Islam dini yaranma tarixi
Payg ‘ambar 40 yoshga yaqinlashganda, ya’ni 610-yil Ramazon oyining 17-kunida Jabroil alayhissalom orqali Allohdan “Alaq” surasining 5 oyati u kishiga birinchi vahiy bo’lib keladi[3]. Shundan so’ng 23 yil davomida Qur’oni Karim nozil bo’ldi va Islom dini uchun asos bo’ldi.
Islam Dini – Wikipedia
İslam (ərəb. الإسلام , əl-‘islām) — monoteist ibrahimi dinlərdən biri.
Mündəricat
- 1 İslam dini
- 2 İslamın beş şərti
- 3 İslam tarixçiliyinin təşəkkül prossesi
- 4 Quranda tarix
- 5 Hədislərdə tarix
- 6 İslam tarixçiliyinin qaynaqları
- 7 Siyər və Məğazi
- 8 Ümumi və Xüsusi tarixlər
- 8.1 Əbu Mihnəf
- 8.2 İbn Quteybə
- 8.3 Uyunul-Əxbar
- 9.1 İbn Hurdazbih
- 9.2 Kitabul-Məsalik vəl-Məmalik
- 9.3 Əbu Zeyd əl-Bəlhi
- 9.4 Şuvarul-əkalim
- 10.1 Cahiz
- 10.2 Kitabul-Buhala
- 11.1 Mübərrəd
- 11.2 Əl-Kamil fil-Ədəb
- 12.1 İbn Fadlan
- 14.1 Həzrət Əbu Bəkrin Xəlifə Seçilməsi:
- 14.2 Həzrət Osmanın xəlifə seçilməsi.
- 14.3 Hz.ömərin Xəlifə Seçilməsi:
- 14.4 Həzrət Əlinin (ə.s) Xəlifə Seçilməsi:
- 14.5 İslam yayılması
- 14.6 İslamda parçalanma, təriqətlər
İslam dini
“İslam” adı, s-l-m (سلم) kökündən törənmişdir. Bu kökün ümumi olaraq qəbul edilən iki anlamı vardır:
- sülh (salam da bu kökdəndir);
- boyun əymək, itaət etmək (Allaha təslim olmaq).
İslam yeganə Allaha (ərəb. الله ) itaət etmək deməkdir.
- Tövhid – Allahı ibadətə layiq olan yeganə haqq məbud bilməkdir. Bu özündə həmçinin Allahın adil (ədalətli) olmasını ehtiva edir, yəni O, hər bir şeyi hikmət üzündən yaradır.
- Nübuvvət – sonuncusu Məhəmməd peyğəmbər olmaqla 124 000 peyğəmbərin Allah tərəfindən insanları haqqa dəvət etmək üçün seçdiyinə, eləcə də mələklərə və onların peyğəmbərlərə gətirdiyi vəhyə və bu kitablara iman gətirməkdir.
- Məad – hər bir insanın dünyasını dəyişməsinə və Qiyamət günü dirildilərək Allah qarşısında hesab verməsinə iman gətirmək.
İslam dinini qəbul edənlər müsəlman adlanırlar.
Müsəlmanlar, Allahın buyurduqlarını və İslamın müqəddəs kitabı Qurandan və İslamın peyğəmbəri Məhəmmədin etdiklərini sünnə öyrənib, özlərinə örnək götürürlər.
Müsəlmanlar hər gün 5 vaxt namaz qılmalı, Ramazan ayının orucunu tutmalı və müstəti olanlar (yəni maddi və fiziki imkanı olanlar) ömürlərində heç olmasa bir dəfə Həcc ziyarətinə getməlidirlər. Bundan başqa müsəlman islami vergiləri — xums və zəkat, eləcə də fitrə zəkatı verməlidir. Ümumiyyətlə, İslam qanunları tələb edir ki, hər bir müsəlman böyük günahları tərk eləsin.
İslam dünyanın ən geniş yayılmış ikinci böyük dini [2] və sürətlə yayılan dinlərdən biridir. [3] Dünyada təqribən 1 milyard 720 milyona yaxın müsəlman yaşayır. [4] Əksər müsəlmanlar İslamın iki cərəyanından birinə mənsubdur; bunların 85–95% sünni, 5–15% şiədir. [5] [6] Müsəlmanların təxminən 13%i ən böyük müsəlman ölkəsi olan İndoneziyada yaşayır [7] , 25% Cənubi Asiyada [7] , 20% Yaxın Şərqdə [8] , 2% Orta Asiyada , 4% Cənub-şərqi Asiya ölkələrində və 15% Afrikada. İslam – üç dünya dinindən biridir. İslam icmaları 120-dən çox ölkədə var. Onlar 1,2–1,5 milyard insanı birləşdirir. 35 ölkənin əhalisinin çoxu müsəlmandır. İslam 28 ölkənin rəsmi dinidir.
İslamın beş şərti
İslam dini rəmzinin birinci və ən mühüm müddəası olan və “La İlahə İlləllah va Muhammədən Rasullulah” (“Allahdan başqa İlahi yoxdur, Məhəmməd onun rəsuludur”) sözü ilə ifadə olunan şəhadət; müsəlmanın gündə 5 dəfə dua etməsini nəzərdə tutan salavat-ı zikr(farsca namaz); zəkat – ehtiyacı olan müsəlmanların nəfinə vergi, sədəqə; ramazan ayı ərzində tutulan oruc; Məkkənin ziyarəti – hər bir müsəlmanın həyatında heç olmasa bir dəfə yerinə yetirməli olduğu həcc.
İslam tarixçiliyinin təşəkkül prossesi
İslam tarixinin təşəkkülü, Quranın nazil olması və hədislərin tərtibinin yanında, müxtəlif İslam elmlərinin yazılışı ilə birlikdə başlayır. Həqiqətən müsəlmanlar, tarix elminin ilk qurucuları olmamaqla birlikdə, fikri tərəfdən tarixçiliyin liderlərindəndirlər. İslam tarixi, Mədəniyyət tarixi, Dinlər və Məzhəblər tarixi, Təfsir tarixi, Düşüncə tarixi və Sənət tarixi kimi tarix elmləri vasitəsilə tarixçiliyin inkişafında və təkmilləşməsində mühüm rol oynadılar.
İslam Peyğəmbəri Hz. Muhamməd (s.ə.a.s), Miladi 570 və ya 571-ci ildə, o vaxtlar “Ümmül-Qura (kəndlərin beşiyi) deyə adlandırılan Məkkədə doğuldu. Məkkə əlbəttə Allahın yerüzündəki mələklərinin paytaxtı, inananların dəstə-dəstə ziyarətə gəldikləri, həcc etdikləri Allahın Beytinin, müsəlmanların qibləgahının yerləşdiyi yer olması səbəbi ilə belə adlandırılmışdır.
Quranda tarix
Miladi tarixlə 610-cu ildə Məkkədə, oxumağı əmredən və kəlamı tərifləyən ilk vəhylə “İslam Çağrısı”, Hz. Muhamməd (s.ə.a.s) in Peyğəmbərliyi dövrü başlandı. Məhəmməd peyğəmbər Məkkə şəhərində məskunlaşan Qüreyş qəbiləsinin Bəni-Haşim (Haşimoğulları) qoluna mənsub olmuşdur. Hər tərəfdən cahilliyə qarşı olan İslam Çağrısı yer üzərində ən böyük inqilabdır. İslam inqilabın qaynağı olan Quran, ancaq İslam əqaid və ibadət əsaslarını ortaya qoymaqla qalmadı, ümumi olaraq bəşər tarixindən dəlillər gətirdi; bu doğrulama və şahidləndirmə hadisəsində yaradılış, dinlər, hökmdarlar, nəbilər və əvvəlki qövmlərin qissələri, bir-biriləri ilə olan əlaqələri yer aldı. Quran təməldə İslam təlimindən bəhs edərkən, əvvəlki millətlərin və hökmdarların inanc, əxlaq, sosyal və ekonomik vəziyyətləri haqqında məlumat verdi, daha sonra araşdırmasını kainatın əhvalı ilə doğurdan əlaqəli olaraq müxtəlif insan qruplarının öz ölkələrindəki vəziyyətləri üzərində sıxlaşdırdı. Əslində Quran, tarixdə insanoğlunun yaşadığı hadisələri təqdim edərkən insana dünya həyatını yaşama tərzini öyrədir, yaxşı və pisdən birini seçməklə baş-başa buraxır [9] . İlk müsəlmanlar bunlar olmuşdur: Məhəmməd peyğəmbərin həyat yoldaşı Xədicə binti Xüveylid, əmisi oğlu Əli ibn Əbu Talib və yaxın dostu Əbu Bəkr ibn Əbu Qühafə.
Xüsusən Əbu Cəhl ləqəbli Əmr ibn Hişam, peyğəmbərin öz əmisi olan Əbu Ləhəb ləqəbli Əbdülüzza ibn Əbdülmüttəlib kimi Məkkənin nüfuzlu şəxsləri İslama böyük kin və nifrət bəsləyərək yeni dini boğmağa çalışmışlar.
Quranın insanlığa təqdim etdiyi ilahi çağrışın surə və ayələrindəki təməl həqiqətlərdən biri “tarix hadisəsi”dir. Bu hadisələr Quranda dəyişik şəkillər alır və böyük bir davamlılıq içərisində gəzər və insan qruplarının irəliləyişi parelellik göstərir. Bütün bunlarda insanın dəyişkənliyi və aldığı müxtəlif rəftarlar gözün qabağına gətirilir. Bu tərəfləri ilə tarixi hadisələr Quranın əhəmiyyətli hissəsini düzəldir. Quranın istənilən surəsində mütləq bir tarixi hadisə izah edilir. Tarixi hadisələr isə, müxtəlif düşüncə axınları və rejimləri üçün təcrübə tarlası və onların güclərini sübut etdikləri, zəifliklərini göstərdikləri bir meydandır.
Quranın bu tarix anlayışı, əsas etibarı ilə, insan təbiətinin dərinləşmənin başa düşülməsi üçün qurulmuşdur. Bu baxımından Quranda təqdim edilən tarix görünüşü həyatın həqiqətləri ilə uyğun haldadır. Yəni Quranın tarix anlayışı, insanın tarixdəki fərdi və ictimai xüsusiyyətinin üzərinə qurumuşdur.
Eyni şəkildə Quran, insanlığın qədim dövlərinə aid çoxlu hadisələrdən söhbət gedir və geniş məlumat verir. Beləliklə Quran, bir tərəfdən insana tarixi öyrədir və bir tərəfdəndə hadisələrdən ibrət alınmasını saxlayır. Quranda zikredilən tarixi hadisələri səbəb və nəticələri ilə birlikdə başa düşmək və onlara hökm edən “İlahi Sünnəti” kəşfetmək insandan istənilən ən əhəmiyyətli xüsus olmaqdadır.
Ona görə də bu səbəblərdəndir ki, Qurani-Kərim, İslamın və onun tarixinin təməl qaynağıdır; üzərində geniş olaraq durmaq, onun məzmununu yaxşı bilmək həm insanlıq tarixini həm də İslam tarxini asanlıqla başa düşməyinizi təmin edəcəkdir.
Hədislərdə tarix
İslamın ilk təmsilçilərinin tarix elminin inkşafı üçün göstərdikləri səy nəticəsində bu elmin müsəlmanlar arasında ən yaxşı şəkildə bilməyə kömək etdi. İlk müsəlmanlar, həyatın hər tərəfi ilə bağlı məsələlərdə tarix azuqəsini toplamağa çalışdılar; o dövrün dövlət adamları və tanınmış insanları haqqında məlumat əldə etdilər. Rəvayətlərin və onlara dayanan hadisələrin mütləq görən şahidlərinə istinad etməsini istədilər. Tarix elminə qərbdə və şərqdə çox əhəmiyyət verirdilər. Nəticədə tarix elmi, ilk müsəlmanların köməyi ilə, həqiqətlərin qaynağı olduğu kimi, bu yeni tarix metodu da müsəlmanların tarixi hadisələri araşdırma və öyrətmə metodu oldu.
