Və dağlardan səda gəldi

1. SU PƏRİSİ (boyama)

Xalid hüseyni və dağlardan səda gəldi

Ayın kitabı “VƏ DAĞLARDAN SƏDA GƏLDİ ” oldu

”Qanun” nəşriyyatı hər ay olduğu kimi, sentyabr ayında da ən çox satılan kitabları müəyyənləşdirib. Nəşriyyatdan ən çox satılan kitabların siyahısı Modern.az-a təqdim olunub.
Bundan başqa, sentyabr ayında kitabları ən çox satılan 10 Azərbaycan yazarının adı da müəyyənləşib. Eyni zamanda ən çox satılan uşaq kitablarının və ən çox satılan hüquq kitablarının siyahıları da bəlli olub. Həmin siyahıları təqdim edirik.

Sentyabr ayının ən çox satılan kitabları:

1. VƏ DAĞLARDAN SƏDA GƏLDİ- Xalid Hüseyni

2. BİR-BİRİMİZƏ DEMƏDİYİMİZ SÖZLƏR- Mark Levi

3. QARA QƏHVƏ- Aqata Kristi

4. BİR GÜN – David Nicholls

5. ÇƏRPƏLƏNG UÇURAN- Xalid Hüseyni

6. İTİRİLMİŞ SİMVOL- Dan Brown

7. HAKİMİYYƏTİN 48 QANUNU- Robert Qrin

8. SİRR- Ronda Bern

9. MƏHƏBBƏT ÜÇ İL YAŞAYIR- Frederik Beqbeder

10. SİÇANLAR VƏ ADAMLAR- Con Steynbek

11. BÖYÜK DÖRDLÜK- Aqata Kristi

12. MƏN NECƏ İDİOT OLDUM- Martin Paj

13. ANTİXRİST- Fridrix Nitsşe

14. MİN MÖHTƏŞƏM GÜNƏŞ- Xalid Hüseyni

15. XƏZ PALTOLU MADONNA- Səbahəddin Ali

16. KİŞİLƏRİN KİTABI- Oşo

17. BƏLDƏ DƏ BU, HƏQİQƏTDİR- Mark Levi

18. RİO-PYEDRA SAHİLİNDƏ OTURDUM VƏ AĞLADIM- Paulo Koelho

19. QOLF MEYDANÇASINDA QƏTL- Aqata Kristi

20. NECƏ GÜCLÜ RƏQİB OLMAQ OLAR- Ceffri Foks

1. BƏLƏDÇİ- Eyvaz Zeynalov

2. UZUN ÇƏKƏN SÖZARDI- Çingiz Abdullayev

3. ZAMANIN GÖZ YAŞLARI- Fərid Hüseynli

4. ƏLİ VƏ NİNO- Qurban Səid

5. SOYUQDAN DÖNMƏYƏN CƏSUSLAR- Çingiz Abdullayev

6. MƏNİM GÖZƏL ALİBİM- Çingiz Abdullayev

7. SOYUĞU QORUYANLAR- Çingiz Abdullayev

8. QƏRB BÜRKÜSÜ- Çingiz Abdullayev

9. PREZİDENT OVU- Çingiz Abdullayev

10. YÜZ İL İNQİLAB- Sayman Aruz

Sentyabr ayında ən çox satılan Uşaq kitablarının siyahısı:

1. SU PƏRİSİ (boyama)

2. CIRTDAN (boyama)

3. TIQ-TIQ XANIM (boyama)

4. ŞƏNGÜLÜM, ŞÜNGÜLÜM, MƏNGÜLÜM (boyama)

5. RƏQƏMLƏR (kart-kitab)

6. MƏLİKMƏMMƏD (xalq nağılı)

7. ŞARL PERRO (Sehirli nağıllar)

8. Hans Xristian ANDERSON (Sehirli nağıllar)

9. TƏPƏGÖZ (xalq nağılı)

10. QRİM QARDAŞLARI (Sehirli nağıllar)

Sentyabr ayında ən çox satılan Hüquq kitablarının siyahısı:

1. ÜMUMİ HÜQUQ VƏ DÖVLƏT NƏZƏRİYYƏSİ- V.V Lazarev

2. AR ƏMƏK MƏCƏLLƏSİ

3. AR MƏNZİL MƏCƏLLƏSİ

4. AR KONSTİTUSİYA

5. AR CƏZALARIN İCRASI MƏCƏLLƏSİ

6. AR VERGİ MƏCƏLLƏSİ

7. BEYNƏLXALQ HÜQUQ- Lətif Hüseynov

8. AR MÜLKİ MƏCƏLLƏSİ

9. AR MÜLKİ PROSSESUAL

10. AR AİLƏ MƏCƏLLƏSİ

Modern.az

Və dağlardan səda gəldi

Sifarişləri Bakıya, Azərbaycanın bölgələrinə və bütün dünya ölkələrinə çatdırırıq!

Bakı üzrə 30 manatdan yuxarı sifarişlərdə çatdırılma pulsuzdur .

Operativ çatdırırıq: 24 saat ərzində * sürətli çatdırılma * poçtla * “Özün götür” xidməti ilə

Ödəniş etmək asandır: onlayn kartla * pos-terminalla * hissə-hissə * kuryerə nəğd * MilliÖn və E-Manat terminalları ilə

