abdullayevin jurnalistin sualına verdiyi cavab çox böyük səs-küy yaratdı. Demək olar ki, birmənalı olaraq, qınanıldı. Sizin fikriniz nədir?

– Düzü, mən o cavabı görməmişdim, sonradan mənə göstərdilər. Baxdım, ona verilən sual, təqribən, bu cür idi: qurultaya ayrılan pulları Anarla hara səpələdiniz, bura? Bu sual təxribat xarakterli sualdır. Bu cür suala Çingiz təmkinlə cavab verməli idi, amma bir az aqressiv cavab verib. Bir az səbirli olmaq, səbirli davranmaq lazım idi. Amma Çingiz səbirsiz davrandı, nəticədə belə bir şey oldu.

O qədər xarici qonaq, AYB-nin bölgələrdən gələn nümayəndələri, digər təşkilati məsələlər, teatrın pulu, furşet, çay, qəhvə, pirojna. Bütün bunlar xərc deyil? Bunu başqa bir jurnalistə də dedim: gərək furşetdə qara kürü və şampan olaydı ki, “Pul hara xərclənib?” sualı yaranmasın?

Düşünürəm ki, cavab həm də belə olmalı idi ki, ayrılan pulun bir hissəsini Anar götürüb, bir hissəsini mən, bir hissəsini də sənin üçün ayırmışıq, ay jurnalist. (gülür)

– Hesabat məsələsi də kifayət qədər danışılır və maraqlıdır. AYB mediaya hesabat verməyi düşünür?

– Niyə mətbuata? Bu pulu axı bizim üçün mətbuat ayırmayıb.

“Sən indiyə kimi Anarın hər hansısa əyri işini görmüsən? Haram pul yediyimin şahidi olmusan?”

– Mətbuat cəmiyyətin səsidir. Onların hesabat tələb eləməsi üçün həmin pulu ayırmasına gərək yoxdur axı.

– Bizə vəsaiti aidiyyatı qurumlar ayırıb. Biz də hesabatı məhz onlara təqdim edəcəyik. Qəpiyinə qədər hansı məbləğ hara və necə xərclənib, hamısının hesabatını onlara təqdim edəcəyik.

Real danışaq, sən mənə “Bu pulu sən hara xərclədin, səpələdin?” kimi sual verəndə mən səni məsuliyyətə cəlb edə bilərəm, məhkəməyə verə bilərəm. Sən indiyə kimi Anarın hər hansısa əyri işini görmüsən? Haram pul yediyimin şahidi olmusan? Yox. Bəs bu sualı nə haqla, nə ixtiyarla o formada verirsən? Bilirsiniz, biz baş qoşmuruq, amma onlar da gərək verdiklərini suala qarşı diqqətli olsunlar.

– Sizə elə gəlmirmi ki, vaxtilə AYB-də qocalara-köhnələrə qarşı vuruşan Anar indi özü köhnəlib və eynən həmin qocalar kimi gənclərə münasibət göstərir.

– Yox, qətiyyən mənə belə gəlmir. Birincisi, biz heç vaxt köhnələrlə mübarizə aparmamışıq. Biz ədəbiyyata gələndə – 60-cı illərdə – sadəcə bizdən əvvəl yazanlar kimi yazmaq istəmədik. Və onları o cür yazdıqlarına görə, günahlandırmadıq. Çünki onlar tamamilə ayrı dövrdə yaşayırdılar, o dövrdə həqiqəti yazmağa imkan yox idi. Amma bizim dövrdə artıq həqiqəti yazmaq kimi bir xoşbəxtlik oldu və biz də az-çox həqiqəti yazdıq. O səbəbdən, biz xalqlar dostluğundan, əmək qəhrəmanlarından, kolxozdan, sovxozdan yazmadıq, real insanlardan yazdıq. Və dediyim kimi, bizdən əvvəl yazanlara qarşı heç bir aqressiyamız olmayıb, hörmətsizlik etməmişik. Mənim “Söz dünyası” kitabıma baxsanız, orada bizdən əvvəlki görkəmli yazıçılarımız haqqında kifayət qədər yazılarım var. O ki qaldı gənclərimizə, mən onlara inanıram, amma onların bəzilər iddia edir ki, ədəbiyyat bizdən başlayır. Şübhəsiz, biz bu fikri qəbul etmirik. Kimin köhnə, kimin yeni olmasını isə zaman təyin edəcək.

– Anar müəllim, mütaliə edirsiniz?

– Sözün düzü, indi çox az edirəm. Daha çox qəzet-jurnal materiallarına nəzər salıram. Hesab edirəm ki, gəncliyimdə etdiyim mütaliə mənə kifayət edir.

– Gəncliyinizdə etdiyiniz mütaliə aydın məsələdir. Amma, məsələn, hər il Ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatı, yaxud Buker mükafatı verilir, dünyada yeni brend, yeni dəb imzalar yaranır, yeni mətnlər formalaşır. Sizə bunlar maraqlı gəlmir? Onları oxumaq istəmirsiniz?

– Bilirsiniz, mən oxuyanda o adamın Nobel alıb-almamasına fikir vermirəm. Elə yazıçılar olub ki – Lev Tolstoy, Kafka, Prust, Nazim Hikmət, Yaşar Kamal – Nobel almayıb, amma Nobel alanlardan daha yaxşı yazıblar, daha sanballı müəllifdirlər. Mənim üçün mətn maraqlıdır, ona verilən mükafat məni maraqlandırmır.

O ki qaldı dəbdə olun müəlliflərə, bəli, onlardan da oxuyuram. Məsələn, Umberto Eko, Orhan Pamuk, Murakami, Milorad Paviç, Patrik Züskind və digər müəllifləri də oxuyuram.

– Sizcə, Azərbaycanda da Nobel mükafatı alan olacaq fikri nə dərəcədə realdır?

– Bilirsiniz, bütün bunlar xam xəyaldır. O mükafatı almaq o qədər də asan məsələ deyil. Bir dəfə mən demişdim ki, Azərbaycan milli komandası futbol üzrə dünya çempionu olanda Azərbaycan ədəbiyyatı da Nobel alacaq.

– Azərbaycan futbolu kifayət qədər inkişaf edib axı. “Qarabağ” futbol klubu artıq Avropaya çıxır.

– Bilirəm e, amma yəni hələ dünya səviyyəli futbolumuz yoxdur. “Qarabağ” bizi sevindirir, sağ olsun.

Nobel mükafatını almaq üçün, əvvəlcə, dünyada əsərlərin çap olunmalısan, çox çap olunmalısan. Üstəlik, həmin əsərlər haqda rəylər formalaşmalıdır, ədəbi ictimaiyyəti tərpətməlidir. İkincisi, son illərdə bu mükafatın verilməsi məsələsi siyasiləşib, daha çox siyasi motivlərə görə əsər mükafat alır, bədii motivinə görə yox. Buna görə də, yaxın 10-20 il ərzində bizə belə bir mükafatın gəlməsinə inanmıram.

“Məsələn, hansısa bir gənc AYB-yə üzv olmaq üçün ərizə yazır, amma qeyd edir ki, xahiş edirəm, nəzərə alın ki, bir müddətdən sonra AYB-dən çıxıb məşhur olmaq istəyirəm”.

– Deyirsiniz ki, mükafat almaq üçün müəllif və əsər dünyaya çıxmalıdır, dünyada tanınmalıdır. AYB son illərdə hansı gənc və orta nəsil müəlliflərindən dünyaya çıxarmaq üçün tərcümə etdirib?

– Birinci növbədə, elə bir əsər yaranmalıdır. Elə mən gəncəm, əsər yazmışam deyə, götürüb səni tərcümə edib dünyaya yayası deyilik axı. Əvvəlcə bu əsər Azərbaycanda ədəbi fakt kimi təsdiq olunsun, kifayət qədər tənqid və təhlillər yaransın, diqqət çəksin, oxucunu maraqlandırsın. Və bütün bunlardan sonra, bəli, sən iddia edə bilərsən ki, ölkədə mən bu qədər danışıldım, indi məni dünyaya çıxarın. Yoxsa ki, “Elə mən yazdım, gəncəm, tez məni dünyaya çıxarın Nobel alacam” fikri tamamilə absurddur.

