Sözün leksik mənası

Sözün leksik mənası ilə yanaşı, qrammatik mənası da olur. Məsələn : dəryaz sözünün ot çalmaq üçün uzunsaplı, dişsiz orağa oxşayan alət olması onun leksik mənasıdır ; isim olması, adlıq halda işlənməsi isə qrammatik mənasıdır.

Опытные
онлайн-репетиторы

Инфоурок › Другое › Статьи › Sözün leksik və qrammatik mənası Hər bir söz müəyyən məna ifadə edir. Sözün əsas vəzifəsi əşya, hadisə, hərəkət və s. adlandırmaqdır. Azərbaycan dilində bütün söz kökləri leksik və qrammatik mənası olan müstəqil sözlərdir. Sözün leksik mənası dedikdə, on

Sözün leksik və qrammatik mənası Hər bir söz müəyyən məna ifadə edir. Sözün əsas vəzifəsi əşya, hadisə, hərəkət və s. adlandırmaqdır. Azərbaycan dilində bütün söz kökləri leksik və qrammatik mənası olan müstəqil sözlərdir. Sözün leksik mənası dedikdə, on

Sözün leksik və qrammatik mənası

Hər bir söz müəyyən məna ifadə edir. Sözün əsas vəzifəsi

əşya, hadisə, hərəkət və s. adlandırmaqdır. Azərbaycan dilində

bütün söz kökləri leksik və qrammatik mənası olan müstəqil sözlərdir.

Sözün leksik mənası dedikdə, onun əsas lüğəvi mənası, birbaşa ifadə etdiyi məna nəzərdə tutulur. Leksik məna konkret predmet barədə olan məlumat, həmin sözü deyərkən nəyi başa düşməyimizdir.

Sözün leksik mənasını müxtəlif yollarla izah etmək olar:

1. Həmin sözə yaxın mənalı söz seçməklə (zəngin – varlı – dövlətli, aramla – sakit – tələsmədən ).

2. Sözün məzmun, ə lamət və xüsusiyyətlərini izah etməklə (dalbadal – arasıkəsilmədən, ardıcıl ).

3. Mürəkkəb sözün tərkib hissələrinin mənasını açmaqla (üçbucaq – bucaqlarının sayı üç olan fiqur, enliyarpaqlı – yarpaqları enli olan ).

4. Sözə əks mənalı söz seşməklə (yaxşı-pis, düz – əyri, irəli – geri ) və s.

Sözün qrammatik mənası dedikdə, sözün hansı nitq hissəsinə aid olması və həmin nitq hisəsinə aid xüsusiyyətlərin daşıması nəzərdə tutulur. Məsələn, “dərzi” sözü leksik mənasına görə “paltar biçib-tikən usta” deməkdirsə, qrammatik mənasına görə isimdir, adlıq haldadır və təkdədir.

Sözün lüğəvi mənasının dəyişməsi qrammatik mənanın dəyişməsinə də səbəb ola bilər. Məsələn, yaz – fəsil (isim), yaz – yazmaq

Sözün həqiqi və məcazi mənası

Söz özündə müəyyən mənanı daşıyır. Bu məna əşyaları, hadisələri bir-birindən ayırmağa, onları fərqləndirməyə, eyniləşdirməyə və s. imkan verir. Bütün sözlər müəyyən məna ifadə edir, mənalar isə sözlərdə yaşayır. Cəmiyyətin dəyişməsi, əşya və hadisələrin dəyişməsi, dini və ictimai qaydalardakı dəyişikliklər və s. səbəbilə zaman – zaman bəzi sözlərin mənası da dəyişir. Belə ki, sözlərin mənası genişlənə bilir və darala bilir. Sözlərin yeni törəmə mənalarının yaranması, sinonimlərinin əmələ gəlməsi ilə söz öz mənasını genişləndirir (imtahan, yoldaş və s). Sözün mənaca daralması isə əvvəllər bir neçə məna ifadə edə bilən sözlərin zamanla yalnız bir mənada işlədilməsidir (aş, tütün və s.). Deməli, tarixi inkişaf prosesində bəzi sözlər əlavə yeni mənalar kəsb etməklə yanaşı, bəzilərinin mənaları unudulur. Sözün törəmə mənaların­dan yeni məcazi mənalar yaranır.