ISBN: 2000031484631

1952-ci ilin Əfqanıstanı. Abdulla və bacısı Pəri ataları və ögey anaları ilə birlikdə kiçik Şadbağ kəndində yaşayır. Ataları Sabur ailəsini yoxsulluq və sərt qışdan çıxarmaq üçün daim iş axtarışındadır. Elə adı kimi gözəl olan Pəri Abdullanın hər kəsidir. Bacısına qardaşdan çox valideyn olan Abdulla onun uğrunda hətta qurban getməyə hazırdır. O, Pərinin sevdiyi lələyi əldə etmək üçün yeganə ayaqqabılarından da keçməyə razı olur. Hər gecə balaca çarpayıda qol-boyun, ayaqları bir-birinə dolaşmış halda yatırlar.
Bir gün bacı-qardaş ataları ilə birlikdə səhralıqdan keçərək Kabilə səfər edir. Pəri və Abdulla onları bir-birindən ayrı salacaq taledən xəbərsizdir. Bəzən insan əlini xilas etmək üçün bir barmağından keçməli olur.
Xalid Hüseyni nəsillər və qitələr aşaraq Kabildə başlayıb, Paris, San Fransisko və yunan adası Tinosa qədər gedib çıxan bir hekayə ilə kimliyimizi və həyatımızı müəyyən edən bağlılıqlardan bəhs edir. Müəllif əzizlərimizə qarşı rəftarımızı, etdiyimiz seçimlərin nəticələrini və ən yaxın hesab etdiyimiz kimsələrin ən gözlənilməz davranışlarını insanın daxilinə nüfuz edən bir müdriklik, dərinlik, uzaqgörənlik və mərhəmətlə araşdırır.

Məhsulun kodu: 2000031484631
Метка: Bestseller
Janr: Müasir nəsr
Nəşriyyat: Qanun Nəşriyyatı
Cild: Yumşaq
Müəllif: Xalid Hüseyni
Səhifə sayı: 504
dil: Azərbaycan

şərhlər 4

Çox bəyəndim
29.11.2022 09:28

Və dağlardan səda gəldi – mənim sevimli kitablarımdan biri. Oxuyaraq ağladığım kitab. Hətta indi də dostlarımdan kimsə kitab haqqında fikrimi soruşduqda “divin necə gəlib uşağı” evindən aparması səhnəsi yadıma düşür..

24.01.2019 15:53

“Və dağlardan səda gəldi” kitabını bütün yeni başlayan oxuculara məsləhət görürəm. Sadə dili və maraqlı süjet xətti var.

24.01.2019 15:31

Ve daglardan seda geldi menim en sevdiyim kitablardan biridi! Kim bilir Khaled Hosseinin yeni kitabi ne vaxt cixacaq?

Və Dağlardan səda gəldi

Xalid Hüseyni nəsillər və qitələr aşaraq Kabildə başlayıb, Paris,San Fransisko və yunan adası Tinosa qədər gedib çıxan bir hekayə ilə kimliyimizi və həyatımızı müəyyən edən bağlılıqlardan bəhs edir. Müəllif əzizlərimizə qarşı rəftarımızı, etdiyimiz seçimlərin nəticələrini və ən yaxın hesab etdiyimiz kimsələrin ən gözlənilməz davranışlarını insanın daxilinə nüfuz edən bir müdriklik, dərinlik, uzaqgörənlik və mərhəmətlə araşdırır.

First published February 29, 2012

Book details & editions
Loading interface.
Loading interface.

About the author

Khaled Hosseini
36 books 150k followers

Hosseini was born in Kabul, Afghanistan, in 1965. In 1970 Hosseini and his family moved to Iran where his father worked for the Embassy of Afghanistan in Tehran. In 1973 Hosseini’s family returned to Kabul, and Hosseini’s youngest brother was born in July of that year.
In 1976, when Hosseini was 11 years old, Hosseini’s father obtained a job in Paris, France, and moved the family there. They were unable to return to Afghanistan because of the Saur Revolution in which the PDPA communist party seized power through a bloody coup in April 1978. Instead, a year after the Soviet invasion of Afghanistan, in 1980 they sought political asylum in the United States and made their residence in San Jose, California.
Hosseini graduated from Independence High School in San Jose in 1984 and enrolled at Santa Clara University, where he earned a bachelor’s degree in biology in 1988. The following year, he entered the University of California, San Diego, School of Medicine, where he earned his M.D. in 1993. He completed his residency in internal medicine at Cedars-Sinai Medical Center in Los Angeles in 1996. He practiced medicine for over ten years, until a year and a half after the release of The Kite Runner.
Hosseini is currently a Goodwill Envoy for the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR). He has been working to provide humanitarian assistance in Afghanistan through the Khaled Hosseini Foundation. The concept for the foundation was inspired by the trip to Afghanistan that Hosseini made in 2007 with UNHCR.
He lives in Northern California with his wife, Roya, and their two children (Harris and Farah).

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book
Write a Review

Friends & Following

Community Reviews

351,166 ratings 31,280 reviews
Search review text
Displaying 1 – 30 of 31,279 reviews
645 reviews 178 followers

Date I finished this book: 06/09/2013
Date I was ready to review this book: Never

Unfortunately, I have to review it because it is due back to the library tomorrow, so here comes my completely insufficient review.

This book is by Khaled Hosseini.

Really, what more is there to say? I knew it would be wonderful.

I have to admit that the problem I ran into was that I was comparing it to his previous two books too often. And let’s face it, they were amazing. And this book is incredible in its own right, too, but it’s not to be compared. So, I tried to view this as its own book (which it most certainly is) and forget I had ever read the other two and that this was the first time I was experiencing Hosseini.

I’m not going to recap. It would be pretty difficult to not give anything away. There are many stories within this one story. The characters are intertwined, although many will never realize that they are. The story comes full circle, but this is Mr. Khaled Hosseini, so I didn’t expect a full blown happy ending. And *SPOILER ALERT*, I didn’t really get one.

None of this business going on:

Although, I will say that maybe Disney and Hosseini are of one mind. Or at least Sebastian and Hosseini:

Yes it is, Sebastian. Yes it is.

What have I learned from this book?

We (the human race) have (mostly) good intentions. But we (mostly) do not follow through. We soothe ourselves. We convince ourselves. We justify our actions. Or our lack of actions. We have an “out of sight, out of mind” way of thinking. It’s a human flaw. And sometimes it has consequences that we cannot comprehend. Consequences that we may never realize because, hey, it’s out of sight. Oh sure. Just like him to point out WHAT IS WRONG WITH ME! Not that I’m taking it personally.