Beləliklə müsəlmanlar, Hz. Peyğəmbər dövründən etibarən tarixə əhəmiyyət verdilər. Tarix elmi zamanla inkişaf etdi və uyğunlaşdı. Hz. Peyğəmbərin sözlərini, fellərini və haqqında bildiklərini əshab ayrı-ayrı səhifələrdə tədvin etdilər, bilib topladıqlarını öyrətdilər. Nəticədə İslam elmlərinin tədvin, təsnif və tərtibi hadisəsi başladı. Müsəlmanlar çox sağlam təməllər üzərində dinlərin əsaslarını aşkar etdilər. İslamın pozulmadan və dəyişmədən bu günə qədər gəlməsinə nail oldular. Aralarında çıxan fikir ayrılığlarını Kitab və Sünnət işığında həll etdilər. Dini vəsiqələr ən sağlam vəsiqələr olduğundan, gərək din gərəksə İslamın ilk illərində meydana gələn hadisələr, İslamın və Müsəlman xalqının ilk günləri bu dini-tarixi vəsiqələr üzərində tərəfsiz olmağı ilə ortaya qoyulmağa çalışıldı.
Bir tərəfdən səhabələr Hz. Peyğəmbərdən eşitdikləri və bildikləri hədisləri səhifələr və ya kitabcıqlar tədvin etdilər. Mustafa Əl-Uzma, açığca hədis tədvinində olduğları bilinən səhabələrin sayının ən az 50 olduğunu bildirirkən, Bəlazuriyə çatan bir xəbərə görə isə səhabələr içərisində oxuyan-yazanların ancaq 17 adam olduğu deyilir. Hammamın rəvayət etdiyi Əbu Hüreyrə səhifəsi, Ənəs ibn Malik səhifəsi də belədir. Sad ibn Ubadə, Cabir ibn Abdullah da hədis səhifəsinə sahibdirlər. Ancaq, Hz. Peyğəmbərin sağlığında hədis tədvin edən Amr ibn Hazm Əl-Ənsari, Ənəs ibn Malik, Abdullah ibn Amr ibn As kimi səhabələr hədisləri bölümlərə ayırmadılar. Hz. Peyğəmbərin danışdığı zamana və illərə görə təsnif etmədilər.
İslam tarixçiliyinin təşəkkülündə, Siyər, Məğazi, Təbaqat və Təracim növündən İslam tarixi qaynaqlarının da hədis tədvinin payı çox böyükdür. Eyni şəkildə ravilərin və xəbərlərə əsas təşkil edən rəvayətlərin “Kutubu-Sittə” və digər əhəmiyyətli hədis kitablarının köməyi böyük oldu. Hədis rəvayətləri mətn və sənət tərəfindən araşdırılmasına, ravilərin vəziyyətini izah etməyə əhəmiyyət vermələri ilk İslam tarixi verilənlərinin, Siyər və Məğazi kitablarının sağlam və inanılan təməllərə dayanmasına kömək oldu [10] .
İslam tarixçiliyinin qaynaqları
İslamın, Quranın açıqlaması mövzusunda “Sünnət” bu şəkildə zəbt edildi. Hədis məlumatlarının inanılacaq rəvayətlərlə araşdırıran Sünnət, Quranı da təvatür yolu ilə bilməyimizi başa saldı, yəni rəvayətçilik kitabullahın təməllərindən biri oldu. Hədis kitabları, İslam tarixinin qaynağları arasında, Qurandan sonra, 2-ci sıra da yer aldı.
Tarixi qaynaqlar, hansı növdən olursa olsun, şifahi və ya yazılı bəzi maddələrdən hazırlanır. Tarixə aid məlumatları verən bu maddələrə tarixin qaynağı deyilir. Tarixlə, yeni mövzuların və insanların çoxlu yaşayış şəkilləri və davranışlarımıza görə yaşadığımız zamanla qalan müşahidələrimizə dayanan az bir bölümü kənarında, Ümumiyyətlə başqalarının bildirdiklərinə dayanır. Yenədə keçmişdəki hadisələri yazılı və şifahi olaraq öyrənirik. Başqa bir sözlə, başlanğıcdan bu tərəfə yazılı olaraq deyilən xəbərlər, kitabələr, şəcərələr, təqvimlər və hal tərcümələri, səyahətnamələr tarixin yazılı qaynağını; özünün və ya başqalarının başından keçənləri mənzum və ya mənsur hekayələr tərzində nəqledənlərin rəvayətləri, tanınmış şəxslərin ağızdan-ağıza keçən qissələri, dastanları, lətifələr və fıkraları da şifahi tarix qaynaqlarını əmələ gətirir.
Tarixi tədqiq etməyin ən əhəmiyyətli tərəflərindən birisi bu yazılı və şifahi qaynaqların ən yaxşı şəkildə dəyərləndirilməsidir, ilk əvvəl qaynaq seçimi, sonra fikir bildirmək və dəyərləndirmə, daha sonra da əldə edilən bilikləri qarşlılaşdırılması və doğruluğlarının araşdırılması lazımdır. Ancaq belə bir metod təqib edildiyi təqdirdə tarixin qaynaqları, xurafələrdən və tarix elmi də xurafəçiliydən və təhrifçiliydən qurtula biləcəyi kimi, tarixçiliydə obyektivlik təməl ilki də qurulmuş olacaqdır.
Tarix çalışmalarının çoxlu səbəblərə tərəf olduğunu daha əvvəl bildirmişdik; araşdırmaq marağı və bilmə istəyi ilə tarix çalışması edildiyi kimi, hər millətin və dövlətin siyasi, idari və əsgər tarixini, maddə və məna sahəsində göstərdiyi iləriləyişlər ya da hər hansı bir millətin milli tarixini, ictimai, iqtisadi və mədəniyyət dəyərlərini əsil tərəfləri ilə ortaya qoymaq və yeni yerlərə tanışdırmaq vəzifəsi ilə də tarix yazılır. Bununla birlikdə, imperalist və ya ideolojik əməllərlə, siyasi nüfuz və idari hakimiyyət vəzifəsiylə ya da saxta tarixçilik etmək üçün tarix yazanlar da vardır. Bu vəziyyətdə, yazılış vəzifə və ya ölkəsinə bağlı olaraq tarixin materialı deyişiklik göstərir.
Lakin tarixi araşdıran, həqiqətdə, incələmə və araşdırmasını, öz politik və milli eyilimlərinin, ideolojik yarqılarının kənarında saxlayan, tarixçiliy adına tarix yazan bir insandır.
Siyər və Məğazi
İslam dünyasında tarix yazıçılığının inkişafında Rəsuli-Əkrəmin həyatını ələ alan siyər və məğazi çalışmalarının istisnai bir yeri vardır. Bunlar arasında Said b. Sad b. Ubadə əl-Həzrəci, Səhl b. Əbu Həsmə əl-Ənsari, Said b. Müsəyyəb, Ubeydullah b. Kab əl-Ənsari və Şabi kimi yazılı səhifələrdəki xəbərləri daha sonraki qaynaqlarda yer alan adamlar tapılmaqdadır. Bu vəziyyətdə başda bibisi Hz. Aişə olmaq üzərə bəzi səhabələrdən aldığı hədisleri rəvayət edən Ürvə b. Zübeyr ilə çoxlu qaynaqlardan topladığı hədis və xəbərləri bir yerə gətirən İbn Şihab əz-Zühri, zamanımıza fərqli qaynaqlar içərisində çatan İslam tarixçiliyinin ilk nümunələri olan bu mətinləri, üslubunun sağlamlığı yanında uzaq bir şəkildə qələmə almaq surəti ilə siyər ve məğazi yazıçılığını yeni bir səhifəyə intiqal etdirmişlərdi. Musa b. Uqbənin Kitabul-Məğazisi günümüze bütünlüklə intiqal etməmiş olmaqla birlikdə xəbərləri bəzi qaynaqlardan toplanmaq sürəti ilə, Mamer b. Raşidin əl-Məğazin-nəbəviyyəsi, Əbdürrəzzaq əs-Sənaninin əl-Muṣənnəfi içərisinde zamanımıza çatmış və müstəqil olaraq da çıxmışdır. Zührinin üçüncü tələbəsi İbn İshaqın Siyəri tarix yazıçılığında böyük izlər buraxmışdır. İbn Sad, başında siyər mövzusunun yer aldığı Kitabuṭ-Ṭəbəqatı ilə bu sahənin ana qaynaqlarının tamamlandığı bilinməkdədir [11] .
İbn Sad 160 (777) ilində Bəsrədə doğuldu. Babası və ya dədəsi Hz. Abbas ailəsinin âzatlısı olduğu üçün Mövla Bəni Haşim deyə və ya Qureyşi nisbəsiylə tanınırdı. Bəzı qaynaqlarda Qüreyşin Bəni Zöhrə qoluna mənsubiyyətindən ötrü Zöhri də deyilməkdə, ancaq belə bir nisbətin ümumiyyətlə ailəsinin Beni Haşimin mövlası olduğunun bilinməsindən sonra zikredilmesi doğruluğunu şüpheye salmışdı.
İbn Sadın ən məşhur əsəri Kitabuṭ-Ṭabaqatil-kəbiridir. Qaynaqlarda əṭ-Ṭabəqatul-kəbir adı ilə da başa düşülən əsərin ilk nəşri bu adla Ərəb və İslam dünyasında geniş bir şəkildə istifadə edilən İhsan Abbas nəşri isə əṭ-Ṭabaqatul-kubra adı ilə düzəlmişdir. İbn Sadın, tabaqat kitablarının birincisi və zamanımıza intikal edənlərin ən köhnəsi olan bu əsəri, əsas itibariyle siyər-məğazi və tabakat ana bölümlərindən meydana gəlməktədir.
Mövzusu doğrudan doğruya Rəsul-i Əkrəmi başa salmaq olan və onun bəzi tərəfindən ələ alan elm qolları hədis, siyər və məğazi, şəmail və dəlail olaraq sıralanır. Bunlardan Hz. Peyğəmbərin bəşər tərəfini məsələ eliyən, yaşayışını və şəxsi həyatını başa salan elm mövzusuna şəmail adı verilmişdir. Muhaddis Tirmizî (ö. 279/892) ilk dəfə şəmail termini bu mənada istifadə edərək Kitabüş-Şəmail adlı əsərini yazmış, bir çox alim bu kitabın şərhlərini etmək surəti ilə mövzusunda ətrafında geniş bir ədəbiyyatının yaranmasını və başqa əsərlərin yazılmasını kömək etmişdilər. Əvvəllər vacib bir mərkəz olan Mədinənin hədis və siyərə, Misirin ənsab və əyyama, Şamın Əməvi tarixinə təmayülü olduğu, Yəmənin bölgə tarixi yanında İsrailiyat rəvayətlərinə ağırlıq verdiyi, digər vacib iki mərkəzdən Kufənin Əməvilərə qarşı rəvayətləri və anlayışı əvvələ çıxardığı, Bəsrə alimlərinin Mədinə və Yəməndəki inkişafdan təsirlənən muhəddislərin anlayışına daha yaxın tapıldığı və Əməvilərə qarşı daha mülayim rəftar edildiyi qəbul edilməkdədir.
Ümumi və Xüsusi tarixlər
İbnün-Nedim, tarix sahəsində əsər verən yaxud ravi sifəti ilə katkılarda tapılan pek çox müəllif adı çəkməkdədir. Bunlardan ən məşhur olanlarıyla əsərləri günümüzə çatan tarixçilərdən bəziləri bunlardır: Əməvi dövrü tarixçisi olaraq bilinen Avanə b. Hakəm, ikisi də zamanımıza intiqal etməyən əsərlərindən biri olan Kitabüt-Tarîxinde dörd xəlifə dövründə və Əbdülməlik b. Mərvan dövrünün sonuna qədər Əməvi tarixini yazmışdır. Digər əsəri Sirətu Müaviyə və Bəni Üməyyə, İslam dünyasında bir xəlifə və xanədana dair qələmə alınmış ilk kitab olması baxımından vacibdir.
Əbu Mihnəf
Kufədə doğuldu. Həyatı haqqında məlumat yoxdur. Böyük dədəsi Mihnef b. Süleym sahabi olub Hz. Peyğəmbərdən hədis rəvayət etmiş və Sıffînde Hz. Əlinin tərəfində döyüşmüşdür. Əbu Mihnəf Lut b. Yəhya da Əməvi tarixçisi deyə məşhurdur. Kufədə yaşadığı başa düşülən Əbu Mihnəfin Hz. Əli və Əhl-i beyt taraftarı olduğu, riddə savaşları, Suriya ve Iraqın fəthi, Cəməl, Sıffîn savaşları və Xaricilər başda olmaq üzrə otuz üç risalə və ya kitab yazdığı kaydedilmektedir. Bu əsərlərdən Maḳtelü’l-Ḥüseyn ile Aḫbârü’l-Ümeviyyîn günümüze çatmışdır. Hulefâ-yi Râşidîn dönemi tarixçisi olaraq büyük şöhrətə çatan Seyf b. Ömərin Kitâbü’r-Riddə vəl-futuḥ ilə Kitabül-Cəməl və mesîru ʿAişe ve ʿƏlî adlı kitablarında qəbiləsi Temîm eksenli, çox ayrıntılı və zengin rəvayətlər tapılmaqdadır. Əsərin son zamanlarda əskik bir nüsxəsi tapılmış və Taberînin tarihindeki rəvayətlərlə qarşılaşdırılaraq bərabərcə göstərilmişdir.