– Anar müəllim, AYB üzvü olmayan, amma yaradıcı tərəfi yüksək qiymətləndirilən birini AYB tərcümə etdirə bilər? Yəni bu təşəbbüs ola bilər?

– Real danışaq. Bizim bu gün kimisə dünyaya çıxarmaq kimi imkanlarımız yoxdur. Heç AYB üzvləri üçün bunları edə bilmirik.

Mən sizə bir gülünc faktı deyim ki, məsələn, hansısa bir gənc AYB-yə üzv olmaq üçün ərizə yazır, amma qeyd edir ki, xahiş edirəm, nəzərə alın ki, bir müddətdən sonra AYB-dən çıxıb məşhur olmaq istəyirəm. Yəni bax bu formada da bura girmək istəyənlər var. Üzvlükdən çıxanda isə səs-küy yaratmaq istəyirlər. Mən belə adamların üzvlükdən çıxmasına təəssüflənmirəm. Amma bir nəfər var ki, onun AYB-dən çıxmasına təəssüf eləmişəm. Bu, şair Qismətdir. Mən onun şeirlərini oxuyanda onun istedadını gördüm, bəyəndim. Lakin çox mənasız bir şeyin üstündə üzvlükdən çıxdı. Demək istəyirəm ki, əgər təzədən qayıtmaq istəsə, mən onu yenidən üzvlüyə qəbul olunması üçün səs verə bilərəm.

– Qurultaydan sonra AYB üzvlüyündən çıxanlar oldu.

– Lap yaxşı. Mən bunlar haqqında heç nə deyə bilmərəm.

– Qurultayda Emil Rasimoğlu və Fuad Cəfərli sizə səs vermədi, öz namizədliyini irəli sürdü. Bundan sonra AYB sədr müavini Rəşad Məcid belə bir fikir səsləndirdi ki, onlar Anara səs verməyiblərsə, ümumiyyətlə, AYB üzvlüyündən çıxarmaq lazımdır.

– Hissə qapılaraq deyilmiş bir fikirdir. Hamı mənim kimi deyil. Mən hər şeyə dözürəm, səbirlə yanaşıram. Amma Elçin olsun, Çingiz olsun, Rəşad olsun, bunlar bəzən hissə qapılaraq nəsə deyirlər. Amma mən bu cür sual və fikirlərin kimin tapşırığı ilə yarandığını, niyə yarandığını bilirəm. Dediyim kimi, Rəşad əsəbi olub, əsəbi cavab verib. Qurultayda nümayəndələri mən seçmirdim, amma xahiş eləmişdim ki, hər iki namizədi nümayəndə seçsinlər. Çünki biz onları seçməsək, sabah cəmiyyətdə narazılıq olacaq. Seçildilər, gəlib qurultayda iştirak hüququ qazandılar. Çıxış üçün isə rəyasət heyətinə məktubla müraciət edərdilər, durub normal formada təklif edərdilər ki, danışmaq istəyirik. Amma proses belə olmadı. Siz özünüz də orada idiniz. Xalq yazıçısı Elçin dedi ki, müzakirə və çıxışlara yekun vuraq. Hamı razılaşdı. Ardından mənim namizədliyimi təqdim etdi və səslər verildi, qurultay işini bitirdi. Qurultay işini bitirəndən sonra durub deyirlər ki, bizə söz verin. Axı belə olmaz.

– Onda belə çıxır ki, qurultayda çıxış etmək üçün əvvəlcədən müraciət edilməli idi.

– Bəli. İndi bunun sizin vasitənizlə deyirəm ki, öyrənsinlər, gələn səfər – 5 il sonra – belə etsinlər. (gülür) Yəni əvvəldən müraciət edilsin, namizəd olsunlar, səs yığsınlar və seçilsinlər. Bu şeylər demokratik yolla olmalıdır. Qorxmursunuzsa, bu, açıq savaşdır, verin namizədliyinizi, görək kim seçilir.

– Anar müəllim, niyə səsvermə açıq şəkildə edildi?

– Açıq səsvermə bizim nizamnaməmizə görə edilib. Biz hər şeyi nizamnaməyə əsaslanaraq etmişik. İndiyə kimi olan qurultaylarda da səsvermə açıq formada edilib. Bir nəfər durub desə ki, mən təklif edirəm, səsvermə qapalı edilsin və qurultay nümayəndələri bu təklifə səs versə, növbəti qurultayı qapalı səsvermə formasında edərik. Dediyim kimi, kim qoçaqdırsa, bu təklifi eləsin və qəbul edilsin.

– Qurultayda Prezident İlham Əliyevin yazıçılara məktubu səsləndirildi. Məktubda təxminən belə deyilirdi ki, Qarabağ Zəfəri yazıçı və şairlər qarşısında yüksək ideyalı bədii əsərlərin ərsəyə gətirilməsi naminə bir sıra mühüm vəzifələr irəli sürür. Bu mövzularda artıq bir sıra əsərlər yazılıb. Ümumiyyətlə, indiyə kimi yazılanlara baxanda nə düşünürsünüz? Sizcə, keyfiyyətləri necədir?

– Qələbəmiz haqqında əsər yazılırsa, biz buna sevinirik. Məsələn, Ramiz Qusarçaylının “Vətən” poemasına mükafat verdik. Həmçinin müharibə bitən kimi “Qarabağ dastanı – 44 gün” belə bir kitab buraxdıq. Orada Sabir Rüstəmxanlının yaxşı bir poeması var idi. Bu o demək deyil ki, bu mövzudan istifadə edib möhtəkirlik edəsən, nə gəldi, necə gəldi yazasan ki, qələbəmiz haqqındadır. Olmaz, belə şeylər yolverilməzdir.

– Mövlud Süleymanlı, Məmməd Oruc kimi yazıçılarla da müsahibə etmişəm. Hər ikisinə AYB və Anar motivli sual verəndə eyni cavabı vermişdilər: Anar olmasa, AYB dağılar. Sizin fikriniz nədir?

– Mən bu fikirlə qətiyyən razı deyiləm. Mənim 84 yaşım var, həyatın işidir ki, gec-tez mən olmayacağam. İstəməzdim ki, məndən sonra AYB dağılsın. Ən azından ona görə ki, mən ömrümün 35 ilini bura vermişəm. Yazıçılar Birliyi mənim balamdır. Kim istəyər ki, özü öləndən sonra balasının başına bir iş gəlsin. Ona görə istəyirəm ki, məndən sonra bu posta gələn AYB-ni qoruya bilsin, yaşada bilsin. Söz yox ki, çətinliklər olacaq, amma neyləmək olar, həyatdır.

– Anar müəllim, müsahibənin başlığı, məncə, hazırdır: Yazıçılar Birliyi mənim balamdır. (gülürəm)

– Hə, hə. Olar. (gülür)

– Allah balanızı saxlasın, sizə də ömür versin.

– Sağ ol, çox sağ ol.

“Siz ona niyə gecə klubu deyirsiniz ki? Ora gecə klubu deyil, restorandır”

– Yazıçılar Birliyinin binasında gecə klubu fəaliyyət göstərir. Bu özü də cəmiyyətdə heç də yaxşı qarşılanmır. Sizin münasibətiniz maraqlıdır.

– Çox nahaq yerə. Adamlar bilsələr ki, oradan gələn gəlirləri biz nəyə xərcləyirik, az-çox vicdanları olsa, qınamazlar. O gəlirləri biz yazıçıların müəyyən xərclərinə, müalicələrinə, maaşlarına, yubileylərinə və digər lazımi şeylərə xərcləyirik. Kimsə düşünürsə ki, biz bu gəliri başqa şeylərə xərcləyirik, o adamlar, üzr istəyirəm, iyrənc adamlardır.

– Gecə klubu yox, ”book cafe” etmək olmaz?

– Siz ona niyə gecə klubu deyirsiniz ki? Ora gecə klubu deyil, restorandır. Sadəcə gecə fəaliyyət göstərir. Mənim arzumdur ki, biz orada AYB-nin muzeyini düzəldək, qiraətxana düzəldək, amma ondan gələn gəlirlə bu yazıçıları, onların xərclərini dolandırmaq olmaz axı.