Dilimizdəki sözlər həm həqiqi, həm də məcazi mənada işlədilir. Söz tələffüz edilərkən ağıla gələn ilk məna həqiqi mənadır. Həqiqi məna sözdə əsasdır. İnsanlara məxsus müəyyən hərəkətləri əşyalara, hadisələrə və s. aid etmək nəticəsində meydana çıxan sonrakı məna isə məcazi mənadır: insanın ayağı ( həqiqi) – kəndin ayağı ( məcazi), insanın qolu ( həqiqi) – çayın qolu ( məcazi), uşaq yatdı ( həqiqi) – külək yatdı (məcazi). Məcazi məna sözdə qeyri – əsasdır. Sözün əsas mənası olmasa, məcazi mənası da ola bilməz. Yəni məcazi məna həqiqi məna vasitəsilə predmetə aid olur.

Bədii əsərlərdə sözlərin məcazi mənalarından daha geniş istifadə olunur. Məsələn, soyuq hava, soyuq su ifadələrində soyuq sözü həqiqi mə`nasında, soyuq adam, soyuq münasibət ifasəsində isə məcazi mə`nada işlənmişdir.

Təkmənalı və çoxmənalı sözlər

Sözlər müxtəlif əşya, əlamət, kəmiyyət, hərəkət, zaman, məkan və s. mənaları ifadə edir. Bu sözlər dildə birdən-birə yaranmır, onlar dildə müəyyən ictimai hadisə, əlaqə və münasibətləri ifadə edərək yaranır. Sözlər səs tərkibinə, mənalarına və digər xüsusiyyətlərinə görə fərqlənirlər. Dilimizdə eyni səs tərkibinə malik olub müxtəlif mənaları ifadə edən, eyni səs tərkibinə malik olub bir sözün müxtəlif məna çalarlarını ifadə edən, həm də müxtəlif səs tərkibinə malik olub yaxın mənaları bildirən çoxlu sayda sözlər vardır.

Öz əsas mə`nasından əlavə məcazi mə`nasında işlənə bilməyən, y аlnız bir leksik mənası olan sözlərə təkmə`nalı sözlər deyilir. Məsələn; metro, alma, sarı, doqquz, sığırçın və s.

Sözün ilk mənasından müxtəlif yeni məna çalarları əmələ gələ bilir.

Eyni leksik məna ilə bağlı olub bu və ya digər cəhətdən bir – birilə oxşar əlamətlərə malik əşyaları, yaxın mənaları bildirən sözlərə çoxmə`nalı sözlər deyilir. Eyni leksik məna ilə bağlı olub bu və ya digər cəhətdən bir – birilə oxşar əlamətlərə malik əşyaları, yaxın mənaları bildirən sözlərə çoxmə`nalı sözlər deyilir.

GÖZ (əsas mə`nada): insanın gözü, balığın gözü, quşun gözü.

GÖZ (törəmə mə`nada): bulağın gözü, yaranın gözü, şikafın gözü, yeddi göz, gözə gəlmək, göz oxşamaq, göz qoymaq.

BAŞ (əsas mə`nada): insanın başı, balığın başı, quşun başı.

BAŞ (törəmə mə`nada): kəndin başı, arxın başı, şkafın başı, baş nazir, baş mühəndis, baş məsələ, məclisin başı və s.

DÜŞMƏK (əsas mə`nada): yerə düşmək, maşından düşmək, nərdivandan düşmək.

DÜŞMƏK (törəmə mə`nada): başa düşmək, göydən düşmək, işə düşmək, dilə düşmək, əsir düşmək, eşqə düşmək, dərdə düşmək, əldən düşmək, gözdən düşmək və s.