One thing anyone who has read my other reviews should know is that I frequently complain about:
1. Not making me care about the characters enough
2. Not being able to envision the surroundings – the people, the buildings, the culture, etc.

I don’t experience this problem with this book. The writing is so rich that I felt like I was there. My emotions reflected the emotions of the characters. I was invested.

I am not ashamed to admit that I went back to chewing on my nails while reading this – a habit I gave up over a decade ago.

SOMETHING BAD IS GOING TO HAPPEN.

You would think this was an edge-of-the-seat suspense novel. It’s not. But it is heartbreaking. I bet I cried no less than ten times. Granted, I cried when they showed a bear on the local news that they rescued from a telephone pole, so I cry more than the average bear (ha. ha. ha.). But it was still really heartbreaking. over and over and over because there were so many intertwined stories.

I really enjoyed this book. I didn’t love it in the same way I loved the previous two, but I loved it still. And I will give you a parting paragraph that is an example of the beautiful writing that makes me savor every word of this book:

Now and then, when she turned to tap ash into a saucer, I stole a quick glance at the red polish on her toenails, at the gold-tinged sheen of her shaved calves, the high arch of her foot, and always at her full, perfectly shaped breasts. There were men walking this earth, I marveled, who had touched those breasts and kissed them as they had made love to her. What was left to do in life once you had done that? Where did a man go next once he’d stood at the world’s summit?

————————–
I just finished this. I am emotionally drained. Review coming soon.

Did. did I just read that there is a giveaway for this? SHUT THE FRONT DOOR!

Ok, I’ll settle for cute and hope for the best. 😉

WHAT?! A new book by Khaled Hosseini? I can’t. I just can’t. I can’t even think straight right now BECAUSEOHMYGOODNESSIAMSOSOSOSOSOSOSOEXCIIIIIIIIIITED.

I CAN’T WAIT!!
Have I mentioned how EXCITED I AM!?
I am so excited!

55 comments
62 reviews 367 followers

What did I think? I don’t know exactly. Like his two other books, Hosseini is an excellent storyteller. He’s great with words and produces images that flow like poetry. The story is touching, emotional and speaks of life’s hardships and the difficult choices one must make. Deeper than that, it speaks of how the choices you make now may have a ripple effect- or echo- over time. If you don’t happen to shed a tear at some point while reading, you’re heartless. He captures your emotions from the very first page and he does this very well, as he did in his other novels. You find yourself transported to 1950’s Afghanistan where you smile, cry, and feel pity right alongside the unfortunate characters in this book. But Hosseini tried something different with “And The Mountains Echoed” and that was incorporating a slew of different characters as opposed to just two, like he did in his last two books, and I don’t know if it worked out too well. Some people could have been mentioned in passing, or not even at all, as opposed to dedicating whole chapters to them, such as Markos and Thalia’s story. Also the Bashiri cousins seemed unnecessary. Even though these characters were unique in their own way and provided food for thought regarding their plights, I still felt like these chapters dragged on when I was more concerned about what was happening with the others. It was like Hosseini deliberately sucked us in, made us get cozy with Saboor and his family just to rip them away from us and branch off onto some completely different writing exercise. As the reader, I just couldn’t reshape my feelings to feel another strong connection to these new characters. Regarding the writing style, the book spanned over several generations and then spoke in the first person from the point of view of different characters from the next generation which got confusing at first, especially as he jumps between past and present and even geographical locations. Furthermore, he squeezed in yet another subplot towards the end of the book (with Iqbal and the commander) and it came off sounding short and incomplete. I feel like the author could have dedicated more pages developing and telling the story of the characters we already got to know and love in the beginning, rather than introducing new, unnecessary ones halfway through the book. This format Hosseini used left a lot of open ends and a kind of longing, leaving the reader unsatisfied.

Not my favorite out of the three but still, somehow, an enjoyable read.

1,643 likes
225 comments
103 reviews 41 followers

Why do people rate books before reading them? This skews the ratings and I wish people wouldn’t do so.

This was my most anticipated book of all time. I couldn’t wait to read and and naturally was a bit let down. My least favorite of his three.

I found the voice in some of the chapters a bit awkward.

The characters were interesting and well developed for the most part. I didn’t like how the author chose to weave everything together.

There were some very well done parts -some moments that were very beautiful. I’m glad I read this but won’t anticipate the next book nearly as much although I will definitely read the next one hoping to experience something powerful.

46 comments
1,290 reviews 120k followers

The tale of how my father lost his sister was as familiar to me as the stories my mother had told me of the Prophet, tales I would learn again later when my parents would enroll me in Sunday school at a mosque in Hayward. Still, despite the familiarity, each night I asked to hear Pari’s story again, caught in the pull of its gravity. Maybe it was simply because we shared a name. Maybe that was why I sensed a connection between us, dim, enfolded in mystery, real nonetheless. But it was more than that. I felt touched by her, like I too had been marked by what had happened to her. We were interlocked, I sensed, through some unseen order in ways I couldn’t wholly understand, linked beyond our names, beyond familial ties, as if, together, we completed a puzzle. I felt certain that if I listened closely enough to her story, I would discover something revealed about myself.

In the opening chapter of And the Mountains Echoed, a poor father tells his children a story. A monster ravished a town until a child was offered to appease him. In order to save the rest of his family and the town, a father sacrifices his favorite child to the monster. Years later, unable to recover from the sorrow of this decision, the father scales a mountain to reach the monster’s fortress, seeking to bring his son home. But, finding that the boy is happy, well-fed, clothed and educated, he reconsiders. In this story is the core of the tales to come. Hosseini writes of the bond between parents and children, and the sacrifices some parents make to see that their children are well looked after. Does the benefit of a more comfortable home, a richer material upbringing, outweigh the loss of that natural parent-child experience? The theme of parenting, with complications well beyond the keep-or-send-away element, permeates.