Hz. Əli taraftarlarından olan Nasr b. Müzahimin eserlerinden sadəcə Kitâbü Ṣıffîn şerḥu qazati emiril-müʾminîn bu güne çatmışdır. Üslûbu daha çok şeir, lətifə və hitabelerin yer aldığı qissə yazarlarınınkine bənzəyən Nasr’ın digər eserleri Hücr b. Adî’nin öldürülmesi, Cemel Vak‘ası, Nehrevân Savaşı ve Kerbelâ’da Hz. Hüseyin’in şəhid edilmesi kimi mövzularla bağlıdır.
İbn Quteybə
Doğulduğu yer ve tarixi haqqında fərqli rəvayətlər tapılmaqdadır. Bazı qaynaqlarda 213 (828) ilində Kûfe’de (İbnü’n-Nedîm, s. 115), bəzilərəndə isə yenə eyni tarixdə Bağdat’da (Hatîb, X, 170) dünyaya gəldiyi qeyd olunmaqdadır. Bu qaynaqların ən köhnəsi olan İbnü’n-Nedîm’in verdiği məlumat diqqət alınaraq Kûfedə doğulduğu olduğu deyilə bilər. İbn Quteybe, dedesinin adına nisbetle Kutebî, babasının Mervli olması sebebiyle Mervî nisbeleriyle de xatırlanır. Ailesinin Merv’den Irak’a göç edip Kûfe’ye yerleştiği başa düşülməkdədir. Bundan hareketle Fars, hatta Türk əsilli olabileceği ileri sürülmüştür. Öz ifadesinden, atalarının Müslümanlığı qəbul etmesinden sonra dedesi ve babasının Ərəbləşmiş olduğu başa düşülməkdədir.ʿUyûnü’l-aḫbâr adlı eserinde babasından zaman-zaman nakillerde bulunması onun mədəniyyətli bir aile ətrafında yetiştiğini göstermektedir.
Uyunul-Əxbar
İbn Kuteybe’nin mədəniyyət zenginliğini ortaya qoyan kitap bir mukaddime ve on bölümden ibarətdir. Müellif eserde devlet adamlarında tapılması lazım olan özelliklerle savaş, seyyidlik, ilim, zühd, dostluq və qadın kimi çok növlü mövzuları inceleyerek köhnə Arap mədəniyyətini bir özetini edər. Brockelmann, əsərin ilk dört bölümünü (Kitâbü’s-Sulṭân [1900], Kitâbü’l-Ḥarb [1903], Kitâbü’s-Süʿdüd [1906], Kitâbü’ṭ-Ṭabâʾiʿ [1908]) Weimar ve Strasburg’da nəşr etmişdir. Əsərin tamamını Ahmed Zekî el-Adevî yayımlamış (Kahire 1343–1348/1925–1930; I–IV, 1963), elmi neşrini ise Yûsuf Ali Tavîl gerçekleştirmiştir (I–IV, Beyrut 1986). ʿUyûnü’l-aḫbâr’ın “el-Arab ve’l-Furûse” bölümü Min Kitâb ʿUyûni’l-aḫbâr: el-ʿArab ve’l-Furûse adıyla yayımlanmıştır (Dımaşk 1977). Josef Horovitz, ʿUyûnü’l-aḫbâr’ı İngilizce’ye çevirmiştir (IC, IV [1930], s. 171–198, 331–362, 487–530; V [1931], s. 1–27, 194–224).
Coğrafiya kitabları
İslâm’dan əvvəl Ərəblar Ərəbistan, qonşu bölgə ve ölkələr hakkında bazı məlumatlara sahib idi. Göyüzünə ve ulduzlara dair günlük gözləntilərinə dayanan tecrübeleri vardı. Səfərlərdə, takvim düzenlemelerinde ve hava durumu təxminlərdə bu məlumatlardan faydalanıyorlardı. İslâm coğrafyacılığının temelleri II. (VIII.) əsrdə Abbasilər zamanında Yunan, İran ve Hind astronomi-coğrafya çalışmalarının yardımıyla atılmıştı. IX–X. yüzyıllarda yetişen müslüman coğrafyacılar tarih açısından böyük önem daşıyan eserler yazmıştır. Bağdad’ta Halife Məmunun himayesinde çalışan müslüman astronomi bilginleri ve riyaziyyatçılar “es-Sûretü’l-Me’mûniyye” adını verdikleri bir dünya haritası düzəltmişdi. Bunun yanında Muhammed b. Mûsâ el-Hârizmî tarafından düzəldilən dünya haritası da günümüze çatmamışdır. İbn Serâbiyûn (Sührâb) 902–945 yılları arasında Kitâbü ʿAcâʾibi’l-eḳālîmi’s-sebʿa’yı qələmə almış, Ya‘kūb b. İshak el-Kindî kimi filosoflar fizikî coğrafyanın inkişafına kömək olmuştur. Kindî’ye bu mövzuda bir çox risâle atfedilmiş, öğrencisi İbnü’t-Tayyib es-Serahsî de coğrafyaya dair eserler yazmıştır. IX. yüzyılın ortalarında Irak’ta önemli coğrafyacılar yetişmiştir. Bilinen dünyayı ilk tarif eden coğrafyacı olması dolayısıyla kendisine “İslâm coğrafyasının babası” unvanı verilen İbn Hurdâzbih Kitâbü’l-Mesâlik ve’l-memâlik’i kaleme almış, Kitâbü’t-Tebaṣṣur bi’t-ticâre adlı eseriyle Câhiz dönemin diğer coğrafyacılarıdır. III. (X.) yüzyılın ilk yarısında Horasan’da yetişen, Ṣuverü’l-eḳālîm adıyla bilinen coğrafya kitabının müellifi Ebû Zeyd el-Belhî’nin öncülük ettiği, sadece İslâm ülkelerinin coğrafyasını inceleyen bir anlayış ortaya çıkmıştır.
İbn Hurdazbih
Eserleri dövrümüzə çatan İslâm coğrafyacılarının en vacib ilk temsilcisidir. Büyük babası Abbâsîler’in ilk döneminde İslâmiyet’i kabul eden bir Mecûsî’dir; babası ise Halife Me’mûn zamanında (813–833) Təbərisdan valisi idi. Muhtemelen Xorasanda doğmuş olan İbn Hurdâzbih Bağdat’ta büyüdü ve eğitim gördü; ayrıca İshak el-Mevsılî’den mûsiki dersleri aldı. Önce Cibal eyaletinin posta ve istihbarat müdürlüğüne, daha sonra aynı teşkilâtın Bağdat ve Sâmerrâ’daki başkanlığına getirildi. Ancak bu vəzifələrə ne zaman tayin edildiği ve ne kadar görev yaptığı bilinmemektedir.
Kitabul-Məsalik vəl-Məmalik
İbn Hurdâzbih’in kendisine İslâm coğrafyacılarının babası unvanını kazandıran en önemli çalışmasıdır. Eserin girişinde müellif, Batlamyus’un kitabını (Geographia) yabancı bir dilden (muhtemelen Süryânîce veya Grekçe) Arapça’ya tercüme ettiğini söyler; ancak bu tercüme günümüze çatmamışdır. Kitâbü’l-Mesâlik coğrafya yazıcılığında, İraq bölgesinin hilâfet merkezi olması esasına göre düzenlenen ve Irak ekolü kitapları adıyla bilinen eserlerin ilkidir. Verilen bilgilerin büyük kısmı kara ve deniz yollarına hasredilmiş, bu yolların dört yönde gelişmesi izlenerek Hindistan ve Çin gibi ülkeler tanıtılmıştır. İbn Hurdâzbih’in qaynaq olarak Sasani döneminden qalma kayıtları kullandığı bilinmektedir. Posta ve haberleşme müdürlüğü yapmasından dolayı herhalde bu gibi kayıtlara çatmaqda güçlük çekmemiştir; ayrıca bazı seyyahların özel notlarına bakabildiğinden eserini güvenilir kaynakların ışığında kaleme almıştır. Bütünlüklə İran tesirinde kaldığı görülen İbn Hurdâzbih eserinde kullandığı metodolojide, məlumatların tasnifinde ve nihayet coğrafî terimlerin istifadə edilməsində daima Fars mədəniyyətinin izlerini göstərməkdədir. Eski İranlılar dünyayı, Îranşehr merkezde olmak üzere “kişver” adı verilen ve her birinde çeşitli ülkeler bulunan yedi hâkimiyet bölgesine ayırmışlardır. İbn Hurdâzbih de eserinde bölge tariflerine, onlar gibi “dil-i Îranşehr” (İran’ın kalbi) dediği Sevâd’la (Irak) başlamaktadır. Müellif kitabı 232 (846–47) yılı civarında yazmış, daha sonra özetleyerek 272’den (885) önce tekrar kaleme almıştır. Ḥudûdü’l-ʿâlem’in yazarı ve Muhammed b. Ahmed el-Ceyhânî gibi coğrafyacılar başta olmak üzere birçok âlim tarafından qaynaq olarak istifadə edilən eserin günümüze çatan şekli, Fransızca tercümesiyle ilk defa Kudâme b. Ca‘fer’in Kitâbü’l-Ḫarâc’ının bir bölümü ile birlikte Bibliotheca geographorum arabicorum serisinin VI. cildi olarak Michael Jan de Goeje (Leiden 1889, 1967) ve daha sonra Muhammed Mahzûm tarafından (Beyrut 1988) neşredilmiş, Fuat Sezgin de Goeje neşrini esas alarak tıpkıbasımını yapmıştır (bk. bibl.); Hüseyin Karaçanlu ise kitabı Farsça’ya çevirmiştir (Tahran 1370). 2. Kitâbü’l-Lehv ve’l-melâhî. İslâm öncesi Fars şiiri ve mûsikisi tarihiyle ilgili önemli bir risâle olup İran’da ve diğer birçok yerde kullanılan ud, tanbur, ney, zurna vb. çalgılar, mûsiki terimleri ve makamlarla (çehâr perde) mûsikiye dair diğer konuları ihtiva etmektedir.
Əbu Zeyd əl-Bəlhi
236 (850) yılında Horasan’ın Bəlx şehri yaxınlığındakı Şâmistiyân kəndində doğuldu. İlk öğrenimini babasından gördü. Daha gənclik illərində uzun seyahatler etməyi, özellikle Irak’a gidip oranın məlumatlılarından ders okumayı planlıyordu. Nitekim katıldığı bir hac kafilesiyle Irak’a gitti. Burada səkkiz yıl kaldı. Çoxlu yöreleri dolaşıp tanıdığı bilginlerden dersler aldı. Bu zamanın en kayda değer olayı onun İslâm filozofu Kindinin öğrencisi olmasıdır. Bu tanınmış filosofun yanında felsefî disiplinleri iyice öyrəndi. Bu arada din elmləri ve tıp mövzularda araştırmalarda tapıldı. Fikrî arayışları kendisini bir aralık astrolojiye yönelttiyse de tabiat elmləri ve riyaziyyatla ilerledikçe astrolojinin geçerliliğine olan inancını kaybetti. Eyni zamanda bir edebî şəxsiyyət olarak da ün yaptı. Nitekim İbnü’n-Nedîm kendisini filosof olarak değerlendirmesine rağmen ədəbiyyatçılar grubu içinde zikreder (el-Fihrist, s. 153).
Şuvarul-əkalim
Taḳvîmü’l-büldân adıyla da anılır. Bu esere ait tek yazma nüsxənin Nəcəfdə (Mektebetü’l-hakîm elâmme, nr. 632) tapıldığı kəşf olunmuşdur (Resâʾilü Ebi’l-Ḥasan el-ʿÂmirî…, s. 165). Kitabın adı Belhî’ye aid əsərlərin siyahısında geçməməkdədir. Ancaq Makdisî’nin Ahsenü’t-tekasîm fî marifeti’l-ekalîm’i kimi klasiklərdəki kayıtların bir sıra müasir araştırmalar baxımından da bu əsərin Belhî’ye aidiyeti mövzusunda şübhə yoktur.
