Vəsfi xromatoqrafiya usülları

– оксидов азота, серы и фосфора.

3.2. Ионная хроматография

Ионная хроматография – это высокоэффективная жидкостная хроматография для разделения катионов и анионов на ионообменниках низкой емкости. Широкое распространение ионной хроматографии обусловлено рядом ее достоинств:

– возможность определять большое число неорганических и органических ионов, а также одновременно определять катионы и анионы;

– высокая чувствительность определения (до 1 нг/мл без предварительного концентрирования;

– высокая селективность и экспрессность;

– малый объем анализируемой пробы (не более 2 мл образца);

– широкий диапазон определяемых концентраций (от 1 нг/мл до

– возможность использования различных детекторов и их комбинаций, что позволяет обеспечить селективность и малое время определения;

– возможность полной автоматизации определения;

– во многих случаях полное отсутствие предварительной пробоподготовки.

Вместе с тем, как и любой аналитический метод, ионная хроматография не лишена недостатков, к которым можно отнести:

– сложность синтеза ионообменников, что значительно затрудняет развитие метода;

– более низкую по сравнению с ВЭЖХ эффективность разделения;

– необходимость высокой коррозионной стойкости

хроматографической системы, особенно при определении катионов.

Метод основан на эквивалентном обмене ионов раствора на ионы неподвижной твердой фазы. Свойствами ионообменников обладает довольно большое число различных природных и синтетических соединений. Наибольшее практическое применение нашли синтетические органические иониты. Большинство этих ионообменников имеет матрицу из сополимера стирола с дивинилбензолом. Этот сополимер легко образуется и обладает достаточно высокой физической и химической устойчивостью в различных условиях. Полимер может быть использован в качестве ионообменника только после введения в матрицу ионогенных групп. Ионогенная группа состоит из двух ионов. Один из них прочно фиксируется за счет ковалентной связи и называется функциональной группой (фиксированным ионом). Ионы противоположенного заряда связываются с фиксированным ионом за счет электростатического

взаимодействия. Они называются противоионами. Эти ионы могут обмениваться на эквивалентное количество ионов того же заряда из раствора. В зависимости от силы сопряженной кислоты (или основания) фиксированного иона ионообменники делятся на сильнокислотные, среднекислотные и слабокислотные (или основные). Классификация ионообменников дана в табл. 18.

Таблица 18. Классификация ионообменников

Выбор неподвижной фазы имеет большое значение при проведении любого хроматографического разделения. Синтез сорбентов для ионной хроматографии затруднен, поскольку к ним предъявляется довольно много требований:

– сорбент должен иметь очень низкую ионообменную емкость (0,001-0,1 мэкв/г). Это связано с использованием кондуктометрического детектирования, при котором необходимы элюенты (растворы кислот, солей, оснований) с концентрацией менее 0,01 М. Для эффективного разделения такими разбавленными элюентами требуются низкоемкостные ионообменные сорбенты;

– диаметр сорбента не должен превышать 50 мкм (обычно он равен 5–10 мкм). Только в этом случае можно достичь высокой эффективности разделения;

– зерна сорбента должны обладать высокой механической прочностью и устойчивостью к давлению, которое возникает при работе с мелкодисперсной неподвижной фазой;

– сорбент должен обладать высокой химической устойчивостью по отношению к элюирующему раствору. Он должен сохранять

стабильность в широком интервале рН; Этим требованиям удовлетворяют поверхностно-пористые

(пелликулярные) ионообменники, которые состоят из твердого инертного ядра, покрытого тонким слоем ионита. На таких сорбентах быстро устанавливается равновесие, поскольку диффузия в тонкую ионообменную пленку занимает мало времени. В результате ускоряется хроматографический процесс и достигается высокая эффективность разделения. Сорбенты для ионной хроматографии и их основные характеристики приведены в табл. 19.

