Текст книги Sirlər xəzinəsi

Tel.: (+99412) 596-26-13

Nizami gəncəvi sirlər xəzinəsi izahlı

(+994 12) 493 30 77

Fəlsəfə
Tarix
Azərbaycan tarixi
Sosiologiya
Etnoqrafiya
İqtisadiyyat
Dövlət və hüquq
Siyasət. Siyasi elmlər
Elm və təhsil

Mədəniyyət
Kitabxana işi
Psixologiya
Dilçilik
Ədəbiyyatşünaslıq
Folklor
Bədii ədəbiyyat
İncəsənət
Kütləvi informasiya vasitələri

Sirlər xəzinəsi

Abunə

Lokal şəbəkədə oxucuların istifadəsinə “Rusiya Federasiyasının Qanunvericilik Bazası” təqdim olunur.

Lokal şəbəkədə oxucuların istifadəsinə bütün elm sahələri üzrə 5 000 e-kitabdan ibarət elektron kitabxana – Elektron Kitabxana Sistemi İPR Books təqdim olunur.

Polpred.com Medianin İcmalı. Hər gün minlərlə xəbərlər, Rus dilində tam mətn, son 15 ilin informasiya agentliklərinin və işgüzar nəşrlərin ən yaxşı milyon mövzusu.

Bannerlər

Əlaqə

Ünvan: AZ1005, Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri,
Nizami küçəsi 58

Tel.: (+99412) 596-26-13

İş vaxtı:
Bazar ertəsi – Cumə: 9:00-18:00
Fasilə: 13:00-14:00
İstirahət günləri: Şənbə, Bazar

Текст книги “Sirlər xəzinəsi”

Ədalətli şah yuxusunda zalım bir soltan gördü. Ondan soruşdu ki, sənə Tanrı hansı cəzanı verdi? Gündüzlər onun qan tökməsinin, ev yıxıb, zülm etməsinin əvəzində gecələr hansı əzabı çəkdiyini sual etdi.

Zalım soltan cavab verdi ki, ömrüm sona çatarkən cahana göz gəzdirdim, ancaq bir ona (Tanrıya) pənah gətirdim, görüm ki, düşkün çağımda yol göstərən kimim var? Tanrı məhəbbətinə kim məni yaxınlaşdıra bilər? Baxıb gördüm ki, heç kəsin mənə şəfqəti yoxdur, əksinə, hiddəti, nifrəti çoxdur. Lütfdən, mərhəmətdən söhbət belə gedə bilməz. Rüzigarın bu işinə dözməyib söyüd kimi titrədim. Özümə sual verdim: ürəyim yara, üzüm qara, indi mən hara gedim? Kilimin dörd ucunu axar suya tulladım. Öz könlümü yalnız Tanrı lütfünə bağladım. Dedim:

– Ey ulu Tanrı, sən hər şeyə qadirsən, biz isə acizik. Bu aciz və miskin qulun səndən xəcalətlidir. Sən günahlarından peşman olmuş zavallıya gəl rəhm elə. Sənin yolundan çıxmaqla nifrinlər (nifrətlər) qazanmışam. Buna görə ya məni cəhənnəmə tulla, ya ən sərt cəzanı ver. Ya da elədiyim pisliklərin əksini mənə göstər.

Kimsəsizlər kimsəsi üzümdə xəcalət nişanəsi olan təri görüb məndən üz döndərmədi. Mənim yalvarışlarımı feyzlə qəbul etdi. O, çiynimdən dağı götürüb başımı sığalladı. Tövbə dolu bir nəfəs, peşmançılıq hədər getməz, o, qiyamətdə Tanrının qəzəbini söndürər.

Ey boşboğaz, fikir ver ki, aldığın hər boş nəfəs bir əzab tərəzisi və ziyan ölçüsüdür. Boş keçmiş hər gününü, öldürdüyün neçə ayı, neçə fəsli, neçə ili bir ziyan meyarı say.

Ey sərxoş, ömrünün tərəzisində inci yoxdur. Həyat qədəhin dolu olsa da, həyat sandıqçan boşdur. Sən əbəs yerə tərəziyə yerdəki daşları doldurma. Bu fani 1 muncuqları da qolbağına vurmaqdan əl çək. Bu vaxta qədər nə qədər yığmısansa, onlar bircə dirhəmə dəyməz. Ömrünü verdiyin sevda yalnız boş bir nəfəsmiş. Hər nə almısansa, ver, onları cəm etməyə can atma. Sözü uzatma, əlindən gəldiyi qədər payla, bölüşdür. Sənin belin məzlum əlindən, boynun isə kölə haqqından qurtulsa, bəlkə, qiyamətdə aman taparsan. Sənin ətəyin onda yetimlərin əlində yırtıq-yırtıq olaraq tora dönməz. Dullar sənin yaxandan tutaraq öz tələblərini etməzlər. Sən bu köhnə cındır döşəkli dünyadan əl çək. Kirli ətəyini yu, nəfsinin gözünə mil çəkməyə çalış!