Tabaqat və Təracim
İslam tarixində bioqrafiya yazımının xüsusilə Hz. Peyğəmbərin, səhabə, tabiun və sonrakı nəsillərin, hədisləri nəql edən ravi həyatını kəşf etmək istəyi ilə orijinal bir növ olaraq ortaya çıxdığı qəbul edilməkdədir. İbn Sad Kitabu’t-Ṭabaḳāti’l-Kəbirin (ET-Tabakətü’lKübra) bioqrafiya sahəsindəki işlərin ilk nümunəsidir. Rəsuli-Əkrəmin hədislərini nəql edən ravi həyatına dair III. (IX.) Əsrdən etibarən “ricâlü’l-hədis” kitabları müəllif edilməyə başlanmışdır. Zamanla çoxlu sahələrdə məşhur olmuş adamlarla əlaqədar çox sayda bioqrafiya kitabı müəllif edilmişdir. III. (IX.) Əsrin ortalarından etibarən şairlərə aid bioqrafiya əsərləri yazılmışdır. İbn Kuteybə eş-Şi’r vəs-şu’arâ’ adlı əsərində başlanğıcdan III. (IX.) Əsrin ortalarına qədər gələn şairlərin bioqrafiyasını yazmış və şeirlərindən nümunələr vermişdir. Bunun yanında Cahiz Kitâbü’l-Buḫalâ’sında simiclik ilə məşhur kəslərdən, əl-Bursa vəl-‘urcân vəl-‘umyân vəl-Hula adlı kitabında üzrlü və xəstəlikli olan məşhur simalardan bəhs edir.
Cahiz
150–160 (767–777) vilayətlər arasında Basra şəhərində anadan olub. Onun ilk tərcümeyi-halına görə, onun tərcümeyi-halları, babası Mahbüb, qara çoban, bir nənə idi. Buna görə, o cəsur bir Ərəb-Negro hibrid olmalıdır. Şahzizin ləqəbi işi onun gözü gözlü gözlərindən görə ona verildi.
Kitabul-Buhala
kitabını təhlil edərək, bu, cəmiyyətdə satirik bir sinifdir və xüsusilə də ərəblər digər xalqları satiriz edirlər. Cemiyet’in hayatını inceleyen ve ayrıca değerli bir kaynak olan bir değerli kaynağ olan, ilk önce G. von Vloten tarafından yayınlanan ve daha sonra farklı insanlar tarafından yayımlanan bir eserdir.
Ədəbi əsərlər
Bu baxımdan tarixi əhəmiyyətli olan bir qaynaq ədəbiyyat tarixinin yazıldığı tarixdir. Cahizmekin əl-Beyan və bölt-tebyîni bölgənin və tarixin qeydlərini ehtiva edir. Cahizkin et-Tâc fî aylââiyəl-mülûk adlı əsərində sməvilər və Abbasîde əyləncə və musiqi ilə əlaqədar gömrük və tətbiqlər haqqında üçüncü fəsil çox dəyərlidir. Ebü.-Ferec əl-İsfahânî əl-Eġānîekinin, içməvi dövrü və Abbaslı ilk müsəlman musiqiçiləri və bəstəkarlar, musiqiləri və kompozisiyalarını yaşadılar. Klassik dövrəb ədəbiyyatının dörd əsas mənbəyindən biri hesab olunan Müberred və əl-Kamilin ən məşhur işi, dövrün tarixi ilə əlaqədar əhəmiyyətli məlumatları ehtiva edir.
Mübərrəd
O, Zilhicce 210 (826 mart) Basrada doğulub. Yemendən . Zd qəbiləsi Kvartet yuxarı Hicazda yerləşir. Atası Bəsrədə bir məmur idi. Müqəddəs Nümayəndəliyində olan Mübərrəd em ləqəbin, xbû Osman əl-Məzinî’nin inbû’la cursorlarını ürəklərinə vermək üçün sərin sərin cavabların verilməsi səbəbiylə mozinî verən Sən müberridsin’n şəklindəki sözü ancaq bu sözü çəkə bilməz, özünü çəkə və məktəbi mənsubları xəyanət etmək üçün iy şəklində çevrilir. Bu mövzuda digər rəvayətlər də var.
Əl-Kamil fil-Ədəb
(verb-lasi və l-literary-naḥv ve’t-taurif). Müberred’in ən məşhur əsəri olub Cahizin əl-Bəyan vət-tebyîn’i, İbn Kuteybe’nin Ədəbül-kâtib’i və Əbu Əli əl-Kālî’nin əl-Emâlî’siyle birlikdə klassik ərəb ədəbiyyatının dörd əsas işi təşkil edir. İslam mədəniyyətində inkişaf edən şəhər həyatının bir təzahürü olaraq ictimai əlaqələrdə zəriflik şəklindəki ədəb telakkisinin ən üst səviyyədə ifadəsi Cahizin əsərlərində görüldüyü kimi, Ərəb dilinin bütün incəliklərinə bələd olma formasındakı ədəb telakkisinin əks olunması da onun şagirdləri olan İbn Kuteybə ilə Müberred’in əsərlərində görülür. Cahiz kimi oxucunun marağını canlı tutmaq üçün ciddi mövzuların arasına əyləndirici hekayə, xəbər və şeirləri ustalıqla yerləşdirdiyi, zaman zaman dil və ədəbiyyat mövzularından ayrılaraq fiqh, təfsir və kəlam məsələlərinə daldığı görülür. Hâricîler’in maraqlı şeir, xütbə, söz və xəbərlərinə dair verdiyi möhkəm məlumatlar əsərdə geniş yer işğal edər (III, 1077–1360). Osman Rəşər (Oskar Rescher) tərcümə və tərcümə Alman dili. Həmin bölmə Əl-Kamil-Bababi -avavik adından çıxarılıb. Əbu Qa’fər-nehhas və Əhfəş əs-sağ enr’in işi haqqında eleştirilerinin olduğu kaydedilir. Ali b. Hamza el-Basrî əl-Qamil, lugat, şeir və 109 tarixli istehlakçının tarixi tənqidi ilə bağlı etdiyi tənqidləri yönəldir, lakin bəziləri uğursuz göründilər. Müaviyə-Nehrevânî, müəllifi və əsərini yüksək qiymətləndirdiyinə baxmayaraq, Kamilin xəbər və hekayələrinin əksəriyyəti müharibə olmadığı və bu səbəbdən seçilmiş ad üçün uyğun olmadığını söylədi. Əl-Kamil haqqında şərhlər, şeirlərin izahı, ümumiləşdirilməsi, yenidən təşkili və imitasiya şəklində bir çox işlər aparılmışdır. Bu iş ilk olaraq Wilhelm Wright tərəfindən nəşr olundu və sonradan çox sayda nəşrdə dərc edildi.
Səyahətnamələr
İslam tarixində səyahət yazma tarixində bir yerə sahibdir. Ərəb ədəbiyyatında daha çox “rihle”, Fars ədəbiyyatında “sefernâme” adı verilən Səyahətnamə İslamın ilk dövrlərindən etibarən qələmə alınmağa başlanmışdır. Günümüzə bəzi hissələri intiqal edən ilk Səyahətnamə tabiinlər Mekhûl b. Əbu Müslim (d. 112/730). Süleyman ət-tacir 237 (851–52)-ci ildə Çin, Hindistan və Malayziya seyahatiyle əlaqədar Aḫbâru’ṣ-sin vəl-Hind adlı bir əsər qələmə almış, Əbu Zeyd əs-Sîrâfî buna bir zeyil yazmışdır. Əhməd b. Hənbəlin Seyahatnamesinde (rihle) oğlu Abdullah əz-Zevâ’id’inde uzun bir bölüm ayırmışdır. Əbu Xatim ər-Razi də bir Səyahətnamə qələmə almış, oğlu İbn Əbu Hatim atasının əsərinə əl-Çerhi vət-ta’dîl’inde iki bölüm ayırmışdır. Abbasi Xəlifəsi Müqtədir-Billâh 309’da (921) İdil Bolqar Xanlığına İbn Fadlan başçılığında bir heyət göndərmiş, İbn Fadlan bu səfəri izah edən bir Səyahətnamə (Risalətin İbn fadla) qələmə almışdır. Seyahatnamesinde gördüyü ölkələr, xalqlar və qəbilələr haqqında etnoqrafik və antropoloji məlumatlar vermişdir. Müəllifin şəxsi Müşahidələrini dayanması səbəbiylə əsər o dövrün siyasi və mədəni tarixi üçün zəngin və orijinal bir qaynaq sayılır. Dövlət rəhbərliyinin əsas prinsipləri, dövlət başkanından tapılması lazım olan xüsusiyyətləri, dövlət rəhbərliyində diqqət edilməsi istənən xüsuslar vb.ni mövzu alan Siyasətnamə növündəki əsərlər dövlətlərin tarixinə işıq tutan əhəmiyyətli qaynaqlardır.
İbn Fadlan
Onun həyatı barədə kifayət qədər məlumat yoxdur. Özü, Abbasidin Misirdə olan Tolunoğulları’nın Məhəmməd b. O, Süleymanın hökmdar qul olduğunu bildirir. İslamı qəbul edən müsəlman və Abbasid Xəlifə-Billah, xalqı İslamı öyrədirən insanlar və məscidlər və qala İdil (Etil) Bolqarıstan hökmdarı Xan Xan gönderilen heyette bulunmuş ve heyet başkanı olmadığı halde halifenin özünə görə 4000 dinarrı vəzifəsi və hədiyyələri verildi və hökmdarı şəxsən vermiş və lazımi şərhlər vermişdi. İbn Fədlanın heyətdə ən bilikli və qabiliyyətli bir şəxs olduğu aydın olur. Əslində, onun vəzifələri arasında digər komitə üzvlərinin dini üzvləri ona müraciət etdilər və xalifənin ona tapşırıqları və idarəçilərin və müəllimlərin Bolqarıstan ərazisinə göndərilməsinə nəzarət edildiyi öyrənildi. Yüksək dini və ədəbi mədəniyyətə və gözəl bir üsluba sahib bir adamdır. İslamı yaymaq üçün mənəvi, dini, dürüst, pak və arzusu ilə dolu bir adamdır.
