Автор: «Nigar Rəfibəyli»

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Nigar rəfibəyli

MIRVARID DILBAZI

Güləm, sənsiz xəzan olsam,
Şənəm, mən bağrı qan olsam,
Mehəm, dönsəm, tufan olsam,
Həzin səslim, xoş nəfəslim,
Yətişməzmi xəzan fəslim?!
Odam, sönsəm, külə dönsəm,
Alovam, parlayıb sönsəm
Asan sussam, çətin dinsən,
Həzin səslim, Xoş nəfəslim,
Yətişməzmi xəzan fəslim?!
Var idin, var idim mən də.
Çiçəkləndin, nur, işq səndə,
İşığım, günəşim, nurum
Sözü düz, qəlbi büllurum,
Həzin səslim, xoş nəfəslim,
Gələr, gəlsən bahar fəslim.

QURBANIN OLUM

Sən odlu şimşeksen bulud dalında
Çaxma başım üstə qurbanın olum
Bir eşqə sadıqem ömrün yolunda
Çıxma yolum üstə qurbanın olum!
Sən coşqun denizsen sesleme, aman
Deniz vurgununu qoynuna pünhan
Onu qerq etsən bir azca dayan
O mebedi yıxma qurbanın olum!
Sən əbədi bahar, xezansiz bağsan
Men elçatmaz zirvə sən uca dağsan
Nə vaxtacan meni cağıracaqsan?
Yollarıma baxma qurbanın olum!

İSTƏSƏYDIM.

İstəsəydim səni səndən alardım,
Gozelleri öz taxtından salardım.
Ürəyimi üreyine çalardım,
Sən yanardın, men baxardım tüstüne.
Ulduz olub öz zirvemden enerdim,
Dövrendeki mələkləri yönerdim.
Al laleye, qerenfile dönərdim,
Sepilerdim yollarının üstünə.
İstəsəydim vusalına yeterdim,
Men gül olub üreyinde biterdim,
Orda bülbül feryadıyla öterdim,
Men yanardım, sən baxardın tüstüme.
Ölsem, bir gün gəl qebrimin üstünə,
Birce dəstə bənövşə qoy, besimdir.
Baş üstündə bir qaranquş ötecek,
O da sene minnetdarlıq səsimdir.

AÇARI DƏRYAYA ATDIM

Ürəyimə qıfıl vurubi
Açarı dəryaya atdım.
HəYətdə bir saray qurub,
Soyuq daşını ağlatdım.
Keçdim dünənki izindən
Xəbərsiz oldum özümdən
Göz yaşı axdı üzümdən
O göz yaşını ağlatdım.
Çığırdım. -Səs ver, səsimə!
Mən möhtacam nəfəsinə!
Döndüm dəniz ləpəsinə,
Özümü qoynuna atdım.
O gündən qaldım dəryada,
Nə sahil var, nə də ada,
Nə yetənim var imdada,
Nə də vüsalına çatdım.

Güləm, sənsiz xəzan olsam,
Şənəm, mən bağrı qan olsam,
Mehəm, dönsəm, tufan olsam,
Həzin səslim, xoş nəfəslim,
Yətişməzmi xəzan fəslim?!
Odam, sönsəm, külə dönsəm,
Alovam, parlayıb sönsəm
Asan sussam, çətin dinsən,
Həzin səslim, Xoş nəfəslim,
Yətişməzmi xəzan fəslim?!
Var idin, var idim mən də.
Çiçəkləndin, nur, işq səndə,
İşığım, günəşim, nurum
Sözü düz, qəlbi büllurum,
Həzin səslim, xoş nəfəslim,
Gələr, gəlsən bahar fəslim.

NİGAR RƏFİBƏYLİ

AYRILIQ

Mən ki, doymamışdım heç vüsalından,
Mənə zülm elədi yaman ayrılıq.
Nə olardı bir gün durub yuxudan
Görəydim ki, olub yalan ayrılıq.
Biz ki, bir ruh idik iki bədəndə,
O gülüb-sevinsə gülərdim mən də,
Vüsalın bülbülü uçub gedəndə,
Daş kimi gəlbimdə qalan ayrılıq.
Kim qıydı dostların bahar elinə?
Mehriban sözünə, şirin dilinə,
Cananın sazını alıb əlinə
Əğyar mizrabıyla çalan ayrılıq.
Mən görəndə orda yaz səhəriydi,
Xoş nəfəs baharın küləkləriydi,
Açılan ağ badam çiçəkləriydi,
İndi onlardımı solan, ayrılıq!

Mən niyə baxıram yollara yenə,
Sən ki, bu yollardan dönən deyilsən.
Bir zaman qoymazdın ürəyim yana,
İndi bir dərdimi bilən deyilsən.
İnsan baş çıxarmaz bəzən özündən,
İnciyər dostunun acı sözündən.
Mən çox ağlasam da sənin üzündən,
Sən ki, göz yaşımı silən deyilsən.