Разделение катионов происходит на катионообменниках, которые содержат фиксированные группы SO 3 – , PO 3 – , COO – и катионы в качестве противоиона. Равновесие ионного обмена описывается схемой

nRSO 3 – H + + Me n+ = (RSO 3 – ) n Me + nH +

Подвижной фазой при разделении катионов чаще всего являются растворы ((1-5) . 10 -3 М) соляной, азотной кислот или солей. Разделяемые катионы элюируются с колонки в результате их замещения в фазе ионообменника катионами, содержащимися в подвижной фазе.

Разделение анионов проводится на анионообменниках, которые

Таблица 19. Полимерные ионообменники для ионной хроматографии

Альтекс Анион НС

Сферон микро С300

содержат фиксированные группы -NR 3 , -NHR 2 , -NH 2 R и анионы как противоионы. Равновесие ионного обмена описывается схемой

nR 1 R 3 N + OH + An n- = (R 1 R 3 N + ) n An + nOH –

Наиболее распространенными элюентами при определении анионов являются ((1-5) . 10 -3 M) растворы карбоната, гидрокарбоната или гидроксида натрия. Разделяемые анионы элюируются с колонки анионами, содержащимися в подвижной фазе.

Время и порядок элюирования катионов и анионов зависит от их заряда и размера гидратированного иона. Ионы удерживаются тем сильнее, чем больше их заряд и меньше размер гидратированного иона. Элюирующая способность подвижной фазы возрастает, с увеличением концентрации ионов, содержащихся в ней, и их сродства к ионообменнику, которое зависит от заряда и размера элюирующего иона. При использовании в элюентах солей слабых кислот их элюирующая способность зависит от рН раствора, поскольку при изменении рН изменяется состав раствора.

В ионной хроматографии наиболее часто используют кондуктометрические детекторы, которые измеряют низкочастотную проводимость элюата. Они просты по конструкции, имеют малый рабочий объем (до 0,5 мкл) и широкий линейный диапазон ГГ, который достигает 10 6 . Детектор состоит из проточной ячейки, в которую подается анализируемый раствор, индикатора и системы регистрации кондуктометрического сигнала. Индикатор градуируется в единицах Ом -1 или мкОм -1 . Кондуктометрическая ячейка представляет собой камеру малого объема, соединенную с двумя электродами, сделанными из платины, золота, нержавеющей стали или другого инертного проводящего материала. Сопротивление ячейки, как правило, измеряют с помощью моста Уитстона. Электропроводность большинства растворов возрастает примерно на 2% при увеличении температуры на 1 0 С, поэтому в кондуктометрических детекторах предусмотрена температурная компенсация.

Поскольку в качестве элюентов в ионной хроматографии используют растворы сильных электролитов, для снижения их фоновой электропроводности после разделяющей колонки устанавливают вторую колонку – подавляющую (компенсационную), где элюент преобразуется в воду или раствор, имеющий очень низкую электропроводность, а

разделяемые ионы в сильные электролиты. Такой вариант получил название двухколоночной ионной хроматографии .

Подавление фоновой электропроводности элюента можно проводить также с помощью специальных устройств. Наибольшее распространение приобретают системы капиллярного мембранного подавления фоновой электропроводности. Принцип действия таких систем аналогичен подавляющим колонкам с той лишь разницей, что источником иона для подавления является не смола, а раствор данного иона, находящийся во внешнем пространстве устройства. Существуют системы подавления, использующие помимо мембранных механизмов подавления, приложенное к поверхностям мембран электрическое поле. Такие системы называются мембранными электродиализными системами подавления фоновой электропроводности.

Важным достоинством двухколоночного варианта ионной хроматографии являются низкие пределы обнаружения ионов и линейность градуировочного графика в широком интервале их концентраций. Это дает возможность использовать метод стандартов в количественном анализе без обязательного построения градуировочного графика.

