Təhqirlərə necə cavab verə bilərəm

Buzlu Okeantək donub qalardıq.

Təbii doğuşun başladığını necə bilərik?

Normal doğuşun başladığını necə bilərik? Normal doğuş başlayıbsa, nə zaman həkimə getməliyik? Ən çox verilən suallardan biri budur.

Xüsusilə də 37 həftəsini keçmiş qadınlar sürəkli narahat olurlar ki, “Birdən doğuş başlayar, mən həkimə gecikərəm, yolum uzaq olar, yolda başıma bir şey gələr”. Bu gün bu suallara aydınlıq gətirmək istəyirik.

Öncəliklə, onu demək istəyirəm ki, əziz xanımlar, özəlliklə ilk hamiləliyi olan qadınlar, ilk dəfə həyatında doğacaq insanlar burada qorxacaq, təşvişə düşəcək bir şey yoxdur. Normal doğuş elə bir prosesdir ki, bunu öncədən bilməmək, hiss etməmək, o ağrıları başa düşməmək mümkün deyil. Yəni bu həyatınızda yaşayacağınız fərqli bir duyğudur və mütləq siz doğuşun başladığını hiss edəcəksiniz.

Sadəcə normal doğuş, özəlliklə, ilk doğuşda sancı sürəsi o qədər uzun bir müddətdir ki, sizin təşvişə düşüb o dəqiqə həkimə getməyinizə ehtiyac yoxdur.

Özəlliklə, əgər sizin ciddi bir qanaxmanız yoxdursa, su gəlişiniz yoxdursa, uşağın hərəkətləri normaldırsa, sadəcə həkiminizə məlumat verə bilərsiniz: “Mənim bu şikayətlərin var, gözləməliyəm, yoxsa mütləq xəstəxanaya gəlməliyəm?”

Bizim üçün xəstəxanaya gəlməyinizi gərəkdirən təcili hallar var. Bu nədir?

Əgər sizin aktiv su gəlişiniz varsa. Yəni bildiyimiz normal su gəlişiniz var, suyunuz gəlirsə, təcili xəstəxanaya getmək lazımdır.
Qanama varsa. Qanama az və ya çox fərq etməz bizim üçün önəmlidir.
Uşağın hərəkətlərini hiss etmirsinizsə, böyük hərftədə. Bu çox vacibdir və təcili həkimə getmək lazımdır.

Bunlara daxil olmayan… Əgər sizdə çox az da olsa, bir vaginal ləkələnmə olubsa, qan qrupunuz neqativ deyilsə, narahat olmağa gərək yoxdur. Həkiminizə məlumat verirsinizsə, əgər sancılarınız başlayıbsa, həkiminiz zatən sizə izah edəcək.

Bizim üçün doğuş sancısı nədir?

Doğuş sancısı 40-50 saniyə cəmi davam edən, yəni bu sizi narahat edəcək səviyyədə bir ağrı verən qarnınızda sərtləşmə, daşlaşma kimi bir hiss verən bir ağrıdır.

Amma normal doğuş ağrısı uzun çəkmir, cəmi 40-50 saniyə çəkir və bir neçə dəqiqədə bir təkrarlanması lazımdır. “İndi oldu, bir də axşam oldu” – bu doğuş sancısı deyil, bundan narahat olmayın.

Bizim üçün doğuş sancısı əvvəlcə başlayar, məsələn, 20 dəqiqədə bir hiss edirsən ki, qarnın aşağı hissəsində bir küt bir ağrı var, amma get-gedə bu ağrı güclənir və səni narahat etməyə başlayır. Amma müddətinə baxmaq lazımdır.

Mən həmişə öz xəstələrimə deyirəm ki, “Mütləq dəqiqə tutun o periodda. Baxın görün neçə dəqiqədə bir olmağa başlayıb”. Normal doğuşu başladacaq ağrılar – bizim 10 dəqiqədə, heç olmasa, 2-3 dəfə o ağrını hiss etməyimiz lazımdır. O zaman biz deyirik ki, “Hə, bu doğuş ağrılarıdır. Başlamış ola bilər”.

Ancaq yenə vurğulayım ki, doğuş ağrılarımız başlasa belə, biz onu sizin daha çox evdə çəkməyinizi istəyirik. Bunun da bir tərəfdən psixoloji bir tərəfi var ki, xəstəxanaya gələn hamilə birbaşa düşünür ki, “Mən gedirəm, doğuram” və bir yandan da xəstə yaxınları “Nə oldu, nə oldu?” havasına girirlər.