Khaled Hosseini – image from his Twitter pages

The son of a wealthy local big-shot comes to realize that his comforts come at the expense of others. A massively scarred girl is left by her mother in the care of someone who is probably better suited to raise her. A young woman sacrifices years of her life to take care of an ailing parent. A war-ravaged child is taken in by one of her caregivers.

I am forever drawn to family as a recurring central theme of my writing. My earlier novels were at heart tales of fatherhood and motherhood. My new novel is a multi-generational family story as well, this time revolving around brothers and sisters, and the ways in which they love, wound, betray, honor, and sacrifice for each other.

There are sibling issues galore here. An ugly duckling twin gets revenge on the favored twin, but takes on a considerable burden. A brother and sister who were very close, are torn apart at an early age, and must cope with the absence, of that missing other part of themselves. Friendships that seem more like sibling-hood sprout like poppies in Helmand. A Greek boy is joined by the daughter of his mother’s best friend. She remains longer than expected. A fast, but fragile friendship forms between a rich boy in Afghanistan and the son of a poor man.

The cast here is international, as is the selection of settings. Hosseini was born in Kabul, but, as his father was an ambassador, he was exposed to the wider world. Dad was posted in Paris when the Soviets invaded Afghanistan. Hosseini’s time in France informs the parts of the book that are set there. Eventually his family immigrated to the USA, taking up residence in California, another site in the novel. He has visited his homeland since growing up in the West, like émigrés we meet in these pages. One Afghani emigrant struggles with the tension between remaining connected to his homeland, in a very concrete way, or maintaining his separation. How much responsibility for dealing with Afghanistan’s problems lies with those who have moved away?

Hosseini, best-selling author of The Kite Runner and A Thousand Splendid Suns returns us to a world, or rather worlds that we have seen before, a harsh Afghanistan as the emotional and table-setting core, and western locales in which are echoed the events of the old world.

…when you grow up in a Third World country, you know, poverty and affluence are juxtaposed. It’s literally next door — you don’t have to go to another zip code. It’s right there when you walk out in the street, and there are beggars and so on and so forth. So it becomes part of your life, and you can either not, just not reflect on it, but I must have, because I remember my stories always had to do with these things. There was always some guy who came from a very affluent background and some person who came from a much less privileged background, and their lives collided in some way, and tragedy would ensue inevitably. I mean, sort of a recurring theme in my stories

One of the points Hosseini makes here is the commonality of East and West, despite outward differences. He mirrors many of his characters’ experiences. People sacrifice themselves to care for those in need of help in both places. Parents are no less stressed in the West than in the East in terms of struggling with decisions about their children. Pain is too much for some in both worlds. In both worlds there are characters who cannot face their futures and opt out. In both worlds young people sacrifice themselves to care for others. In both worlds there are characters who are seriously damaged physically and must cope with adapting to worlds that value beauty or at the very least normalcy. In both worlds parents give up their children. We really are the same beneath our cultures and histories.

I do not have a comparative character count here, but it was my sense that this was a larger book than his first two. Each of those focused mostly on a smaller group of actors. This time it seemed there was more of an ensemble cast, in multiple stories. The links between some of the elements were a bit tenuous, as if a short story that was lying around was modified enough to serve a purpose in this larger tale and inserted. It is a large landscape and I felt that on occasion we wandered too long away from some of the primary characters, maybe lost some parts of their lives. To compensate for this, when we get back to them, we are offered a reader’s digest condensed report of what has happened since last we checked in. This created a bit of distance.
That said, there is vast world of feeling here. Not only the agony of parents who feel they must give up their children, but the pain of other sundered familial connections as well. There are deep scars of guilt for terrible acts, and the pain of love denied. There is also joy in finding a kind of love where hope was slight, in reconnecting with those long lost, with saving and being saved. The echoes in the mountains are the sounds of tears, of both anguish and joy, universal, penetrating, human. Listen.

This review is cross-posted at Coot’s Reviews

Hosseini can be found at his site, and on FB, Twitter and Instagram

12/3/13 – And the Mountains Echoed was voted the Goodreads Choice Award winner for fiction for 2013

42 comments
50 reviews 1 follower

Every so often a book comes around that rocks you to your core. It makes you cry, laugh, think, feel and dream so intensely that when it is over you wonder where that life has gone. The characters are your friends and you realize you should probably call them because you haven’t heard from them in awhile and you wonder what is going on in their lives. Then you remember that they aren’t real and that seems impossible because they had a whole life that you were living for as long as you could hold off racing to the end of the book to find out what happened. As a reader I wait for books like this to come out. Sometimes its months or years before I find one. And the Mountains Echoed is one of those books. The writing is incredible, the characters are memorable and the story is woven together with extreme care. Simply amazing. I received this book as a first reads book.

17 comments
9,566 reviews 55.9k followers

And The Mountains Echoed, Khaled Hosseini

And the Mountains Echoed is the third novel by Afghan-American author Khaled Hosseini. Published in 2013.

The book’s foundation is built on the relationship between ten-year-old Abdullah and his three-year-old sister Pari and their father’s decision to sell her to a childless couple in Kabul, an event that ties the various narratives together.

The novel opens in the year 1952.

Saboor, an impoverished farmer from the fictional village of Shadbagh, decides to sell his three-year-old daughter Pari to a wealthy, childless couple in Kabul. Abdullah adores Pari, and helps collect various feathers for her which she loves.

Once, he sold a pair of his shoes for a peacock feather because he knew Pari would treasure it.

Ignorant of his father’s plans, 10 year old Abdullah, who has raised Pari since their mother died giving birth to her, insists on following when his father departs from the village to Kabul with Pari.

After slapping and ordering him to return to the village several times, Saboor finally relents and allows Abdullah to come along on the condition that no tears be shed.

While camping out for the night, Saboor tells the children a story about another poor farmer who was forced to give up a beloved child, but the significance of the tale doesn’t register with Abdullah.