При использовании элюентов с низкой электропроводностью кондуктометрический детектор присоединяют непосредственно к разделяющей колонке. Такой вариант ионной хроматографии получил название одноколоночной ионной хроматографии .

Для сохранения высокой чувствительности определения, которая в двухколоночном варианте достигается благодаря использованию системы подавления, в одноколоночном варианте используют элюенты с низкой электропроводностью, но в то же время с высоким сродством к анионообменнику, что позволяет достичь быстрого и селективного разделения определяемых анионов.

В качестве элюентов в этом варианте применяют ароматические кислоты или их соли, величина рН элюентов изменяется от 3 до 8. В данном случае можно использовать не только кондуктометрический, но и другие детекторы, например, спектрофотометрический, люминесцентный, полярографический. В этом состоит еще одно преимущество одноколоночного варианта. Однако пределы обнаружения ионов в одноколоночном варианте обычно выше, чем в двухколоночном, а линейность градуировочного графика сохраняется в более узком интервале их концентраций.

Ионная хроматография весьма эффективный метод определения ионов, на рис. 25 и 26 показаны примеры разделения сложных смесей катионов и анионов. Ионная хроматография с кондуктометрическим детектором лучший метод определения неорганических анионов. Разделение проводят на ионообменниках низкой емкости (менее 0,1мМ/г) чаще всего поверхностно–модифицированных. Нижняя граница определяемых концентраций составляет 1-10 нг/л Воспроизводимость по высотам и площадям : S r не более 0,05.

Наиболее часто ионную хроматографию используют для определения:

– анионов неорганических кислот (HCl, HNO 3 , H 2 S, H 3 BO 3 и др.);

– моно- и дикарбоновых кислоты;

– щелочных и щелочноземельных металлов;

– анионных комплексов переходных металлов;

– оксидов азота, серы и фосфора.

Vəsfi xromatoqrafiya usülları

Kimyəvi analiz təcrübəsində çox saylı komponentlərdən ibarət mürəkkəb qarışıqların analizi ortaya çıxır. Belə qarışıqlara əsasən təbii qarışıqlardan süxurları, mineral filizləri aəddər. Mürəkkəb dərman preparatları və qarışıqların fərdi və analiz üsulları ilə araşdırılması nəinkə çətinlik törədir, ümumiyyətlə mümkün deyəl. Bu onunla izah edilir ki, həmin qarışıqların tərkibinə daxil olan maddələri həm xassəcə mürəkkəb, həm də bir-birinə oxşardır. Odur ki, bu qarışıqların analizi daha təkmil üsul tələb edir. Bu cür qarışıqların öz tərkib komponentlərinə ayrılması xromotoqrafiya üsulu ilə yerinə yetirilir. Yunanca xromo “rəng” graphe-çəkirəm. Rəngli birləşmə alındığı üçün bu cür ad verilir. 1913-cü ildə ilk dəfə rus botaniki Svet tərəfindən tətbiq edilib. Bu üsulun köməyilə bitki xlorofilini tərkib komponentlərinə ayırıblar. Xromotoqrafiyanın inkişafında sovet alimləri Samsonov, Raçidski, böyük xidmət göstərmişlər. Xromotoqrafiya üsulunda maddənin hərəkətli və hərəkətsiz fazalar arasında paylanmasına əsaslanır. Hərəkətsiz faza dedikdə bərk və ya maye fazalar, hərəkətli maye və qaz qötürülür. Adətən xromotoqrafiya üsulları: maye və qaz xromotoqrafəya növündən asılı olmayaraq xromotoqrafəya ğsulunda mürəkkəb qarışıqların öz tərkibinə ayrılması hərəkətli faza, hərəkətsiz fazaya hərəkət etdikdə maddəni yerindən tərpədərək maddənin yerini dəyişməsi nəticəsində baş verir.