Və əgər həmin dönəmdə xəstəxanada keysəriyyə əməliyyatı ilə doğacaq bir qadın da varsa, buradakı qadın normal doğuş ağrılarını çəkərkən, sancıları çəkərkən, əlbəttə, orada bir ağrılı period var… Yanındakı hamilə gəlir və bir anda gedir uşağı qucağında çıxır və psixoloji olaraq o dəqiqə “mən də keysəriyyə əməliyyatına getmək istəyirəm, artıq mən doğmaq istəmirəm, normal doğuş istəmirəm” psixologiyasına gedir və bu xəstəni fikrindən daşındırmaq çox çətin olur.

Biz maksimum xəstələrimizə başa salırıq ki, “Normal doğuşun sancılarını mütləq evdə çəkin”. Əgər dediyim kimi uşağın hərəkətlərində bir problem yoxdursa, su gəlişi yoxdursa, qanaxma yoxdursa, doğuş sancılarını evdə çəkmək, evdə sevdiklərinizin, yaxınlarınızın yanında… Çünki xəstəxanaya gəldikdə, əlbəttə ki, yaxınlarınız da yanınızda olmur və bu səfər təklik psixologiyasına girib bir az daha əməliyyata meyillənir bizim xəstələrimiz.

O vaxt biz onu xəstəxanaya çağırırıq ki, əgər ilkin doğuşdursa, 5 dəqiqədə bir artıq şiddətli ağrı hiss edir qadın, mütləq xəstəxana çıxarmalıyıq.

Digər bir tərəfdən əgər sizin 2-ci, 3-cü doğuşunuzdursa, o zaman isə daha erkən gəlməyiniz lazım ola bilər. Çünki artıq təkrari doğuşlarda sancı periodu o qədər uzun çəkmir və daha sürətli irəliləyir doğuş prosesi. Ona görə 10 dəqiqədə bir ağrı hiss etdikdə artıq xəstəxanaya gəlməyiniz lazım ola bilər.

Əlbəttə ki, bunu mütləq güvəndiyiniz, başından bəri yanına getdiyiniz həkiminizlə hər şey danışaraq… Çünki sizin elə bir özəl durumunuz ola bilər ki, siz xəstəxanaya çox erkən getməli olmalısınız. Bunu sizin həkiminiz bilir, sizin uşağınızda bəzi bəlkə bir problem var, bəlkə sizin üçün pediatriya komandasının erkən gəlməyi lazımdır. Bunu mütləq şəkildə öz həkiminizə danışmağınız lazımdır.

Mən bu məlumatları sadəcə mənim olmayan hamilələrin də məlumatlanması üçün paylaşıram, faydalı olmaq üçün. Təşəkkür edirəm.

Tags doğuş sancıları, normal doğuş, təbii doğuş, yalançı sancılar

Təhqirlərə necə cavab verə bilərəm?

Qarşılıqlı nəzakət və səbr münaqişənin bütün tərəflərinin dincliyini qorumağa kömək edir və vəziyyətdən tez bir şəkildə çıxır. Ancaq birinin yorğunluğu, ağrılı bir vəziyyət və ya yalnız kobud şeylər vərdişi bir qarşıdurmaya səbəb ola bilər. İkinci tərəf isə münaqişəni dəstəkləməmiş olsa belə, xoşagəlməz çamur və ya ürək çatışmazlığı onun ruhunda qalır.

Təhqirlərə necə cavab vermək düzgündür?

Çoxu təhqir üçün bir cinayət var: əhval pozulur, təcavüzkarlıq və qıcıqlanma artacaq. Adam olduğu kimi, onun əhval-ruhiyyəsi ilə ətrafdakı hər kəsə yoluxur. Bundan əlavə, bir neçə saat və ya hətta günlər çəkə bilər və təhqiramiz bir söz və ya ifadə yaddaşınızda oturacaq və tam həyatına müdaxilə edəcəkdir. Tez-tez bir adam yenə də bir dəfə də özünü incitdiyi vəziyyətləri xatırlayır, onu başlarına yazır, təhlil edir və belə bir təhqirə necə reaksiya verməyi lazım olduğunu və o anda cinayətkarı mühasirəyə almaq üçün nə deyə biləcəyini düşünür.