It is only after they arrive at the home of the adoptive parents in Kabul and he visits a bazaar to buy things for Pari that Abdullah realizes what is happening.

He pleads and wails against Saboor’s rule that he could not cry in Kabul as Ms. Wahdati tries to assure him that the arrangement is for the best and he will understand when he is older.

Abdullah keeps Pari’s box of feathers safe.

Subsequent chapters expound on how the arrangement came to be: the children’s stepmother, Parwana, grew up as the less-favored child to her beautiful twin sister Masooma.

One day, in a flash of jealousy because Masooma and Saboor were to be wed, she pushed Masooma out of a tree resulting in paraplegia.

Parwana subsequently spent several years caring for her sister until the latter asked her to help her commit suicide and to then marry Saboor.

At Masooma’s request Parwana takes Masooma out to the middle of nowhere and leaves her there.

Their older brother, Nabi, left to work for Mr. Wahdati, a wealthy man in Kabul, and became infatuated with his wife, Nila. After Nila expressed dismay about her inability to have children, Nabi arranged for Pari to be sold to the couple, because Parwana has given birth to a son and Saboor cannot support 3 children.

After Pari is sold in Kabul, Nabi is no longer welcome in the village. .

عنوانهای چاپ شده در ایران: «و کوه‌ها طنین‌انداز شدند»؛ «و کوه طنین انداخت»؛ «و کوه‌ها طنین افکندند»؛ «و کوه‌ها طنین انداختند»؛ «و کوهستان به طنین درآمد»؛ «کوه‌ به کوه نمیرسد»؛ «ندای کوهستان»؛ «و پاسخی پژواکسان از کوهها آمد»؛ «و کوهها بازگفتند»؛ «پژواک کوهستان»؛ «و کوهها انعکاس دادند»؛ «و کوهستانها فریاد زدند»؛ «و آوا در کوهها پیچید»؛ نویسنده: خالد حسینی؛ انتشاراتیها: (بهزاد، پیکان، پارمیس؛ پرشیا شمع و مه؛ آلما، ققنوس، باغ نو، ثالث، افراز، حوض نقره، در دانش بهمن، برکه خورشید؛ ماهابه، مروارید)؛ تاریخ نخستین خوانش: روز سی ام ماه ژانویه سال 2014میلادی

عنوان 01: و کوه‌ها طنین‌انداز شدند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: محسن عقبایی؛ تهران، بهزاد، 1392، در 528ص، شابک 9789642569847؛ موضوع داستانهای نویسندگان افغان تبار ایالات متحده آمریکا – سده 20م

عنوان 02: و کوه طنین انداخت؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: مهگونه قهرمان؛ تهران، پیکان، 1392، در 416ص، شابک 9789643288150؛

عنوان 03: و کوه‌ها طنین‌انداز شدند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: منصوره وحدتی احمدزاده؛ تهران، پارمیس، 1392، در 384ص، شابک9786006027739؛

عنوان 04: و کوه‌ها طنین افکندند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: منیژه شیخ جوادی؛ تهران، پرشیا شمع و مه، 1392، در 280ص، شابک9789642667703؛

عنوان 05: و کوه‌ها طنین انداختند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: مریم مفتاحی؛ تهران، آلما، 1392، در 483ص، شابک9786009373017؛

عنوان 06: و کوهستان به طنین درآمد؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: نسرن ظهیری؛ تهران، ققنوس، 1392، در 488ص، شابک9786002780850؛

عنوان 07: کوه‌ به کوه نمیرسد؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: بیتا کاظمی؛ تهران، باغ نو، 1392، در 381ص، شابک 9789647425520؛

عنوان 08: ندای کوهستان؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: مهدی غبرائی؛ تهران، ثالث، 1392، در 447ص، شابک 9789643809119؛

عنوان 09: و پاسخی پژواکسان از کوهها آمد؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: شبنم سعادت؛ تهران، افراز، 1392، در 280ص، شابک9786003260399؛

عنوان 10: و کوهها بازگفتند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: دیبا داودی؛ تهران، حوض نقره، 1392، در 399ص، شابک 9786001942167؛

عنوان 11: پژواک کوهستان؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: منصوره حکمی؛ تهران، نگارینه، 1392، در 396ص، شابک 9789642300426؛

عنوان 12: و کوهها انعکاس دادند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: شهناز کمیلی زاده؛ کرج، در دانش بهمن، 1392، در 503ص، شابک9789641741435؛

عنوان 13: پژواک کوهستان؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: شهناز مجیدی؛ کرج، برکه خورشید، 1393، در 479ص، شابک9786009437375؛

عنوان 14: و کوهستانها فریاد زدند؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: عسل فامیلی؛ تهران، ماهابه، 1393، در 410ص، شابک9786005205848؛

عنوان 15: و آوا در کوهها پیچید؛ نویسنده: خالد حسینی؛ مترجم: پریسا سلیمان زاده؛ تهران، مروارید، 1393، در 441ص، شابک9789641912774؛

در کمتر از دو سال، از انتشار کتاب در «آمریکا»، در «ایران» تا آنجا که این فراموشکار توانست یافت، پانزده مترجم توانا، با عناوین گوناگون، این کتاب را برگردان و نشر داده اند، به نظرم این یک رکورد است، برای جناب «خالد حسینی»، امید که بیش از این ببالند؛ سومین رمان نویسنده ی «افغان-آمریکایی»، «خالد حسینی» است، که نخستین بار در سال 2013میلادی توسط انتشارات «ریورهد بوکز» منتشر شد؛ این کتاب از سبک «حسینی» در دو رمان نخستش، که تمرکز روی یک شخصیت بود، پا فراتر نهاده؛ و کتاب همانند یک مجموعه داستان نگاشته شده است؛ هر یک از نه فصل داستان، از زاویه ی دید یکی از شخصیت‌هاست؛ اساس داستان، براساس رابطه ی یک پسر ده ساله، به نام «عبدالله»، و خواهر سه ساله‌ اش: «پری»؛ و تصمیم پدرشان مبنی به فروش آنها، به زوجی بدون فرزند در «کابل»، و رخدادهایی است که روایت‌های گوناگون را به هم گره می‌زند؛ جناب «حسینی» گفته اند: «هدفش پیچیده و از نظر اخلاقی مبهم کردن شخصیت‌ها بوده است»؛