1. Paylayıcı
2. Adsorbiya
3. İon-mübadilə
4. Keçirici
5. Elektrik
6. Kimyəvi

Adsorbiya xromotoqrafiya üsulunda mürəkkəb qarışıqların öz tərkib komponentlərinə ayrılması həmin maddələrin absorbentin səthində (hopma) qabiliyyətinin müxtəlif cür olması nəticəsində baş verir. Hərəkətsiz faza bərk, hərəkətli faza maye və qaz şəklində olur. Absorbent tərəfindən daha möhkəm udulur və ya kopdurulan faza hərəkətli fazaya hərəkət etdikdə sürəti az olur. Absorbentə yaxın münasibəti olmayan maddə ilə hərəkətli fazada daha sürətlə hərəkət edir. Bu proseslər nəticəsində mürəkkəb qarışıq öz tərkib komponentlərinə ayrılır və hər bir maddə hərəkətsiz fazanın təbəqəesinin müxtəlif zonlarında yərləşmişdir.

İon – mübadilə xromotoqrafiya üsulunda- adından məlum olduğu kimi burada ionunu dəyişdirən mübadilə edən absorbent istifadə olunur. O öz ionunun hərəkətli fazanın ionu ilə dəyişir. Absorbent ilə yaxınliq münasibəti pis olan maddə tərəfindən sıxışdırılıp çıxardılır. Nəticədə ionlar bir-birindən ayrılmış olur, nəhayət son mərhələdə absorbentə hopmuş ion digər ion tərəfindən sıxışdırılır.

Keçirici xromotoqrafiya-burada müvafiq ölçü və formaya malik məsamələri olan xüsusi növ absorbent istifadə olunur. Bu məsamələr seçici olaraq müvafiq molekullu maddələri tutub saxlayır. Bu cür absorbenti məsaməli absorbentlərə molekulyar ələklər deyilir. Buna misal olaraq maye-gel xromotoqrafiya üsulunu göstərmək olar. Burada hərəkətsiz faza kəmə müəyyən ölçülü məsaməyə malik gel istifadə olunur. Hərəkətli faza kimi götürülür.

Elektrolit xromotoqrafiya və ya elektrofez deyilir. Bu üsul elektrik sahəsi təsirindən ionların hərəkət etmə qabiliyyətindən istifadə edilir. Kationlar katodda, anionlar anodda toplanır. Müxtəlif ionların bir-birindən ölçülərinə, elektrik yükünə və hərəkətliliyinə görə fərqlənir. Bu da ionların hərəkət sürəti fərqli olması ionların ayırmağa imkan verir.

Kimyəvi xromotoqrafiya adından bəlli olduğu kimi kimyəvi reaksiyalardan istifadə olunur.

1. Kalonka və ya boru –bu xüsusi növ kalonka və boruda yerinə yetirilir. Boruda xüsusi absorbent yerləşdirilir. Analiz olunan mürəkkəb qarışıq ya borunun üstünə ya da hərəkətli maye fazanın tərkibində kalonkadan buraxılır. Bu zaman hər bir maddəyə müvafiq zona əmələ gəlir.
2. Kağız xromotoqrafiya bu xususi kağız üzərində aparılır.
3. Nazik təbəqə üzərində xüsusi lövhəcik.
4. Kapilyar xromotografiya- xüsusi kapilyar aparılır. Kapilyarın iç divarına hərəkətsiz maye hopdurulur. Kapilyarın içərisindən hərkətli faza adətən qaz şəkilli maye buraxılır.

Bunların təsir mexanizminə gəldikdə bir qədər ziddiyyətli məlumatlar verilir. Bəzi müəlləflər hər 2 fazani maye→maye xromotoqrafiya üsuluna, digərləri maye→bərk xromotoqrafiya üsuluna aid edirlər. Bu ziddəyətlərə baxmayaraq təcrübi əhəmiyyətləri çoxdur.

Kağız xromotoqrafiya xüsusi növ xromotoqrafiya kağızı ilə (rulon formasında) aparılır. 2 markası var:

“б” maye faza sürətli hərəkət edir.