Ancaq münaqişənin psixologiyasını və təhqirlərə necə cavab verəcəyini anlamaq istəyənlər üçün bir vacib nöqtə həyata keçirilməlidir. Bu, təcavüzkar və ya pis bir insanın, onun sözləri ilə ətrafında olanların ruhunu idarə etməyə başlayacağından ibarətdir. Nüfuzunun altına düşməmək üçün təhqirlərə reaksiya göstərməmək, sanki sənin haqqında olmadığı kimi davranmaq lazımdır.

Təhqirlərə cavab verməmək üçün necə öyrənmək olar?

Əslində, münaqişə davranışı cinayətkarın özüdür. Belə bir insanın ruhuna təəssüflənmək lazımdır ki, başqa cür reaksiya verməməyi öyrənməmiş və ya bilməmişlər. Bəzi səviyyədə, belə bir xəstəni zehni xəstəliyə çağırırsınız. Bəlkə belə bir adam uşaqlıqda zehni bir travma aldı, bəlkə də böyüdü, ancaq bəlkə biri münaqişədən əvvəl onu təhqir etdi və mənfi istiqamətdə geri qaldı.

Bir təhqirə reaksiya verməmək üçün bunu edə bilərsiniz:

qışqıran kəsini istədiyi şeyi bilməyən şıltaq bir uşaq kimi təmsil edir;
təcavüzkarını ağzını açan akvarium balı ilə təmsil etmək, ancaq söz etməmək;
bu hesaba dair bir vəzifə var, məsələn “Gözəl dürüstlük! Mənim üçün vaxt! “.

Bütün vəziyyətlər fərqli olduğundan təcavüzə və təhqirə necə reaksiya verə biləcəyini universal şəkildə tapmaq mümkün deyil. Buna baxmayaraq, pozğun qüvvəni ruhunuza verməməyin və özünüzü alçaldılmasına imkan verməyin vacibdir. Qışqırıq və təhqirə məruz qalan insanın sükunəti və sədaqəti onun psixoloji cəhətdən bu vəziyyətdə itirdiyi və belə bir reaksiya ilə razı qalmadığı cinayətkardan daha yüksəkdir.

Təbaşirə necə girə bilərəm

Nə həyat olaradı, nə biz olardıq,

Buzlu Okeantək donub qalardıq.

Sən varsan, həyat var, biz varıq artıq.

Hər səhər doğanda səcdənə gəlim,

Günəş, varlığına heyranam sənin.

Adamlar çətinliyə düşəndə əllərini Göyə qaldırıb Allahdan imdad diləyirlər. Namaz qıldıqda da əllər ulu Tanrının dərgahına uzanır. Biz Yaradanın göydə olduğunu fikirləşərək belə edirik və nə yaxşı ki, ağlımız belə kəsir. Yoxsa çirkləndirdiyimiz, başına min oyun açdığımız yerdə ilahi bir varlığın, qüdrətin olduğuna inanmazdıq. “Qurani-Kərim”də deyilir ki, “ey insanlar, mən Yeri və Göyü sizin üçün yaratdım”. Yəni, Yer və Göy Allahın bizə əmanətidir. Biz bu əmanətin qədrini bilməli, onu nəsildən-nəslə saf, təmiz ötürməliyik. Amma bunu edirikmi?

Adi bir cümlədə sözlərin yeri dəyişəndə başqa məna alınır. Təbiətin nizamı pozulanda isə nələrin baş verdiyini çoxları görmək istəmir. Özü də yeri çirkləndirməklə qurtarmamışıq, göylərin də nizamını pozmuşuq. Atmosferdə gedən dəyişikliklər nəticəsində təbii fəlakətlər – aramsız yağışlar, daşqınlar, torpaq sürüşmələri, güclü qasırğalar, şiddətli soyuqlar və kəskin istilər dünyanı cənginə alıb. Ozon qatında dəlik əmələ gəlməsi nəticəsində qlobal istiləşmənin yaranması alimləri, dünya ictimaiyyətini təşvişə salıb, sivilizasiya məhv olmaq təhlükəsi ilə üz-üzə qalıb, təbii su mənbələrinin – bulaqların suyu azalıb. Təkcə Lerik, Yardımlı, Astara, Lənkəran rayonlarında son illər neçə-neçə bulaq quruyub.