İslam tarixçiliyinin dünəni və bu günü
Yaranmasından etibarən keçirdiyi mərhələləri öz olaraq təqdim etdiyimiz İslam tarixi, ümumi insanlıq tarixi içərisində əhəmiyyətli bir yer tutar və onun ən böyük qollarından birini təşkil edir. Çünki ümumi tarixin min beş yüz illik hissəsində müsəlmanların idarəsinin və İslam mədəniyyətinin damğası vardır; İslam, bu müddətdə insanlığa əhəmiyyətli yeniliklər gətirdi. Ayrıca, Quran və Hədis, ümumi və xüsusi tarix kimi həm ilahi, həm də be şeri qaynaqlı İslam tarixi, insanlığın keçmişi, maddi və mənəvi təkamülü, dini və əxlaqi quruluşu ilə ictimai və iqtisadi vəziyyəti mövzularında səmimi və etibarlı məlumatlar verir. Bu bakımda’n bəzi İslam tarixi kitabları, hər nə qədər təhlil, müqayisə və tənqidi məhrum olsalar da, Qurana, hədislərə, hadisələri görənlərə və onlara sənədlə olaraq rəvayət edənlərə dayanan yazılı və şifahi Vesikalı, râbıtalı və etibarlı əsərlərdir. Ən əhəmiyyətli istiqamətlərindən bir başqasıda, rəvayətləri və hadisələri olduğu kimi tarix araştııcısının hər hansı bir əlavə və ya çıxarma etməsinə icazə vermədən əsl vəziyyətiylə bizə qədər ulaştırmasıdır. İslam tarixi, başdan günümüzə qədər, bir-birindən dəyərlidir bədəninə on minlərlə kitab gətirildi. Hər dövrdə İslam tarixi yenidən yazılmışdır. Bu Vəziyyət bizə yenidən danışmaqla eyni ola bilər. Ancaq İslam Tarixin hər bir dövründə yeni nəsillər tərəfindən yenidən qiymətləndirilir və Bu baxımdan, yeni araşdırmalar və tədqiqatlar həyata keçirilir və hadisələr müxtəlif anlarda yeni anlayış və metodlarla müayinə edilir. Bu inkişaf və inkişaf tarixi (İslam) İnkişafın mərhələlərini və inkişaf tarixini ümumi və buruq şəkildə görmək imkanı əldə etmək üçün ümumi masa və düzgünlüyünün düzgünlüyünü təhrif etməyən, lakin qeyri-dəqiqliklə qiymətləndirmək lazımdır. Bunun üçün ilk növbədə ardıcıl tarix metodu və ardıcıl tarix metoduna sahib olmaq lazımdır. Bundan əlavə, tarixin bilikləri təhlil, tənqid və müqayisə prinsiplərinə uyğun tərtib və toplanmalıdır. XVII İslam dünyası. əsr, tarixi və elmi yetkinlik ayağıdır elmi və texnoloji qurumlarla uyğunlaşa bilməyən təşkilatlar və təşkilatlar yenilemezler bir çöküntü (inhitat) dövrünə girişi, sivilizasiya yolunda lazım olan irəliləməyi edə bilmərəm ‘, fikıl və Hind irəliləməyə ayaq .uyduramayışı, elmi həqiqətlərə sebepsiz yere sırt çevirişi, tenkid ve tahlile dayalı bilimsel eserler vücuda getiremeyi Batının ilmen, fikren ve fiilen dünyada egemenliği ele geçirmesine ve Müslüman Toplumu güdümüne almasına, onlara yönelik hücuma uğrayaraq, varlığına səbəb oldu. İslam ölkələrinin mədəniyyət, ideya və siyasətlə bağlı suverenliyini təmin etdiyini təmin etdi. Əslində, İslam aləmində, xüsusən də son dövrlərdə yaşanmış tarixi faktlar İslam mənbələri tərəfindən araşdırılmamış və görməmişdir; rici əldə edildi. Bu günün tarixçəsi mövzu və üsul baxımından yeni təməllərə əsaslanır klassik tarixşünaslıqdan ayrıldığı bilinir. Bundan əlavə, bəzi tarixi hadisələrin təkrarlanması hadisələrin anlayışı, davamlı impuls, xəbərdarlıq və rəhbərlik hadisələri, bəzi hökmdarların və həyat hekayələri və ya əfsanələrin komandirlərinin bilikləri ilə deyil. Bu səbəblədir ki tarixçi, yalnız klassik tarixi sənədləri və rəsmi vestkalan də gil, hər cür vesikayı Xatirələr dəftərləri, muharrerât, sicil, Salnamə və sənət əsərlərinə gələnə qədər hər növ yazılı və şifahi sənədləri istifadə etməli, müasir məlumatlar və metodlar qiymətləndirilməlidir. Ayrıca, tarixçi, tarixindən sözettiyi cəmiyyətin fiziki və ruhi quruluşunu, tarixi və coğrafi vəziyyətini, siyasi gücünü və təsir edən, ictimai və iqtisadi sistemini, tarım, ticarət, elm və mədəniyyət vəziyyətlərını açıkçÀ ələ almalıdır. Cəmiyyətin ictimai quruluş sı və buna istiqamət verən faktorlar İslam Tarihcisiriin üzərində dayanacaqğı bir başqa mövzudur.
Rəşidi xəlifələrinin seçilmə üsulları
Hz. Məhəmmədin vəfatından sonra baş verən “Dörd Xəlifə Dövrü”, İslam dininin Ərəb yarımadasının sərhədlərini aşaraq genişləndiyi dövrdür. Parlaq qələbələrin əldə edildiyi və müsəlmanların əmin-amanlıq və rifah içində bir həyat davam etdirdikləri bu dövr, Peyğəmbərimizin müjdə verdiyi Qızıl Əsrin keçmişdəki gözəl bir nümunəsidir.
Bu dövrdə İslam Dövlətinin sərhədləri qərbdə Trablusgarp, şərqdə və şimalda Qafqaza qədər genişləndirilmiş; Beləliklə, Ərəb yarımadası xaricinə daşan İslam, Asiya və Afrikadakı müxtəlif millətlərlə mənimsənilib. Qurulacaq olan yeni İslam dövlətlərinin siyasi və hüquqi əsasları da bu dövrdə atılmışdır. Sıra ilə xəlifə olan Həzrəti Əbu Bəkr, Həzrəti Ömər, Həzrəti Osman və Həzrəti Əli, Peyğəmbərimizin yolunu tutmuş, Quran əxlaqının hakim olduğu ədalətli nizamı daha geniş bir coğrafiyaya yayaraq davam etdirmişlər. Bu səbəblə Dörd Xəlifə Dövrü, “Doğru Yolda Gedən Yetkin Xəlifələr Dövrü” mənasına gələn “Cildi Rəşidin Dövrü” adlandırılır. Xəlifələr seçki ilə başa gətirildikləri üçün həmin dövr Respublika Dövrü kimi də xarakterizə oluna.
Həzrət Peyğəmbərdən (s.a.s) sonra gələn ilk dörd xəlifənin xilafət müddətləri, Səadət Asrının ikinci dövrünü təşkil edir. Islam hüquqşünaslarının böyük əksəriyyəti bu dövrdəki tətbiqlərə, alınan qərarlara böyük əhəmiyyət verir və bunları Islam hüququnun mənbələri arasında görürlər. Çünki onların əməlləri Həzrət Peyğəmbərə zaman etibarilə ən yaxın olmaq, onun təhsilindən keçmiş olmaq, vəhy daxilinə şahidi olmaq, sünnəti yaxından tanımaq kimi fərqləndirici xüsusiyyətlər səbəbindən əhəmiyyət daşıyır, başqalarının fikir və düşüncələrinə görə üstünlük kəsb edirlər. Haqqında aşkar bəyanlar olmayan məsələlərdə Raşid Xəlifələrin tətbiq etmələri olduqca qiymətlidir. Bunun səbəbi isə, onların, həm veliyyü olaraq möminlərin özlərinə itaət etməklə borclu olmaları; Həm də İslamın özünü ən yaxşı dərk etmiş olmalarıdır. Bununla bağlı veriləcək nümunələr çoxdur. Məsələ, Həzrət Əbu Bəkrin zəkat verməyənlərlə bağlı olaraq aldığı qərarlar, Həzrət Ömərin (r.a) İraq torpaqları ilə bağlı fikirləri və bunları ətrafındakılarla də dəlilləri ilə birlikdə açıqlayıb qəbul etdirməsi, Həzrət Əlinin (r.a), Xaricilərlə müharibə ilə bağlı mövqeləri öz mövqelərində olduqca əhəmiyyətlidirlər.
Çünki bütün bunlarla ilk dəfə qarşılaşırdı və bunların Isla-ması bir həll etmələri lazım idi. Yenə Həzrət Peyğəmbərin vəfatından (s.a.s) dərhal sonra onun yerinə keçəcək dövlət başçısını müəyyənləşdirmək məsələsi ortaya çıxdı. Həzrəti Əbu Bəkir sonra gələn digər üç xəlifə də fərqli şəkillərdə təsdiq olunub. Onlar ilə bağlı vəziyyətlər Islam hüququnda dövlət başçısının başa keçid yollarının fərqli ola biləcəyi fikrini müəyyən etdi. Bu məsələdə qəti və açıq bir hökmün bulunmayış-ı, bu təbii nəticə doğurmuşdur. Bu isə İslamın, hər əsrdə hər bir cəmiyyət üçün tətbiq oluna olmasının sübutları sırasındadır.
Həzrət Əbu Bəkrin Xəlifə Seçilməsi:
Həzrət Əbu Bəkrin (r.a) Səhabələr arasındakı yeri son dərəcə yüksəkdi. Səhabələrin özləri də aralarında ən fəzilətli insanın Həzrət Əbu Bəkr olduğunu müxtəlif vasitələrlə ifadə etmişlər. Ibn Ömər (r.a), Həzrəti Peyğəmbər (s.a.s) zamanında Həzrət Əbu Bəkri bütün sahabilerden üstün gördüklərini ifadə edir (Buxari, Fedailu Ashabi, 4). Bunda da onun Peyğəmbərə olan yaxınlığı, Islam üçün etmiş olduğu fədakarlıqlar və üstün məziyyətləri rol oynamışdır.
Həzrət Əbu Bəkrin üstünlüyünü ortaya qoyan bir çox hədis təsbit etmək mümkündür. Əshabi-kəhf Qalmayım, Peyğəmbərin Həzrət Əbu Bəkr qarşı işarə edilən davranışı və onun haqqındakı sözlərini onun xəlifə olması lazım olduğuna dair ən azından- bir işarə kimi qəbul etmişdilər. Bunda da hər baxımdan əlbəttə ki, haqlı idilər. Çünki Peyğəmbərin xəlifəsi olmaq üçün lazım olan hər cür keyfiyyətlər, ilk növbədə onda toplaşırdı. Müsəlmanlar üçün ondan daha xeyirli bir xəlifə namizədi olmazdı. Rasülullah belə buyurmuşdu; “Siz bu əmirlik (prezident) məqamında insanların ən yaxşılarını, əmir olmamışdan əvvəl əmr olmağı o qədər də pis görən və onu arzu etməyən adamlar taparsınız” Həzrəti Əbu Bəkir də xəlifə olduqdan sonra: “Əmirliyi heç vaxt düşünmədiyini, Allahdan onu istəmədiyini mənbələrinin birində hazır olanlara açıq söyləmişdir. Rasulullah-ın vəfatından dərhal sonra Ensar, Saideoğulları Sakifesi deyilən yerdə toplanmış və Sa b. Ubade xəlifə seçmək istəmişdilər. Ancaq bu məsələdə onlar arasında da fikir ayrılığı var idi. Bu barədə mübahisələrin davam etdiyi zaman Həzrəti Ömər və Əbu Namaza yanaşı gəlmiş olan Həzrəti Əbu Bəkir söz alaraq, Qur “anda Ensar qədər muhacirün-dən da təriflə bəhs edildiyini ifadə etdi. Ancaq bu işdə Ərəblərin həmin başqalarına itaət etməyəcəklərini danışıb və bu səbəblə Əbu Namaza ilə Ömər birinə bəy edilməsini istədi, ikisi də bu təklifi rədd etdilər və bu işə Həzrət Əbu Bəkrin seçilməsi lazım olduğunu bildirdilər. Başda Bəşir b. Sa, Əbu Namaza və Həzrət Ömər (r.a) olmaq üzrə hazır olanların hamısı ona bəy etdilər. O anda bəy etməyən Sa b. Ubade və hazır olmayan Həzrət Əli ilə digər bəzi Haşimilər sonralar bir-bir bəy etdilər. Beləliklə, Həzrət Əbu Bəkr fasilələrlə üç dəfə minbərə çıxıb hər gün bu vəzifəni qəbul etmədiyini bildirdi və yerinə başqa birini seçmələrini müsəlmanlardan istədisə də, onlar özünün şəxsində israr etdilər. Beləliklə, Həzrət Əbu Bəkrin (r.a) xilafəti dəqiqləşmiş oldu. (Ibn Sa Asare, III, 178 və b; Ibni daha, Beyrut,1400/1980; 220 və b; Ibn Kuteybə həmin I, 7–20;
Həzrət Osmanın xəlifə seçilməsi.
Həzrət Osmanın (r.a) seçki özündən əvvəlki iki xəlifənin də seçkilərindən fərqli bir şəkildə olmuşdur. Hz. Ömer-in sui-qəsd nəticəsində xəsarət almasından sonra, ətrafındakılar ondan yerinə bir xəlifə namizədi göstermeseni istədilər. O da: “Əgər istihlaf etməyəcək olsam, məndən daha xeyirli olan (Rasulullah) də istihlafı tərk etmişdi. Edəcək olsam, məndən xeyirli olan (Ebu Bəkir) də istihlaf etmişdi” deyə cavablandırıb. Bundan sonra: Bu işə, Rasulullah-ın özlərindən razı olaraq ayrıldığı bu altı nəfərdən daha layiq kim tapa” bilmirəm deyərək onların adlarını beləcə sadalamışdır: Əli, Osman, Zübeyr, Talha, Sa b. Əbi Vakkas, Əbdürrəhman b. Avf (r. Anhum.)