“M” maye faza yavaş hərəkət edir.

Kağız xromotoqrafiyanın bir neçə növünü göstərmək olar:

1. Qalxan xromotoqrafiya yəni həlledici hərəkətli faza hərəkətsiz faza üzərində aşaöıdan yuxarı qalxır.
2. Enən xromotoqrafiya burada isə hərkətli faza kağız üzərində aparılır. Burada da yuxardan aşağı hərəkət baş verir.
3. Radial xromotoqrafiya xromotoqmatik dairədə aparılır, dairənin mərkəzinə fitil keçirilir. Fitil xrom kağızından hazırlanır.
4. Mərkəzdən qaçan xrom-c-də göstərilən kağız dairə mərkəzdən qaçma qüvvəsi tərəfindən dəyişdirilir. Bu zaman hərəkətli maye fazanın hərəkət sürəti artır.Ən çox işlənən qalxan xromotoqrafiya üsulundan.

R_f – in qiyməti vahiddən az olur.

Əgər maddələrin R_f – birə uyğun gəlirsə, güman edilən m. qarışığın tərkibində var. Yənim-in identifikasiyası R_g-ə görə aparılır. Kağizdan dairə şəkilli kəsiklər, mərkəzdə diametri 3-4 sm dairə çəkilir, bu start xəttidi, həmin dairənin içərisində 3-4 mm olan deşik açılır. Həmin deşiyə fitil keçirilir. Bu xromotoqrafiya kağızdan düzəldilir. Adətən laboratoriya şəraitində şüşə lövhə üzərinə tökülür. Bunlar şüşə çubuqla yaxilir. Bu o qədər də əlverişli deyəl, çünki pulmerizatorla çiləndikdə adsorbent şüşənin üzərindən uça bilər. Bərkidilmiş təbəqə daha əlverişli olur. Həmin adsorbent gipslə qarışdırılır, su ilə horraya bənzər kütlə alınır. Həmin kütlə şüşə lövhəcik üzərinə yayılır və bərkidilmiş olur və qurudulur.

Hərəkətli maye fazanın düzgün seçilməsi. Maye həlledici yaxşı həll olarsa həlledici maddədən özüylə bərabər fronta qədər aparacaq maddə bölünməyəcək, Əgər m. həmin həlledicidə həll olursa yerindən tərpənməyəcək. Deməli, az həll olan m. götürülür. Bunun üçün müvafiq üzvi həlledicilər və ya onun su ilə qarışığı götürülür. Yəni, su, turşu və ya əsas əlavə olunur. Qzərinə C₂H₅OH üzəri aseton və s.

Kationları ayırmaq üçün hərəkətli maye fazanın tərkibinə turşu HNO₃, HCl əlavə olunur. Anionları ayırmaq üçün NH₄OH və piridin əlavə olunur.

Ləkələrin xromotoqrafiya üzərində aşkar edilməsi. Bunun üçün xüsusi reaktivləri çilənir və ləkələri xüsusi rəng kəsb edir. Aşkar olunur. Məs: Fe 3+ ammonium rodanid, Al 3+ alizarin məhlulu, Ni – üçün diasetildioksin (çuqayev reaktivi)

Kationlarən qrup şəklində aşkar etmək üçün aşkarlayıcı reaktiv kimi 8-oksixendin xüsusi d-elementləri üçün sonra metal indikatorlar. Anionları aşkar etmək üçün turşu əsas indikatorları, əsası boya maddələri işləmək olar.

Dostları ilə paylaş:

Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2023
rəhbərliyinə müraciət

Ion almashinuvi xromatografiyasi: protsedura, tamoyillar

The ion almashinuvi xromatografiyasi qutblanuvchanlikni namoyon etuvchi ion va molekulyar turlarini ajratib olishda xromatografiya tamoyillariga asoslangan analitik metoddir. Bu ushbu moddalarning ion almashinuvchi deb nomlangan boshqa moddaga aloqadorligi asosiga asoslanadi.