Vətən Yerin bir xalqa, millətə mənsub olan hissəsidir, əcdadlarımızın məskunlaşdığı məkandır. Nəsildən-nəslə əmanət kimi ötürülən yurd, torpaq həm də namusumuz, qeyrətimizdir. Onu qorumaq hər birimizin müqəddəs borcudur. İnsan torpaqdan yaranıb deyirlər. Ana südü də torpaqdan hasilə gələn müxtəlif nemətlərin məhsuludur. Bir-iki gün yeyib-içməyəndə zəifləyir, taqətsiz oluruq. İnsan ən çox bir ay qidasız yaşaya bilir. “Dədə Qorqud” filmində torpaq haqqında deyilən söz hər birimizin qulağında sırğa olmalıdır: “Torpağın vətən olması üçün iki əsas şərt var: biri odur ki, gərək onu qoruyasan, ikincisi isə torpağı gərək əkib-becərəsən. Əgər qoruya bilmirsənsə, əkib becərməyə, əkib becərmirsənsə, qorumağa dəyməz”. Bu müdrik kəlamın nə qədər doğru olduğunu tarix özü sübuta yetirdi. Dağlıq Qarabağı əldən verdik. Bu azmış kimi, maddi-mənəvi sərvətlərimiz, hətta məzarlıqlarımız yerlə yeksan edildi. Ermənilər indi də Arazın suyunu çirkləndirir, atom stansiyasının tullantılarını gətirib Qarabağ ərazilərində basdırır və digər qeyri-insani əməllərlə məşğul olurlar. Düşünmürlər ki, biz eyni gəminin sərnişinləriyik, son illər təbiətdə baş verən hadisələr bütün xalqlar kimi, onları da düşündürməlidir. Zəlzələlər, sunamilər, torpaq sürüşmələri, tufanlar, qasırğalar və digər anomaliyaların təbiətin ekoloji təcavüzə qarşı etirazı, harayı, hayqırtısı olduğunu dərk etməlidirlər.

Torpaq bizim varlığımızın, yoxluğumuzun məskənidir. İnsan dünyasını dəyişəndə onu torpağa tapşırırıq. Vaxt çatanda hər birimizi torpaq öz qoynuna alır. Bu, misli görünməmiş bir məhəbbətin, sədaqətin təntənəsidir. Bununla belə, torpağa qarşı ədalətsizliklər, insafsızlıqlar etdiyimizi də boynumuza almalıyıq. Bir tərəfdən onun uğrunda mübarizə aparıb qan tökürüksə, digər tərəfdən başına olmazın oyunlar açırıq.

Bir neçə il bundan əvvəl Bakıda Şəhidlər xiyabanının aşağı hissəsində – gəmiqayırma zavodunun yaxınlığındakı yamacda hansısa bir tikinti üçün özül qazdılar. Əraziyə tökülmüş külli miqdarda dəmir-betona sahə tab gətirə bilmədi, torpaq sürüşməsi baş verdi . Nə yaxşı ki, dövlət orqanları tikintini dayandırmaq haqqında göstəriş verdi və həmin yerdə çox sayda ağac əkildi. Yaponiyada, digər ölkələrdə torpağın hər qarışından səmərəli istifadə olunur, o, etibarlı mühafizə edilir. Biz isə fərqinə varmırıq. Ən bəlalı cəhətlərimizdən biri tikdiyimiz evlərin altına həddən artıq torpaq verməyimizdir. Daha böyük ev tikdirmək isə başımızın bəlasıdır. Bu işdə, elə bil, yarışa girmişik. Düşünmürük ki, sivil xalqlar daha yığcam evlər tikməklə onun hər kvadratmetrindən səmərəli istifadə edirlər. Bəli, biz torpağı qorumalıyıq, ondan istədiyimizi götürməklə əvəzində yerini doldurmalıyıq.

Hazırda ekoloji tarazlığın qorunması, ətraf mühitin mühafizəsi barədə çox danışılır, çox yazılır. Aparıcı ölkələrin nümayəndələri tez-tez toplantılara qoşulurlar. Bu, son vaxtlar daha ciddi hal alıb. Hər işdə tarazlıq lazımdır. İnsanın özündə tarazlıq, simmetriya pozularsa, bu, yalnız həmin adamın özünə problem yaradır. Təbiətdə tarazlığın pozulması isə bəşəri fəlakətlər gətirir. Deməli, təbiəti qorumaq hər kəsin borcudur.