Bu altı nəfərdən öz aralarından xəlifə seçmələri üçün onlara üç günlük bir müddət tanıyıb. Həmçinin danışıqlarına iştirak etmək, ancaq səs verməmək şərtilə, köməkçin yaşlarını; Həzrət Həsəni, Abdullah b. Abbası və öz oğlu Abdullahı da aralarına almalarını istədi. Rəsulullah-ın vəfatından dərhal sonra Ensar, Səideoğulları Səkifəsi deyilən yerdə toplanmış və Sa b. Ubadə xəlifə seçmək istəmişdilər. Ancaq bu məsələdə onlar arasında da fikir ayrılığı var idi. Bu barədə mübahisələrin davam etdiyi zaman Həzrəti Ömər və Əbu Namaza yanaşı gəlmiş olan Həzrəti Əbu Bəkir söz alaraq, Qur “anda Ensar qədər muhacirün-dən da təriflə bəhs edildiyini ifadə etdi. Ancaq bu işdə ərəblərin həmin başqalarına itaət etməyəcəklərini danışıb və bu səbəblə Əbu Namaza ilə Ömər birinə bəy edilməsini istədi, ikisi də bu təklifi rədd etdilər və bu işə Həzrət Əbu Bəkrin seçilməsi lazım olduğunu bildirdilər. Başda Bəşir b. Sa, Əbu Namaza və Həzrət Ömər (r.a) olmaq üzrə hazır olanların hamısı ona bəy etdilər. O anda bəy etməyən Sa b. Ubade və hazır olmayan Həzrət Əli ilə digər bəzi Haşimilər sonralar bir-bir bəy etdilər.
Hz.ömərin Xəlifə Seçilməsi:
Həzrəti Əbu Bəkir (r.a) . vəfatı ilə nəticələnən xəstəliyi zamanı müsəlmanlar özündən sonrakı xəlifə namizədini müəyyən etmək istəmişdilər. Həzrəti Əbu Bəkir, işi Ensar və Mühacirlərin irəli gələnləri ilə məsləhətləş etmiş, onların, qatılığından çəkinməklə yanaşı Həzrəti Ömər (r.a) başqasını bu məqama layiq görmədiklərini anlamışdı. Özü də eyni fikri bölüşürdü. Həzrət Osmanlı İmperiya (r.a) çağırtdırıb bu məsələ yazı ilə sənədləşdirmək istəyib. Bəzi mənbələrdə kiçik namizədinin addım qoymadan huşunu itirdiyi və Həzrət Osmanın müsəlmanların münaqişəni qarşısını almaq məqsədilə Həzrət Ömərin adını yazdığı bildirilir. Yuxusu keçdikdən sonra yazdığını oxusun Həzrət Osmandan istəyən Həzrəti Əbu Bəkr, Həzrəti Ömərin adının oxumasından məmnun olmuş və bu hərəkətini tərifləmişdir. Həzrət Əbu Bəkr, Həzrət Ömər istihlaf etmədən əvvəl də müsəlmanlara, özləri üçün bir xəlifə namizədi təyin etməsini istəyib istəmədiklərini soruşduqda, onlar bu məsələdə vəziyyəti ən yaxşı özünün istifadə edəcəyini bildirərək ondan namizəd müəyyən etməsini istəmişdilər. Həzrəti Əbu Bəkir də onlara Həzrəti Ömər tövsiyə etmiş idi.
Həzrəti Əbu Bəkir, bu tövsiyəsini yan ilə də təsdiqlədikdən sonra, xalqın toplanmasını əmr etdi və onlara bu sözləri dedi:
Sizin\” başınıza keçəcək, sizə namaz kıldır-acaq, düşməninizlə döyüşəcək birinin varlığı labüddür. Arzu etsəniz, yığılır, arzuladığımızı seçir, başınıza gətirərsiniz. Tanış fikrimi sizin üçün açıqlayıram. Allaha and olsun ki, sizin haqqınızda xeyirdən başqa bir şey istəmirəm”.
Xalq özünə bir namizəd müəyyən etməsini istədi. Bundan sonra Həzrət Ebü Bəkir, yazmış olduğu məktubu onlara göndərib, orada adı yazılı olan adama bəy edib etməyəcəklərini soruşdu. Onlar da məktubda adı yazılı olanın Ömər (r.a) olduğunu bildirdiklərini açıqlayaraq bəy aparıblar. Bundan sonra Islam Dövlətinin digər bölgələri də vali və ya nümayəndələri vasitəsilə bəy aparıblar.
Dövlət idarəsindəki təcrübələri Həzrəti Əbu Bəkir bu işi Həzrət Ömər başqasının uğur ilə aparmayacağını anlamışdı. İrəli gələn müsəlmanlar da eyni qənaəti bölüşürdülər. Bununla yanaşı onun fikirlərindən istifadə etməyi də etinasızlıq etmək istəmədilər. Amma hər şeyə baxmayaraq Həzrət Ebü Bəkrin namizəd göstərməsi onlar üçün bağlayıcı deyildi. Səhabə bəy edib etmir azad idilər.
İslam hüquqşünasları bu hadisədən, vəzifəsi sona çatan, ya da vəfat etmək üzrə olan dövlət başçısının, müsəlmanlara ondan sonrakı namizədi göstərəcəyi nəticəni çıxarmışlar
Həzrət Əlinin (ə.s) Xəlifə Seçilməsi:
Həzrət Əli (ə.s) 656–661-ci illər arasında, İslam tarixinin ən çaxnaşmalı dövründə xəlifə olmuşur. Bu dövr həmçinin İlk Fitnə ilə də üst-üstə düşmüşdü.
Osmanın öldürülməsi o demək idi ki, üsyançılar yeni xəlifə seçməlidirlər. Bu, çox çətinliklərlə üzləşdi, belə ki, üsyançılar bir neçə qrupdan ibarət idilər: Mühacirlər, Ənsar, Misirlilər, Kufəlilər və Bəsrəlilər. Xəlifəlik üçün 3 namizəd var idi: Əli, Təlhə və Zübeyr. Üsyançılar ilk Əlinin yanına gəldilər və təklif etdilər ki, xəlifə olmağı qəbul etsin. Muhəmmədin səhabələrindən bəziləri bu təklifi qəbul etmək üçün Əlini razı salmağa çalışdılar. [81][82][83] Lakin o təklifi qəbul etmədi və 1-ci şəxs olmaq əvəzinə məsləhətçi ola biləcəyini bildirdi.
Təlhə, Zübeyr və digər səhabələr də xəlifəlik təkliflərinə mənfi cavab verdilər. Beləliklə, üsyançılar Mədinə əhalisinə xəbərdarlıq etdilər ki, 1 gün ərzində xəlifə seçsinlər, əks təqdirdə ciddi təbbirlər görəcəklər. Bu çıxılmaz vəziyyəti yoluna qoymaq üçün müsəlmanlar 18 iyun 656-cı il tarixdə xəlifə seçmək üçün Peyğəmbər məscidində toplandılar. Əli əvvəlcə təklifi sadəcə olaraq ona görə qəbul etmədi ki, onun ən güclü tərəfdarları üsyançılar idi. Ancaq Mədinə əhalisi ilə birlikdə Muhəmmədin bəzi səhabələri də təkid etdikdən sonra sonunda razılaşdı. Əbu Mixnəfin rəvayətinə görə, Əliyə ilk beyət edən məşhur səhabə Təlhə idi. Lakin digər rəvayətlər əksini iddia edir ki, onlar beyət etməyə məcbur edildilər. Həmçinin, bir müddət sonra Təlhə və Zübeyr könülsüz olaraq beyət etdiklərini iddia etdilər. Buna baxmayaraq, Əli onların iddialarını rədd etdi və israrl bildirdi ki, onlar könüllü şəkildə onu xəlifə kimi tanıyıblar. (yaxud, onlar könüllü çəkildə beyət ediblər). Vilfred Meydlanq hesab edir ki, güc insanları beyətə məcbur etməmiş və onlar məsciddə hər kəsin gözü qarşısında beyət etmişdilər.
Mədinə əhalisinin böyük əksəriyyəti və üsyançıların çox hissəsi beyət etsələr də, bəzi mühüm şəxslər yaxud qəbilələr beyət etmədilər. Əməvilər, Osmanın qohumları ya Levanta (məşriqə) qaçdılar, ya da evlərində oturdular. Daha sonra isə Əlinin xilafətinin qanuniliyinə etiraz etdilər. Səd ibn Əbi Vəqqas orada yox idi, Abdullah İbn Ömər isə beyət etməkdən çəkindi. Lakin hər ikisi ona qarşı çıxmayacaqlarına dair Əlini inandırdılar.
İslam yayılması
Ərəbcə “Allah” kəlməsinin yazılışı
VII əsrin əvvəllərində gedən ərəb fəthləri nəticəsində xilafətin tərkibinə erkən feodal münasibətlərinə keçmiş ölkələr daxil oldu. Fateh ərəblər bu münasibətlərin təsiri altına düşdüklərinə görə İslam ideologiyasında dəyişiklik meydana gəldi. Yeni feodal quruluşu öz əksini sünnədə tapdı, bu da İslamın inkişafında yeni mərhələ açdı. Sünnə IX sərdə kodeks halına salınandan sonra İslamın mühüm kitablarından biri oldu. Feodal xilafətində mürəkkəb sosial və siyasi vəziyyəti əks etdirən sünnə praktiki olaraq böyük əhəmiyyətə malik oldu.
Kəndli, yoxsul və bədəvilərin anti-feodal hərəkatları öz ideoloji ifadəsinin müxtəlif müsəlman təriqətlərinin nəzəriyyələrində tapmışdır. İslamda VII əsrin ortalarında ictimai bərabərsizlik uğrunda amansız mübarizə aparan birinci təriqət xaricilər idi.
İslamın VII–VIII əslərdə xilafətdə yayılması xristianlıq, iudaizm, zərdüştlük və əsasən maniliyin müqaviməti ilə rastlaşdı. Xeyli kobud antropomorfizmin və btidai determinizmin (təqdir haqqında nəzəriyyə halında) tərəfdarları olan erkən İslamın vaizləri və ilk çağlarda İslam həqiqətlərinin heç bir əsaslandırmaya ehtiyacı olmadığını hesab edənlər başqa dinlərin tərəfdarları ilə toqquşmalarda aciz qalırdılar. Feodal ideologiyası olan İslamın müdafiəsi üçün yaranan toqquşmalarda, VII əsrin ortalarında mötəzililər çıxış edirdilər. Qədim yunan və Ellinis fəlsəfəsi və onun dialektikası ilə tanış olan, İslamda ədalətli ortodokslarla mübarizə aparan mötəzililər müsəlman ilahiyyətinin – kəlamın əsasını yaratdılar. Kəlamın banisi mötəzili, ortodokslarla güzəştin tərəfdarı, sonralar onları tərəfinə keçmiş və onlara güclü təsir etmiş Əşəri (873–935) hesab olunur.
İslamda parçalanma, təriqətlər
İslam öz növbəsində bir neçə təriqətlərə bölünür. Onlardan ən böyukləri sünni və şiə təriqətləridir.
Feodal müsəlman cəmiyyətinin inkişafı feodal-hüquqşunaslığın fiqhinin hazırlanmasını tələb etdi. Sünnilərdə fiqhin əsasları və ya kökləri kimi, Quran və sünnə ilə birlikdə icma və qiyas qəbul edildi. VII və IX əsrlərdə müsəlman hüququnun qaydaları işlənib hazırlandı. Sünnülər bu məsələlərdə dörd məzhəbə – hənəfilərə, malikilərə, şafilərə, hənbəlilərə bölündülər.
IX–XI əsrlərdə feodal münasibətlərinin inkişafı dövründə islamın mistik-asketik istiqaməti – sufilik inkişaf etdi.
İslam dininin yaranması
İslam dini dünyada ən geniş yayılmış monoteist dinlərdən biridir. İslam dini eramızın YII əsrində meydana gəlmişdir. Bu dinə Yaxın və Orta Şərq ölkələrində, Şimali Afrika və Cənub-şərqi Asiya ölkələrinin əhalisinin böyük əksəriyyəti etiqad edirlər. Bundan başqa Hindistan əhalisinin 11%, Çinin 2%, Albaniyanın 70%, Yuqoslaviyanın 15%, bu dinə sitayiş edir. İslam dini başlıca olaraq Qafqazda, Orta Asiyada, Qazaxıstanda, Dağıstanda, Tatarıstanda, Başqırdıstanda yayılmışdır. Bu dinə etiqad edənlərin sayı 1 milyarda yaxındır.