Söz əvvəl təkmənalı kimi işlədilir, sonra mənasını genişləndirir və çoxmənalı söz kimi işlənir. Ç oxmənalı sözlərin əsas əlaməti odur ki, onlar hansı məqamda və hansı mənalarda işlənməsindən asılı olmayaraq, hamısını ümumi bir məna birləşdirir, hər hansı bir sözün ifadə etdiyi mənalar bir məfhumun ətrafında toplanır, onlar oxşar əlamət bildirir, törəmə mənalar əsas məna ilə bağlı olur.

Əllərində çiçək var.

Bircə əl oynadım.

Əl Belə bir fürsət əldən çıxdı.

Əldən qalan əlli il qalar.

Onun əlindən gələn işdir.

Çoxmə`nalı sözlərin dildə geniş yaylıması dili zənginləşdirir. Çoxmənalı sözlər bütün nitq hissələrində təsadüf olunur. Lakin Azərbaycan dilində daha çox isimlər , sifətlər və fe`llər çoxmə`nalı sözlər kimi çıxış edir. Məsələn; b aş, göz, qaş, qol, dil, diş, ağız, burun, boğaz, ayaq, maşın, acı, şirin, kök, güclü, dolu, yumşaq, bərk, ağır, yüngül, getmək, qaçmaq, qalmaq, baxmaq, düşmək, bişmək, çıxmaq və s.

Çoxmənalılıq sözlərin törəmə mənalarının məcazlaşması və əsas məna ətrafında birləşməsinin nəticəsidir. Çoxmənalı sözlər həmişə eyni nitq hissəsinə aid olur. Dilimizdə daha çox çoxmənalı söz kimi işlənən sözlər bunlardır: dil, göz, baş, qol, ağız, burun,baş, boğaz, qaş, yol,əl, ayaq, acı, şirin, kök, dolu, atmaq, qaçmaq, baxmaq, kəsmək, getmək və s.

Didəki bütün sözlər çoxmənalı ola bilmir. Çoxmənalı sözlərdən daha çox bədii üslubda istifadə olunur.

Omonim sözü yunanca homos (oxşar) və onyama (ad) sözlərindən əmələ gəlib, dlimizə rus dili vasitəsilə keçmişdir. Fonetik tərkibinə görə eyni olub, tələffüz və yazılışca fərqlənməyən, lakin müxtəlif leksik məzmun daşıyan, bir birindən fərqli mə`nası olan sözlərə omonimlər deyilir. Məsələn, əqrəb – (saatın əqrəbi, isim), əqrəb – (heyvan, isim); at ( atmaq, feil) – at (heyvan adı,isim) və s.

Omonimlik yalnız iki muxtəlif məfhum arasında deyil, daha artıq məfhumları bildirən sözlər arasında da ola bilər. Məsələn, “bal” və “qaz” sözlərinin ifadə etdiyi mənalara nəzər salaq.

Bal : 1. Arıların hasil etdiyi maddə; 2. Qiymətlərin cəmi; 3. Küləyin, dalğanın gücünü bildirən ölçü vahidi; 4. Musiqi ilə keçiriləcək gecə, şənlik.

Qaz : 1. Ev quşlarının biri; 2. Fiziki maddə; 3. Metan qazı; 4. Yeri qazmaq və s.

Оmоnimlər həm eyni, həm də müxtəlif nitq hissələrinə aid ola bilər: Məsələn: bağ (isim, isim); yol (isim, feil); sarı (sifət, feil) və s.