Ekoloji tarazlığın saxlanılmasında meşələr, ağaclar mühüm rol oynayır. Meşələri təbiətin ağ ciyəri adlandırırlar. Hələ uşaq ikən eşitdiyim “Kim nə qədər ağac əkərsə, ömrü o qədər uzanar” sözünün mənasını sonralar dərk etdim. Anladım ki, əkilən hər ağac ətrafı gözəlləşdirməklə yanaşı, havanı təmizləyir. Odur ki, müdrik adamlar həmişə meşə salmağa, ağac əkməyə savab iş, həyati əhəmiyyətli məsələ kimi baxıblar. Ağaclar torpağı eroziyadan qorumaq, güclü külək və sel sularından mühafizə etmək baxımından da çox faydalıdır. Sovetlər birliyi zamanı tez-tez iməciliklər keçirilirdi. Yəqin çoxlarının yadındadır ki, o zaman ulu öndər Heydər Əliyev həmin tədbirlərdə yaxından iştirak edirdi. Şıx çimərliyinin şimalında salınmış yaşıllıq o illərin yadigarıdır. Ümumiyyətlə, ulu öndər yaşıllığı, ağacları çox sevirdi, təbiətə qarşı amansız olanlarla barışmırdı. “Bir ağacın budağına balta çalınanda elə bil mənim qolumu kəsirlər” deyirdi.

Keçən əsrin 90-cı illərində meşələrimiz, yol boyunca salınmış yaşıllıqlar sürətlə qırılırdı. Əhali ondan yanacaq kimi istifadə edirdisə, işbazlar pul qazanırdı. Təəssüf ki, belə hallar azalsa da, kökü kəsilməyib. Aran zonalarında salınan meşə zolaqlarının yerində indi evlər tikilir, əkin-biçin aparılır.

Səliqə-sahmanlı, gün-güzəranı xoş keçən ailələr mənzillərindən gül-çiçəyi əskik etmirlər. Çünki göz oxşayr, xoş əhvali-ruhiyyə yaradır. Azərbaycansa hər birimizin evidir. Biz mədəniyyətimizə, sağlamlığımıza, onun ayrılmaz hissəsi olan ekologiyamıza daha çox diqqət yetirməliyik və çox yaxşı haldır ki, son illər bu sahəyə diqqət xeyli artıb. Gözümüzü açandan bəri Bibiheybət neft mədənini qara rəngdə görmüşdük. 10 il əvvəl buranın dəyişəcəyini, buruqlar “meşə”si arasında yaşıllıq salınacağını ağlımıza belə gətirməzdik. Magistral şose yollarımızın kənarlarında son illər salınan meşə zolaqları hər birimizin ürəyincədir. Bunlar ölkəmizə gələn, regionlarımıza baş çəkən hər bir qonaqda, turistdə xoş ovqat yaradır.

Bütün bunlar həyata keçirilən məqsədyönlü tədbirlərin nəticəsidir. Heydər Əliyev Fondunun prezidenti, YUNESKO və İSESKO-nun xoşməramlı səfiri, Milli Məclisin deputatı Mehriban xanım Əliyevanın “Hərəmiz bir ağac əkək” layihəsi bu işdə müstəsna rol oynayır. Ölkə başçısı İlham Əliyevin 2010-cu ili “Ekologiya ili” elan etməsi və 3 milyon ağac əkməyi qarşıya məqsəd qoyması ana təbiətə münasibətdə insanlığın təntənəsi, məhəbbət nümunəsidir. İndi bu xeyirxah tədbir ölkədə ümumxalq hərəkatına çevrilib.