– Demisiniz ki, sizin və Yazıçılar Birliyinin “tövbə qapısı” hər zaman açıqdır.

– Bəli, demişəm, yenə də təkrar edirəm: o “Tövbə qapısı” açıqdır.

– O qapıdan kimlərin keçməsini istəyərsiniz.

– Bəli, mən istəyərəm ki, oradan yenə keçənlər olsun. Arzu edirəm ki, bu şeylər digərlərinə ibrət olsun. Məsələn, Murad Köhnəqala bir zamanlar mənim haqqında kəskin və haqsız şeylər yazırdı. Murad istedadlı adamdır, əleyhimə çox şeylər yazmışdı. Bütün bunlara baxmayaraq, tərtibatçısı olduğum antologiyaya onun da şeirlərini salmışdım. Vaxtilə yanılıbsa, bunları unutmaq olar və mən unuduram. Eynilə, bütün istedadlı yazıçıları AYB-yə yaxın görmək istəyirəm. Vacib deyil ki, gəlib üzv olsunlar, xeyr. Yaxın olsunlar, kifayətdir.

– Yaxın olmaq nə deməkdir?

– Yaxın olmaq o deməkdir ki, bizim tədbirlərə qoşulsunlar, qəzet və jurnallarımızda əməkdaşlıq etsinlər, material versinlər, çap olunsunlar. Mən qəzet və jurnallara üzv olmayanların çap olunmaması kimi bir qadağa qoymamışam və qoymaram da. İstedad mənim üçün əsas meyardır.

“Mən Əkrəm üçün bu addımı atıramsa, bəs o niyə atmır?”

– Nəsildaşlarınızla tez-tez zəngləşirsiniz, ya görüşürsünüz? Bu sualı ona görə verirəm ki, sizin nəslin möhkəm dostluğu olub.

– Siz bayaq Mövludun adını çəkdiniz. Nə olub ona? Qurultayda da yox idi.

– Gözlərində bir az problem var, müalicə alır, səhv eləmirəmsə.

– Bilmirdim, gərək zəng edəm. Nəsildaşlarıma gəlincə, onlardan, demək olar ki, qalanı yoxdur. Bir Elçindir, o da məndən 5 yaş kiçikdir. Fikrət Qoca idi, Vaqif Səmədoğlu idi, Yusif Səmədoğlu idi, onlar da vəfat elədi.

– Əkrəm Əylislinin adını çəkmədiniz.

– Əkrəmlə mən möhkəm dost olmuşam, doğrudur. Mən vaxtilə onun haqqında “Komsomolskaya pravda”da rus dilində yazdığım məqaləni tərcümə edib 2 il qabaq “Azərbaycan” jurnalında çap elətdirdim. Baxmayaraq ki, mənim haqqımda, atam haqqında nələr deyib, nələr yazıb. Bu adam “Azərbaycan” jurnalını görmür, oxumur? Mən onun üçün bu addımı atıramsa, bəs o niyə atmır? Heç onun “sağ ol” deməsini arzu eləmirəm, deməsin, sadəcə zəng edib desin ki, oxudum.

– Anar müəllim, Əkrəmlə bu yaşda barışmaq zərurəti hiss edirsiniz?

– Mən təkrar edirəm, mən ona qarşı addım atdım. Başqa nə edə bilərəm? O, bu addımı görməzdən gəlir, eləmir, canı sağ olsun. Az qala, hər çıxışımda deyirəm ki, onun “Daş yuxuları” zərərlidir, namərdlik edib. Lakin bu, Əkrəmi Azərbaycan ədəbiyyatından silib atmaq demək deyil, bunu etmək olmaz. Əkrəm gözəl əsərlər müəllifi olub. Hətta Elmlər Akademiyası ədəbiyyat tarixi haqqında əsər tərtib edir, mən təklif etmişəm ki, mütləq orada Əkrəmə dair, əvvəlki əsərlərinə dair fəsil olmalıdır.

“Daş yuxular” bədii cəhətdən də sıfırdır. Amma bu o demək deyil ki, onun digər əsərlərini görməmək lazımdır.

– Bu yaxınlarda oxucuların Əkrəm Əylisli ilə uzun müddətdən sonra görüşü oldu. Görünən odur ki, Əkrəm Əylisi silinib atılmayıb.

– Əlbəttə, mən buna sevinirəm, silinib atılmamalıdır. Bilirsiniz, o çox tərs adamdır. Bircə dəfə desə ki, o mətni yazmaqda düz eləməmişəm, gərək yazmayaydım, xalq da onu bağışlayar, məncə.

– Anar müəllim, bəlkə də, Əkrəm Əylislini ən yaxşı tanıyan adamsınız. Sizcə, o, niyə belə bir əsər yazdı?

– Nobel almaq üçün.

– Aldı?

– Əşi, kimdir axı ona Nobel verən? Orxan Pamuk bir kəlmə söz dedi, aldı. Amma sən bu boyda bir şey yazdın. Guya o əsərin nə qiyməti var ki, Nobel də versinlər.

Təəssüflə başını yelləyir. Mən də sualı dəyişirəm.

– “Təhminənin sirri” adlı hekayəniz də kifayət qədər müzakirə olundu.

– Mən nə yazsam, müzakirə olunur. Əksinə, səssiz qarşılansa idi, pis olardım. Qoy müzakirə etsinlər, burda pis nəsə yoxdur.

– Dedilər, Təhminənin sirrinin faş olması heç də yaxşı olmadı.

– İndi hərənin bir fikri var da. Mən camaatı məcbur edə bilmərəm.

– Hekayə haqqında Rasim Qaracanın kəskin tənqidi var idi.

– Bəli, mən də ona kifayət qədər kəskin cavab verdim. Oxumadınız?

– Oxudum. Ümumiyyətlə, Rasim Qaracanın yaradıcılığını necə qiymətləndirirsiniz?

– Yaxşı bələd deyiləm, açığı. Bir dəfə mənə məktub yazmışdı ki, filan şeirlərimi “Ulduz”da çap etmirlər, xahiş edirəm, çap etsinlər. Göndərdim “Ədəbiyyat qəzeti”nə, orada çap etdilər. Şeirlər isə bundan ibarət idi: çap, çup, şak, şuk, pırç, parç, tak. (gülür)

Bunların yeni ədəbiyyat dedikləri bax budur. Hansı ki bunu ötən əsrin 20-ci illərdə rusiyalılar, yaxud fransız dadaistlər yazırdı, yaxud 50 il qabaq Türkiyədə “anlamsız şeir” cərəyanı adı ilə yazılıb. Sən indi bunları təzə adla niyə bizə sırıyırsan?

– Anar müəllim, təzə olmasın, amma qoy bizdə də olsun da. Burda pis nə var ki?

– Oldu da, oldu. Çap da elədik. Amma davamçıları oldu? Olmadı axı. Olmadı.

“Bunlar belə düşünür ki, səni Anar təriflədisə, demək, satılmısan. Bu nə düşüncədir axı? Vallah, uşaqlıqdır bu”

– Gənc və orta nəsildən bircə Qismətin adını çəkdiniz. Başqa ad yoxdurmu?

– Əlbəttə, var. Elçin onlar haqqında yaxşı bir yazı yazmışdı, mən onun zövqünə inanıram. Olmasa, yazmazdı.

– Siz ad çəkmirsiniz deyə, mən məcbur konkret adlar demək istəyirəm. Bax məsələn, Aqşin Yeniseyi necə dəyərləndirirsiniz?

– Aqşin. (gülür) Aqşin, hansıdır? Mən onları həmişə qarışdırıram.

– Aqşin Yenisey yaşca böyükdür, Aqşin Evrən boyca.

– Nə bilim, vallah, xatırlaya bilmirəm. Amma biri mənə şeir kitabını bağışlamışdı. Oxudum, bir yerdə dedim ki, yaxşıdır. Sonra elə bil mənim bu fikrimdən qorxdu, başladı əleyhimə yazılar yazmağa. Ondan sonra söz verdim ki, daha kimisə tərifləməyəcəyəm. (gülür) Bunlar belə düşünür ki, səni Anar təriflədisə, demək, satılmısan. Bu nə düşüncədir axı? Vallah, uşaqlıqdır bu. Uşaqlıqları uzun çəkib elə bil.