Omonimlər çoxmənalı sözlərə bənzəyir. İstər çoxmənalı sözlərdə, istərsə də omonimlərdə eyni səs tərkibinə malik olan sözlər müxtəlif mənalar ifadə edir. Lakin onlar arasında fərq vardır:

· Çoxmənalı sözlərdə mənalardan biri əsas olur, digərləri isə ondan tö­­rəmə olub əsas mənanın ətrafında birləşir. Yəni çoxmənalılıq sözün əsas mənasının məcazlaşması yolu ilə əmələ gəlir (həyat yoldaşı, tələbə yoldaşı, yol yoldaşı və s.). Omonimlər isə tələffüzünə görə eyni olsa da, tamamilə müxtəlif leksik mənaları ifadə edir. Omonimlərin çoxmənalı sözlərdən əsas fərqi də budur ki, ifadə etdiyi mənalar arasında heç bir bağlılıq yoxdur. Məsələn: top, qan, en, dağ, gül, daş və s.

· Çoxmənalı sözlərin əlavə mənaları yalnız mətn daxilində konkretləşir, omonimlərin mənaları isə mətnsiz də məlum olur.

· Çoxmənalı sözlərin bütün üzvləri eyni bir nitq hissəsinə, omonimlik

təşkil edən sözlər isə müxtəlif nitq hissələrinə aid olur.

· Çoxmənalı sözlərdən fərqli olaraq, omonimlər yalnız həqiqi mənada işlənir.

· Çoxmənalı sözlər obrazlılıq, omonimlər isə cinas yaradır.

Deməli, omonim sözlər tələffüzünə görə eyni olsa da onlar tamamilə müxtəlif leksik mənaları ifadə edir. Omonimlərin çoxmənalı sözlərdən əsas fərqi də məhz budur ki, ifadə etdiyi mənalar arasında heç bir bağlılıq yoxdur.

Elə sözlər vardır ki, onlar həm omonim, həm də çoxmənalı söz kimi işlənə bilir: at, tut, boğaz, yar, yay, say, аl, quru, аğrı, кöк, dil, tut, bel, qaş, qol, yol və s.

Dilimizdə təsadüfi omonimləşən – əslində omonim olmayan leksik vahidlər də vardır. Bu sözlər müəyyən morfoloji dəyişmələrə məruz qaldıqdan sonra omonim sözlərə oxşayır. Omoqraflar (yazılışı eyni, səslənməsi müxtəlif olan sözlər), omofonlar (yalnız səslənməsinə görə oxşar olan sözlər), omoformlar (müxtəlif qrammatik şəkilçilər qəbul etdikdən sonra oxşar olan sözlər) omonimlərə oxşar söz qruplarıdır. Bunlar təsadüfi omonimləşən, əslində omonim olmayan sözlərdir. Aşağıdakı sözlər omonim kimi götürülə bilməz:

· Ümumi və xüsusi isimlər : Lalə (gül) və Lalə (аd).

· Xüsusi isimlər: Savalan (dağ adı) və Savalan (şəxs аdı)

· Eyni cür yazılıb, vurğularına görə fərqlənən sözlər: gəli`n, alı`n (isim), gə`lin, a`lın (feil) və s.

· Yazılışı, tələffüzü eyni, lakin kökləri müxtəlif olan sözlər: [biç+i`n] – [bi`ç+in], [əsi`r – [əs+i`r], [a`l+ma] – [alma`], [mədəni`] – [mə:də+ni`] və s.

· Səzlənməsinə görə eyniləşən, yazılışı fərqli olan sözlər (paronimlər): mətn – mətin, kəsr – kəsir, əmr – əmir və s.

Dilimizdə omonimlər in yaranmasının bir çox yolları vardır. Omonimlər ən çox çoxmə`nalı sözlərin və alınmaların hesabına əmələ gəlir. Çoxmə`nalı sözün törəmə mə`nalarından biri zaman keçdikdə əvvəlki əsas mə`nasından uzaqlaşır, əvvəlki mə`na ilə əlaqəsini itirir və tamamilə yeni mə`na kəsb edir. Məsələn: Yer kürəsi peykinin adını bildirən “Ay” sözündən 30 gün mə`nasında işlənən “ay” sözü törənmişdir.