QƏZƏL

Könlün yenə min dərdinə bir çarə tapılmaz,
Bir dərdimi ərz eyləyən ol yarə tapılmaz.
Axşam qızaran göylərə endikdə qaranlıq,
Könlüm evini yandıran odlarə tapılmaz.
Bir incə gülün, bir çiçəyin aşigiyəm mən,
Şərh eyləyən ol sirrimi dildarə tapılmaz.
Çıxdım gecələr seyrinə ahəstə o mahin,
Gördüm ürəyimtək alışan narə tapılmaz.
Aşiqlərə sordum, dedilər: ey qəmi-pünhan,
Gizlin yaradan ağrısı çox yarə tapılmaz.
Min tən eyləyib eşqinə öldürdü Nigarı,
Bilmirəm necə oldu, o gözü qarə, tapılmaz.

NEYLƏYİM

Ala gözlüm, səndən ayrı gecələr
Bir il kimi uzun olur neyləyim?
Bağçamızda qızılgüllər hər səhər
Tezdən açır, vaxtsız solur, neyləyim?
Nərgizlərin gözü yaşla dolanda,
Bənövşələr baxıb qəmgin olanda,
Gərənfilin gözü yolda qalanda
Yasəmən saçını yolur, neyləyim?
Əsən ruzgarın da yoxdur vəfası,
Düşmüşdür başına özgə sevdası.
Lalənin çırılıb qəmdən yaxası,
Saçları pərişan olur, neyləyim?
Bəlkə tez gələsən əlac verəsən,
Sünbülün saçını yığıb hörəsən,
Əlvan çiçəkləri özün dərəsən,
Gözləri yollarda qalır, neyləyim?
Çəkir çiçəklərin gözü intizar,
Ayrılıqdan betər dünyada nə var,
Bu bahar axşamı səni bax, Nigar
Həzin-həzin yada salır, neyləyim?

SƏNSİZ

Bir son bahar da düşdü
ömrümün təqvimindən,
Nə sənə məhəbbətim,
nə həsrətim azaldı.
Özüm də heç bilmirəm
niyə bir ömür boyu
Gözüm uzaq yollarda –
sənin yolunda qaldı.
Bir qocaman dağ olsan
səni vurub yıxardım.
Ürəyimdən ən incə
teli necə qopardım?
Dünyada gözəl də çox,
gözəl ürəklər də çox.
Şirin-şirin arzular,
incə diləklər də çox.
Bir sən oldun könlümün
yaxın dostu, həmdəmi.
Sən olmazsan tutmazdı
bəlkə əlim qələmi.
Sən olmazsan baharın
yazın ətri olmazdı.
Sən olmazsan bir dünya
sevinc belə çox azdı.
Baharın çiçəkləri
açıb solmasın sənsiz.
Ömrüm sənsiz olmasın,
şerim olmasın sənsiz.

DAĞLARI DUMAN ALANDA

Dağları duman alanda,
Gözüm yollarda qalanda,
Yadıma sən düşəndə,
Gül yanağım solmasınmı?
Əsən yellər, əsən yellər
Sevgilimdən mənə xəbər.
Solanda narın çiçəklər
Gözüm yaşl dolmasınmı?
Bu yerlərdən keçməz oldum,
Dost, düşməni seçməz oldum,
Eşqimə and içməz oldum,
Könlüm xarab olmasınmı?

Nigar rəfibəyli

Ещё хуже первой части

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Очень атмосферное произведение! Местами прямо совсем мрачновато. На в целом затягивает с первых страниц и не отпускает. С нетерпением жду продолжения!

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Книга написана хорошо. Читать интересно, но сюжет не тянет на реальность исполнения. Всё у автора упирается только в психологическую часть общества, без экономики. Ленин в конце признал, что НЭП – лучший способ восстановления и развития экономики. Да же Сталин не стал её доламывать до конца. Её прикончил Хрущёв. Что и породила дефицит и полную зависимость от бюрократии в плановой экономике. Поделило людей по уровню доступа к