– Hüseynbala Mirələmov tez-tez gündəmə gəlir. Maraqlıdır, siz bir Xalq yazıçısı olaraq, onun yaradıcılığını necə qiymətləndirirsiniz?

– Vallah, Hüseynbala inciməsin, oxumamışam. Özünü tanıyıram, münasibətimiz yaxşıdır.

Amma yox, yadıma düşdü, bir yazısını oxumuşam. Ermənilər haqqında idi, sənədli bir mətn idi, maraqlı idi, ön söz də yazdım.

– Yazıçılar Birliyinə üzv olmaq məsələsi üçün yeni meyarlar təyin oluna bilər?

– Bu bizim ən yaralı yerimizdir. Amma heç cür nizamlamaq olmur. Deyirlər, AYB-nin nöqsanları çoxdur, onların çoxu ilə mən razı deyiləm. Amma sırf bu üzvlük məsələsi ilə razıyam, bu çox böyük bir qüsurdur. Ki bizim üzvlərimiz çoxdur.

– Qarşısını almaq olmaz?

– Mümkün deyil axı. Adam gətirir göstərir ki, mənim filan qədər kitabım var. Sən ona necə yox deyəsən? Olmur axı. Olmur. Nə deyək? Deyək ki, səhvən çap ediblər səni? Özü də biz hamıya müsbət rəy vermirik, mənfi rəy verdiklərimiz də var. Kimi qəbul eləmiriksə, o dəqiqə AYB ilə düşmən olurlar.

– Hazırda nə yazırsınız, Anar müəllim?

– Elə bir kitab yazıram ki, bomba kimi partlayacaq. (gülür) 1000 səhifəlik bir kitabdır, burada bütün ömrüm boyu haqqımda yazılan rəzil, iftira və böhtan tipli yazılar orada olacaq. Yəqin ki, bu ilin axırına hazır olacaq.

Şərhlər

Adil 2022-11-04 17:34:36

.Yazıçılar Birliyinin binasının sahibi kimdir ? Bu binadakı restoranın sahibi kimdir ? Yazıçılar Birliyinin sədri Anar Rzayev hansı əsaslara görə bu restoranın gəlirlərini ” paylayır ” . Cənab Anar Rzayev iqtidarın adamıdır, oqlunu da xarici ölkəyə səfir təyin etdilər bu yaxın vaxtlarda. azpolitika.info , 2 – ci dəfə bu şərhi yazıb xahiş edirik sizdən, buraxın senzuranızdan.

sual 2022-11-04 01:52:12

Cənab Anar Rzayev, AYB binasında olan restoranın sahibi sizsiniz . Dövlət Büdcəsindən AYB – yə müəyyən məbləqdə pullar ayrılır . Əgər bu restoranın sahibi sizsinizsə və restoranın gəlirinin bir hissəsini AYB – yə verirsinizsə, faktiki, siz kasıb adam deyilsiniz, kifayət qədər pulunuz var, həmçinin oqlunuz xarici ölkəyə səfir təyin olunub, iqtidara yaxın adamsınız .

Oxucu 2022-11-03 23:04:34

İstlrahətə getsəniz ağayana olar !

Kamal 2022-11-03 21:48:00

“Verin dünyanı uşaqlara” – yaxşı günlər var idi, heç olmasa, yalan-palan olsa da rəhbərlər beş-on dəqiqəlik uşaqlarla görüşür, kreslosunda otuzdururdular. Hə, verin o, 26-lar balkonunu meyxana deyənlərə, 5-10 dəqiqəlik. Onlar qədər sözə qiymət verən var? Özü də ölürlər e, bir ucdan.

Anar-a 2022-11-03 20:28:47

Anar bəy,AYB -ni siz balanız adlamdırırsınızAxı czin bu balanız 20 ildən çoxdur ki.qısıdır.Ortaya bir uxucu cəlb edən bir roman,hekatə,şeirlər külliyatı çıxaea bilməyib.bir nəfər xalq sevənoxunannyazıçı,şair yetişə bilməyib.belə AYB ,bu fəaliyyətsizliklə Azərbaycana nəyə gərəkdir.Bir sürü adamları yığıb ora boş.nəticəsiz zaman keçirməkdə məqsədiniz aydın deyil.Hətta Siz özünüz inert “yazıçı” sayılırsınız.Belə AYB Azərbaycana lazımdırmı?

dadaşyev 2022-11-03 18:53:29

Yazıçılar Birliyi mənim isə xalamdı.Yazıçılar Birliyinin uşaqlarıyla xalauşaqları sayılırıq.Xeyrimiz şərimiz bir yerdədi uşaqlıqdan.

Camaat 2022-11-03 15:33:35

Bu “ziyalı “deyiləndə heç utanan üz yoxdur.Ora sənin balandırsa,sən və sənin kimilər bu xalq üçün ögey “atasınız”.

“Mən belə bir qələbəyə inanmıram” – Xalq yazıçısı Elçinlə müsahibə

– Elçin müəllim, bir anlıq düşünmüsünüzmü ki, gərək mən başqa peşə ilə məşğul olaydım? Çünki ədəbiyyat xalis şəkildə fərdi bir hadisə olmayıb, həm də ictimai bir hadisədir. Yalnız insanın özündən asılı deyil, həm də zamandan və eləcə də onlarca faktordan asılıdır. Mirzə Cəlil deyirdi ki, yazmaq istəyirəm, amma inanmıram bir oxuyan ola. O məsələnin bir tərəfini deyir. Kafka ölüm ayağında yazdıqlarının yandırılmasını istəmişdi. Görkəmli rejissor Kieslovski də demişdi ki, gərək rejissor olmayaydım. Siz peşmançılıq yaşayırsınızmı?

– Xeyr. Mən o vaxt peşman olardım ki, hər hansı bir bədii yazımdan xəcalət çəkim. Bu yazıların bəlkə də yarıdan çoxu Sovet dövründə yazılıb. Həmin yazıların, hətta tənqidi məqalələrimin bir cümləsini belə dəyişmədən bugünkü oxucularıma təqdim edə bilərəm. Bugünkü oxucu ilə Sovet vaxtının oxucusu eyni deyil, axı. Söhbət müstəqil Azərbaycan oxucusundan gedir. Müstəqil Azərbaycan oxucusunun amalı da, siyasi və bədii-estetik tələbatı da başqadır. Mən bir sözü dəyişmədən həmin vaxt yazdığım hekayələri, povestləri, romanları müasir oxucuya təqdim edirəm. Tənqid Sovet dövründə hakim ideologiyanın bir hissəsi idi. Mən tənqidi məqalələri, hətta namizədlik dissertasiyamı bir sitatı da pozmadan ədəbi ictimaiyyətə təqdim edə bilirəm. Yəni mənim bir yazıçı kimi problemim, daxili mənəvi sarsıntım yoxdur. Buna görə də peşmançılıq hissi keçirmirəm. Əlbəttə, mən də istəyərdim ki, gecə-gündüz yazıb-yaratmaq əvəzinə, başqa bir ixtisas sahibi olum. Başqaları kimi, mən də ağır bir yükdən azad olum, işimin konkret başlayan və qurtaran vaxtı olsun, ancaq hərənin öz taleyi var.

– Bütün dünyada kitabların nəşri artır. Amma bununla belə, bəşəriyyət, sanki bir fikir dolanbacına düşüb. Bu gün insanların həyatında sosial media daha güclü təsir edir, nəinki kitab və ya qəzet. Dünya heç bir zaman olmadığı qədər “səhralaşır”.