Alınma sözlər hesabına omonimlərin yaranması o zaman baş verir ki, başqa dillərdən dilimizə keçən sözün fonetik tərkibi dilimizdə olan hər hansı bir sözün fonetik tərkibi ilə eyni olur. Məsələn: qol – futbol oyununda topun darvazadan keçirilməsi, qol – insanın bədən üzvü; divan – taxt, divan – külliyyat; zər – qızıl, zər – nərd daşı və s.

Alınma sözlər hesabına əmələ gələn omonimlərin ya hamısı alınma və yaxud biri alınma, biri isə milli söz olur: bürc (ər.) – qüllə, bürc (ər.) – ulduzlar qrupu; həlim (ər.) – sakit, həlim (azərb.) – düyü bişmişi və s.

Dilimizdə elə əşya, hadisə, hərəkət, və s. adları vardır ki, onlar bir sözlə deyil, bir neçə sözlə ifadə oluna bilir. Məsələn: uca – hündür – yüksək, zəngin – varlı – dövlətli – imkanlı və s. Eyni anlayışın, məfhumun, məzmunun bir-birinə yaxın mə`nada bildirən sözlər sinonimlər deyilir. Sinonim yunan sözü olub, eyni adlı deməkdir. Sinonimlər bir anlayışın muxtəlif mə`na incəliklərini bildirir.

Bir ümumi məna ilə əlaqədar olub, bir məfhumu müxtəlif şəkildə adlandıran, leksik – semantik variantlarına görə eyniləşən, mənaca yaxın sözlərə sinonim deyilir (H. H. Həsənov, “Müasir Azərbaycan dilinin leksikası”, Bakı, 1988, səh. 64).

Sinonimlərin əsas xüsusiyyətləri bunlardır:

· Sinonimlərdə mənaca yaxınlıq və ya məna ümumiliyi olmalıdır: nəm – yaş – islanmış, отурмаг – əyləşmək və s.

· Sinonimlər mənaca bir-birilə qarşılıqlı əlaqədə olub sinonim cərgə yaradırlar. Biri biri ilə sinonim münasibətdə olan sözlərə “sinonim cərgə” deyilir. Sinonim cərgədə iki və daha artıq söz olur: bərk – möhkəm, arxa – dal – geri, vahid – tək – bir – yalqız – yeganə, igid – cəsur – qoçaq – qəhrəman – qorxmaz – mərd – şücaətli və s.

· Sinonimləri təşkil edən sözlər eyni bir nitq hissəsinə aid olur: yaş –nəm – sulu (sifət), nə vaxt – haçan – nə zaman (əvəzlik), amma – ancaq – lakin – fəqət (bağlayıcı) və s.

· Sinonimlər quruluşca müxtəlif ola bilirlər: gözəl – göyçək – yaraşıq+lı və s.

· Daha çox isim, sifət və feillər sinonim olurlar: dünya – cahan – aləm – kainat, sıx – kip – möhkəm, tutmaq – saxlamaq və s.

· Sinonimlərə daha çox bədii üslubda rast gəlinir. Hər hansı bir ifadənin tə`sirini, bədiiliyini artırmaq üçün sinonim sözlərdən geniş istifadə olunur.

· Dilimiz sinonimlərlə zəngindir. Sinonimlər fikri daha dəqiq ifadə edir və yersiz təkrarın qarşısını alır. Bəzən fikrin daha quvvətli çıxması üçün sinonimlər təkrar işlənir.

· Eyniköklü sözlər sinonim ola bilmir: biçarə – çarəsiz, bikef – kefsiz və s.

Dilimizdə elə sözlər də var ki, onlar müxtəlif səs tərkibinə malik olsalar da mənaca tamamilə eyni məfhumu bildirir. Belə sözlərə dublet deyilir. Bu sözlərin biri öz dilmizə, digəri isə başqa dilə məxsus olur. Məsələn: çeşmək, gözlük, eynək; qara, siyah; ürək, qəlb; səksən, həştad və s.