نویسنده در این کتاب هم، همان آشنایی خویش در دو رمان پیشین‌ اش: «بادبادک‌باز»، و «یک‌هزار خورشیدرو»؛ را پی می‌گیرند؛ در کتاب: «کوهستان به طنین آمد»، ایشان روی روابط صمیمانه ی خواهر و برادر، تمرکز می‌کند؛ در کنار «عبدالله» و «پری»، «حسینی» دو برادر و خواهر دیگر، و روابط مشابه خواهر و برادری، روابط نامادری بچه‌ ها: «پروانا» و خواهر معلول او «معصومه»؛ و یک دکتر «افغان آمریکایی»، به نام: «ادریس»، و پسرعمویش: «تیمور»، را هم می‌نگارند

نقل از کتاب و کوهستان به طنین آمد: (فصل اول. پاییز 1952م؛ خب پس؛ دلتان قصه میخواهد؛ باشد، برایتان تعریف میکنم، اما فقط یکی؛ پس بهانه نگیرید! «پری» دیروقت است؛ فردا سفری طولانی در پیش داریم؛ امشب باید خوب بخوابی؛ «عبداللّ»ه، تو هم.؛ پسرم، حالا که من و خواهرت بار و بندیل سفر را بسته ایم، دلگرمی ام فقط به تو است؛ مادرت را به تو میسپارم؛ خب، این هم از داستانمان؛ گوش کنید، هر دوتان خوب گوش کنید و میان حرفهایم نپرید.؛

یکی بود، یکی نبود، روزگاری که دیوها و غولها و اجنه در سرزمینمان پرسه میزدند، کشاورزی به نام «باباایوب» با خانواده اش در روستای کوچکی که «میدان سبز» نام داشت زندگی میکرد؛ «باباایوب» خانواده پرجمعیتی داشت، و بایستی شکمشان را سیر میکرد؛ شبها از فرط خستگی از پا میافتاد؛ هر روزِ خدا، از خروسخوان صبح تا غروب آفتاب، جان میکند؛ خاک مزرعه اش را شخم میزد و زیرورو میکرد، و به درختهای پسته بی باروبرش میرسید؛ آدم، هر لحظه که اراده میکرد، میتوانست او را در مزرعه اش پیدا کند، که کمرش خم شده و پشتش، مانند داسی که هر روز در هوا تاب میداد، قوس برداشته؛ دستانش همیشه پینه بسته و خون آلود بود، و هر شب، قبل از این که سرش به بالش برسد، خواب چشمانش را میربود

البته فقط «باباایوب» این وضع را نداشت؛ زندگی در «میدان سبز» به هیچیک از ساکنانش روی خوش نشان نمیداد؛ رو به شمال و در دل دره ها، روستاهایی هم بودند که بخت یارشان بود، و درختان میوه، انواع گل، آب و هوایی دلپذیر، و جویبارهایی از آب خنک و گوارا، نصیبشان کرده بود؛ اما «میدان سبز»، مخروبه و متروکه بود، و هیچ شباهتی به اسمش نداشت، و حتی تصور اینکه اینجا روزگاری سرزمینی سرسبز بوده، در مخیله ی کسی نمیگنجید؛ روستا در دل دشتی هموار و خاکی لم داده بود، و با رشته کوهی ناهموار، محاصره شده بود؛ باد داغ صحرا هم، که دست بردار نبود، و در چشمها غبار مینشاند؛ یافتن آب، جدالی هر روزه بود، چون حتی عمیقترین چاه ها�� روستا هم خشکیده بود؛ ناگفته نماند رودخانه ای هم آن حوالی جاری بود، اما روستاییان مجبور بودند به هر جان کندنی شده برای رسیدن به همان آب باریکه گل آلود نصف روز زیر تیغ آفتاب راه بروند؛ حالا هم که بعد از ده سال خشکسالی همان رود گل آلود هم کم آب شده و رو به خشکیدن گذاشته بود؛ جانم برایتان بگوید که مردم «میدان سبز» بایستی دو برابر دیگران کار میکردند تا چرخ زندگیشان نصفه نیمه بچرخد

با این اوصاف، «باباایوب» هنوز هم خود را جزو آدمهای خوش اقبال به حساب میآورد، چون خانواده ای داشت که بیش از هر چیز دیگری مایه تسلی اش بودند؛ همسرش را عاشقانه دوست میداشت و تا به حال حتی صدایش را برایش بلند نکرده بود، چه رسد به دستش؛ با دل و جان به پند و اندرزهایش گوش میکرد و لذت حقیقی را در همنشینی با او مییافت؛ حالا از فرزندانش بگویم، که خدا به تعداد انگشتان یک دست به او بخشیده بود: سه پسر و دو دختر، که تک تکشان عزیزان و نور دیدگانش بودند؛ دخترانش وظیفه شناس و مهربان بودند، شخصیت و آوازه ای مثال زدنی داشتند؛ ارزش صداقت، دلاوری، دوستی و تلاش بدون گله گزاری را هم آویزه گوش پسرانش کرده بود؛ آنها هم مانند هر پسر خلف دیگری گوش به فرمانش بودند و هنگام برداشت محصول کمک حال پدرشان میشدند