– Yox, mən dediklərinlə razı deyiləm. Oxumaq həvəsinin itməsi ilə də razı deyiləm. Çünki gördüklərimi deyirəm. Sadəcə, oxuduğumuz predmetin, kitabın forması dəyişib. Mən hesab edirəm ki, bəşəriyyətin ən böyük kəşfi kitabdır. Ancaq artıq yeni bir dünya əmələ gəlir. Dünya dəyişir deyəndə, məndə belə bir fikir formalaşır ki, sivilizasiyalar dəyişir. Yeni sivilisaziya gəlir. Rəqəmsal dünyanın insanları gəlir. Mənim kitabxanamda minlərlə kitab var. Bu qədər kitabı görən müasir oxucu darıxır. Və onun klassik kitab formasına nə mənəvi, nə də vizual ehtiyacı var. Çünki onun mənəvi ehtiyacını kompüteri, noutbuku tamamilə təmin edir. Bildiyi dillərdə istədiyi kitabxanaya daxil olaraq maraqlandığı əsərləri oxuyur. Ümumiyyətlə, yazılı ədəbiyyat yaranandan etibarən oxuyanlar və oxumayanlar var. Oxumayanlar bu gün də öz genetik ənənələrinə sadiqdirlər. Əgər bu gün bizdə kitabın satışı aşağı səviyyədədirsə, bu müvəqqəti bir şeydir. Belə şeylər həmişə olub. Ədəbiyyat canlı bir orqanizmdir. Bəzən həmin canlı xəstələnir, soyuq dəyir, yatağa düşür, ancaq sağalır, inkişafından qalmır. Mənim fikrimcə, ədəbiyyata o vaxt sonuncu nöqtə qoyulacaq ki, onda ümumiyyətlə, bəşəriyyət dağılacaq.

– Antiutopiya romanlarına baxanda hamısında ortaq xüsusiyyət görürük ki, yeni dünyada ədəbiyyat yoxdur. Deyirsiz, ədəbiyyat o vaxt olmayacaq ki, insan da olmayacaq. Əslində isə bu gün tanıdığımız o insan belə yoxdur. İnsanın həqiqət axtarışları tükənib. Yapışqanla divara bərkidilmiş bananın incəsənətə çevrildiyi bir dövrə gəlib çıxmışıq.

– Məncə, çox olsun ki, bizim öyrəşdiyimiz ədəbiyyatın, sənətin vizual forması dəyişəcək. Sənin dediyin o banan təhtəlşüur axtarışların ifadəsidir. Və ya elə kəşflər olacaq ki, orada ədəbiyyat, sənət öz missiyasını tamamilə başqa formada yerinə yetirəcək. Mənim dediyim ədəbiyyat bəşəriyyətlə birlikdə yaranıb. Ana balasına layla deməyə başladığı vaxtdan ədəbiyyat yaranıb. Və ədəbiyyat sonacan gedəcək. Bəşəriyyət yaranandan insanın daxilində Xeyir və Şər mübarizəsi gedir. Ədəbiyyat da bu mübarizədə hər zaman Xeyirin müttəfiqi olub. Amma hələ ki Şərə qalib gəlməyib. Əgər nə vaxtsa qalib gələ bilsə, onda da nöqtə qoyulacaq. Ədəbiyyata ehtiyac qalmayacaq. Ancaq mən belə bir qələbəyə inanmıram.

– Sizin ən sevdiyiniz yazıçı Tolstoydur. Tolstoyun mənəvi-əxlaqi idealları cəmiyyət baxımından XXI əsr üçün çox gözdəndüşmə görünmür ki? Məncə, Tolstoy dövrümüzdə yaşasaydı XIX əsrə qayıtmaq istəyərdi.

– Tolstoy dəfələrlə müraciət etdiyim, oxuduğum yazıçıdır. Şekspir də “mənim dramaturqumdur” və onu bəşəriyyətin ən böyük dühalarından biri hesab edirəm. Ancaq Tolstoy Şekspiri yazıçı hesab etmirdi ki, o öz əsərlərini intibah novellalarından götürüb və s. Tolstoy nəhənglikdə yazıçı, Şekspir nəhənglikdə yazıçını qəbul etməyib. Bizim ədəbiyyatda da olub. Axundov – Füzuli məsələsi. Ancaq mən sənin dediyin kimi düşünmürəm. Cəmiyyət öz ideallarını itiribsə, demək, vəhşiləşib. Bir dəfə bir dostumla başqa planetlərdəki həyat barədə danışırdıq. Dedi ki, başqa planetdə oksigen yoxdursa, həyat da yoxdur. Mən də dedim ki, bəlkə orada həyat üçün heç oksigen lazım deyil. Yəni hər şey nisbidir. Həm dəyərlər, həm də dəyərlərə münasibət nisbidir. Mən dünyadakı hər şeyə nisbi yanaşıram. Mütləq heç nə yoxdur. Ədəbiyyat da belədir. O öz missiyasını yerinə yetirəcək. Amma bunu hansı şəkildə edəcəyi, min ildən sonra necə olacağı məlum deyil.

– Siz tanınmış yazıçı və dramaturqun oğlu kimi doğulmusunuz. Uşaq vaxtından belə bir mənəvi mühitdə yaşamısınız. Sualım da bu haqdadır. Sizcə, insan necə yazıçı olur? Yazıçını digər insanlardan fərqləndirən cəhətlər nədir?

– Bir insan necə yazıçı olduğunu bilirsə, mən onun yazıçılığına şübhə edirəm. Məsələn, mən deyə bilmərəm ki, nə vaxt başlamışam yazmağa. Yadıma gəlmir. Balaca uşaq idim özümdən nağıllar, hekayələr uydururdum. 4-5 yaşımdan əlifbanı bilirdim. Yazdığım yazıları jurnalın arasına qoyub nənəmə oxuyurdum ki, guya jurnaldakı yazını oxuyuram. Yəni mən necə oldu ki, yazıçı olduğumu deyə bilmərəm. Ümumiyyətlə, Azərbaycanda bu məsələ unikaldır. Bir dəfə rəhmətlik Heydər Əliyev də adbaad demişdi ki, bizdə bir sıra məşhur yazıçıların övladları da yazıçıdır. Bizdə həqiqətən belədir. Amma bu, aydın məsələdir, mütləq bir şey deyil. Dünya yazıçılarının ümumi sayının 99%-nin atası yazıçı deyil. Təbii ki, mühitin təsiri var. Mən gözümü açıb evdə kitab görmüşəm. Amma adını çəkmək istəmədiyim bir nəfər vardı, o da məşhur bir yazıçının oğlu idi. Evlərində olan kitablar da bizim evdəki kitablardan az deyildi, ancaq kitab oxumaqla qəti arası yox idi.

– Mənə elə gəlir ki, Elçinin gəncliyində yazdığı hekayələr, misal üçün, “Qatar. Pikasso. Latur. 1968”, “Şuşaya duman gəlib” insanların yaddaşına, ruhuna çox hopub. Amma sonrakı hekayələr, sanki elə deyil. Bu nəylə bağlıdır?

– Mən bunu hiss etməmişəm. Amma sənin dediyin bu tendensiyanı doğuran oxucular varsa, onlar 20 ildən sonra başqa cür düşünəcəklər. Yaşları artacaq, təcrübələri, dünyagörüşləri genişlənəcək və başqa cür düşünəcəklər.

– Elçin müəllim, siz həmişə yüksək dövlət postlarında çalışmısınız. Buna baxmayaraq, altmışıncılar nəsli arasında ən çox yazan, ən məhsuldar yazıçısınız. Əslində, əksi gözlənilirdi ki, dövlət işində yazmağa elə də vaxtınız olmaz. Doğrudanmı, sizdə yazmaq daxili bir tələbatdır? Sizin digər qələm yoldaşlarınız isə beş ildən, on ildən bir əsər çap etdirirlər.

– Daxili tələbat olmasa necə yazmaq olar? Mən yazıçıyam. Vəzifəyə gələnə qədər hansı Elçin idimsə, vəzifədə də həmin Elçin olmuşam, indi də həmin Elçinəm, nə bir az aşağı, nə də bir az yuxarı. Bayaq dedim ki, yazıçı kimi peşmançılığım, utanacağım bir şey yoxdur. İctimai və dövlət xadimi kimi də içimdə elə bir şey yoxdur ki, nigarançılıq çəkəm, peşman olam.

– Bir tənqidçi kimi Azərbaycan ədəbiyyatında ümumi tendensiyanı necə qiymətləndirirsiniz?