Sinonimlər eyni nitq hissəsinə aid olur.

Antonim yunanca anti – əks, onyma – ad sözlərindən əmələ gəlib, mənaca bir-birinə əks olan sözlərə deyilir. Məsələn: yaxşı – pis, gecə – gündüz, tez – gec, yaxın – uzaq, az- çox və s.

Antonimlik kəmiyyət, keyfiyyət, zaman, məkan və s. məzmunlu müxtəlif sözlərin mənaca qarşı-qarşı qoyulmasıdır. Antonimləri təşkil edən sözlər müxtəlif fonetik tərkibə malik olmalıdır (gəl – get, sus – danış və s.), inkarlıq şəkilçiləri əlavə etməklə əmələ gələn qarşılaşdırma ( gəl – gəlmə, sus – susma və s.) antonim yaratmır. Antonimlər müxtəlif köklü sözlər olmalıdır.

Dilimizin lüğət tərkibində mənşəyinə görə həm milli, həm də alınma sözlər vardır. Bunu nəzərə alaraq əmələ­ gəl­mə­si­nə görə antonimləri üç cür qruplaşdırmaq olar:

1) öz sözlərimizdən ibarət olan antonimlər (tez – gec, yaxın – uzaq, gəl – get və s.);

2) biri milli, digəri alınma olan antonimlər (sağlam – xəstə, varlı – kasıb və s.);

3) hər ikisi alınma olan antonimlər ( daxili – xarici, şad – məyus və s.).

Antonimlər eyni nitq hissəsinə aid olur. Əsas nitq hissələrinin, demək olar ki, hamısında antonimlər vardır: gecə – gündüz, ağ – qara, az – çox, ağlamaq – gülmək və s. Lakin antonimlərə isim, sifət, feil və zərflərdə daha çox rast gəlinir.

Antonim sözlərin hər birinin ayrılıqda bir neçə omonimi və sinonimi olur. Məsələn, yaman sözü (yaxşı və pis mənalarda işlənərək omonim, yaman (yaraşdı) – yaxşı (yaraşdı), yaman (söz) – pis (söz) sinonim olur.

Antonimlər çox mə`nalı sözlər arasında da vardır. Çox mə`nalı sözlərin əsas mə`naları antonim ola bilir. Məsələn: Ayaq – baş, almaq – vermək və s.

Antonimlər, əsasən, qoşa işlədilir: kök – arıq, cılız – pəzəvəng və s.

Antonimlər quruluşca müxtəlif olur: ac – tox (sadə, sadə), dolu – boş (düzəltmə və sadə), giriş – çıxış, (düzəltmə – düzəltmə), tez-tez – gec-gec ( mürəkkəb, mürəkkəb) və s.

Antonimlər sözün və ifadənin mənasını qüv­vət­lən­dir­mə­yə xidmət edir. Bədii ədəbiyyatda antonimlərdən çox istifadə olu­nur. Məsələn: İgid ömründə bir yol ölər, qorxaq gündə yüz yol (atalar sözü).

Antonimlər dilimizin lüğət tərkibinin zənginləşməsində də rol oynayır. Bir çox mürəkkəb sözlər məhz antonimlərdən yaranmışdır: az – çox, baş – ayaq, sual – cavab və s.

Antonim sözlər məcazi məna kəsb edib substantivləşən za­man antiteza olur. Məsələn, göz yaşı içində gülüş, ölü dirilər, zülmətli gündüz və s. Antitezalar aydın və təsirli mənzərə, müqayisə səciyyəli obrazlar yaratmaq üçün işlədilir.

Sözün leksik mənası

Söz dilin əsas vahididir. Dildəki sözlərin hamısı birlikdə dilin lüğət tərkibini, yəni leksikasını təşkil edir. Dilin lüğət tərkibini öyrənən elm leksikologiya adlanır.