Shu ma’noda, elektr zaryadi bo’lgan moddalar ionlarning siljishi tufayli ajralib chiqadi, bunda bir yoki bir nechta ion turlari teng zaryadga ega ekanligi sababli, suyuqlikdan qattiqga almashinish yo’li bilan o’tadi.

Ushbu ionli turlar ion almashinuvini osonlashtiradigan elektrostatik o’zaro ta’sirlar yordamida sirtda joylashgan funktsional guruhlar bilan bog’lanadi. Bundan tashqari, ionlarni ajratish samaradorligi moddalar almashinish tezligiga va har ikki faza o’rtasidagi muvozanatga bog’liq; ya’ni ushbu transferga asoslanadi.

Jarayon

Ion almashinadigan xromatografiya jarayonini boshlashdan oldin, ajratishni optimallashtirish va yaxshi natijalarga erishish imkonini beradigan ba’zi muhim omillarni hisobga olish kerak.

Ushbu elementlarga analitik miqdori, namunaning molyar massasi yoki molekulyar og’irligi va tahlil qilinadigan turni zaryadlari kiradi.

Ushbu omillar xromatografiya parametrlarini, masalan, statsionar fazani, ustun o’lchamini va matritsa teshikchasining o’lchamlarini va boshqalarni aniqlash uchun juda muhimdir.

Dastlabki mulohazalar

Ion almashinadigan xromatografiyaning ikki turi mavjud: biri kationning siljishini va biri anionning siljishini o’z ichiga oladi.

Birinchisida, harakatlanuvchi fazada (ajratiladigan namunani tashkil qiladi) musbat zaryadli ionlar, statsionar fazada esa manfiy zaryadli ionlar mavjud.

Bu holda musbat zaryadlangan turlar ion kuchiga qarab statsionar fazaga jalb qilinadi va bu xromatogrammada ko’rsatilgan ushlab turish vaqtida aks etadi.

Xuddi shunday, anion siljishini o’z ichiga olgan xromatografiyada harakatlanuvchi faza salbiy zaryadlangan, statsionar faza musbat zaryadlangan ionlarga ega.

Boshqacha qilib aytganda, statsionar faza ijobiy zaryadga ega bo’lganda, u anion turlarini ajratishda ishlatiladi va ushbu faza tabiatda anion bo’lsa, u namunada mavjud bo’lgan kationik turlarni ajratishda ishlatiladi.

Elektr zaryadini ko’rsatadigan va suvda eruvchanligini ko’rsatadigan birikmalarga (aminokislotalar, kichik nukleotidlar, peptidlar va yirik oqsillar kabi) qarama-qarshi zaryadni taqdim etadigan qismlar bilan birlashib, faz bilan ion bog’lanishlarini hosil qiladi. erimaydigan statsionar.

Jarayon

Statsionar faza muvozanat holatida bo’lganida, ionlashishga moyil bo’lgan funktsional guruh mavjud bo’lib, unda namunadagi qiziqish ko’rsatadigan moddalar ajratilib, miqdor bo’yicha belgilanadi, ular ustun bo’ylab harakatlanayotganda bir vaqtning o’zida birlasha oladilar. xromatografik.

Keyinchalik, birlashtirilgan turlar elitatsiya qilinishi mumkin va keyin ularni eluting moddasi yordamida yig’ish mumkin. Ushbu modda katyonik va anionik elementlardan iborat bo’lib, kolonnada ionlarning yuqori konsentratsiyasini keltirib chiqaradi yoki kolonnaning pH xususiyatlarini o’zgartiradi.

Xulosa qilib aytganda, avval ionlarni almashinishga qodir bo’lgan bir tur qarshi yuzalar bilan musbat tarzda zaryadlanadi va keyin ajralib chiqadigan ionlarning birikmasi sodir bo’ladi. Elitatsiya jarayoni boshlanganda, zaif bog’langan ion turlari desorbsiya qilinadi.