– Təkrar edirəm ki, ədəbiyyat canlı bir orqanizmdir. Onun xəstələnməyi də, sağlam dövrü də olur. Bu mərhələlər bir-birini əvəz edə-edə gedir. Okeanda qabarma-çəkilmə olduğu kimi, ədəbiyyatda da belədir. Bugünkü Azərbaycan ədəbiyyatı da çəkilmə mərhələsindən sonrakı irəliləmə dövründədir. Amma hələ tam irəliləyə bilməyib.

– 2008-ci ildə bir müsahibə vermişdiniz. Orada bir cümlə var idi. Son on ildə Azərbaycan ədəbiyyatında mənim mənəvi dünyama təsir edən, mənəvi dünyamı sarsıdan əsər oxumamışam. Bu fikrinizin üzərindən on il də keçib. Eyni sualı vermək istəyirəm. Hələ də elə bir əsər oxumamısınız yoxsa?

– Sarsıtmaq çətin məsələdir. Məni Şekspir sarsıda bilər, Servantes, Tolstoy, İbsen sarsıda bilər. Amma bu günün özündə də yaxşı əsərlər meydana çıxır, o cümlədən də bizdə. Bu günlərdə Kamal Abdullanın iki kitabını oxudum, “Sirlər xəzinəsi” romanını və “Mənim Füzulim” silsilə esselərini. Ayrı-ayrı janrlardır, ancaq hər ikisinin arasında maraqlı bir doğmalıq var. Dünyagörüşü doğmalığı, bədii-estetik və elmi-estetik təfəkkürün eyni dərəcədə orijinallığı və məxsusiliyi, heç kimin yox, məhz “mənim”, yəni Kamalın olması. Kamalın yaradıcılığının başlıca cəhəti budır ki, onun istedadı ədəbiyyatın qollu-budaqlı, çoxşaxəli magistralında öz məxsusi yolunu salmağı bacarıb, uğurlarının da səbəbi, bax, elə bu mühüm cəhətdir. Yaxınlarda cavan yazıçılarımızdan Mirmehdinin hekayələrini də oxudum. Xoşuma gəldi. Əsasən də, onun öz yazdığına inamı, yəni ürəklə yazması, səmimiyyəti və təhkiyəsi. Yaxşı yazıçı müşahidələri var. Bizim gökəmli yazıçılarımız Afaq Məsudun, Aqil Abbasın, Vaqif Nəsibin son hekayələri əsl ədəbiyyat nümunələridir. Baxın, Rəşad Məcidin “11 sentyabr”ını neçə il əvvəl oxumuşam, ancaq indiyəcən fikrimdədir. Yaşar yaxşı hekayələr yazır, ancaq az yazır. Bizim elə yazıçılarımız da var ki, onlar istedadlarına layiq şəkildə özlərini tanıda bilməyiblər. Az yazıblar və ya onları az oxuyublar. Məsələn, mən Saday Budaqlını çox istedadlı yazıçı hesab edirəm. Onun “Zədə” romanı, “Şəbəkə” povesti son illərin bədii uğurlarındandır. Yeri düşmüşkən, Saday Budaqlının, Baba Vəziroğlunun, Rafiq Tağının, Vaqif Cəbrayılzadənin, Rəhim Əliyevin, Vaqif Yusiflinin, Kamal Abdullanın və b. ilk kitablarının redaktoru olmuşam, ön sözünü yazmışam. Mən altmışıncılar nəsli arasında Sabir Süleymanovu istedadlı və lazımınca qiymətləndirilməmiş yazıçı sayıram. Onun kitabını çap etdik və mən ön söz yazdım. Eləcə də, Çingiz Ələkbərzadənin çox yaxşı qələmi var idi. Təəssüf ki, o, yaradıcılığını bir küll halında cəmləşdirə bilmədi, pərakəndə yazdı. Onun yaxşı satirik qələmi var idi. Arif Abdullazadənin də adını çəkmək istəyirəm, İsa İsmayılzadənin də, Ələkbər Salahzadənin də.

– Elçin müəllim, son dövrlər ədəbiyyat dərsliklərində də bu tendensiya müşahidə olunur. Həmin dərsliklərdəki müəlliflər də Azərbaycan ədəbiyyatının ümumi mənzərəsini əks etdirmir.

– Bu, əlbəttə, ciddi məsələdir. Ancaq istedadlı yazıçı olduğu kimi, istedadlı oxucular da olur. Təskinlik bundadır ki, istedadlı oxucuya, hətta dərslik belə təsir eləyə bilmir. Sovet vaxtı hakim ideologiyanın Dostoyevskidən xoşu gəlmirdi, ancaq onun əsərləri istedadlı oxucunun mizüstü kitabları idi. Amma rus ədəbiyyatında elə yazıçılar da var idi ki, adları yalnız indi ədəbi prosesdə bərpa olunur. Mən həmin müəllifləri aspirant vaxtı Moskvada Lenin kitabxanasında oxuyurdum.

– Sizin haqqınızda həmişə belə deyirlər ki, Latın Amerikası nəsrindən daha çox təsirlənmisiniz. Bu fikirlə razısınızmı?

– Latın Amerikası nəsri ədəbiyyatda hadisədir. Cavanlıqda çox xoşuma gələn yazıçılar var idi. Hal-hazırda da yüksək qiymətləndirirəm. Amma, nədənsə, Latın Amerikası deyən kimi, hər kəsin ağlına birinci Markes, ya Borxes gəlir. Onlar doğrudan da, böyük yazıçılardır. “Yüz ilin tənhalığı” XX əsr nəsrinin şah əsərlərindən biridir. Eləcə də bir sıra başqa məşhur adlar. Amma mən təəssüf edirəm ki, bu adların arasında, misal üçün, Jorj Amadunun adını çəkmirlər. Jorj Amadu Latın Amerikası ədəbiyyatının ən yüksəkdə dayanan yazıçılarından biridir. Onun “Dona Flor və onun iki əri” romanı XX əsr romanının, mənim fikrimcə, ən yaxşı nümunələrindən biridir. Amma Nobel almadı. Svetlana Aleksiyevna aldı, adını unutduğum bard aldı, Jorj Amadu almadı. Bilirsiniz, Nobel almaq, əlbəttə ki, böyük uğurdur. Bütün ədəbiyyat aləmi səni və əsərlərini təsdiqləyir. Lakin bu o demək deyil ki, bu mükafatdan kənarda qalan əsərlər zəifdir. Mən hələ neçə il bundan əvvəl yazmışdım ki, bəlkə də müqayisə etsək, mükafat almayanların bədii çəkisi daha ağır gələr. Məsələn, Pamuk, əlbəttə, istedadlı yazıçıdır. Amma Türkiyədə Yaşar Kamal, Əziz Nesin də var, Nazim də var. Yaxud Tolstoyu xatırlayaq.

– Elçin müəllim, gündəlik ədəbi məşğuliyyətiniz necədir? Hər gün oxuyub yazırsınızmı?

– Mən cavanlığımdan çox tez oyanıram. İşə getdiyim vaxtlar saat 5-dən 8-ə kimi, indi isə 9-10-a kimi, bəzən daha artıq olur, yazı-pozuyla məşğul oluram. Oxumaq isə – nə vaxt oldu. Oxuduğumu da həmişə qələmlə oxuyuram.

– Bəli, bunu hiss etmək olur. Yazılarınızda bir alim dəqiqliyi ilə faktlara rast gəlmək olur.

– Bir şey yadıma düşdü. “Mahmud və Məryəm” “Azərbaycan”da çıxanda rəhmətlik Ənvər Məmmədxanlı məni təbrik etdi ki, oxudum, çox xoşuma gəldi. O da həmişə qeydlərini karandaşla yazırdı. Soruşdum ki, qeydləriniz var? Dedi, hə, var. Aldım ki, həmin qeydləri oxuyum. “Azərbaycan” jurnalının qırağına çox səliqəli və maraqlı qeydlər yazmışdı. Tez-tez soruşurdu deyə, jurnalı özünə qaytarmalı oldum. Təəssüf ki, indi o jurnal bilmirəm hardadı. “Mahmud və Məryəm” haqqında çox yazılıb. Ancaq Ənvər müəllimin o qeydlərinin yeri ayrı idi.

– O qeydlərdən yadınızda qalanı varmı?