İslam sözü ərəbcə allahın iradəsinə itaət etmək deməkdir. İslamın tərəfdarlarını müsəlman adlandırırlar. Ərəbcə müslim sözü muti-itaət etmək deməkdir. İslamın mənşəyi və xarakterik cəhətləri ərəblərin və Ərəçbistan Yarımadasının xalqlarının tarixi inkişafının xüsusiyyətləri ilə bağlıdır. Ərəb qəbilə birləşmələrinin meydana gəlməsi köhnə çoxallahlıq dinlərinin yəni-politeist dinlərinin dağılmasına səbəb oldu. Ən güclü qəbilələrin allahları və məbədləri ikinci dərəcəli Allahlar və ibadətgahlar mövqeyinə düşməyə başlamışdır. Bu proses Qərbi Ərəbistanın ən iri ticarət və siyasi mərkəzlərindən olan Məkkədə (Hicaz vilayəti) daha güclü idi. İslamın meydana gəlməsi və yayılması pərakəndə ərəb tayfalarının bu dövrdə birləşməsinə kömək etmişdir. Ərəb dövlətinin yaranmasında mühüm rol oynayan Qüreyşlər qədim qəbilə allahlarını vahid Allah elan etmişdilər.
İslan dinindən qabaqkı ideoloji təlim ərəb həniflərinin adı ilə hənifilik adlanırdı. Ərəbistanda VI-VII əsrlərdə tək allahlaq tərəfdarı olanlara hənifilər deyirdilər. Bu dövrdə Ərəbistanda bütün qəbilələrin daxil ola biləcəyi bir dövlətin yaranması üçün monoteist bir dinin yaranması zəruri idi. Beləliklə də Ərəbistanda yaranmış olan hənifizm inkişaf edərək yeni daha mürəkkəb din olan islam dini şəklini aldı. 610-cu ildə yeni dini təbliğ etməyə başlayan Məhəmməd peyğəmbər ərəbləri vahid dildə birləşdirməyə nail oldu. İlk islam ideologiyasını öyrənmək üçün ən mötəbər mənbə Qurani-Kərimdir. Quran 40 min cüyür dərisi üzərində yazılmışdır. Yeddi nüsxədən ibarət olmuşdur. Zəmanəmizə isə 3 nüsxəsi gəlib çatmışdır. I Londonda, II Özbəkistanda, III Tacikistandadır. 114 surədən, 6236 ayədən ibarətdir. 622-ci ildə Məhəmməd Peyğəmbər Məkkədən Mədinəyə köçmüşdür. Hicri tarixi ( hicrət etmək-köçmək) həmin ildən başlayır. İslamı qəbul edən hər bir kəs 5 şərtə əməl etməlidir. Kəlmeyi-şəhadət, 5 namaz, oruz, zəkat. Məkkə-Kəbə ziyarəti.
Müəllif: Həvilova Fəxriyyə Həvil qızı
Mənbə: Şərq mədəniyyəti və etnoqrafiyasıISLOM TARIXI VA FALSAFASI Текст научной статьи по специальности «СМИ (медиа) и массовые коммуникации»
Islom dini / Muhammad (s.a.v.) / Arab xalifaligi / haq din / Alloh / Arabiston yarimoroli / badaviylar / qurayshiylar / Qur’oni Karim / payg‘ambar / Makka / Madina. / Islam / Muhammad (pbuh) / Arab caliphate / true religion / Allah / Arabian peninsula / Bedouins / Quraish / Holy Qur’an / prophet / Mecca / Medina.
Аннотация научной статьи по СМИ (медиа) и массовым коммуникациям, автор научной работы — Boydedayev Dostonbek Xusniddin O‘G‘Li, Mirzaxmedov Xurshid Abdirashidovich
Ushbu maqolada haq din deya e’tirof etiladigan Islom dinining vujudga kelish tarixi hamda Islom dinining falsafiy jihatlari, mohiyati va o‘ziga xosliklari haqida so‘z boradi.
i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.
Похожие темы научных работ по СМИ (медиа) и массовым коммуникациям , автор научной работы — Boydedayev Dostonbek Xusniddin O‘G‘Li, Mirzaxmedov Xurshid Abdirashidovich
SHAYX MUHAMMAD SODIQ MUHAMMAD YUSUFNING TAFSIRI HILOL ASARIDAGI LINGVOPOETIK XUSUSIYATLAR
ISLOM DININING TARQALISHI VA UNING TA’LIM TARBIYAGA TA’SIRI
TURKIYALIK ILOHIYOTSHUNOS OLIM HUSAYN ATAY ILMIY FAOLIYATI
IBN AL-ARABIY BOY ILMIY MEROSIDA KOMIL INSON G’OYASINING AHAMIYATIFAHRIDDIN ROZIYNING “LATOIF UL-G’IYOSIYOT” QO’LYOZMA ASARIDA AQL VA E’TIQOD MASALASINING QO’YILISHI VA UNING DINIY-FALSAFIY GERMENEVTIK TAHLILI
i Не можете найти то, что вам нужно? Попробуйте сервис подбора литературы.
i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.ISLAMIC HISTORY AND PHILOSOPHY
This article talks about the history of Islam , which is recognized as the true religion and the philosophical aspects, essence and peculiarties of Islam .
Текст научной работы на тему «ISLOM TARIXI VA FALSAFASI»
”Interpretation and researches”
International scientific journal volume 1 issue 2
ISLOM TARIXI VA FALSAFASI
Boydedayev Dostonbek Xusniddin o’g’li
Namangan davlat universiteti Tarix yo’nalishi talabasi e-mail: boydedayevdostonbek7@gmail.com.
Mirzaxmedov Xurshid Abdirashidovich Sot.f.b.f.dokt. v.b. dots. Namangan davlat universiteti, sh. Namangan https://doi.org/10.5281/zenodo.7586450
Annotatsiya: Ushbu maqolada haq din deya e’tirof etiladigan Islom dinining vujudga kelish tarixi hamda Islom dinining falsafiy jihatlari, mohiyati va o’ziga xosliklari haqida so’z boradi.
Kalit so’zlar: Islom dini, Muhammad (s.a.v.), Arab xalifaligi, haq din, Alloh, Arabiston yarimoroli, badaviylar, qurayshiylar, Qur’oni Karim, payg’ambar, Makka, Madina.
ISLAMIC HISTORY AND PHILOSOPHY
Abstract: This article talks about the history of Islam, which is recognized as the true religion and the philosophical aspects, essence and peculiarities of Islam.
Key words: Islam, Muhammad (pbuh), Arab caliphate, true religion, Allah, Arabian peninsula, Bedouins, Quraish, Holy Qur’an, prophet, Mecca, Medina.
Kirish: Milodiy VII asrda vujudga kelgan Islom dini tez fursatlarda anchayin katta hududlarga yoyildi hamda ulkan hududlardagi ko’plab aholini yagona din, yagona mafkura asosida birlashtirishga hamda adolatli jamiyat hamda adolatli turmush tarzi kabi g’oyalarni insonlar ongiga singdirishga asos bo’ldi. Bu borada insonlarni o’ziga tortgan hamda ularni ishontira olgan asosiy omillar sifatida ushbu dinning asl mohiyatidagi soflik, Islom dinining muqaddas kitobi- Qur’oni Karim, Allohning rasuli hisoblangan- Muhammad (s.a.v.) hamda undan keyingi choryorlar, ya’ni 4 xalifa: Abu Bakr, Umar, Usmon, Alini keltirish mumkin. Falsafiy jihatdan ham mukammal tizimga ega bo’lgan ushbu din Alloh tomonidan insonlarga taqdim etilgan eng so’nggi va haq din hisoblanadi.
Asosiy qism: Jahonda qariyb 1,8 milliard kishi islomga e’tiqod qiladi. Musulmonlarning 2/3 qismidan ko’prog’i Osiyoda yashaydi va bu qit’a aholisining 20% dan ortiqrog’ini tashkil etadi[1]. Xo’sh bu ulkan din qanday shakllanish tarixiga ega?
Islom (arabcha, “bo’ysunish”, “itoat etish”)- jahondagi keng tarqalgan uch dindan biri[2]. Ushbu dinga e’tiqod qiluvchilar muslim, musulmon deb ataladi. Bu dinning payg’ambari Muhammad (s.a.v.) hisoblanadi. Dinning muqaddas kitobi-Qur’oni Karim hisoblanadi.
Qur’on- arabcha, “qiroat”, “o’qish” degan ma’noni anglatadi. Qur’oni Karim islom dinining muqaddas kitobi hisoblanib, 610-yildan Muhammad (s.a.v.) vafotiga qadar nozil qilingan. 114 ta suradan iborat.
Islom dinining asoschisi- Muhammad (s.a.v.) 570-yilda Makka shahrida Qurayshiy qabilasining Hoshimiy urug’ida tavallud topadi. Tug’ilishidan avval otasi-Abdulloh, 6 yoshligida onasi- Omina vafot etadi. Keyin bobosi Abdulmutalib uni o’z tarbiasiga oladi. Lekin 8 yoshligida bobosi ham vafot etadi. Shundan so’ng Muhammad (s.a.v.) ni amakisi Abu Tolib o’z tarbiyasiga oladi. Payg’ambar poda boqish bilan juda erta mehnat faoliyatini boshladi. Bu uni kamtarlikka va har qanday mehnatni qadrlashga o’rgatdi.
Payg ‘ambar 40 yoshga yaqinlashganda, ya’ni 610-yil Ramazon oyining 17-kunida Jabroil alayhissalom orqali Allohdan “Alaq” surasining 5 oyati u kishiga birinchi vahiy bo’lib keladi[3]. Shundan so’ng 23 yil davomida Qur’oni Karim nozil bo’ldi va Islom dini uchun asos bo’ldi.
Shundan so’ng Muhammad (s.a.v.) Makka shahrida yakka Xudoga asoslangan din targ’ibotini boshladi. Dastlabki yillarda juda oz kishi uning izidan borgan. Ayni vaqtda qurayshiylarning ummaviylar xonadoniga mansub bo’lgan va Makkada siyosiy hokimiyat tepasida turgan zodagonlar bu targ’ibotga jiddiy qarshilik ko’rsatgan. Keyinroq, Makkada ahvol keskinlashgach, Muhammad (s.a.v.) ma’lum davrlardan buyon Makka hukmronlari bilan raqobatlashib kelgan Madinadagi Avs va Xazraj qabilalarining vakillari bilan muzokaralar olib borgan va ularning yordami bilan Madinaga ko’chib ketgan. 622-yilda yuz bergan bu ko’chishdan so’ng musulmonlarning hijriy yil hisobi boshlangan. Makkadan ko’chib borganlar islom tarixida “muhojirlar”, islomni qabul qilgan madinalik qabilalar esa “ansorlar” (yordamchilar) degan nom olgan[4].
Hijratning ikkinchi yilida jihot farz qilindi. Muhammad (s.a.v.) ishtirok etgan janglar g’azot, lashkar yuborgan janglari “surayya” deb nomlangan. Shundan so’ng, musulmon qo’shinlari Madina davlati atrofidagi arab qabilalariga yurishlar qilib, ularning ko’plarini o’ziga bo’ysundirgan.
630-yil bahorida Madina qo’shinlari Makkaga yaqinlashib, hech qanday qarshiliksiz shaharni bosib oladi. Shu vaqtdan boshlab Muhammad (s.a.v.) bilan Makka hukmdorlari o’rtasida raqobat va qarama-qarshilik ham tugagan.
Muhammad (s.a.v.) 632-yil iyun oyida Madinada vafot etgan. Bu davrga kelib anchagina mustahkamlangan musulmonlar davlati vujudga kelgan va bu davlat Yamandan Sino yarimoroligacha, Qizildengiz sohillaridan markaziy qum
sahrosigacha cho’zilgan hududni o’z ichiga olgan. Muhammad (s.a.v.) vafotidan so’ng davlat tepasiga uning eng yaqin safdoshi Abu Bakr keladi va mamlakat Arab xalifaligi deb atala boshlaydi. Hukmdor xalifa deb atalgan, bu so’z arabchada “o’rinbosar” degan ma’noni anglatar edi. Abu Bakr davrida butun Arabiston yarimoroli islom dini asosida birlashtiriladi. Keyingi xalifalar: Umar, Usmon, Ali davrida ham ko’plab hududlar bosib olinishi natijasida Arab xalifaligi juda ham katta hududlarni egallagan ulkan davlatga aylanadi. Jumladan, xalifa Usmon davrida Qur’oni Karim yagona kitob holiga keltiriladi.
Jumladan, bizning yurtimizga ham bosqinlar bo’ladi. Arablar dastlab Movarounnahrga uni bosib olish uchun emas, balki islom dinini yoyish jihatidan tayyorgarlik ko’rish, mahalliy hukmdorlarni sinash maqsadida yurish qiladilar. Movarounnahrga ilk bor hujumlar 654-yilda Maymurg’ va 667-yilda Chag’oniyondan boshlanadi[5].