Leksikologiya yunanca iki sözdən – lexikos (söz) və loqos – dan (təlim) ibarətdir. Leksikologiya dilçiliyin bir bölməsi olub, dildəki bütün sözləri öyrənir Leksika dilin lüğət tərkibi, dildəki bütün sözlərin cəmi mənasında başa düşülür.

Sözlər əşyaları, hərəkəti, əlaməti, miqdarı vəs ifadə etməyə xidmət göstərir. Hər bir sözün birbaşa ifadə etdiyi mənaya sözün leksik mənası deyilir. Sözlərin leksik mənası izahlı lüğətlərdə öz ifadəsini tapır. Məsələn :

Kərə – əridilmiş yağ, şit yağ

Maya – I. Qıcqırtça əmələ gətirən maddə, rüşeym, döl, müəyyən bir şeyə qoyulan pul,

Sözün leksik mənası ilə yanaşı, qrammatik mənası da olur. Məsələn : dəryaz sözünün ot çalmaq üçün uzunsaplı, dişsiz orağa oxşayan alət olması onun leksik mənasıdır ; isim olması, adlıq halda işlənməsi isə qrammatik mənasıdır.

Əsas nitq hissələrini təşkil edən bütün sözlər leksik və qrammatik mənaya malik olur. Amma köməkçi nitq hissələrinin yalnız qrammatik mənası olur.

İzahlı lüğətlərdə dözün leksik mənaları, orfoqrafiya lüğətlərində onların düzgün yazılış qaydaları, orfoepiya lüğətində düzgün tələffüz qaydaları və s. əhatə olunur. Lüğətlərin mənası çoxdur : orfoqrafiya, orfoepiya,leksika,termin lüğətləri və s. Bunların hamısında sözlər əlifba sırası ilə düzülür.

• Bütün sözlərin leksik mənası olmur
• Sözün leksik mənası onun məzmununu əks etdirir
• Sözün qrammatik mənası sözlərin hansı nitq hissələrinə aid olması və həmin nitq hissəsinə xas olan xüsusiyyətləri ifadə etməsi ilə müəyyənləşir
• Həm əsas, həm köməkçi nitq hissələrinin, həm də şəkilçilərin qrammatik mənası olur.

Sözün leksik mənasını müxtəlif yolla izah etmək olar :

1.Həmin sözə yaxın mənalı söz (sinonim) seçməklə:

özül – təməl – bünövrə

2.Əşyanın hərəkətin əlamətini izah etməklə

şütümək – sürətlə ötüb keçmək

sarıköynək – darı rəngli kiçik çöl quşu

3.Düzəltmə və mürəkkəb sözün hissələrinin mənasını açmaqla :

sövdəgər: sövdə – ticarət, gər – sənət – peşə mənası yaradan şəkilçi

meşəbəyi – meşə gözətçisi

4. Sözə əks mənalı (antonim ) sözü seçməklə :

Sözün qrammatik mənası dedikdə nəzərdə tutulur :

1.Sözün hansı nitq hissəsinə aid olması

2.Nitq hissəsi kimi hansı xüsusiyyətləri daşıması

3. Cümlədə hansı sintaktik vəzifəni daşıması

4.Cümlədə həm nitq hissəsi kimi, həm də cümlə üzvü kimi hansı suallara cavab verməsi.

1.düşüncə – mücərrəd isinir, nə? sualına cavab verir, aclıq haldadır, cümlədə mübtəda, tamamlıq və xəbər ola bilər.

2. güldürmək – feildir, düzəltmədir, təsirlidir, məlum növdədir və s.

3. üçün – qoşmadır, yiyəlik hala qoşulur, səbəb mənasını bildirir.

4. – ın ( in, un, ün) həm leksik, həm də qrammatik şəkilçi kimi işlənə bilir. Leksik şəkilçi kimi isim düzəldir, qrammatik şəkilçi kimi isimlərdə hal, mənsubiyyət, feillərdə isə şəxs sonluğu kimi işlənə bilir.