Sən ya qəriblər kimi yol getməyə ruzi yığ, ya da Nizami kimi dünyadan bir guşəyə çəkil!

ADİL NUŞİRƏVAN İLƏ VƏZİRİN HEKAYƏTİ

Bir gün ov həvəsiylə Nuşirəvan saraydan, səltənətdən və rəiyyətdən ayrılaraq səfərə çıxdı. Onun bu səfərdə dostu və yaxın sirdaşı yalnız öz vəziri idi. Nuşirəvan özgəsini xoşlamır, tək onunla gəzməyə üstünlük verirdi.

Ovlaq həndəvərində Nuşirəvan düşmən qəlbi kimi boş və viranə 2 bir ərazi gördü. Orada bir cüt bayquşun civildəşməsi və uçması hövsələsiz şahın diqqətindən yayınmadı.

Şah vəzirdən soruşdu:

– Bu quşlar nə danışır? Onların həyəcanları, qışqırıq və təlaşları nədəndir?

Vəzir cavab verdi:

– Ey dövrün tacidarı, əgər öyüd-nəsihət xoşlayırsansa, bunun sirlərini sənə açaram.

Şah razılıq verdi. Vəzir bu dartışmanın və söhbətin bir toy sövdası olduğunu şaha bildirdi. Bu məşvərətin bazarlığın üstündə mübahisənin baş verdiyini də vəzir şaha əyan etdi.

Bu quş qızını başqa bir quşa ərə verib. İndi həmin quşdan başlıq istəyir. Gəlin üçün bəri başdan başlığı tələb etmək iddiasındadır.

O deyir ki, bu viran kəndi mənə cehiz verirsən. Ancaq bu, çox azdır. Gərək bir neçə xərabə 3 də üstünə qoya.

Qarşı tərəf deyir ki, əbəs yerə alver etməyək. Şahın zülmlərini görüb qüssədən əl çəkmək lazımdır. Şah həmin şahdırsa, onun gərdişi bu cür davam edərsə, sənə üstəlik yüz min belə xərabə cehiz verə bilərəm.

Bu cavab sanki yatmış padşahı silkələdi. Bədənində qopan fəryad və ah ciyərini yandırdı. Şah baş-gözünə döydü, göz yaşları axıtdı. Zülmün göz yaşlarından başqa barı nə ola bilər? Şah heyrət içində, kədərli halda barmağını dişlədi:

– Zülmün gücünə bax ki, ondan quşlar da xəbər tutmuşdur. Gör bəşər zülmü hansı vəziyyətə çatdırıb ki, toyuqların bağrını çalağanlar didirlər. Fağırlara, yazıqlara güclülər zülm edirlər. Ey dünyanın düşgünü, qəflətdə olan, bixəbər canım, başıma gör hələ mən nə qədər döyməliyəm.

Mən nə vaxta kimi elləri soydurub soyacağam? Necə olub ki, qiyaməti, məhşəri yaddan çıxarmışam? Nə vaxtacan bu qədər əliuzunluq edəcəyəm? Öz başıma açdığım oyun çox qorxuludur. Bu mülkü Tanrı mənə bəxş edib ki, yaramazlığı qovum. Yadigarı qoruyum. Heyhat, indi üstüm bəzək, içimsə təzək kimidir. Üstüm qızıl, içim misdir. Mənim bu dünyada zövqüm, əyləncəm zülm oldu. O dünyada mənim başıma bu qəm-kədər kül tökməzmi? Mənim barsız və miskin ömrümün mükafatı cəhənnəmdir. Bu sitəm mənim sümüyümü də yandıracaq. Nə vaxtacan, ömrüm uzunu həm xalqımın qanını, həm də üzümün suyunu tökməliyəm? Qiyamət günü məhşərdə yaxamdan yapışaraq cavab istəyəcəklər. Ey soyğunçu, bunu qan! Qoy peşmanlıq həyası yanmasam, məni boğsun. Bu qüssəni qanmasam, qoy bağrım daşa dönsün. Məhşər gününə qədər bu peşmanlıq, bu həya, bu iztirab, bu kədər mənim yol yoldaşım olacaq. Deyin görüm, mənim çiynimdəki yük qədər kimin yükü var? Dünyada kim mənim kimi bu qədər zavallı ola bilər?

Внимание! Это не конец книги.

Если начало книги вам понравилось, то полную версию можно приобрести у нашего партнёра – распространителя легального контента. Поддержите автора!

Sirlər xəzinəsi/Minacat

Sən, ey bütün varlığa həyat verən, can verən!
Gildən yaranmışlara nəfəs verən, qan verən!
Bayrağın altındadır, ulu tanrı, xilqətin,
Biz səninlə mətinik, sənsə əzəldən mətin.
Mümkünmüdür bənzədək varlığını bir şeyə?
Kimsə sənə bənzəməz, bənzəməzsən kimsəyə.
Dəyişməyən özünsən bu sonsuz kainatda,
Ölməzliyin timsalı varlığındır həyatda.
Biz hamımız faniyik, əbədiyyət sənindir,
Uca göylər, qüdsiyyət, təmiz niyyət sənindir.
Hökmünlə, fərmanınla dolandırırsan yeri.
Sütunsuz saxlayırsan yaşıl günbəz göyləri.
Donqar, qozbel fələyi sən gətirdin dövrana,
Vücudun qazanında duz qatdın duzsuz cana.
Fitrətin səkil göydə yaratsa əks-səda.
Səndən başqa kim deyər: “Allah, mənəm” dünyada.
Sən olmasan, gəlməzdi eşqin quşu pərvaza;
Mehraba uyan aşiq uymaz ki, işvə-naza.
Dünya qalan zamandan kərəminin selində,
Yer üzünü inlədir ağır yükü belində.
Kərəm beldən gəlməsə, görsə köməksizdi yer,
Çoxdan qarnı cırıqdı, çoxdan göbəksizdi yer.
Səcdə həmayilini kim deməz: mən taxaram,
Səndən başqa varlığa səcdə haramdır, haram.
Səndən danışmayanda susa bilmək yaxşıdır.
Sənsiz yada nə düşsə yaddan silmək yaxşıdır.
Nur camından nur içər gecənin saqisi Ay,
Səhərin qumruları damında salar haray
Təklikdə görün gözə, aç üzdən pərdəni sən,
Qurtar gün camalınla bu zülmətdən məni sən.
Gücün gucsüz fələyi təzələsin yenidən,
Dünyanın kələfini çözələsin yenidən.
Poz belə bir dövranın xeyirlə şər işini,
Dağıt səyyarələrin seyrini, gərdişini.
Kəs dillərin sözünü, kəs dillərin özünü,
Əzəlki fənalığa qaytar yerin özünü.
Zülmət aşiqlərini işıqsız zülmətə at.
Cavahirə uyanlar görməsin cavahirat.
Altıbucaqlı taxtı devir, yıx əməlinlə,
Uçsun doqquz pilləli minbər fələk əlinlə
Yerdə gilə qarışsın ayın nurlu haləsi,
Sınsın Zühəl daşıyla Zöhrənin piyaləsi.
Gecənin həmayili ulduzları tök yerə.
Gecə gündüz quşları həsrət qalsın şəhpərə.
Gil-palçıq təpəsini kürü yerin üzündən,
Bir kərpic qəlibi də yayınmasın gözündən.
Asimanın alnından gecənin tozunu al.
Ucalmağa tapmasın Cəbhə, Əxbiyə macal.
Yeni varlıq yaratmaq düşsə də öz öhdənə,
Əvvəlki yoxluğuna varlığı qaytar, yenə.
Dünyanın nizamını yenidən qur, təzələ.
Çarxı qütbün başına dönməkdən azad elə.
Suyunla zülm odunu söndür yer üzündə sən,
Torpağı yelə tapşır sehranda, düzündə sən.
Münəccim kitabını yandırıb qora döndər,
Münəccim səcdə qılan kahini kora döndər.
Bürcündən çıxar ayı, qoy yersiz qalsın hilal,
Bu pərdəni götür ki, boşa çıxsın boş xəyal.
Tanrının varlığına olmaz onda sözləri,
Yoxluğa məhkumluğa şahid olar özləri.
Qəzəbinə gələsi çoxdur aramızda, çox.
Gileyli, şikayətçi yoxdur aramızda, yox.
Kimin qanını töksən, halaldır qanı sənə,
Sən kimi dara çəksən, qurbandır canı sənə.
Qəlbi ağlın nuruyla döndərmisən qəndilə.
Şirin-şirin danışmaq öyrətmisən sən dilə.
Hökmünlə vaxt olar ki, uzanar da gecələr,
İşıqlı gündüzünü qoymaz darda gecələr.
Sənsən qütbə mətanət, çarxa dövran, hərəkət.
Varlıq bağı suyundan alıb bəhər, bərəkət.
Qönçə açıb ağzını deyir ki: kölənəm mən.
Gülün canı olsam da, sənsiz tez ölənəm mən.
Nəsimdən xumar deyil nəstərəni bu bağın,
Gözünə tutiyatək işıq verib torpağın.
Şölə saçan çırağa döndərmisən süsəni,
Dil açıb, öz dilində alqışlayır o səni.
Nizami vəhdətinin carçısı bir bəndədir,
Hər iki dünyada da nicat gözü səndədir.
Düşüncə dünyasını hünərlə abad eylə,
Boynunu qəm yükündən ömürlük azad eylə.
Sən, ey bəşər yox ikən, əzəl gündən var olan.
Sən – əbədi qalansan, biz – torpaq, qubar olan.
Dövran özü yəhərlər mindiyin kəhərini.
Yeddi fələk çiynində gəzdirər yəhərini.
Dərbədər dolanaraq “pənah ol” deyənik biz,
Qapının halqasıtək qapını döyənik biz.
Nəğmə səsi, ney səsi qoy yayılsın hər yerə,
Könülaçan nəğməkar özünsən könüllərə.
Sorağınla nəsibdir sonsuz ümid, qorxu, dərd,
Günahları bağışla, sən ki, comərdsən, comərd!
Köməksiz biçarəyik, əlinlədir çarəmiz,
Sən də çarə qılmasan, kimdən umaq çarə biz?
Dağınla dağlanmışıq, – damğamız aşikara,
Yad damğalı tazıyla şahlar çıxmaz şikara.
Taleyimiz belədir, pozu yoxdur yazıya,
Sən bizi döndərmisən bir damğalı tazıya.
Aman, bu necə dildir, – qanad verib sözünə.
Ar bilir dinməyi də, susmağı da özünə.
Hardan qanad almışam? Bir belə uçmaq nədir?
Mən kiməm? Səcdə ilə torpağı qucmaq nədir?
Can necə bu dəryadan keçməyə yol tapıbdır?
Ürək necə belə bir çeşməyə yol tapıbdır?
Lal kimi heyrətdəyik, nə deyək dost-tanışa?
Allahı tanıyanın dili olmaz danışa.
Peşmanıq, yersiz sözlər çox çıxar dilimizdən,
Sənsə səxavətini gəl əsirgəmə bizdən.
Uça-uça gəlmişik bu, cəlallı dərgaha.
Qalıbdır ümidimiz, gümanımız allaha.
Həmdəm ol, ey dərdlinin hər dərdinə təsəlli.
Çarəsizə çarəsən, loğmanlığın da bəlli,
Köç gedib, biz qalmışıq, gəlmir zınqırov səsi,
Kimsəsizik, kimsəsən, kimsəsizlər kimsəsi!
Kimə pənah aparaq səndən başqa dünyada?
Pənah varmı sığınaq? Amandır, yetiş dada!
Yalnız öz dərgahındır bizim qibləgahımız,
Əgər sən də olmasan, kim olar pənahımız?!
Dərgahına əl açan varmıdır bizim qədər?!
Gözlərindən qan saçan varmıdır bizim qədər?!
Keçməsən – günahkarıq, bağışlasan – günahsız,
Pənah ol pənahsıza, qoy qalmayaq pənahsız.
Nizaminin adında şərəfli adın vardır,
Qulluğuna layiqsə, – cəlallı hökmdardır.
Alqışın nemətilə barındır, dilini aç,
Onun könül mülkünə şer-sənət nuru saç.

Sirlər xəzinəsi
Minacatlar

Naviqasiya menyusu

Bu səhifə sonuncu dəfə 14 aprel 2020 18:57 tarixində redaktə edilib.
Mətn Creative Commons Attribution-ShareAlike lisenziyası altındadır, bəzi hallarda əlavə şərtlər tətbiq oluna bilər. Ətraflı məlumat üçün istifadə şərtlərinə baxın.

Gizlilik siyasəti
Vikimənbə haqqında
Məsuliyyətdən imtina
Mobil görüntü
Tərtibatçılar
Statistikalar
Kuki məlumatı