VIII asr boshlarida arablar Movarounnahr hududini to’liq bosib olishga kirishadilar va bu ishni Qutayba ibn Muslimga topshiradilar. 705-yilda Balxni egallashdan boshlagan Qutayba oxir-oqibat Movarounnahr hududlarini to’liq egallaydi.
Islom dini shu tariqa ko’plab hududlarga yoyiladi. Ushbu din falsafiy jihatdan ham anchayin mukammallikka ega. Mohiyatan olib qaraganda ham islom dini mukammal din hisoblanadi. Islom dinining falsafiy-mafkuraviy jihatlariga to’xtalib o’tilganda tasavvuf, kalom, farz, sunnat, savob, gunoh kabi bir nechta omillarga to’xtalib o’tish mumkin. Albatta, islom dini falsafiy jihatlarining yanada sayqallanib, yanada mukammallashishida yurtimiz hududidan chiqqan olimlar ham katta xissa qo’shgan.
Kalom (arabcha- gap, nutq, bayon)- islomiy e’tiqod va dunyoqarashga oid masalalarni aqliy mulohazaga tayanib dalillash va xulosalashdir[6].
Dastlabki davrlarda islom dini ta’limoti aql va tafakkurga tayanib emas, ilohiy ko’rsatmalarga, faqat Qur’on va Sunna ta’limoti bilan cheklangan. Abu Hanifaning e’tiroficha, kalom ilmini Amir Ubayd boshlab bergan. Kalom munaqqidlari fikricha, Qur’oni Karim va Hadisi shariflarda islom ta’limoti, mafkurasi, e’tiqodiy-nazariy qarashlar bayon etilib, har qanday diniy, falsafiy, mantiqiy, aqliy nnazariyalar bekor qilingan.
Kalom ilmida bizning yurtimizdan yetishib chiqqan Abu Mansur Moturudiyni alohida ta’riflash joiz. Chunki Moturudiy kalom ilmi ravnaqiga katta xissa qo’shganlardan hisoblanadi. Moturudiydan tashqari Abulhasan Ash’ariy, Abu Bakr ar-Roziy, Forobiy, Beruniy, ibn Sino, ibn Rushd, ibn Xaldun, Jurjoniy kabi olimlarni ham keltirib o’tish mumkin. Moturudiy murakkab, tahlikali zamonda o’zining sof qarashlarini ifoda eta olgani sababli “Musulmonlarning e’tiqodini tuzatuvchi” degan yuksak unvonga sazovor bo’lgan.
Kalom Muhammad payg’ambar asoslagan islom dini ta’limotining bir yo’nalishi sifatida vujudga keldi. Kalom ta’limoti tarafdorlari mutakallimchilar deb ataldi[7]. Ularning qarashlari bo’yicha, Qur’on Alloh tomonidan osmondan tayyor holda tushurilgan muqaddas kitob bo’lib, Allohning so’zidir. Dunyo Alloh tomonidan yaratilgan sanoqsiz atomlar yig’indisidan iborat. Ular Alloh xohishiga ko’ra bo’shliqda harakat qiladi, o’zaro bir-biri bilan qo’shiladi, paydo bo’ladi yoki yo’qlikka aylanadi. Dunyoda tanho, azaliy va abadiy mavjud, buyuk yaratuvchi quvvat-Allohning o’zi va uning xohishidir. Mutakallimchilar insonning dunyoni bilish qobiliyatini inkor etadilar. Uni ojiz banda deb ta’riflaydilar.
Bu borada VIII asr o’rtalarida alohida oqim vujudga keladi. Ular mu’tazilachilar deb ataladi. Mu’tazila (arabcha- ajralib chiqqanlar, uzoqlashganlar degani)-mutakallimchilar ta’limotiga qarshi bo’lgan mutafakkirlar bo’lib, ilk islom falsafasidagi ilohiyotchi oqimlardan biri hisoblanadi.
Islom ta’limotida shirk, kufr kabi salbiy jihatlar hamda qiyomat- muqarrar hodisaga ham to’xtalib o’tilgan:
Shirk (arabcha- birga qatnashish, sheriklik; Allohning sherigi bor deb hisoblash, ko’pxudolik)- shirk keltirish. Shirkning she’riy tushunchasi- Allohning zoti, sifatlari, ismlari, ishlari va hukmlarida sherigi bor deb e’tiqod qilish. Islomda shirk kechirilmas gunoh hisoblanadi. Shirkning turlari:
1. Ibodatda shirk keltirish;
2. Duoda shirk keltirish;
3. Rabbiylikda shirk keltirish;
4. Hukmda shirk keltirish;
5. Mulk va sultondagi shirk keltirish;
6. Xalq- yaratishdagi shirk keltirish;
7. Itoatda shirk keltirish;
8. Tangriga shirk keltirish.
Kufr (arabcha- yashirish; noshukrchilik; kofirlik)- islomiy e’tiqodga ko’ra, islom dinini yoki Alloh, borliq va inson to’g’risidagi islomiy dunyoqarashni tan olmaslik, yagona Alloh, uning farishtalari, payg’ambarlari, ilohiy kitoblari, qazo va qadariga ishonmaslik hamda bunday dunyoqarash hamda aqidaga qarshi kurashish; imonsizlik, kofirlik, ko’p hollarda kufr Allohga ishonmaslik hisoblanadi. Kufrning 3 turi mavjud:
1. Haqiqiy kufr- dilida ham, tilida ham o’zining kofirligini inkor etish.
2. Inodiy kufr- Allohning haqligini, Muhammad (s.a.v.)ning haqiqiy
payg’ambarligini bila turib, qaysarlik qilib, imon keltirmaslik.
3. Hukmiy kufr- ba’zan shariatga xilof ishlarni qilish yoki kufr so’zlarini bilib-bilmay gapirib qo’yish sababli kufrga hukm qilinuvchi holat.
Qiyomat (arabcha- o’liklarning tirilishi; tik turishi, o’rindan turishi)- ko’plab diniy ta’limotlar, jumladan islomda ham dunyoning tugashi va oxirat kunining
boshlanishi haqidagi ta’limot. Bu ta’limot Qur’on suralarida oxirat kunining boshlanishi bilan bog’liq dahshatli hodisalar, barchaning halok bo’lishi, keyin odamlarning tirilishi, o’rindan turishi, birma-bir so’roq qilinib, savob va gunohlar o’lchanishi, shunga qarab odamlarning jannat yoki do’zaxga kiritilishi, do’zax azoblari va jannat rohatlari va hokazolar bayon etilgan.
Abu Bakr ar- Roziy kompozitisiyaga oid asarida atomizm haqidagi zamonaviy ilohiyot bahslari ta’siri ko’rinadi. Shuningdek, islom olamidagi falsafiy oqimlarda nasroniy va yahudiy qarashlari ham ma’lum darajada ishtirok etgan[8].
Islom ta’limotida jannat va do’zax masalasiga ham alohida to’xtalib o’tiladi:
Jannat (arabcha- bog’, bo’ston)- taqvodor insonlar narigi dunyoda rohat va farog’atda yashaydigan joy. Qur’onda jannat haqida bir necha yerda bayon qilingan (47: 15-55, 46-78; 76:11-12). Islom dini aqidasi bo’yicha, bu dunyodagi hayoti davrida imonli holida ezgu ishlar bilan shug’ullangan kishilarga jannatdan joy beriladi. Jannatda hayot abadiy bezavoldir. Jannatning 8 ta eshigi bor deb fikr yuritiladi.
Do’zax (forscha, arabcha- nor, jahannam, jahim)- din talablarini bajarmagan gunohkorlar oxiratda jazolanadigan joy. Islom dinidagi asosiy tushunchalardan biri. Qur’onda do’zax haqida bir necha o’rinda ta’kidlab o’tilgan (6: 128; 11: 106, 107). Do’zax Alloh kofirlar va gunohkor bandalarga jazo berishi uchun yaratilgan. Diniy tasavvurga ko’ra, do’zax dahshatli chuqurlik, ichida olov yonib turadi. Do’zax bir necha tabaqadan iborat bo’lib, har bir gunohkor o’z gunohiga qarab tabaqalarda jazolanadi. Islom diniga ko’ra do’zaxning 7 ta darvozasi bor.
Xulosa: Ko’rinib turibdiki, islom dini har taraflama mukammal, kamchiliklarsiz din hisoblanadi. Xoh ilmiy jihatdan, xoh falsafiy jihatdan, xoh diniy ta’limot nuqtayi nazaridan olib qaralsa ham islom dinidagi ajoyib tizimni, aniqlikni ko’rishimiz mumkin bo’ladi. Islom dinining muqaddas kitobi hisoblangan Qur’onni mukammal orqali inson ko’p tomonlama muvaffaqiyatga erishishi mumkin. Oddiy misol, Qur’onni bilish, uning mohiyatini anglash orqali inson ruhiy, ma’naviy, aqliy barkamollikka erishadi. Insonda iroda, sabr-toqat, matonat kabi ijobiy hislatlarning yanada sayqallanishi kuzatiladi. Insonlarda Allohga, uning taqdiriga ishonch, yomon qilmishlar uchun Alloh oldida shaxsiy javobgarlikni anglab yetish va buning natijasida Allohning hukmidan qo’rquv kabi tuyg’ular kuzatiladi. Natijada insonlar o’z-o’zidan yomon ishlardan, umuman olganda gunoh qilishdan tiyilishadi. Insonlarni yomon yo’ldan qaytargani, yaxshi yo’lga yetaklagani uchun ham islom dini haq din, adolatli din hisoblanadi.
Islom dinida har bir muslim va muslima uchun farz hisoblangan 5 vaqt namozda ham ulkan hikmat jamlangan. Namoz inson ruhini yuksaltiradi. Olimlarning aytishlariga qaraganda namoz eng yaxshi gimnastika ham hisoblanadi. Ya’ni sajda, ruku kabi namoz amallarini bajarish jarayonida inson tanasi uchun foydali
hisoblangan hamda tananing ijobiy ritmini bir maromda saqlash uchun foydali hisoblangan jarayonlar sodir bo’ladi.
Islom dini barcha hayrli diniy va dunyoviy g’oyalarni qo’llab- quvvatlashi bilan alohida ajralib turadi. Bular qatoriga ilm olish, oila muqaddasligi, ayolga ehtirom, ota- onaga hurmat, farzand oldidagi ota- onaning burchi kabilarni kiritish mumkin. Masalan, islom dinining muqaddas manbalarida aytilishicha ilmni kerak bo’lsa Chin -mochinga borib bo’lsa ham olish kerak. Islom dini har bir musulmon uchun ilm olishni farz deb e’lon qilyapti. Shuning uchun ham bu din ulug’vordir.
Dinda ota-onaga hurmat masalasi ham juda go’zal bayon etilgan: “Jannat onalar oyog’i ostidadir” degan ta’rif ham bejiz ishlatilmagan. Islom dini orqali bizga ma’lum bo’ladiki, farzand o’z ota-onasini Hajga qadar o’z yelkasida ko’tarib olib borsa ham ota-ona oldidagi qarzini ado etolmaydi. Ota ham dinda shu darajada ulug’langanki, xatto farzandga o’z otasinining yuziga tik boqish, gapini inobatga olmaslik qat’iyan ta’qiqlanganini ko’rish mumkin. Ota-ona duosi farzand muvaffaqiyatlarining kaliti ekanligi ham alohida ta’kidlab o’tiladi. Shuning uchun ham hozirgi kunda ko’plab g’arb mamlakatlaridan farqli o’laroq aholisining katta qismini musulmonlar tashkil etadigan islom mamlakatlarida ota-onaga bo’lgan hurmat-e’tibor, farzand tarbiyasi, oilaga sadoqat, adolatli turmush tamoyillari bilan butun jahonga namuna bo’la olmoqda.
Foydalanilgan adabiyotlar ro’yxati:
2. http s://uz.m.wikipedia. org/wi ki/Islom.
3. C. OKHHOB. HCHOM gHHH Tapuxu Ba ^anca^acu. T. -E. 5.
4. A. Sarimsakov/N. Dexkanov. Jahon tarixi/Osiyo va Afrika mamlakatlarining o’rta asrlar tarixi. T.: O’zkitob savdo, -2021. -B. 62.
5. A. Muhammadjonov. O’zbekiston tarixi. T.: Sharq, -2017. -B. 28.
6. I. Saifnazarov. Falsafa. T.: Innovatsion rivojlanish, -2021. -B. 249.
7. E. Yusupov. Falsafa. T.: O’qituvchi, -2005. -B. 46.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.