Shundan so’ng, kuchli bog’lanishlarga ega ionli turlar ham yo’q qilinadi. Va nihoyat, regeneratsiya sodir bo’ladi, unda dastlabki holatni kolonkani dastlab aralashadigan tamponlangan turlar bilan yuvish orqali tiklash mumkin.

Boshlanish

Ion almashinadigan xromatografiya, analitikda mavjud bo’lgan elektr zaryadini ko’rsatadigan turlar, ionli turdagi qatronli moddalar orqali harakat qilganda, elektrostatik tortishish kuchlari tufayli ajratilganligiga asoslanadi. harorat va pH ning o’ziga xos shartlari.

Ushbu ajratish, eritmada topilgan ionlar bilan ion xususiyatiga ega siljish qatronli moddasida topilgan ionlar o’rtasida qaytariladigan almashinuv natijasida yuzaga keladi.

Shu tarzda, namunadagi birikmalarni ajratish uchun ishlatiladigan jarayon ilgari tavsiflangan anyonik va katyonik almashinuvchilar printsipiga amal qilgan holda ishlatiladigan qatron turiga bo’ysunadi.

Qiziqish ionlari qatronlar tarkibiga tushganligi sababli, xromatografik kolonning ion turlarining qolgan qismi elitatsiya qilinmaguncha oqishi mumkin.

Keyinchalik, qatronlar ichida qolgan ionli turlarning oqishiga ruxsat beriladi, ular ustun bo’ylab katta reaktivlikka ega bo’lgan mobil faza orqali tashiladi.

Ilovalar

Ushbu turdagi xromatografiyada bo’lgani kabi, moddalarni ajratish ion almashinuvi tufayli amalga oshiriladi, uning ishlatilishi va qo’llanilishi juda ko’p, ular orasida quyidagilar mavjud:

– Nukleotidlar, uglevodlar va oqsillar kabi moddalardan tashkil topgan organik tabiat birikmalarining birikmalarini o’z ichiga olgan namunalarni ajratish va tozalash.

– suvni tozalashda va deionizatsiya qilishda va eritmani yumshatish jarayonida (to’qimachilik sanoatida ishlatiladi), shuningdek magniy va kaltsiyni ajratishda sifat nazorati.

– farmatsevtika sanoatida qon va siydikda mavjud bo’lgan dorilarni, fermentlarni, metabolitlarni va ishqoriy yoki kislota ta’sirida bo’lgan boshqa moddalarni ajratish va tozalash.

– yuqori toza birikmalarni olish zarur bo’lgan eritmalar va moddalarni mineralizatsiyalash.

– Keyinchalik boshqa tahlillarning ob’ekti bo’lish uchun uni ajratib olish uchun, ajratish uchun namunadagi ma’lum bir birikmani ajratish.

Xuddi shunday, ushbu analitik usul boshqa sohalar qatori neft-kimyo, gidrometallurgiya, farmatsevtika, to’qimachilik, oziq-ovqat va ichimliklar, yarimo’tkazgich sanoatida ham keng qo’llaniladi.

Adabiyotlar

1. Vikipediya. (s.f.). Ion xromatografiyasi. En.wikipedia.org saytidan tiklandi
2. Biokimyo den. (s.f.). Ion almashinuvi xromatografiyasi nima va uning qo’llanilishi. Biochemden.com saytidan olingan
3. O’qing. (s.f.). Ion Exchange xromatografiyasi | Printsipi, usuli va qo’llanilishi. Studyread.com-dan tiklandi
4. Amaliy biokimyoga kirish. (s.f.). Ion almashinadigan xromatografiya. Elte.prompt.hu saytidan olingan
5. Helfferich, F. G. (1995). Ion almashinuvi. Books.google.co.ve-dan tiklandi