Azərbaycan həm də təbiəti ilə zəngindir. Lakin etiraf etməliyik ki, bu zənginliyin qədrini lazımınca bilmirik. Düzdür, son illər xüsusən Xəzərin təmizliyi ilə əlaqədar mühüm tədbirlər həyata keçirilir. Hövsanda kanalizasiya sularının təmizlənməsi üçün tikilən qurğu buna nümunədir. Amma Xəzərdə neft-qazdan az qiymətli olmayan nərəcinsli balıqların nəsli, çox təəssüf ki, tükənmək üzrədir. Mütəxəssislərin dediyinə və müxtəlif informasiya vasitələrindən aldığımız məlumata görə, nərəcinsli balıqlar Xəzərin bizə – Azərbaycana məxsus akvatoriyasında, demək olar, yox dərəcəsindədir. Balıqçı gəmilərimizin Xəzərin Qazaxıstan, Türkmənistan sularında tez-tez saxlanılması da bunun nəticəsidir. Halbuki belə balıqların törəyib artması üçün ən yaxşı, münbit şərait bizim ərazidədir. Kür çayı bu sahədə əvəzsizdir. Kürün üstündə indi 4 nərəbalıqartırma zavodu var. Onlardan 3-ü Neftçalanın, 1-i isə Şirvan şəhərinin ərazisində fəaliyyət göstərir. Zavodların hər biri milyonlarla balıq yetişdirib Kür çayı vasitəsilə dənizə buraxır. Bəs onda niyə Xəzərin bizə aid olan hissəsində balıq qəhətə çıxıb? Bu sahənin işçiləri ilə apardığımız söhbətlərdən məlum olur ki, acınacaqlı vəziyyətin yaranmasına başlıca səbəb balıq ovunda yol verilən ciddi nöqsanlardır. Xəzərin sahili boyunca indi 5-10 metr boş yer tapmaq çətin məsələdir. Balıqçılar qeyri-standart ov alətlərilə dənizə hücum çəkir, istədikləri şəkildə ov aparırlar. Çin istehsalı olan torlar (jilkator), böyük-kiçikliyinə baxmayaraq, bütün ölçüdən olan balıqları tutub saxlayır. 1-2 kiloqramlıq nərəcinsli balıqlara Bakı, Lənkəran, Salyan, Neftçala, Şirvan şəhərlərinin bazarlarında tez-tez rast gəlinir. Halbuki onlar yetişkənlik dövrünə çatmadığı üçün yeməyə yararsızdır. Həmin balıqlar 7-8 yaşında kürü verməyə başlayır. Xəzərdə, xüsusilə onun Azərbaycana aid hissəsində tutulan balıqlardan alınan qara kürününsə, deyilənlərə görə, əvəzi yoxdur. Fransada, İngiltərədə və digər Avropa ölkələrində onun 1 kiloqramı 15 min ABŞ dolları civarındadır. Deməli, bu sahəyə daha ciddi və təsərrüfatçılıqla yanaşsaq, ondan yaxşı gəlir götürmək olar. Biz isə oturduğumuz budağı öz əlimizlə baltalayır, tamahımızla bacara bilmirik. Sovet dövründə yazda kürütökmə vaxtı təxminən 2 ay balıq ovuna icazə verilmir və bu işə ciddi nəzarət olunurdu. Bu, müxtəlif növ balıqların təbii yolla törəyib artmasına imkan yaradırdı. Balıq ovu ilə əlaqədar ən çoxu 5-6 ilə qayda-qanun yarada bilsək, sonradan istədiyimiz qədər bu əvəzsiz nemətlə özümüzü təmin edərik. Üstəlik, xarici ölkələrə də sata bilərik. Ərazilərdəki su polisi, habelə Ekologiya və Təbii Sərvətlər Nazirliyinin müvafiq qurumları bununla əlaqədar işlərində ciddi dönüş yaratmalıdırlar.

Köçəri quşların timsalında da yaşadığımız planetin hamımıza mənsub olduğunu bir daha aydın görmək olur. Bu quşlar Şimaldan qışlamaq üçün üzü Cənuba, o cümlədən respublikamızın ərazisindəki qoruqlara, müxtəlif sututarlara, göllərə pənah gətirirlər. Bir neçə il əvvəl çöl quşlarının ovuna icazə veriləndə şənbə və ya bazar günü qoşalüləni götürüb təbiətin qoynuna çıxardıq. Bu, ən yaxşı istirahətdir. “Quş qripi” ilə əlaqədar artıq 5 ildir belə ləzzətdən məhrumuq. Onu da deyim ki, o vaxtlar bəzi insafsız ovçular tərəfindən qayda-qanunun pozulduğunu da az görməmişik. “Güllə atmayınız qu quşlarına” şeirimdə belələrinə etirazımı bildirmişəm:

Elə bil mələkdir, göydən enibdir,

Təzə gəlin kimi ağ geyinibdir.

Müqəddəs varlığa, sanki, dönübdür,

Güllə atmayınız qu quşlarına.

Məskəni saf sular, sonalı göllər,

Qışda qışlamağa bu yurda gələr.

İnsanı özünə o, həmdəm bilər,