– İstəmirəm özümü tərif edirmişəm kimi çıxsın. Şox hərarətli və xoş sözlər yazmışdı. Amma bəzi yerlərdə tarixlə bağlı yazılmışdı ki, “Elçin, bunu düz yazmamısan”. Yadıma gəlir, romanın sonunda da üç nida işarəsi qoymuşdu.

– Elçin müəllim, yazdıqlarınızı redaktəyə verirsinizmi?

– Xeyr. Nə redaktə? Heç vaxt.

– Amma oxumaq üçün verirsiniz.

– Əlbəttə, fikir öyrənmək üçün. Ancaq, eyni zamanda kiminsə fikri də mənim üçün “Quran” ayəsi deyil. Məndə həmişə ədəbiyyatla bağlı vasvasılıq olub. Bir ara obıvatel söhbəti qulağıma dəyirdi ki, Elçin teatrları monopoliyaya götürüb. Mən həmişə bir pyesi zövqünə inandığım 5-10 nəfərə oxutdururam. Məndə zərrə qədər şübhə yaransa ki, bu əsərdə nəsə çatışmazlıq var, heç vaxt qoymaram, o şəkildə tamaşaya qoyulsun, ya da çap olunsun.

– Yazı prosesiniz necədir? Sürətli yazırsınız? Onu bilirəm ki, “Mahmud və Məryəm”i 18 günə yazmışdınız.

– Ona görə, “Mahmud və Məryəm”i yazanda mənim elə bir kabinetim var idi ki, dünyanın heç bir yazıçısının o cür gözəl kabineti olmayıb. Onda Yazıçılar İttifaqında işləyirdim. Bakıda o romanı heç cürə yaza bilmirdim. Bir aylıq məzuniyyətə çıxdım. Bir dəfə Talıstan kəndindən keçmişdim. Çox xoşuma gəlmişdi. Birdən yadıma düşdü. Ağlıma gəldi ki, Talıstana gedim. Bu hadisənin şahidi Musa Yaqubdur. Onda İsmayıllı qəzetinin redaktoru idi. Musaya zəng elədim ki, Talıstanda mənə bir ev kirayələ, amma gəlişimdən heç kimin xəbəri olmasın. Bir gün sonra Musa zəng vurdu ki, ev tapmışam, gələ bilərsən. Ailəmi də götürüb getdim ora, traktorçu Əlləzinin evinə. Sonra onunla dost olduq. Orda evin həyətində bir alma ağacı var idi. Ağac o qədər bar gətirmişdi ki, budaqlarının ucu torpağa dəyirdi. Altında çətir kimi bir yer əmələ gəlmişdi. Orda özümə yazmaq üçün yer düzəltdim. Əlləzigilin ətrafımda dolaşan toyuq-cücəsinin qaqqıltısı altında gün çıxandan gün batana qədər orda yazırdım. Beləcə, “Mahmud və Məryəm”i 17 günə yazıb bitirdim.

– Bəs, “Ölüm hökmü”nü necə yazdınız?

– Mən o əsəri başlayanda özümə söz vermişdim ki, içimdəki senzuranı tamamilə yox edəcəm. Elədim də. Ona görə də bu romanı çap etməyə qəti ümidim yox idi. Ancaq mən əsəri yazıb bitirəndə artıq yenidənqurma prosesi başlamışdı. Beləcə, əsər 1988-ci ildə çap olundu. Adətən əsərləri qısa müddətdə yazıram. Amma “Ölüm hökmü” üzərində ən çox işlədiyim romanımdır. 1984-ün mayında başladım, 88-in yanvarında bitirdim.

– Bəs çap olunandan sonra reaksiyalar necə oldu? Şəxsən, mənim üçün “Ölüm hökmü” romanı ən qiymətli əsərlərdən biridir. Azərbaycan ədəbiyyatı bəlkə də Sovet dövründə yaxşı imtahan vermədi. Amma Azərbaycan ədəbiyyatı “Ölüm hökmü” romanı ilə Sovet dövrüylə çox görkəmli və deyərdim ki, çox ləyaqətli şəkildə vidalaşdı. 30-cu illərdə Hadrutda vəba epidemiyası həqiqətən olub?

– Bəli, əlbəttə. Epidemiya ilə mübarizəyə Moskvadan professor Zilber gəlmişdi. O, məşhur rus ədəbiyyatı klassiklərindən sayılan Kaverinin qardaşı idi. Roman Moskvada çap olunandan sonra, Kaverin mənə böyük bir təşəkkür məktubu yazmışdı. Həmin məktub indi də arxivimdədir. Zilber 1937-ci ildə həbs olundu, amma öldürmədilər. Yenidən azadlığa çıxdı. Məşəqqətli bir həyat yaşamışdı.

– Pyes yazmağa sonradan başlamısınız?

– İlk pyesimi 25 yaşımda yazmışam, “Poçt şöbəsində xəyal”. O pyes senzuradan keçmədi və tamaşaya qoymadılar. Mən də bunun protest kimi, bir cümləsinə də dəymədən, remarkaları çıxarmaqla adını dramatik povest qoydum. Moskvada və Bakıda çap olundu, xarici dillərə çevrildi. Rəhmətlik İlyas Əfəndiyev həmişə deyirdi ki, sən pyes yaz, dialoqların canlıdır. “İyirmi Yanvar” hadisələrindən çox sarsılmışdım. Uzun müddət nə yaza bilirdim, nə də oxuya. İlyas Əfəndiyev mənə ad günümdə Molyerin üçcildliyini bağışlamışdı, təbii ki, vaxtilə hamısını oxumuşdum. Təsəvvür et, Molyer hara, “20 Yanvar” hara? Həqiqətən, komediya ilə faciə bir-birinin davamıdır. Yaradıcılıq psixologiyası da bir sirri-xudadır. Birdən yadıma düşdü, yenidən oxumağa başladım və iki pyesini tərcümə etdim: “Jorj Danden” və “Skapenin kələkləri”. Sonradan məlum oldu ki, o pyeslərin başqa tərcümələri də var. Amma mənim üçün fərqi yox idi. Bundan sonra başladım yazı yazmağa. O üç pyesi yazdım: “Ah Paris, Paris”, “Mənim sevimli dəlim”, “Mənim ərim dəlidir”. Eləcə də Rus Dram Teatrı üçün “Mən sizin dayınızam” pyesini yazdım.

– İlyas Əfəndiyev sizin yazıları bəyənirdimi?

– Hər halda bəyəndikləri az deyildi. İlyas Əfəndiyev çox mütaliəli adam idi. Bizim tez-tez ədəbi mövzularda mübahisələrimiz də olurdu. Məsələn, o, Stendalı çox yüksək qiymətləndirirdi, deyirdi ki, Balzak səviyyəli bir yazıçıdır. Mənim aləmimdə isə Stendal yaradıcılığında macəraçılıq var. Onun İtaliya oçerkləri, Napoleon haqqında yazdıqları daha yaxşıdır. Mən hələ də bu fikrimdəyəm ki, XIX əsr Fransa ədəbiyyatının zirvəsi Emil Zolyadır. Amma İlyas Əfəndiyev deyirdi ki, yox, Zolya ilə bir dövrdə yazıb-yaradan Floberdir. Bu cür söhbətlərimiz olurdu.

– Başqa nələr barədə söhbət edirdiniz?

– Çox şey barədə, İrandan-Turandan, həyatdan, ölüm-itimdən. Məsələn, onun “Geriyə baxma, qoca”, “Üçatılan” romanlarındakı uşaqlıq, yeniyetməlik əhvalatlarından. Kənar bir oxucu kimi deyə bilərəm ki, “Geriyə baxma, qoca” da, “Üçatılan” da Azərbaycan ədəbiyyatında ən yaxşı əsərlərdəndir.

– Oxu vərdişiniz necədir? Hər gün oxuyursunuzmu?