با این که «باباایوب» تمام فرزندانش را دوست داشت، اما در دل به یکیشان علاقه بی مانندی حس میکرد: فرزند ته تغاری اش «قیس»، که سه سال بیشتر نداشت؛ «قیس» پسرکی کوچک با چشمان آبی تیره بود؛ کسی نبود که او را ببیند و شیفته خنده های شیطنت آمیزش نشود؛ از آن پسربچه هایی بود که از ��ور بنیه قوی مدام ورجه وورجه میکنند، و جانی برای دیگران باقی نمیگذارند؛ هنگامیکه پاهایش به راه رفتن باز شد، آنقدر ذوق زده شده بود که در طول روز و حتی هنگام خواب هم دست از راه رفتن برنمیداشت؛ شبها در خواب از خانه ی کاهگلی بیرون میرفت، و زیر نور مهتاب پرسه میزد؛ گفتن ندارد که مادر و پدر دلواپسش بودند؛ اگر در گودالی یا چاهی میافتاد، یا گم میشد یا، بدتر از همه، به دست موجوداتی کمین کرده در دشت میافتاد، چه میشد؟ دست به دامان هر جور علاجی شدند، اما هیچکدام افاقه نکرد؛ سرانجام، باباایوب چاره ای جست که، همچون هر راه چاره کارساز دیگر، مثل آب خوردن ساده بود: زنگوله ی کوچکی از گردن یکی از بزغاله هایش باز کرد، و دور گردن قیس بست؛ اینطوری اگر شبی، نیمه شبی «قیس» هوس راه رفتن به کله اش میزد، صدای زنگوله بقیه را بیدار میکرد؛ بعد از مدتی عادت شبگردی از سر «قیس» افتاد، اما «قیس» چنان به زنگوله دل بسته بود که دیگر حاضر نبود آن را از گردن در بیاورد؛ این چنین بود که زنگوله دیگر استفاده سابق را نداشت، اما همچنان با تکه نخی از گردن پسرک آویزان بود؛ وقتی باباایوب پس از روزی طولانی، و پرمشقت به خانه برمی گشت، قیس دوان دوان از خانه بیرون میزد و صورتش را به شکم پدر میچسباند؛ زنگوله هم با هر قدم کوچک او جرینگ جرینگ صدا میداد.؛ باباایوب هم او را در آغوش میکشید و با خود به خانه میبرد.؛ «قیس» با دقت زیاد به دست و رو شستن پدرش زل میزد، و پس از آن، موقع خوردن شام، کنار باباایوب مینشست؛ شامشان که تمام میشد، باباایوب چایش را هورت میکشید و میرفت در بحر تماشای خانواده اش.؛ روزی را تصور میکرد که تمام فرزندانش سر و سامان گرفته اند، و برای خودشان فرزندانی دارند، روزی که با افتخار رئیس و ریش سفید خاندانی بزرگ و پرجمعیت میشد

عبداللّه و «پری»، جانم برایتان بگوید دریغ و افسوس که روزگار خوشی «باباایوب» خیلی زود به پایان رسید

از قضای روزگار، دیوی به «میدان سبز» پا گذاشت؛ همانطور که از سمت کوهها به روستا نزدیک میشد، زمین زیر هر قدمش به لرزه میافتاد؛ روستایها بیل و تبرهایشان را به زمین انداختند، و پا به فرار گذاشتند؛ به خانه هایشان سرازیر شدند، و درها را پشت سرشان قفل و کلون کردند، و پشت هم پناه گرفتند؛ سر و صدای گوشخراش قدمهای «دیو» که فرو نشست، آسمان بالای «میدان سبز» یکپارچه از سایه ی «دیو»، سیاه و تاریک شد؛ مردم میگفتند دو شاخ خمیده از کله اش بیرون زده، و موهای سیاه و زمختْ شانه ها، و دم پرقدرتش را پوشانده؛ میگفتند چشمانش به قرمزی میزند، اما هیچکس، حداقل کسانیکه جان سالم به در برده، و خوراکش نشده بودند، به یقین نمیدانستند چشمانش چه رنگی است، چون دیو کسی را که جرئت میکرد و نیم نگاهی به او میانداخت بیدرنگ یک لقمه میکرد؛ روستاییان هم که از این موضوع باخبر بودند چشمانشان را به زمین میدوختند

همه از کوچک و بزرگ میدانستند که دیو چرا پا به آنجا گذاشته است؛ افسانه هایی از رویارویی او، با روستاهای دیگر شنیده بودند، و از اینکه «میدان سبز» اینهمه مدت از حمله ی دیو، در امان مانده بود، در عجب بودند؛ شاید هم جواب خودشان این بود، که زندگی فقیرانه و سختشان در «میدان سبز» در این مورد به نفعشان تمام شده، چون بچه هایشان خوراک خوبی نمیخوردند، و گوشت به استخوان نداشتند؛ اما بالاخره دوران خوشبختی و اقبال آنها هم به سر رسیده بود

لرزه بر تن تمامی اهالی «میدان سبز» افتاده و نفس در سینه ها حبس شده بود؛ خانواده ها دست به دعا شده بودند و خداخدا میکردند که دیو از کنار خانه شان عبور کند؛ آخر میدانستند اگر دیو به سقف خانه شان بکوبد، بی بروبرگرد باید یکی از بچه هایشان را نثارش کنند؛ دیو هم بچه را در توبره ای میچپاند و روی دوشش میانداخت و از راهی که آمده بود برمیگشت؛ تا ابد هم دیگر از آن بچه ی بخت برگشته خبری نمیشد؛ اگر هم اهل خانه سر باز میزدند، دیو همه بچه هایشان را بار توبره میکرد