распределению дефицита. А дефицитом стало почти всё, что пользуется спросом. Записала всех кустарных производственников в преступников, окончательно убив инициативу у жителей СССР. Так из граждан республики, они превратились в рабов, с цитатниками вместо мозгов. Главными врагами любой республики является монархия, монополии и узурпация власти чиновниками. У нас все эти враги были и есть. Как жили при феодализме, так и продолжаем жить! Меняются только хозяева нашей жизни. Человеку можно предоставить права и обязанности гражданина республики, но невозможно раба заставить стать гражданином Республики. Раб всегда найдёт себе хозяина в любой ситуации! Рабство заложено как пассивная часть общества – как система выживание людей! Активная часть общества, часто уничтожает друг друга в борьбе. Пассивная часть общества восстанавливает активную часть после уничтожения. По этому демократия в чистом виде по большинству голосов всегда проигрывает рабам и их хозяевам в России. Настоящие граждане Республики всегда в России были в меньшинстве и хозяева рабов их старались уничтожать по мере возможности. У нас слишком большие территории с небольшим населением и потому пассивная часть общества у нас больше, чем в других странах мира. В других странах с более плотным населением люди более активны и потому живут лучше нас. Большинству рабов нужна только еда, зрелища и пугало, остальное их не интересует. Эта книга для удержания СССР предлагает только больше зрелищ. Ха-ха, три раза. А кому это надо было в ЦК КПСС? У каждого члена ЦК свой клан, своя дворня и армия с правом убить любого жителя СССР и не подконтрольна любым структурам типа КГБ и т.д. Даже в этой книге ГГ (инструктор ЦК) стреляет, баррикадируется и вызывает свою армию на подмогу. Весь смысл ГГ, подлизаться к Брежневу с “Малой Землёй”, что уже описывалось другими авторами. А по реальной истории книгу “Малая земля” писалась толпой за авторством Брежнева. Брежнев был более самолюбив, чем тут описывается и желающих поучаствовать в написании было много. Чем держался Брежнев в ЦК КПСС? Да тем, что не контролировал членов ЦК и те делали, что хотели. Они как и Путин гнали ресурсы СССР за границу, только в более скромных объёмах.

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Мне не понравилась. Сплошной психоз. ГГ – одиночка, играет в непонятную игру, куда-то идёт, пытаясь никого не обидеть, но весь в мародёрке. При необходимости убивает мертвяков, но весь переблевался убив человека, уйдя в тяжёлые переживания. При этом предпочитает убивать топором – самым грязным способом, что бы от души извозится в крови и мозгах. Короче у автора не все дома и крыша едет, с чем он и пытается с нами поделится. Бредёт долго,

мародерствуя по целым пустым городам, меняя одежду, но продолжая выглядеть даже не туристом, а дебилом. Топорик не под рукой, а в рюкзаке. Зажигалка – единственный источник света и всю в духе “сижу и плачу”. Любой мужик скажет, что лучший друг мародёра и убийц мертвяков – это ломик, а не топорики с арбалетами. Даже помывка у ГГ и автора – вызывает кучу проблем и условий. Это уровень мышления детсада до 5 лет.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Рейтинг: -2 ( 0 за, 2 против).

Рафибейли, Нигяр Худадат кызы

Нигяр Худадат кызы Рафибейли (азерб. Nigar Xudadat qızı Rəfibəyli ; 23 июня 1913, Елизаветполь (ныне Гянджа) — 9 июля 1981, Баку) — азербайджанская поэтесса. Супруга поэта Расула Рзы и мать писателя Анара.

Нигяр Рафибейли родилась в семье хирурга Худадата Рафибейли, занимавшего должность губернатора Гянджинской губернии в годы досоветской независимости Азербайджана (1918—1920). Он оказался в числе азербайджанских политических деятелей, массово казнённых большевиками в июне 1920 года на острове Нарген. [1]

Окончив среднюю школу в родной Гяндже, Нигяр Рафибейли поступила в Бакинский педагогический техникум. В 1928 году в журнале «Дан улдузу» было опубликовано её первое стихотворение «Чадра». В 1931 году она устроилась переводчицей в отдел художественной литературы издательства «Азернешр», затем продолжила обучение в Московском педагогическом институте. Тем временем в Баку был издан её первый сборник стихотворений (1934). [1]

По возвращении из Москвы Нигяр Рафибейли стала работать в качестве редактора отдела художественной литературы в издательстве «Ушагнешр». С 1940 года до конца жизни Рафибейли писала стихотворения и переводила на азербайджанский язык произведения поэтов и писетелей народов СССР. За творческие заслуги она была награждена орденом «Слава». [1]

Именем Рафибейли названа одна из центральных улиц Баку.

Сборники

Нигяр Рафибейли писала на азербайджанском языке. [2]

• «Стихотворения» (1934)
• «Победная песня» (1943)
• «Материнский голос» (1951)
• «Дорожные воспоминания» (1957)
• «Слышится шум моря» (1964)
• «Если вспомнишь меня в тоскливый вечер» (1982)
• «Ты — память счастливых поколений» (1982)

Примечания

1. ↑ 123 Кёнуль Самедзаде, Заира Дадашева. «Поэтесса лирических песен» (на азербайджанском языке).
2. ↑Нигяр Рафибейли. Союз писателей Азербайджана.

• Персоналии по алфавиту
• Писатели по алфавиту
• Родившиеся 23 июня
• Родившиеся в 1913 году
• Родившиеся в Гяндже
• Умершие 9 июля
• Умершие в 1981 году
• Умершие в Баку
• Поэты Азербайджана
• Азербайджанские поэты
• Поэтессы
• Кавалеры ордена Славы

Wikimedia Foundation . 2010 .