– Oxumadığım günlər tək-tük ola bilər. Oxumaq da yazmaq kimi mənim həyat tərzimdir. Son zamanlar, xüsusilə, son 5-6 ildir sənədli əsərləri daha çox oxuyuram, nəinki bədii. Həyatımın böyük hissəsi Sovet İttifaqında keçib. Bu yaxınlarda “Ədəbiyyat qəzeti”ində “Stalin” pyesimdən hissələr çıxdı. Onu Rus Dram Teatrına vermişəm, Moskvadan rejissor gəlib, məşqləri başlayıb. Bu hökuməti quranlar kimlər idi? İndi Stalin, Lenin, Trotski, bizdə Bağırov haqqında çox yazırlar, Siyasi Büronun stenoqramları çap olunur. Hələ 1985-ci ildə ilk dəfə Amerikaya gedəndə oradan rus dilində Trotskinin Stalin haqqında ikicildiyini gətirmişdim. Yəni əvvəllər də mənim üçün memuarlar, epistolyar janr maraqlı idi. İndi də mənim mütaliəm daha çox sənədli, elmi yazılardır. Həm də təkcə Sovet tarixini nəzərdə tutmuram.

– Məzuniyyətdə olanda da bu temp dəyişmir?

– Mən məzuniyyətə gedəndə özümlə bir çamadan kitab aparıram. Çünki bəzi kitabları, jurnalları oxumağı çatdırmıram, ayırıb kənara qoyuram. Gedəndə aparıram oxumağa. Məzuniyyətdə yazmaqdan qat-qat artıq oxuyuram.

– Bu gün cəmiyyətimizdə mütaliə mədəniyyəti ilə bağlı ciddi problem var. Sizcə, bunu düzəltmək üçün nə etmək lazımdır?

– Süni şəkildə heç nə etmək olmaz. Həqiqətlərlə barışmaq lazımdır. Rəqəmsal dünya tamamilə ayrı bir sivilizasiyadır. O şeyləri ki, biz kitab şəklində oxuyurduq, indi onlara internetdə, televiziyada baxa bilirlər. Nə qədər filmlər çəkilir. Əvvəllər kinoteatra gedib filmə baxmaq böyük bir hadisə sayılırdı. İndi isə insan əlində telefon istədiyi tamaşanı, filmi tapıb baxa bilir. Dünyada istədiyi kitabxanadan istədiyi əsərin elektron variantını tapıb oxuyur. Yəni oxumağın forması dəyişib. Oxumaq prosesinin bizə məhrəm olan psixoloji mündəricatı dəyişilib və get-gedə yadlaşır.

– Deyirsiniz ki, əvvəllər hər hansı kitabı rahatlıqla əldə etmək çətin idi. İstərdinizmi bu dövrdə – informasiya bolluğunda doğulasınız?

– Bu barədə heç fikirləşməmişəm. Fikirləşib deyərəm. (Gülür).

– Filmlə aranız necədir? Sovet dövründə baxdığınız hansı filmlər daha çox yadınızda qalıb?

– Sovet filmlərindən “Hamlet”, “Kral Lir”, “Don Kixot”, “Durnalar uçur”, “41-ci”, “Sakit Don”, “Əsgər haqqında ballada”, Bondarçukun “Hərb və sülh”ü və s. Çarli Çaplin nəhəng sənətkardır. Onun balaca Çarlisi mənim üçün komik yox, tragik bir obrazdır. Filmlərinin hamısı əvvəldən axıra kimi tragediyadır. İtalyan neoromantizmini çox bəyənirdim. Elə indi də bəyənirəm və s.

– Elçin müəllim, son dövrlər Mirzə Cəlil haqqında çoxlu fikirlər səsləndirilir. Onlardan çoxu da nə ədəbiyyata, estetikaya, nə də əxlaqın və mənəviyyatın sərhədinə sığır. Bu barədə nə düşünürsünüz?

– Gəlin, bir anlıq təsəvvür edək ki, Azərbaycan ədəbiyyatında Mirzə Cəlilin hekayələri, dahiyanə “Ölülər” pyesi, eləcə də Azərbaycan ictimai fikrində “Molla Nəsrəddin” jurnalı yoxdur. Belə olan halda görün nələr itiririk. Nə qədər kasıb görünərik. Axundov barədə də bu cür fikirlər səsləndirirlər. Çar Rusiyası üçün işləməyini tənqid edirlər. Birincisi, onun vəzifəsi çox balaca idi. İkincisi də, Axundovun əsərlərinə baxmaq lazımdır. Mənim ən çox bəyəndiyim yazıçılardan biri Knut Hamsundur. Knut Hamsun Hitlerçi idi. Onda deməliyik ki, onu pozub çıxaraq ədəbiyyatdan? Və ya Şoloxov Lenini, Stalini tərifləyirdi. Amma ortada həm də “Sakit Don” əsəri var. “Sakit Don” XX əsr dünya ədəbiyyatının şedevrlərindən biridir. Yəni bu cür yanaşma düzgün deyil. Mirzə Fətəlinin ədəbiyyatımızın, mədəniyyətimizin, ictimai fikrimizin, dilimizin inkişafında müstəsna xidmətləri var.

– Sovet vaxtı məşhur ifadə vardı: “Yazıçı vicdanı”. Sizcə, müasir dövrdə həmin vicdan susubmu?

– “Yazıçı vicdanı” nədir? Bədii həqiqət! Sovet hakim ideologiyası yazıçını partiyanın təbliğatçısı kimi qəbul edirdi. O yazıçı “vicdanlı yazıçı”, yəni əsl yazıçı idi ki, yazdıqlarını bu gün də çap etdirir.

– Sizcə, Yazıçılar Birliyinin indiki fəaliyyəti günün, zamanın tələblərinə uyğundurmu?

– Yazıçılar Birliyində ədəbiyyat yaranmır. Yazıçılar Birliyində heç kim oturub hekayə, əsər yazmır. Bunlar məlum məsələdir. Onu Sovet vaxtındakı Yazıçılar İttifaqı ilə də müqayisə etmək olmaz. Çünki onların imkanları bu gün yoxdur. Həmin vaxt İttifaq partiyanın əsas tribunalarından biri idi. Partiyanın yaratdığı böyük bir ədəbiyyat nazirliyi idi. Orada yazıçıların yaşayışı üçün böyük imkanlar var idi. Yazıçılar ezamiyyətlərə gedirdilər, yaxşı qonorar, ev alırdılar. Bugünkü Yazıçılar Birliyindən onu gözləmək düzgün deyil. Bu barədə fikirləşmək olar ki, dövrün tələblərinə uyğun olaraq Birlik artıq özü müxtəlif şirkətlər yaratsın, kredit alıb özü evlər tikdirsin. Tikdirdiyi evlərin bir hissəsini yazıçılara verəcəksə, bir qismini satışa çıxara, krediti ödəyə bilər, Ədəbiyyat Fondunun maddi imkanlarını gücləndirər. Şəffaf olaraq bu işləri həyata keçirmək, düşünürəm ki, mümkündür. Bu dediklərim sadəcə, gələcəkdə katiblikdəki dostlarımızın götür-qoy etməsi üçün fikirlərdir ki, deyirəm. 90-cı illərdə Birliyin vəziyyəti ağır idi. Jurnallar, qəzetlər bağlanmışdı. Rəhmətlik Heydər Əliyev gələndən sonra Birliyin vəziyyəti xeyli yaxşılaşdı. Heydər Əliyev ədəbiyyatın, konkret olaraq yazıçıların böyük dostu idi. Bu gün də bizim dövlətin Yazıçılar Birliyinə köməyi, imtiyazı başqa ölkələrdə yoxdur.

– Sizi nə vaxtsa Yazıçılar Birliyinin sədri kimi görə bilərikmi?

– Yox, əlbəttə. Yazıçılar Birliyinin sədri var. Mən müxtəlif işlərdə işləmişəm. Və hamısında da məsuliyyətlə çalışmışam. İndi yazı-pozuyla məşğulam. Qurultayda sədrliyə cavanlar da namizədliklərini veriblər. Bunu çox yaxşı qarşılayıram. Amma bu o demək deyil ki, yaşlı adam sədr olmaq istəyirsə olmasın, namzədliyini verməsin. Bu düzgün deyil. Bir müddət əvvəl bu barədə ətraflı müsahibə verdiyim üçün, təkrar etmək istəmirəm. Ancaq bir daha deyirəm ki, ajiotaj yaratmaq yaxşı iş deyil.

Söhbətləşdi: Qan Turalı