حالا حتما میخواهید بدانید دیو بچه ها را کجا میبرد؟ به قلعه اش که روی قله کوهی شیبدار بنا شده بود؛ قلعه دیو از «میدان سبز» فاصله زیادی داشت؛ اگر میخواستی به آن برسی، بایست از چند دره و صحرا و دو رشته کوه عبور میکردی؛ آدم عاقل و بالغ هم که از جانش سیر نشده با پای خودش سراغ مرگ برود؛ گفته میشد سیاهچالهای زیادی در آن قلعه دهان باز کرده بودند، که از دیوارهایشان ساطور و گرز، و از سقفهایشان گوشت آویزان بود؛ میگفتند قلعه، پر است از سیخهای بزرگ، و حفره های آتش؛ میگفتند اگر کسی زیر بار زورش نمیرفت، دیو بیزاری اش را از گوشت بزرگسالان کنار میگذاشت و آنها را هم میبلعید

بله، به گمانم حدس زده اید ضربه وحشتناک دیو به سقف کدام خانه اصابت کرد؛ به محض شنیدن ضربه، آه از نهاد باباایوب برآمد، و همسرش غش و ضعف کرد؛ بچه ها با ترس و تاسف گریه سر دادند، چون میدانستند حالا دیگر مرگ یکی از آنها مسلم شده است؛ خانواده تا طلوع آفتاب روز بعد وقت داشت که پیشکشش را نثار دیو کند

چطور از غم و اندوهی برایتان بگویم که آن شب بر سینه «باباایوب» و همسرش سنگینی میکرد؟ خدا آن روز را نیاورد، که پدر و مادری مجبور به چنین تصمیمی شوند؛ باباایوب و همسرش طوری که بچه ها نشنوند، با هم مشغول گفتگو شدند؛ آن دو همینطور هی حرف زدند و گریستند، و باز هم حرف زدند و گریستند؛ تمام شب توی خانه از این طرف به آن طرف رفتند؛ چیزی به طلوع خورشید نمانده بود، اما هنوز هم تصمیمشان را نگرفته بودند، و این درست همان خواسته دیو بود، چون سردرگمی به دیو اجازه میداد به جای یک بچه، همه فرزندان را با خود ببرد؛ آخر سر هم باباایوب از خانه بیرون رفت، و پنج قلوه سنگ با شکلها و اندازه های یکسان پیدا کرد؛ روی هر سنگ نام یکی از فرزندانش را نوشت؛ کارش که تمام شد، همه سنگ ها را در توبره ای کرباسی انداخت؛ وقتی توبره را جلو همسرش گرفت، او طوری پا پس کشید که انگار ماری سمی در توبره چنبره زده است

رو به «باباایوب» کرد، و در حالیکه سرش را تکان میداد گفت: «از من برنمیآید؛ من یکی که نمیتوانم انتخاب کنم؛ تاب تحملش را ندارم؛ دلم آشوب است»؛

باباایوب جواب داد: «من هم همینطور.» اما نگاهش از پنجره به بیرون افتاد و دید تا لحظاتی دیگر خورشید دزدکی از تپه ماهورهای شرقی سر بر خواهد آورد؛ وقت زیادی باقی نمانده بود؛ با دیدن قیافه پنج فرزندش، غم به سینه اش چنگ میانداخت؛ بایستی برای نجات دادن دستْ یکی از انگشتان را قطع میکرد؛ چشمانش را بست و یکی از سنگها را از توبره بیرون کشید

به گمانم، این را هم حدس زده اید که «باباایوب» کدام سنگ را بیرون آورد؛ هنگامی که نام حک شده روی سنگ را دید، سرش را به سمت آسمان گرفت و فریادی بلند سر داد؛ «باباایوب» با قلبی شکسته کوچکترین پسرش را در آغوش کشید، و «قیس» هم که اطمینانی بیقید و شرط به پدر داشت با شادمانی بازوانش را دور گردن «باباایوب» حلقه کرد؛ «قیس» تازه وقتی از ماجرا خبردار شد که «باباایوب» دیگر او را به دستان زمینِ بیرون از خانه سپرده، و در را پشت سرش بسته بود؛ «باباایوب» پشت در ایستاد؛ اشک همچون جوی از دو چشم بسته اش سرازیر بود؛ پشتش را به در تکیه داده بود، و «قیس» عزیزدردانه اش با مشتهای کوچکش، بر در میکوبید، گریه کنان، از بابا میخواست بگذارد دوباره وارد خانه شود؛ «باباایوب» همانجا میخکوب شده بود؛ زیر لب زمزمه میکرد «مرا ببخش، مرا ببخش،» که زمین دوباره زیر قدمهای سنگین دیو بنا کرد به لرزیدن؛ پسرک جیغ کشید و زمین زیر قدمهای دیو، که دیگر داشت از «میدان سبز» دور میشد، دوباره و دوباره لرزید، تا اینکه سرانجام «میدان سبز» از حضور سنگینش خالی شد، زمین آرام گرفت و سکوت بر تمام لبها مهر زد، جز لبهای «باباایوب» که همچنان گریه کنان از «قیس» طلب بخشش میکرد

عبداللّه، پسرم، خواهرت خوابش برده است؛ روی پاهایش پتو بینداز؛ بارک اللّه، خوب است؛ شاید بهتر باشد همینجا قصه را تمام کنم؛ نه؟ دلت میخواهد ادامه دهم؟ مطمئنی پسرم؟ باشد

کجا بودم؟ آهان؛ چهل شبانه روز به عزاداری و ماتم گذشت؛ هر روز همسایه ها برایشان خوراک آماده میکردند و با آنها به شب زنده داری مشغول میشدند؛ مردم هر آنچه از دستشان برمیآمد برایشان میآوردند: چای، نبات، نان، بادام و هر بار همدردی و دلسوزیشان را هم همراه پیشکشها نثارشان میکردند، «باباایوب» دلش به یک تشکر خشک و خالی هم رضا نمیداد؛ گوشه ای زانوی غم بغل میگرفت و میگریست؛ جویبار اشک چنان از چشم هایش جاری بود که انگار میخواست پایانی باشد بر خشکسالی ای که گریبان روستا را چسبیده بود؛ خدا این غم و عذاب را نصیب گرگ بیابان هم نکند)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 15/08/1399هجری خورشیدی؛ 05/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی